Το λίγο δεν αλλάζει το πάντα σου

(Μια μικρή δόση Αθήνας και ένα αγαπημένο τραγούδι...)

Χα, επέστρεψα! (Βασικά επέστρεψα το Σάββατο και ξαναφεύγω αύριο, αλλά λεπτομέρειες...). Περιμένατε πως θα έμενα στο μέρος που-δεν-υπάρχει-υπολογιστής μόνο 22 μέρες; Τι είμαι; Καμία νορμάλ;

Τώρα που θα ξεκαθαρίσαμε ας μπούμε στο κυρίως θέμα...

22 μέρες δεν έχω γράψει τίποτα. Μόνο κάτι λίστες, κάτι Υπηρεσίες, κάτι ωραία μηνύματα και αλλά διαδικαστικά. Τίποτα άλλο! Μαζεύω επομένως υλικό 22 ολόκληρες μέρες... Πολύ πράγμα!

Χαρούμενη λοιπόν (που θα γράψω!) γύρισα σπίτι και τι έκανα; Έπεσα για ύπνο! 12 ώρες σερί. Έμεινε η γκρίνια αμανάτι! Την επόμενη μέρα, τα ίδια. Ούτε που άνοιξα το λάπτοπ. Σήμερα όμως δε γινόταν! Σηκώθηκα (πολύ νωρίτερα απ' όσο υπολόγιζα), έφτιαξα καφέ στην κουπίτσα μου, άνοιξα το air condition και κουκουλώθηκα με το πάπλωμα παρέα με το λάπτοπ.

(Παίρνει μια ανάσα και ξεκινάει...)

Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι σε ένα μέρος τόσες μέρες! Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να είσαι με τους ίδιους ανθρώπους και το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα! Είναι δυσκολοχώνευτο το 24/7...
Όσο άνθρωπος της ρουτίνας και να είσαι, σου τη βαράει κάπως και μέσα σε όλα αυτά έχεις και τη δουλειά! Γιατί το 24/7 σ' αυτό το μέρος ισχύει και για τη δουλειά!

Στην αρχή χαίρεσαι (όπως χαίρομαι κι εγώ κάθε φορά) γιατί απέχεις έναν χρόνο και περιμένεις με ανυπομονησία να πας. Μετράς μήνες, σβήνεις μέρες και όταν περνάς την πύλη σου κόβονται τα πόδια. Λογικό! Έναν φόβο τον έχεις... Όχι όμως για τη δουλειά. Η δουλειά θα βγει και θα σ' αρέσει κιόλας το τρέξιμο αυτό. Εξάλλου, γι' αυτό πας... Γιατί σ' αρέσει η δουλειά. Μιλάω για το φόβο που σου δημιουργεί το πάτημα του κομπιού...

Ποιου κουμπιού;
Αυτό που πατάς και ξεχνάς τη ζωή σου εκτός και ζεις τη ζωή εντός αδιαφορώντας για τις συνέπειες! Γαμάτο κουμπί! ΔΕΝ...

Και δε συμβαίνει μόνο σε εμάς. Όχι! Συμβαίνει στον καθένα που αλλάζει έδρα για λίγο. Σε εκείνους που αλλάζουν βολή και ρουτίνα. Σ' αυτούς που αφήνουν πίσω τον πραγματικό τους εαυτό και φοράνε τον καινούργιο.

Λένε πως είναι άμυνα! Λάθος παιδάκια! Είναι επιλογή και μάλιστα συνειδητή!

Η ζωή μας είναι τελείως διαφορετική απ' αυτή που ζούμε για λίγο, αλλά με τόσες αλλαγές και πίεση δεν έχεις χρόνο να το αποδεχτείς και γίνεσαι μέρος κι εσύ. Και αφού εκνευριστείς και ανεβάσεις πίεση, θα ξαπλώσεις και θα συνειδητοποιήσεις πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Τσάμπα γίνεσαι κι εσύ μέρος του παιχνιδιού και τσάμπα χαλιέσαι και σκας για πράγματα που στην πραγματικότητα δε σε νοιάζουν!

Είσαι εκεί για έναν και μόνο λόγο και σ' αυτόν πρέπει να εστιάσεις. Γιατί αγαπάς αυτό που κάνεις!

Και έρχεται η στιγμή που μπαίνεις σπίτι σου (έστω και για λίγο) και βλέπεις πως όλα αυτά είναι μηδαμινά. Πώς τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από εσένα τον ίδιο και ο,τι άφησες πίσω πριν φύγεις. Γιατί εκεί θα γυρίσεις πάλι! Γιατί εκεί είναι η βολή σου και η ρουτίνα σου. Εκεί είναι το καταφύγιο και η ζωή σου!

Ο,τι και να πιστεύεις (ό,τι και να ζεις ή ό,τι και να φτιάχνεις) όταν είσαι μακριά είναι δημιούργημά σου. Απλά και μόνο για να επιβιώσεις και να έχεις έναν λόγο για να ξεσπάς. Τίποτα άλλο!
Ο,τι βαρίδι και να σηκώσεις εκεί μέσα, έξω είναι φτερό στον άνεμο. Και το καταλαβαίνω τώρα που πίνω τον καφέ μου... Ήσυχη! Μακριά από όλα...

Αυτή είναι η ζωή μου! Με τα πάνω της και τα κάτω της, με τους ανθρώπους της και την τρέλα της. Και αυτά δε ξεχνιούνται όσα μέρη κι αν αλλάξεις, όσες μέρες και αν περάσουν...