Αγαπημένε μου...

 (Πάντοτε άδοξα τελειώνουν τα παράφορα...)

Αγαπήμενε μου,
δεν ξέρω που είσαι και τι κάνεις. Δε με νοιάζει κιόλας! Τώρα που είσαι μακριά μου, δε θέλω να ξέρω τίποτα. Τα φώτα έσβησαν, η αυλαία έπεσε κι όλα βουτήχθηκαν στο σκοτάδι. Αναντίρρητα κι αθόρυβα. Σκύβουν το κεφάλι και περιμένουν στωικά το φως.
Το φως που έφερνες εσύ.

Αστείο, ε; Εσύ! Εσύ που εξαφανίστηκες. Εσύ που δεν έριξες μια δεύτερη ματιά πίσω... Ζωτικής σημασίας είχε γίνει η ύπαρξή σου στη ζωή μου. Από κει που ήμασταν δύο ξένοι, γίναμε αναγκαιότητα. Ανάγκη δικιά μου για έρωτα κι ανάγκη δικιά σου για επιβεβαίωση. Ανάγκες που ήρθαν στην επιφάνεια και μετά, χάθηκαν. Όπως ακριβώς χάθηκες κι εσύ.

Περίεργο συναίσθημα να χάνεις. Γενικά! Να χάνεις, αρχικά, τη μπάλα. Μετά, το παιχνίδι. Μετά, εσένα και τέλος, τον ίδιο σου τον εαυτό.
 

Αν δε σ' είχα χάσει, πολύ πιθανόν να μην έψαχνα να με βρω κι αυτό θα ήταν κρίμα κι άδικο. Γιατί εσύ, όπως κι όλοι όσοι περάσατε απ' τη ζωή μου, άλλον άνθρωπο γνωρίσατε. Άλλον αγαπήσατε, άλλον διώξατε ή κυνηγήσατε κι άλλος άνθρωπος είμαι στην πραγματικότητα.

Δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό!
Έπρεπε να φύγεις για να το δω. Έπρεπε να ισοπεδωθώ και μετά να βρω τον τρόπο να με αντιμετωπίσω. Έτσι είναι... Ο κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, λένε. Εμείς που δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε, γιατί πονέσαμε τόσο; Εγώ, γιατί εσύ μπήκες-βγήκες αλώβητος. Εγώ μπήκα όρθια και βγήκα σέρνοντας.

Και πόσο μου κακοφαίνεται που έχει περάσει τόσος καιρός κι ακόμα γράφω για σένα... Βασικά όχι! Δεν γράφω για σένα. Στηρίζομαι σε σένα για να γράψω για μένα! Για μένα που έπεσα και βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και να προχωρήσω. Που παρ' όλο το σύρσιμο στο πάτωμα, βρήκα τρόπο να επουλώσω τις πλήγες μου και να βγω στο φως. Μέρες με τρόμαζε και το αντιμετώπισα. Μέρες με μοναδική συντροφιά το σκοτάδι και το μαύρο. Μέρες χωρίς χαμόγελο και γέλιο γάργαρο... Ποιος; Εγώ!

Νύχτες να παλεύω με δαίμονες που μου δημιούργησες εσύ. Φόβους καλά θαμμένους που ξύπνησες. Καταπιεσμένα δάκρυα που ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος και σκέψεις στοιβαγμένες που με πήραν και με σήκωσαν.
 

Τα θελα και τα έπαθα όμως... Μπορεί και να μου άξιζαν! Μπορεί κι όχι και τσάμπα τα υπέμεινα. Αλλά καλά να πάθω...

Αφού δεν ήξερες και παρόλα αυτά ρώτησες, γιατί μπήκες; Κι εδώ απαντάω... Έλα ντε!

Δεν πειράζει όμως. Συμβαίνουν κι αυτά! Απρόσμενα κι απροσδιόριστα γεγονότα που σου καθορίζουν τη ζωή. Αυτό ήσουν... Ένα απρόσμενο γεγονός. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Και σ' ευχαριστώ γι' αυτό!

Γιατί αν δεν ήσουν εσύ, δε θα είχα βρει τα κότσια να με αντιμετωπίσω και να με επαναπροσδιορίσω. Δε θα είχα βρεί το κουράγιο ν' αναμετρηθώ με όλα όσα είχα καλά κρυμμένα μέσα μου. Δε θα είχα ανακαλύψει τη δύναμη που κρυβω μέσα και το σημαντικότερο, δε θα είχα μάθει πως να μετατρέπω τις αδυναμίες μου σε δύναμη.

Αυτό έκανα και με σένα! Από αδυναμία, έγινες δύναμη!
 

Δύναμη για να πω στον εαυτό μου ένα τεράστιο συγνώμη που τον έβαλα σ' αυτήν τη διαδικασία!

Κακία δεν κρατάω να ξέρεις. Ίσα- ίσα, θέλω να είσαι καλά κι ευτυχισμένος... Γιατί αυτό έχει σημασία στη ζωή. Η ευτυχία! 

Θα τα πούμε, αγαπημένε μου.