Ο γάμος της κολλητής μου

(Σας αγαπώ πολύ και τους δύο! Πάντα ευτυχισμένοι!)

Ήθελα αυτός ο μήνας να τελειώσει γράφοντας ένα άρθρο για τα 27 μου. Εμ, τι; Μεγάλωσα κατά έναν ολόκληρο χρόνο κι -όπως συνηθίζεται- έπρεπε να γράψω ένα άρθρο για να αποχαιρετήσω τα 26 που τόσο πολύ με άλλαξαν (αλήθεια είναι!) σαν άνθρωπο, αλλά και για τις τόσες αλλαγές στη ζωή μου (σε προσωπικό επίπεδο πάντα!).
Μάντεψε όμως... Όχι!

Ο Σεπτέμβριος θα κλείσει με ένα πολύ σημαντικό και χαρμόσυνο γεγονός που άνοιξε τα 27 μου χρόνια και που θα το θυμάμαι για πάντα...
Ο Σεπτέμβριος θα κλείσει με τον γάμο της κολλητής μου!

Θεέ μου... Παντρεύτηκαν! (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!)
-Γ' πληθυντικό γιατί και ο άντρας της είναι μέλος της οικογένειάς μου, αλλά εμείς είμαστε ξεκάθαρα #team_BRIDE!-

-Previously on My Bestfriend's Wedding-
Πρέπει να σας κάνω μια εισαγωγή. Αυτά τα δύο παιδιά είναι μαζί πολλά χρόνια. Και αγαπιούνται παράφορα! Το καλοκαίρι του '17 (τότε που γνώρισα τη νύφη στο μέρος εκείνο που δε λέμε) εκείνη σχεδίαζε τα γενέθλιά του κι εκείνος σχεδίαζε την πρόταση γάμου. Μακριά ο ένας από τον άλλον για δουλειά. Μαντέψτε ποιος έκλαψε περισσότερο όταν έγιναν οι εκπλήξεις! Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς έγιναν οι αρραβώνες και τον Σεπτέμβρη του '18, πίνοντας καφέ στο σπίτι τους, ξεκινήσαμε να λέμε για το γάμο τους. Όταν με το καλό θα γινόταν... Ε, έκλεισαν ημερομηνία λίγες μέρες μετά για τον Σεπτέμβρη του '19 και να μαι τώρα εδώ να γράφω γι' αυτό...

Εγώ με τη νύφη δεν είμαστε οι κλασικές κολλητές που μένουν στην ίδια πόλη ή δουλεύουν μαζί ή πίνουν καφέ κάθε μέρα. Όχι! Καμία σχέση. Μένουμε πολύ μακριά, βρισκόμαστε Σαββατοκύριακα και αυτά με κενά λόγω δουλειάς, αλλά όταν βρισκόμαστε δεν ξεκολλάμε. Έτυχε να γνωριστούμε εκείνο το καλοκαίρι και να κολλήσουμε. Σαν βδέλλες... Οπότε, επειδή ακριβώς είμαστε σαν βδέλλες, εγκατασταθήκαμε σπίτι της από την Τετάρτη.

Να βοηθήσουμε στις προετοιμασίες, να πάμε να πάρουμε το νυφικό, να τις λέμε βλακείες για να είναι ήρεμη και χαλαρή, να τρώμε κουφέτα απ' το πρωί και να πίνουμε -επίσης- απ' το πρωί. Ωραίες μέρες! (Να σας πει το αδερφάκι μου για το πιόμα το τετραήμερο!). Να υπάρχει ένα άγχος στην ατμόσφαιρα, αλλά η χαρά να είναι μεγαλύτερη.

Κι έρχεται το Σάββατο. Αυτό το Σάββατο που συζητάμε έναν χρόνο και αυτό το Σάββατο που περιμένουμε πως και πως όλοι. Περάσαμε το bachelor και το κρεβάτι και φτάσαμε εδώ. Ξυπνάμε το πρωί ωραία και καλά! Κάνουμε μερικές δουλίτσες (για τα μάτια του κόσμου), την λούσαμε και μετά -η θεάρα!- περιφερόταν με τη ρόμπα της και ένα τσιγάρο στο χέρι σαν πρωταγωνίστρια σε σίριαλ. Γύρω της όλοι να τρέχουμε πανικόβλητοι και εκείνη ατάραχη. Θεότητα!

