Γκρι

 

(Σε ευχαριστώ για όλα...)

Μέσα Ιουνίου σχεδόν κι ένα κείμενο για να καλωσορίσουμε αυτόν το θεσπέσιο μήνα δεν αξιώθηκα να γράψω. Μα γιατί άραγε; Έλα ντε! Ο Ιούνιος όμως ξέρει... Κανείς δε γελάει καλύτερα από εκείνον...Ξέρω τι λέω, αλλά είναι αλλουνού κειμένου θέμα.

Οι πρώτες δύσκολες μέρες πέρασαν και τώρα είναι η ώρα να γράψω ένα κείμενο που, ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, η κάθε λέξη του κολυμπάει μες στη γλυκύτητα.Μακροβούτια στην ειλικρίνεια και τη νοσταλγία και βουτιές σε μέρες υπέρλαμπρες και γκρι...
Ναι, γκρι. Όχι το γκρί της μουντάδας. Ούτε το λυρικό. Μιλάμε κυριολεκτικά. Γκρι. Το χρώμα το γκρι.

Ας κάνω όμως ένα πρόλογο για το πως πήρα την απόφαση αυτού του κειμένου. Εδώ και δύο (και κάτι) μήνες, έχω αποκτήσει έναν καινούργιο φίλο. Εξαίρετο παιδί. Βρισκόμαστε συχνά πυκνά και μιλάμε. Μιλάμε πολύ... Μιλάμε πολύ και για διάφορα πράγματα. Γι' αυτό άλλωστε είναι και οι φίλοι.
Πριν δύο μέρες, καταλάθος εννοείται, έκανα μια τεράστια πατάτα, η οποία προφανώς και με τάραξε, αλλά και να θελα δε διορθώνεται. Βέβαια, όλα για κάποιο λόγο γίνονται και τα λοιπά και τα λοιπά.

Μέσα απ' αυτήν την πατάτα λοιπόν ξέθαψα μια συνομιλία -Mark, δε θα σε πετύχω κάποια στιγμή;-. Αυτή η συνομιλία περιέχει ένα μήνυμα, ένα άρθρο, ένα βίντεο κι ένα μήνυμα. Με αυτή ακριβώς τη σειρά. Η συνομιλία είναι απο τις 14 Φεβρουαρίου (μεγάλη χάρη της!) του 2017. Ένα χρόνο και τεσσερις μήνες πριν. Διήρκησε 12 λεπτά όλα κι όλα κι ήταν απ' τα πιο όμορφα λεπτά της ζωής μου!Αυτή η συνομιλία είνα η αιτία για αυτό το κείμενο...
Για να είμαστε ειλικρινής, όχι η συνομιλία... Ο συνομιλητής.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014 (ώρα 10.00)

Ήταν η πρώτη φορά που σε είδα. Έτσι μουτρωμένο και κατσούφη. Δε μ' ένοιαζε... Το κακό το έπαθα μια φορά. Έκλεισαν όλα γύρω μου κι απλά προσπάθησα να επαναφέρω την αναπνοή μου σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Η φωνή σου έκανε μια ερώτηση κι εγώ συνέχιζα να χάνω τη μπάλα...Είχα καρφώσει τα μάτια μου στους γκριζαρισμένους σου κροτάφους, στα γκριζαρισμένα γένια, στα γεμάτα χέρια τατουάζ και στα μάτια σου. Αυτά τα μάτια σου έλεγαν τόσα πολλά κι εγώ τότε, μικρό κορίτσι, αδυνατούσα να τ' αναγνωρίσω. Με τα χρόνια, το κατάλαβα! Δεν έχει σημασία όμως γιατί για μένα ήσουν το καλοκαίρι μου! Εκείνο το καλοκαίρι είχα όνομα. Και πόδια. Και χέρια. Και μάτια. Και μαλλιά γκρι.

Ήσουν το άπιαστο. Το καθαρά πλατωνικό και πανέμορφο όνειρο. Εσύ, ο μεγάλος (σιγά τα χρόνια!) κι εγώ η μικρή. Εσύ, ο αρραβωνιασμένος κι εγώ η αλλοπαρμένη. Εσένα το μυαλό σου στη δουλειά και το δικό μου σε λέξεις. Λέξεις που ποτέ δε σου είπα κι όμως έκατσα και τις έγραψα. 427 ολόκληρες σελίδες. Μια ιστορία. Ένας πρωταγωνιστής... Εσύ. Έδωσα στον ήρωα του βιβλίου μου όλα τα χαρακτηριστικά που λάτρεψα σε εσένα. Απ' το πείσμα σου μέχρι τα μάτια σου. Και τα μαλλιά σου, τα γκρι.

