Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία παιδάκια...

(Τριάδα θανάτου απ' τα Lidl)

Θες να μάθεις πως καταστρέφεται πανεύκολα η παιδική σου ηλικία; Εγώ θα σου πω! Όχι, όχι, καμία σχέση με προσωπικά βιώματα. Παραμυθάκι!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία παιδάκια. Η Κατερίνα, η Μαρία και ο Γιώργος. Μεγάλωναν σαν αδέρφια, αλλά δεν ήταν αδέρφια. Ήταν θείος και ανιψιές!

-θείος, δύο χρόνια μικρότερος από την Κατερινούλα.

Μεγάλωναν σαν αδέρφια σε μια πανέμορφη και αρκετά βολική για σκανταλιές μονοκατοικία στο Περιστέρι. Ω, ναι! Αρκετά βολική! Πολύ bullying στους μικρούς φίλους γείτονες. Πολύ κλάμα τα καημένα και τα τρία ζαβά να ξεκαρδίζονται στην πίσω αυλή. Κάτι σαν τους άγγελους του Τσάρλι αλλά σε πιο mini εκδοχή.

Τσάρλι ο Γιώργος, Drew η Κατερινούλα και Lucy το Μαράκι.

Ομηρικές μάχες απ΄ τα μπαλκόνια! Να κάθεται ο Γιώργος αμέριμνος και να παίζει στην αυλή, να φεύγει μια λεκάνη με νερό από τον πρώτο όροφο που -καταλάθος!- έριξαν τα κορίτσια. Να παίζουμε μπουγέλο σαν καλά -δεν!- παιδάκια, να μπερδεύει η Κατερινούλα τη χλωρίνη με το νερό και να λούζει τον μικρό Γιωργάκη. Να κυνηγάνε τα μικρά την Κατερινούλα για να της κάνουν τη ζωή δύσκολη. Να κρύβεται το μικρό Μαράκι γιατί το τρόμαζε ο Γιωργάκης και να ακούς τις φωνές της γιαγιάς και της μαμάς από τα μπαλκόνια.

Άκρως απειλητικές για τη ζωή τους! Να τα λέμε κι αυτά...

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή...

Έχουν περάσει κάτι καλοκαίρια, μούρλια! Να σπάει ο Γιωργάκης μια καρέκλα, να την τοποθετεί το μικρό Μαράκι στον τοίχο με τόση ακρίβεια που κανείς δεν έβλεπε το σπάσιμο, να φωνάζουν και τα τρία το μικρό γειτονόπουλο, να έχουν μαζέψει όλες τις καρέκλες και εκείνο να κάθεται στη σπασμένη. Μόλις έπεσε κάτω εκείνο, έπεσαν κι αυτά απ' τα γέλια! Γελούσε και η γιαγιά μέσα από το παράθυρο που είχε δει όλο το σκηνικό. Ποτέ δεν έμαθε το παιδάκι πως η καρέκλα ήταν σπασμένη από πριν! Τύψεις και ενοχές λέγονται αυτά... Τύψεις και ενοχές μια ολόκληρη ζωή...

Και το παραμύθι έχει συνέχεια...

Να βασανίζουν τους κοινούς τους φίλους επί τρία. Σχέσεις; Καλά είσαι! Ένα παλικάρι κάποτε ορκίστηκε πως θα σκοτώσει το Γιωργάκη. Ήταν το αγόρι της Κατερινούλας! Τον αγαπούσε τον Γιωργάκη. Τον είχε σύμμαχο...

Επίσης ο Γιωργάκης ήταν αυτοκόλλητος με όλα τα crushes των κοριτσιών και το Μαράκι ήθελε να του ανοίξει το κεφαλάκι. Από μικρός, ένα σκέτο βασανιστήριο...

Και φτάνουμε στην επίμαχη στιγμή... Πριν από όλα αυτά... Πριν αλλάξουν σπίτια, φύγουν σε άλλες πόλεις και χώρες, γίνουν γιατροί, ζαχαροπλάστες, δασκάλες. Πριν πατήσουν τα 27,26,25... Πριν μεγαλώσουν...

Έπαιζαν στο δρόμο μπροστά στο σπίτι τους, μια καλοκαιρινή μέρα, παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά. Τότε που τα παιδιά μαζεύονταν για παιχνίδι. Μια γεμάτη σακούλα νερόμπομπες δέσποζε στη μέση της αυλής. Έπαιρνε ο καθένας από μια, κρυβόταν και όποτε έβλεπε στόχο, μπαμ! Μεταξύ τους όμως... Μούσκεμα η παρέα του Περιστερίου και μόνο.

Αυτός όμως ο κανόνας ίσχυε μόνο για τα κορίτσια τελικά... Ο Γιωργάκης πήρε την τελευταία νερόμπομπα και πέρασε το δρόμο απέναντι. Εμείς οι υπόλοιποι καθόμασταν στο ίδιο σημείο και του λέγαμε να την πετάξει. Σε εμάς εννοούσαμε όμως... Όχι στο διερχόμενο αυτοκίνητο με το ανοιχτό παράθυρο και μέσα το στολισμένο ζευγάρι.

Λες και ήταν να γίνει...

Πετάει τη νερόμπομπα, μπαίνει μέσα από το παράθυρο, χτυπάει στο παρμπρίζ και μπαμ! Μέσα στο αυτοκίνητο. Παγωτό οι υπόλοιποι, flash ο Γιωργάκης. Εξαφανίστηκε με αστραπιαία ταχύτητα και έμειναν οι υπόλοιποι να ακούσουν βρισιές που δεν ήξεραν καν αν υπήρχαν κάπου γραμμένες.

Ένα αίσθημα φόβου γέμισε τις αθώες (μπα!) παιδικές ψυχούλες και μόλις το αυτοκίνητο έστριψε στη γωνία ακούστηκε το γάργαρο και σατανικό γέλιο του Γιωργάκη... Ε, αυτό ήταν! Εκεί καταστράφηκε μια ολόκληρη παιδική ηλικία. Όλα τα παιδάκια σκέφτηκαν με ταχύτητα φωτός τρόπους για να βασανίσουν τον Γιωργάκη.

Πιστέψτε με... Ακόμα και τώρα, πάντα αυτά τα δύο κοριτσάκια βρίσκουν τρόπο να βασανίσουν τον μικρό Γιωργάκη! Κι ας μεγάλωσαν...

Λέμε τώρα...