Άρχισε να φτιάχνει μαλλιά, ήρθε κόσμος, γέμισε το σπίτι αρώματα και φουστάνια, άρχισε να βάφεται, να την τραβάνε φωτογραφίες ασταμάτητα και το “ωραία που είναι η νύφη μας” να παίζει σε λούπα. Εκείνη ατάραχη!
Ήρθε η ώρα να βάλει το νυφικό! Εδώ σε θέλω... Φουρό, ουρά και καμιά εικοσαριά μικρούλια κουμπάκια στην πλάτη. Ευκολάκι! #ΔΕΝ. Χαλάλι της όμως... Ήταν η πιο όμορφη νύφη που είχα δει!

Ήθελα όμως να δω και τον γαμπρό. Είχαμε βάλει στοίχημα με την αδερφή μου αν θα κλάψει μόλις τη δει. Και έτρεχα με το ψηλό στην κατηφόρα για να μην χάσω την είσοδο. Βέβαια έτρεχα και για να στρώσω την ουρά και το πέπλο (πάντα ένα βήμα πίσω της έτσι κι αλλιώς! Να την προσέχω!) και μόλις την παρέδωσε ο μπαμπάς της, να το το δάκρυ! Ήταν πανέμορφοι! Και οι δύο!

Μετά το μυστήριο, μετά τους τόνους ρύζι και μετά τις φωτογραφίες, είχαμε το γλέντι. ΤΟ γλέντι! Με το βίντεο του, τις ορχήστρες του, στους 600 καλεσμένους του, το πολύ φαγητό του, την τέλεια τούρτα, τα χαμόγελα στα πρόσωπα, τα δάκρυα στα μάτια, τον ατελείωτο κι ασταμάτητο χορό, τα πονεμένα πόδια, το άφθονο κρασί, τα κομφετί, το νυφικό που σερνόταν, τα κόκκινα all star της νύφης, τον χορό του γαμπρού στο macarena, την θεϊκή είσοδό του ζευγαριού και τον πιο συγκινητικό και γεμάτο αγάπη πρώτο χορό.
(Υπάρχει υλικό από όλα αυτά σε όλα τα social media! Δεν τα έβγαλα από το μυαλό μου!).

Τώρα που τελείωσε και κάθομαι και τον σκέφτομαι αυτό τον γάμο ξανά και ξανά και χαζεύω φωτογραφίες, το μόνο που βλέπω είναι πηγαία χαρά και άφθονη αγάπη. Όλα για εκείνους τους δύο που έδωσαν σάρκα και οστά στο “για πάντα” τους!


Και όλα τα δάκρυά μου ήταν από χαρά! Παντρεύτηκε η κολλητή μου και ήμουν εκεί! Να τρέχω, να τρίβω, να στρώνω την ουρά και το πέπλο, να την κουμπώνω και να τη δένω, να χορεύω δίπλα της για να της κρατάω το νυφικό που σερνόταν, να βάζω κρυφά τα all star στο αμάξι, να τη ρωτάω ανά πέντε λεπτά αν είναι καλά. Την αγαπάω πολύ! Το ξέρει... Μπορεί να μην της το λέω συνέχεια, μπορεί να είναι ατσούμπαλος ο τρόπος μου να της το δείχνω, μπορεί να την έχω βγάλει άπειρες φορές εκτός εαυτού, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί! Βράχος! Το στήριγμά μου! 
Και ξέρει πως όποτε με χρειαστεί θα είμαι εκεί! Να της κρατάω το χέρι και να προχωράμε δίπλα δίπλα. 

Σ' αγαπάω πολύ νυφούλα κολλητή μου! 

(Και τώρα μιλάω στον γαμπρό... Σ' αγαπάω και εσένα πάρα πολύ και το ξέρεις, αλλά τι να κάνω που μια την έχω! Είστε η οικογένεια μου. Εκείνη η οικογένεια που ήρθε ουρανοκατέβατη και έμεινε! Να μου την προσέχεις και να την αγαπάς! Πάντα δίπλα σας!)

Να είστε πάντα ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί όπως το Σάββατο! Η αγάπη σας να είναι τόσο δυνατή και φωτεινή όπως εσείς οι δύο και να προσέχετε ο ένας τον άλλον όπως κάνετε κάθε μέρα που ξημερώνει!
Να ζήσετε ψυχούλες μου!