Το Σεπτέμβριο του 2014 ήταν η τελευταία φορά που σε είδα. Να περπατάς τόσο χαρούμενος κι ερωτευμένος μέσα στα σοκάκια. Έτσι ήταν η τελευταία φορά που σε θυμάμαι. Ευτυχισμένο!

Μετά σε έχασα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκαναν καλή δουλειά. Σε καμάρωνα! Σε καμάρωσα γαμπρό. Σε καμάρωνα να γίνεσαι όλο και πιο γκρι. Σε παρηγορούσα από μακριά για καθετί δύσκολο που ήρθε στο δρόμο σου. Χαιρόμουν που ήσουν καλά. Κι εσύ κι η εκείνη. Ήξερα πως χάρη σε εκείνη χαμογελούσες.

Μέχρι πέρσι. Φεβρουάριος... ο μήνας της αγάπης και η σελίδα που έγραφα ξεκίνησε τα confession. Το δικό μου βγήκε ανήμερα του Αγίου και στο έκανα μια προώθηση. Ακόμα θυμάμαι το μήνυμα που είχα γράψει... “Λοιπόν, αυτό το άρθρο το έγραψα για σένα και πραγματικά θα ήθελα να το έχεις. Να ξέρεις πως ό,τι γράφει μέσα είναι αλήθεια. Δεν ήθελα να στο στείλω τέτοια μέρα, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Να είσαι πάντα καλά κι ευτυχισμένος με την οικογένεια σου και σε ευχαριστώ πολύ για όλα! (Θα καταλάβεις!)”.

Η απάντηση ήρθε αμέσως (το βίντεο που λέγαμε) και κάπως έτσι ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε... Μετά χάθηκες. Κι όταν λέω χάθηκε, το εννοώ. Εξαφανίστηκες! Έκλεισες τα πάντα και σε έχασα. Δεν έχω κανένα σημάδι (σημείο) ζωής εδώ και τόσο καιρό.

Θέλω να σε φαντάζομαι ευτυχισμένο και χαρούμενο. Ίσως με ένα ή δυο παιδάκια να σου μοιάζουν κι εκείνη περήφανη δίπλα σου. Έτσι θέλω να σε φαντάζομαι κι έτσι, παρακαλάω το Θεό να είσαι! Όσα άσχημα περνούν απ' το μυαλό μου, τα διώχνω. Αρνούμαι να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα απ' αυτό.

Θέλω να σε φαντάζομαι γκρι και μπαμπά. Αυτό μόνο!

Τώρα, εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, θα αναρωτηθείς εύλογα για ποιο λόγο μιλάω έτσι για εκείνον, ενώ ποτέ δεν τον είχα, ποτέ δε θα τον έχω και ίσως να είναι ένα ακόμα όνομα σε μια λίστα... Κι εγώ θ' απαντήσω...

Δεν είναι ίδιος με κανέναν και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει! Κανένα δράμα της ζωής μου (που εγώ έφτιαξα), κανένας μεγάλος έρωτας (που ακόμα δεν έχει έρθει), κανένα πρόσωπο και κανένα φτιαχτό συναίσθημα δε συγκρίνεται με εκείνα. Τα αγνά. Τα όμορφα. Αυτά που είναι πάνω από σένα. Εκείνος είναι εκείνος και για εκείνον θα μιλάω πάντα με αγάπη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Κανένας δεν ήξερε τίποτα για εκείνον μέχρι τώρα. Αλλά αυτά είναι απλά μια αράδα λέξεις. Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα κι ο κατάλληλος άνθρωπος, όλα όσα ένιωσα κι όλα όσα σκεφτόμουν τότε, θα βγουν στο φως. Γιατί αυτόν τον άνθρωπο θα τον κουβαλάω πάντα μαζί μου! Πάντα με αγάπη...Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο...

Αγάπη και γκρι...

Σε ευχαριστώ για όλα!