Μια παλέτα χρώματα

(Διάλεξε χρώμα πια...)

Δεν είναι ώρα για μαυρίλα. Άνοιξε ο καιρός, γέμισε η πλάση φως και ζέστη. Κόσμος, ταλαιπωρημένος μεν, χαρούμενος δε, περιμένει με ανυπομονησία το καλοκαίρι. Τα πρώτα μπάνια και τα πρώτα παγωτά έκαναν ήδη την εμφάνισή τους στα social media. Τα πρώτα γυμνά πόδια. Τα πρώτο ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και τα πρώτα βρεγμένα μαλλιά.

Που χρόνος για μιζέρια και μαυρίλα! Άσε ρε, χορτάσαμε!

Από ένα γεμάτο χαρά κι αγάπη φθινόπωρο, σ΄έναν υπέροχο κι γεμάτο εκπλήξεις χειμώνα και μετά σε μια απαίσια άνοιξη. Από το άφθονο γέλιο και το κολλημένο χαμόγελο στα χείλη, στα δάκρυα στα μάτια και την απόγνωση στο βλέμμα.
Από τον έρωτα που ξεχείλιζε στον πόνο που προσπαθεί να μείνει κρυμμένος.

(Μόνο το μαξιλάρι κι η επίλεκτη swat μου, ξέρουν τα πάντα περί ανόδου και πτώσης κι εκεί θα μείνουν...). Τέσπα, λεπτομέρειες! Στο θέμα μας...

Φεύγει ο Απρίλιος. Έχουμε ήδη ξεκινήσει τα #summer2018 και τα #summerbikinibody και μπλα μπλα μπλα. Η ζέστη χτυπάει κόκκινο. Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαήδουν κι εσύ; Εσύ τι κάνεις; Κλαις τη μοίρα σου, κυρία μου! Νισάφι πια! Μαζί με τον Απρίλιο, ας φύγει κι αυτή γιατί βλέπω το #summerbikinibody να σε βρίσκει του θανατά!

Απαπαπα! Βρε ουστ...

Ας σοβαρευτούμε όμως λίγο κι ας δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Τι κι αν σε βρήκε η Άνοιξη στα πατώματα! (Για μια φίλη μου μιλάω. Δε την ξέρετε!). Τι κι αν έκλαψες, πόνεσες, λύγισες. Τι κι αν βούτηξες στην καταθλιψάρα που κουβαλάς. Τι κι αν εκείνος που χάθηκε (μεταφορικά πάντα) ήταν το άλλο σου μισό (#ΔΕΝ!). Χέστηκες! Ούτε η πρώτη είσαι, αλλά ούτε και η τελευταία. Θα βγεις, θα πνίξεις μια χήνα και τελείωσε.

Θα περάσει ο καιρός και θα λες “κοίτα για ποιον έσκαγα τόσο καιρό!”. Και θα θυμάσαι. Και παρά την πικρία, θα γελάς. Γιατί πρέπει να γελάς.

Και στη δουλειά σου, το ίδιο. Μια απόλυση είναι. Ή μια παραίτηση (για την ίδια φίλη μου μιλάω). Δε χάθηκε και ο κόσμος. Θα βρεις άλλη δουλειά, αν θες πραγματικά να δουλέψεις. Γιατί να μείνεις σ' ένα περιβάλλον που δε σε τραβάει; Που αντί να σ' ανεβάζει, να σε ρίχνει ψυχολογικά και φθείρεσαι; Όχι ρε φίλε! Δε θα πάρω άλλους συμβιβασμούς.

Ποτέ δεν έβαλα το κεφάλι κάτω για να το βάλω τώρα. Ποτέ δεν υπέκυψα για να το κάνω τώρα. Πάντα προσπαθούσα για το καλύτερο. Όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι κι όπως εγώ το θέλω. Πάντα επιθυμούσα το καλύτερο και το έφτιαχνα. Είτε είναι άνθρωπος, είτε δουλειά, είτε χόμπι. Κάποιες φορές χαλούσε (όπως εκείνος). Κάποιες φορές το χαλούσα επίτηδες γιατί έβλεπα πως δε θα πετύχει (όπως η δουλειά). Άλλες φορές εθελοτυφλούσα και βάφτιζα “καλύτερο” κάτι μέτριο.

Απογοητεύτηκα. Έπεσα. Έκλαψα και πόνεσα. Όμως σηκώθηκα και συνέχισα...

Γιατί έτσι είναι η ζωή. Μια ελεύθερη πτώση. Άλλες φορές θα προσγιωθείς όρθιος κι άλλες θα φας τα μούτρα σου. Και; Θα συνεχίσεις...

Κάποιος μου είπε πως μόνοι μας φτιάχνουμε το δράμα μας και βουτάμε. Έχει δίκιο! Μόνη μου διαλέγω το μαύρο, αντί για το ροζ ή το κόκκινο. Και πρέπει να σταματήσω γιατί θα χάσω το χρώμα.

Να θυμάσαι... Εσύ κρατάς την παλέτα, εσύ και το πινέλο. Μην αφήσεις να σε πηγαίνει εκείνο. Εσύ το πας. Βουτάς και βάφεις...