Όλη η ζωή, ένας συμβιβασμός

(Αγαπησιάρικη σήμερα...)

Στις ζωές των ανθρώπων της ζωής μου, είτε έγιναν μόνιμοι, είτε έφυγαν στα κλεφτά, πάντα μα πάντα, είχα μια ιδιότητα. Έναν ρόλο. Μια γαμωταμπέλα πάνω απ' το ξανθό μου το κεφάλι.
8 στις 10 φορές όχι αυτή που ήθελα εγώ. 10 στις 10 φορές με επιτυχία. Τους ήθελα χαρούμενους βλέπεις!
 

Συμβιβασμός λέγεται.

Ντυνόμουν με τα ρούχα της ιδιότητας, καθόμουν απέναντί τους κι εκτελούσα τις αρμοδιότητες μου. Μόλις τελείωνε το 8ωρο, έβγαζα τη στολή, γινόμουν όλα εκείνα που επιθυμούσα κι έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής. Μονάχη μου!

Πότε φίλος. Πότε στήριγμα. Πότε ο σάκος του μποξ, η πηγή με το αθάνατο νερό. Το κασετόφωνο των καλών λόγων. Ο δέκτης των παθών. Ο πομπός της αισιοδοξίας. Τέτοιες ιδιότητες!

Ξέρεις τι μου έκανε την ίδια εντύπωση, κάθε φορά; Όλοι ήξεραν τι θέλω, κανέναν δεν ένοιαξε. Αλλά δε φταίνε εκείνοι. Εγώ φταίω που επέλεγα την ιδιότητα αντί να διεκδικήσω αυτά που επιθυμούσα. Που κέρδιζε η ανασφάλεια του δε-θέλω-πάλι-να-(τους)χάσω, αντί η σιγουριά του προχώρα-παρακάτω. Αδυναμίες. Ανασφάλειες. Ανθρώπινες επιλογές.

Πόσα «σε θέλω» πνίγηκαν στο βωμό μια ακόμη «φιλίας». Έχουμε πει σε παλαιότερους (πολύ παλαιότερους) μονολόγους πως ακόμα κι ο ένας να θέλει, δεν υφίσταται φιλία. Δε θα ξε-θέλει εύκολα και χτίζεται το friendzone λάθος.

Πόσα «άντε γαμήσου» δε ξεστομίστηκαν επειδή αγαπούσες. Γιατί το κάνεις κι αυτό το λάθος μες στο λάθος...Inception!

Πόσα σκεπτόμενα «βαρέθηκα» έγιναν λεκτικοποιημένα «εδώ είμαι εγώ». Πόσα «άνοιξε τα μάτια σου επιτέλους» ντύθηκαν «πολύ χαίρομαι που είμαστε φίλοι». Πόσα «πόσο ακόμα;"» παρηγορήθηκαν απ' το «λιγάκι μόνο!» και πόσα «μα, είναι έρωτας» ξεκουμπίστηκαν ηττημένα κι άρων άρων απ' το απαιτητικό «δε με νοιάζει. Ή έτσι ή έφυγα»...

O φόβος του χάνω εσένα έχει αποτέλεσμα να χάνω εμένα.

Μια ζωή συμβιβασμοί για το τίποτα. Κάθε φορά το κολλημένο στο πρόσωπο χαμόγελο να μετατρέπεται σε δάκρυα και τα δάκρυα σε δικαιολογίες. Όχι, ρε φίλε. Τι να δικαιολογήσεις; Εσένα ή την ταμπέλα; Την ανοχή και την ηλιθιότητά σου για μετριότητα ή τα μόνιμα led φωτάκια πάνω απ' το κεφάλι σου;
 

Επιλογή δικιά σου να μείνεις. Επομένως, χόρεψε!
Στο τέλος κλαίμε!

Δε φταίει κανένας άλλος πέρα από σένα. Κανένας! Η άλλη πλευρά δε συμβιβάζεται. Δεν κλαίει. Δεν υποφέρει. Τα βράδια κοιμάται ήσυχη και το πρωί, δυνατή και χωρίς μαύρους κύκλους, αναζητά την ευτυχία της. Ξέρει πως υπάρχεις κι εσύ, οπότε δε φοβάται την κατρακύλα. Την αγάπη, τη θαλπωρή και την αγκαλιά που χρειάζεται στην παρηγοριά, θα τις πάρει.

Ενώ εσύ... Εσύ είσαι αυτός που κάνει την υποχώρηση και βολεύεται σε μέτρια και χλιαρά. Αυτός που μπορεί κάθε βράδυ να κλαίει στο μαξιλάρι γιατί, για μια ακόμη φορά, καταπιάστηκε και έκλεισε τα συναισθήματα του στο σκοτεινό μέρος του μυαλού του. Αυτός που κάνει το συμβιβασμό κι αν βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, δε θα έχει καμία παρηγοριά.

Και να σου πω κάτι; Το αξίζεις. Ε, μα! Αν δε διεκδικήσεις και πάντα συμβιβάζεσαι, να καθαρίζεις κιόλας το πάτωμα που θα σέρνεσαι.

Διώξε το φόβο! Βγες μπροστά, πάτα πόδι και πες... «Εγώ νιώθω. Εσύ νιώθεις; Αν ναι, πιάσε το μου χέρι και πάμε. Χωρίς ταμπέλες και βλακείες. Αν όχι, κρίμα, αλλά δε θα συμβιβαστώ με μια φιλία προκειμένου να μη σε χάσω». Θα πονέσεις, θα εκνευριστείς, θα σπάσεις, αλλά μετά από λίγο θα έχεις καθαρό μυαλό για να προχωρήσεις. Χωρίς βαρίδια στα πόδια που σε τραβούν στον πάτο.

Κι ίσως τότε, η μοναδική ιδιότητα που θα έχεις θα είναι εκείνη του νικητή. Μπορεί να μη κέρδισες αυτό που βαθιά λαχταρούσες, όμως κέρδισες την όρθια παραμονή σου σ' έναν αγώνα δίχως τέλος.

Κι όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολικά ή απίθανα, ο δικός μου ώμος θα σε περιμένει. Και που ξέρεις... ίσως να χρειάζομαι κι εγώ το δικό σου!