Χαμογέλασε!

 

Να μαι πάλι! Νομίζατε ότι θα γλιτώνατε έτσι; Ότι θα έμενα για πάντα εκεί που δεν είχα υπολογιστή για να γράφω τα δακρύβρεχτα κείμενά μου; Αμ δε! Γύρισα!

Καλό για μένα, κακό για σας (τους κλασικούς πέντε που με διαβάζετε κι αδημονείτε για καθετί καινούργιο). Δεν έχω βέβαια πολύ χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι να γυρίσω εκεί-που-δεν-υπάρχει-υπολογιστής, άρα... θα τα πω όλα γρήγορα -γρήγορα.

22 μέρες που δεν έχω γράψει ούτε ένα μήνυμα. Μόνο τηλέφωνα, λίστες, υπηρεσίες, τσεκαρίσματα κλπ. (Τα της δουλειάς εν ολίγοις!). Πόσο μου έλειψε ο ήχος των πλήκτρων! “Άνθρωπο με αδυναμίες να τον φοβάσαι. Είναι ικανός για τα πάντα μέχρι να πάρει αυτό που θέλει...”. Έτσι λένε, εγώ δεν ξέρω τίποτα.

Πρωί Κυριακής και βρίσκομαι στο σπίτι μου. Η κούπα (Η ΚΟΥΠΑ!!!!) με τον καφέ δίπλα μου, το λάπτοπ στα πόδια μου κι οι σκέψεις να ποδοπατιούνται μες στο κεφάλι μου για το ποια θα βγει πρώτη.

Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι κάπου κλεισμένος τόσες μέρες και να μην έχεις τρόπο να εκτονωθείς. Μόνο το μαξιλάρι ξέρει τι περνάς κάθε μέρα! Όχι το δικό μου. Της γνωστής μου απ' το χωριό! Να πρέπει να προσέξεις τι θα πεις, τι θα κάνεις, πως θα το κάνεις, πότε θα το κάνεις, που θα το κάνεις, με ποιους είσαι και πολλά άλλα. Τίποτα πονηρό, μικρά άρρωστα μυαλά! Μιλάμε για δουλειά και μάλιστα, μια δουλειά που αγαπώ πολύ! Μια δουλειά αρκετά απαιτητική και δύσκολη, αλλά σ' ανταμείβει στο τέλος. Αυτό το λέω με σιγουριά!

Δεν είναι εύκολο πράγμα! Όχι δεν είναι!

Αλλά τώρα γυρίσαμε! Για λίγο βέβαια, αλλά γυρίσαμε! Ν' αλλάξουμε παραστάσεις. Να προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε άσχημα περιστατικά (για καλή μου τύχη ήταν ελάχιστα!). Να φάμε, να κοιμηθούμε και το κυριότερο, να προσπαθήσουμε με νύχια και με δόντια να απαλλαχτούμε από πρόσωπα. Ω, ναι! Από πρόσωπα.

Τι σας είπα στην αρχή; Δύσκολο πράγμα να είσαι κάπου κλεισμένος και να μην έχεις τρόπο να εκτονωθείς!

Εντωμεταξύ, άλλα ήθελα να γράψω κι άλλα γράφω. Μεγάλη κοιλιά! Ξεσυνήθισα λίγο. Σόρρυ!

Θα προσπαθήσω να κάνω μια -συγγραφική- μεταπήδηση θεματολογίας.

Τσούπ!

Όσες μέρες δεν έγραφα, σκεφτόμουν. Και σκεφτόμουν πολύ! (Όχι πλάνα δολοφονίας, αν και είχα πολλά ερεθίσματα!). Σκεφτόμουν το χειμώνα που πέρασε. Θυμήθηκα την ανυπομονησία και τα πνιχτά γέλια του φθινοπώρου. Νοστάλγησα τη ζωγραφισμένη-στο-πρόσωπό-μου ευτυχία του χειμώνα και προσπάθησα να ξεχάσω (αλλά ήταν αδύνατο) τη λάβα που με παρέσυρε την Άνοιξη.

{Επειδή δε θέλω να τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν έγινε στάχτη όλη η άνοιξή μου. Είχαμε και μια μικρή επιχείρηση αναδάσωσης εκεί κοντά στο Πάσχα. Δεν ξέρουμε αν θα καρποφορήσει ποτέ, αλλά το βήμα έγινε!}. Μα τι παρομοιώσεις κάνω η άτιμη πια!

Σκεφτόμουν τους αγώνες που έδωσα. Τους πολέμους που έχασα, αλλά τις μάχες που κέρδισα. Τις πληγές που φρόντιζα. Τα δάκρυα που σπατάλησα. Τα χαμόγελα που σβήστηκαν απ' το πρόσωπό μου. Τις πόρτες που έκλεισα όταν έπρεπε. Τα κουτιά που ξεκλείδωσα όταν χρειάστηκε. Τους κόπους μιας χρονιάς που κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Όσα δεν είπα κι όσα, με κόπο, κατάφερα να πω. Τους ανθρώπους που έφυγαν από επιλογή. Τους ανθρώπους που έδιωξα για καλό. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Σκέψου τώρα πως ένιωθα ενώ σκεφτόμουν τόσα και δούλευα παράλληλα. Ορισμένες φορές ήταν λες κι είχες μια θηλιά στο λαιμό που έσφιγγε κι έσφιγγε. Άλλες ήθελες απλά ν' ανοίξει η Γη να σε καταπιεί κι άλλες έβρισκες παρηγοριά στα μικρά. Στα γέλια των μικρών και στα χαμόγελα των μεγάλων. Στους ανθρώπους που εκτιμάς και σε εκείνους που απλά με ένα εγώ-εδώ-είμαι σου έπαιρναν το ένα βάρος μετά το άλλο.

Και κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι 22 μέρες...
Ξέρεις τι κατάλαβα όμως; Σημασία δεν έχουν ούτε οι φορές που θα πέσεις, αλλά ούτε κι οι φορές που θα σηκωθείς. Σημασία δεν έχουν ούτε οι άνθρωποι που αγάπησες και σε πλήγωσαν, αλλά ούτε κι εκείνοι που πλήγωσες (κανένας δεν είναι αθώος, παιδάκια!). Σημασία δεν έχουν τα μεγάλα λόγια κι οι αιώνιες υποσχέσεις. Ούτε τα μουσκέμενα μάγουλα. Ούτε τα βρισίδια, τα “γιατί”, τα “αν”.

Σημασία έχει το χαμόγελο στα χείλη σου! Ο,τι κι αν γίνει, χρειάζεσαι απλά ένα χαμόγελο. Μια είναι η συνταγή. Στηρίζεσαι στα πόδια σου, τινάζεις τη σκόνη απ' την πτώση, χαμογελάς και προχωράς. Όποιος θέλει ακολουθεί, όποιος δε θέλει στο καλό. Έτσι είναι. Μικρή η ζωή για πισωγυρίσματα και το λέω εγώ που αφήνω τα πάντα να με κυνηγούν για πάντα. Λάθος τραγικό!

Χαμόγελο! Και δουλειά... Κυριολεκτική και μεταφορική.

Γιατί όπως λέω και στα παιδάκια μου -μικρά και μεγάλα- “ένα μικρό χαμόγελο διώχνει την πίκρα πολύ μακριά!”...