Ο μπούφος που έγινε βλάκας

 

 (Αφήνω αυτό εδώ...) 

Έχουν περάσει 15 μέρες. 15μέρες που δεν έχω όρεξη για τίποτα. 15 μέρες που μονίμως το μυαλό μου είναι αλλού. 15 μέρες που έχω βαρεθεί να σκέφτομαι τι, πως, γιατί. 15 μέρες που δε γράφω. Μα τω Θεώ! Ούτε λέξη. Όχι γιατί δεν έχω έμπνευση, αλλά γιατί έχει υπερφορτωθεί το κεφάλι μου και φοβάμαι να δω γραμμένα όσα σκέφτομαι. Θα αυτοπυρποληθώ μετά ή θα πέσω στην Ιπποκράτους (χωρίς τη χήνα!).

15 μέρες που έχουν μαλλιάσει γλώσσες να με βρίζουν που είμαι τόσο ηλίθια. 15 μέρες που δεν έχει κουραστεί κανένας να σε βρίζει επειδή είσαι τόσο βλάκας. Συμφώνησα! Μόνο σ' αυτό. Βλάκας είσαι... Ο μπούφος που έγινε βλάκας.

Για την ακρίβεια είσαι ο βλάκας που έγινε μπούφος επειδή σ' ερωτεύτηκε ένα πανηλίθιο κοράσιο και μετά από -πολύ- καιρό, αποφάσισες να ξαναγίνεις ο παλιός κακός εαυτός σου. Βλάκας δηλαδή! Τέλος της ιστορίας.

Δε θ' αναφερθώ σε σένα άλλο. Έχω εκφράσει εκτιμήσεις, συμπάθειες, νεύρα, κακία, θαυμασμό, έρωτα... Δε μένει κάτι αλλο να γράψω κι αρνούμαι, κατηγορηματικά αρνούμαι, να γράψω αποχαιρετιστήριο γράμμα. Δε θέλω. Τελεία και παύλα.
Ξεκίνησα όμως αναφερόμενη σε μέρες και σ' αυτές τις μέρες θα καταλήξω. Στην πορεία, στην εξέλιξη και στην κατάληξη.

Ήμουν μια χαρά... Πριν 15 μέρες ήμουν μια χαρά. Με τις δυσκολίες μου, τα πάνω μου, τα κάτω μου. Ξέρεις, αυτά τα ανθρώπινα, τα θνητά. Την ημίθεη ιδιότητα μου την είχα βάλει για ύπνο κι απ' ότι βλέπω, κοιμάται 15 μέρες.
Μετά, δεν ξέρω τι συνέβη. Δεν ξέρω από που ήρθε η σφαίρα και σφηνώθηκε κάπου εκεί στο θώρακα. (Μέρες τη σκεφτόμουν αυτήν την ατάκα!). Μελοδραματική μέχρι αηδίας, αλλά δε με νοιάζει. Το έζησα το δράμα μου στο έπακρο. Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται σ' αυτό.

Υπήρξαν στιγμές που όλα μου έφταιγαν. Απ' τη θερμοκρασία του καφέ που έπινα το πρωί μέχρι το σεντόνι που τσαλακωνόταν στα πόδια μου όταν έπεφτα για ύπνο. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Αν μπορούσα να τις περιγράψω με στίχους θα ήταν: Πάλι στα χαμένα θα γυρνάω... Αν με δεις να κλαίω... Κι έβριζα και φώναζα, είναι κρίμα κι άδικο. Τόσο χάλια! Χωρίς υπερβολές.

Δεν ξέρω πως γίνεται το φευγιό ενός ανθρώπου απ' τη ζωή σου, να πονάει τόσο. Έχουμε πει πως οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Κανένας μόνιμος, ελάχιστοι σταθεροί κι αμέτρητοι περαστικοί. Ε, γαμώ την τύχη μου γαμώ, δεν ήθελα να είσαι ένας ακόμα περαστικός. Δε σου άξιζε να είσαι ένας κοινός περαστικός και δε σου συμπεριφέρθηκα σαν να είσαι ένας απλός περαστικός.

Κι εσύ τι έκανες; Απέδειξες ότι αυτό ήσουν και τίποτα παραπάνω. Λες και τόσο καιρό λειτουργούσες για να φτάσει η στιγμή που θα μου αποδείξεις το λάθος μου. Να μου το πετάξεις στη μούρη επίτηδες και να φύγεις. Λες και ήθελες να επιβεβαιώσεις τα λόγια σου... “Εξάλλου εσύ είσαι απ' τους ανθρώπους που δε μαθαίνουν απ' τα λάθη τους με την πρώτη”.

Πόσο μ' εκνευρίζεις ακόμα και τώρα. 15 μέρες μετά.

