Να προσπαθήσεις κι ας χάσεις

 

 

Κατά πάσα πιθανότητα φταίει ο καιρός. Αυτή η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, το γεμάτο γκρι που αιωρείται κι η μουντάδα της ατμόσφαιρας... Αυτά φταίνε! Έχουμε έναν κρυμμένο Σεπτέμβρη μέσα στο Μάη. Ένα μικρό φθινόπωρο μέσα στην Άνοιξη οπότε όλα είναι πιθανά κι όλα δικαιολογημένα!

Πάντα μου δημιουργεί ένα αίσθημα νοσταλγίας αυτός ο καιρός. Πάντα! Περνούν απ' το μυαλό μου εκατομμύρια πράγματα. Χιλιάδες αναμνήσεις. Εκατοντάδες άνθρωποι κι άλλες τόσες καταστάσεις. Λες και το κάνει επίτηδες.

Σήμερα όμως εστίασα στους ανθρώπους.

Ξέρεις, δεν το κάνουμε πια αυτό... Δεν εστιάζουμε στους ανθρώπους, αλλά στις καταστάσεις. Δεν θα θυμηθούμε ανθρώπους, αλλά τις καταστάσεις που αναμείχθηκαν. Και κυρίως τις άσχημες.

Για κάποιο περίεργο λόγο όμως (που δεν είναι καθόλου περίεργος τελικά) θέλω να εστιάσω στους ανθρώπους.

Έχουμε πει πως ο κάθε άνθρωπος είναι μια ευλογία ή ένα μάθημα. Δεν είναι απόλυτο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, βγάζει νόημα. Καθόμουν και χάζευα τη βροχή απ' το τζάμι κι έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν φοβερή και τρομερή. Όλα τα πρόσωπα που πέρασαν και σημάδεψαν. Είτε καλά, είτε άσχημα.

Άνθρωποι μαθήματα κι άνθρωποι ευλογίες.

Από φίλους/ες που δεν άξιζαν αυτή την ιδιότητα. Σχέσεις που θάφτηκαν στο βωμό των συμβιβασμών. Άνθρωποι εφήμεροι που προσπάθησαν να μονιμοποιηθούν με νύχια και με δόντια, αλλά μόνο οι νυχιές κι οι δαγκωματιές έμειναν στο τέλος. Από χαμογελαστά λάθη που τρύπωσαν κρυφά απ΄την κερκόπορτα. Πρόσωπα που σου ρούφηξαν όλο το χαμόγελο. Πρόσωπα που σε γέμισαν με δάκρυα.

Αλλά και...

Άνθρωποι που σε γεμίζουν αγάπη. Χαμόγελα μεταδοτικά. Χέρια που σε γεμίζουν ασφάλεια. Φωνές που σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι. Πρόσωπα που θαυμάζεις (και πιστέψτε με, ο θαυμασμός είναι σημαντικός!). Κολλητοί που άντεξαν στο χρόνο. Άνθρωποι που σε αποδέχονται όπως ακριβώς είσαι και είναι περήφανοι για σένα. Και σ' αγαπούν. Και σε στηρίζουν. Φίλοι που φαίνοται στις χαρές (στα δύσκολα όλοι καλοί είμαστε!). Έρωτες που αποδείχθηκαν καρποφόροι. Καρδούλες που σκιρτούν. Ματάκια που γυαλίζουν. Γέλια γάργαρα.

Κι όλα αυτά στα δημιουργούν οι άνθρωποι. Όχι οι καταστάσεις. Οι άνθρωποί σου.

Και μιας κι ανέφερα στην “παλέτα” πως φτάνει με το δράμα, θέλω να πω πως οι άνθρωποι, είτε είναι μαθήματα, είτε ευλογίες, πάντα κάτι προσφέρουν! Πάντα! Τα μαθήματα είναι τα παραδείγματα προς αποφυγή και οι ευλογίες είναι τα παραδείγματα προς μίμηση.

Γιατί αν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν κάτι άλλο πέρα απ' τον εαυτό τους, τότε υπάρχει ελπίδα. Ελπίδα για να πιστέψεις στον άνθρωπο. Ελπίδα για δυνατές κι ειλικρινείς σχέσεις. Είναι ένα κίνητρο για να προσπαθήσεις, να επενδύσεις, να χτίσεις. Ένα βήμα για να μάθεις ν' αγαπάς κι εσύ κάτι άλλο. Για να εστιάσεις σε κάτι άλλο πέρα απ' τον μικρόκοσμό σου.

Και πρόσεξε, όλα αυτά στα λέει ένας άνθρωπος που δε μαθαίνει απ' τα λάθη του με την πρώτη (αξέχαστη διαπίστωση!) Ένας άνθρωπος που δεν εστίαζε στις ευλογίες και γέμιζε τη ζωή του με μαθήματα. Ένας άνθρωπος μετανιωμένος για πολλά μαθήματα που έγιναν παθήματα και που τελικά βρήκε το θάρρος να τ' αναγνωρίσει και να τα παλέψει με όλη τη δύναμη που τον κατέχει. Ένας άνθρωπος που νοιάζεται, που αγαπάει, που σέβεται και θαυμάζει κάθε ευλογία του. Ένας άνθρωπος που μάχεται για το “μαζί”. Όποιο μαζί κι αν είναι αυτό.

Κανένας δεν πορεύεται μόνος. Τη μοναξιά ο άνθρωπος δεν την αντέχει! Θέλει ανθρώπους. Κι αν δε δώσει ευκαιρίες, η μοναξιά θα γελάει. Κι αν δε πιστέψει σε εκείνον και στην επιλογή του, η μοναξιά θα πλησιάζει. Κι όσο πλησιάζει, τόσο σε τρομάζει κι ο φόβος δεν είναι καλός. Άκου με!

Δεν πειράζει αν δε βγει όπως θες. Δεν πειράζει αν χάσεις. Δεν πειράζει αν τα μαθήματα είναι περισσότερα απ' τις ευλογίες. Δεν πειράζει... Εσύ προσπάθησες και πρέπει να είσαι περήφανος. Θα έρθει η ευλογία σου εκεί που δεν το περιμένεις. Προσπάθησε όμως...

Γιατί ο κόσμος δεν προσπαθεί. Τα περιμένει όλα έτοιμα και με τα έτοιμα δε χάρηκε ποτέ κανείς...