Δυο μήνες πια...

Πάνε δύο μήνες... Δύο δύσκολοι μήνες είναι η αλήθεια, αλλά πέρασαν.
Δύο μήνες με πολλά κάτω κι ελάχιστα πάνω, αλλά πέρασαν.
Δύο μήνες με περιορισμένα χαμόγελα κι ατελείωτα δάκρυα, αλλά πέρασαν.
Πέρασαν, ε; Αυτό δεν έχει σημασία; Όχι το πως, αλλά ότι τα καταφέραμε; Αμ, δε!

Σημασία δεν έχει ο προορισμός, λένε, αλλά το ταξίδι. Ε, το δικό μου ταξίδι δεν ήταν και πολύ όμορφο. Δρόμοι δύσβατοι και σκοτεινοί. Μοναξιά. Στεναχώρια. Σκέψεις. Αναπάντητες ερωτήσεις, ένα μόνιμο ραγισμένο χαμόγελο να τονίζει την ίδια σπασμένη ψυχοσύνθεσή μου κι ένα βλέμμα κενό. Άδειο. Κι αυτό ήταν το χειρότερο!

Για μένα που βρίσκω το νόημα της ζωής στα απλά πράγματα ή που γεμίζω απ' τα ασήμαντα (και δεδομένα) είναι βαρύ. Να ψάχνεις να γεμίσεις και να μη μπορείς. Μη σου τύχει! Το σώμα να θέλει, το μυαλό να το απαιτεί κι η καρδιά να το αρνείται. Ένας μικρός θάνατος. Αυτό είπε ένας φίλος. Μια απώλεια.

Δεν το είδα ποτέ έτσι, να σου πω την αλήθεια μου. Το είδα βουνό, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Έκανα λάθος όμως... Έτσι ακριβώς είναι. Είναι μια μεγάλη απώλεια! Κι αυτό το συναίσθημα είναι απλά αβάσταχτο. Ειδικά για κάποιον σαν κι εμένα, που έχω δυο απώλειες στο βιογραφικό μου. Μιλάμε για κυριολεκτικές απώλειες!

Εσύ, κι ο κάθε εσύ, είστε η απώλεια από επιλογή. Δική σας επιλογή. Κι είναι χειρότερο... Γιατί εγώ ξέρω πως είστε καλά και κάνετε τη ζωή σας. Χωρίς εμένα! Είναι κάτι που, αν είχα τα κότσια, θα το έλεγχα. Θα το γυρνούσα πάλι πίσω. Και αυτό ναι, πονάει περισσότερο. Πονάει γιατί στις κυριολεκτικές απώλειες δεν μπορείς να ελέγξεις και να γυρίσεις τίποτα πίσω. Απλά αποδέχεσαι και προχωράς. Ενώ εδώ... Άστο καλύτερα!

Πάνε δύο μήνες τώρα.
Ναι, οκ, δύο μήνες δεν είναι πολύς καιρός και φυσικά, δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα. Όμως, είναι αρκετός καιρός για εμάς. Για μένα. Μπροστά στο σερί των μηνών είναι πολύς καιρός αποχής. Και στοχασμού βεβαίως - βεβαίως γιατί αυτό το ταξίδι είχε πολλή σκέψη. Μιλάμε, για τόνους δεδομένων που έχρηζαν υπερ-ανάλυσης και ταξινόμησης στα -γνωστά-και-πλην-εξαιρεταία- κουτάκια μου.

Ένα είδος σχέσης ανάποδο. Αλίμονο! Σε πλεούμενη βάση – προφανώς!. Χωρίς σωσίβιο -εννοείται!. Και ζωσμένο με εκρηκτικά. Ένα είδος σχέσης που αντικατόπτριζε τις προσωπικότητές των εμπλεκόμενων.

[ Όπα... Εξηγήσεις για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, διότι μπορεί να πέσει κανένα ματάκι περίεργο σ' αυτό το κείμενο και να έχω κι άλλα στο κεφάλι μου...
Όταν γράφω “σχέση” δεν εννοώ απαραίτητα την ερωτική. (Στο συγκεκριμένο κείμενο σίγουρα δεν την εννοώ!). Ξεκολλήστε το στενό μυαλουδάκι σας. Σχέσεις είναι οι φιλικές, οι αδερφικές, οι συναδερφικές. Υπάρχουν επίσης σχέσεις συμπάθειας ή πάθους. Οι σχέσεις συντροφικότητας, οι σχέσεις εξάρτησης και πολλά άλλα είδη που χρειάζεται νέο κείμενο για ν' αναλυθούν. Εδώ απλά χρησιμοποιείται η λέξη σχέση γιατί αναφερόμαστε σε δύο ανθρώπους! ]

Και συνεχίζω από εκεί που έμεινα...
 

... Εμ, αυτή η παράνοια είχε μια γλύκα. Αυτός ο φόβος της κατάρρευσης του πύργου καραδοκούσε απ' την αρχή, αλλά ούτε η πριγκίπισσα, ούτε κι ο πρίγκιπας δεν έκαναν απότομες και γρήγορες κινήσεις. Α, ήταν η σχέση jenga. Έπαιρνε ο καθένας ένα κομμάτι πολύ προσεκτικά και το επανατοποθετούσε, επίσης, πολύ προσεκτικά από πάνω. Τέλεια παρομοίωση!
Ώσπου, τράβηξε ο λεγάμενος ένα κομμάτι με απίστευτη ταχύτητα και κατέρρευσε ο πύργος. Με την πριγκίπισσα μέσα. Πάει. Τέλος! 

Πήρε καιρό στην πριγκίπισσα ν' ανασυρθεί απ' τα χαλάσματα, αλλά όλα καλά παιδιά! Είναι σώα κι αβλαβής. Μερικές μελανίτσες. Κάτι πληγούλες. Σημαδάκια που θα τις μείνουν για καιρό, αλλά αρτιμελής η γλυκούλα. Μπράβο της! Δεν τη νοιάζει κιόλας. Έμαθε... Να μην ανεβαίνει πολύ ψηλά γρήγορα γιατί μπορεί να γκρεμοτσακιστεί.

Έτσι είναι. Αργά και σταθερά βημάτα με πίστη στον εαυτό μας. Τι; Να στηριζόμαστε στους άλλους; Χειρότερα είναι. Μόνοι μας φτιάχνουμε το δρόμο προς την κορυφή και τη λύτρωση. Οι άλλοι μπορεί να μας σπρώξουν τη στιγμή που μας παροτρύνουν να δούμε τη θέα που τόσο αγαπάμε. Ναι, καλά!

Άδοξο τέλος για τον πρίγκιπα και την πριγκίπισσα. Δεν πειράζει βρε! Σιγά!

Οι δρόμοι χωρίστηκαν. Ο καθένας τη ζωή του. Πάντα ο ένας θα πονάει λιγάκι (λιγάκι μόνο, αλήθεια!). Πάντα τον άλλον δε θα τον νοιάζει (μαντέψτε ποιον!). Αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι. Κι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο που πιθανόν να μη μάθουμε ποτέ... Ποτέ; Μεγάλη κουβέντα!

Ναι, μου λείπεις. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς.
Αλλά δε θα σ'αναζητήσω. Όχι γιατί δε θέλω, αλλά πέρασαν δύο μήνες.
Δύο μήνες και μου έκαναν πολύ καλό, όσο δύσκολοι κι αν ήταν!

Στους επόμενους δύο που θα μας βρουν “μαζί”...