Και, φυσικά, απαντήσεις δεν παίρνω. Και το γαμημένο το “γιατί” τριγυρίζει στο κεφάλι μου σαν την άδικη κατάρα. Πόσες νύχτες πέρασα άυπνη ν' αναρωτιέμαι τι σκατά συνέβη. Πόσα πρωινά να μετράω λάθη που μας οδήγησαν εδώ. Λάθη και των δυο. Μέρες να παλεύω με δαίμονες που μου άφησες αμανάτους. Πληγές που θ' αφήσουν σημάδια. Μεγαλώσαμε πια... Δεν έχει πληγές μόνο στα γόνατα!

Και ξέρεις τι κατάλαβα; Εγώ φταίω. Εγώ που προσπάθησα να δω πίσω απ' τη μάσκα. Που δεν άκουσα ποτέ αυτή τη μικρή φωνούλα που ούρλιαζε “φύγε μακριά”. Που δεν άκουσα τη μεγάλη φωνούλα που φώναζε “μην ασχολείσαι!”. Που δεν εστίαζα στα σημάδια. Που έκανα υπομονή και προσπάθησα να δώσω μαγεία σε κάτι άψυχο. Που ανέχτηκα τόσα κι ήμουν διατεθειμένη ν' ανεχτώ περισσότερα. Που δεν κατάλαβα απ' την αρχή. Που δε σου είπα ποτέ τι ένιωθα και τι ήθελα.
Εμ, αυτά παθαίνει κανείς όταν επαναπαύεται ή όταν συμβιβάζεται.

-Πόσο μου τη δίνει ο αόριστος!!!-

Μη χαίρεσαι όμως... Έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης. Έτσι γίνεται πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις. Δε φταίει ποτέ μόνο ένας. Τι; Δεν το ήξερες; Έτσι είναι. Πάντα ο ένας θα πονάει. Πάντα ο ένας θα νιώθει περισσότερο. Θα παλεύει περισσότερο, αλλά και οι δυο θα φταίνε. Φταις που με άφησες να είμαι ο εαυτός μου. Που με άφησες να ερωτευτώ κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι -και καλά- μοναδικό. Έτσι την πατάμε οι ανώριμες, χαζές κι υπερβολικές κοπελίτσες. Βλέπεις, δεν αναφέρω ούτε τις αντιδράσεις σου, ούτε τις απαράδεκτες συμπεριφορές σου, ούτε το ξεροκέφαλό σου. Για τίποτα δε σε κατηγορώ, πέρα απ' αυτό.

Εξάλλου, κάποιος αγαπημένος, κάποτε μου είχα δώσει μια συμβουλή...”Να τους αγαπάς και να τους αποδέχεσαι με τα ελαττώματα τους. Μόνο έτσι θα γίνεις ευτυχισμένη!”. Κι ως γνωστή τυχερή, τέρμα ελαττωματικό το προϊόν, αλλά δε μ' ένοιαζε...

Ξέρεις τι ήθελα; -πάλι αόριστος!- Χρόνο. Χρόνο για ν' αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Χρόνο για ν' απολογηθώ. Χρόνο για να με υπερασπιστώ. Χρόνο για να εξηγήσω. Χρόνο για να σου πω πως ποτέ δε θα γίνουμε φίλοι (φίλους έχω!!!). Χρόνο για να σου πω πως ήμουν ερωτευμένη, μαζί σου, και μάλιστα πολύ. Χρόνο μαζί σου... Για λίγο ή πολύ δε μ' ενδιέφερε! Χρόνο... Και δε μου τον έδωσες! Μόνο μου τον πήρες.... (Αχάριστε εγωίσταρε!)

Κοίτα να δεις που πάλι, αντί να γράφω για τις δύσκολες μέρες που πέρασα εξ' αιτίας σου, κάθομαι και γράφω πάλι για σένα. Για τον μπούφο που έγινε βλάκας.

Δεν ξέρω αν είναι το τελευταίο κείμενο. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να γράψω εκείνο το δακρύβρεχτο, το βαρύ. Δεν ξέρω αν έχει σημασία πια. Δεν ξέρω αν θα ξαναμιλήσουμε και ποτέ. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα περάσει κι αυτό όπως πέρασαν τόσα που πια δε τα θυμάμαι. Η πληγή θα κλείσει, τα λόγια θα ξεχαστούν, τα συναισθήματα θα ξεθυμάνουν. Το σημάδι όμως θα μείνει . Πάντα κάτι αφήνετε στο τέλος για ενθύμιο. Για να γεμίζει η λίστα με τα λάθη. Έχω συνηθίσει...

Τέλοσπάντων, μεγάλος μονόλογος. Αξίζει ένα ωραίο τέλος. Μια ωραία πρόταση...

“Ό,τι κι αν γίνει, να θυμάσαι πως για μένα θα είσαι πάντα ο μπούφος μου κι ας είσαι βλάκας!”

Μήπως παραείναι γλυκό; Χμμμ...
Το “στο καλό και να μας γράφεις” πως σου φαίνεται;

Δυσκολεύομαι! Διάλεξε και πάρε...