Το βρίσκω τουλάχιστον ηλίθιο! Αντί να σε πιάσω και να στα πω χύμα και τσουβαλάτα, βγάζω από μέσα μου την αρθρογράφο. Μπορεί, βαθιά μέσα μου, να θέλω να δημοσιευθεί αυτό το άρθρο, γιατί θέλω να σε ξεφτιλίσω δημοσίως.
Έτσι είναι οι φίλοι!
Ποιος θα μου το έλεγε πως μετά από τόσα χρόνια χώρια, θα πηγαίναμε για καφέ.
Για να το θέσω καλύτερα... Ποιος θα πίστευε πως εσύ, η προσωποποίηση του εγωισμού, θα έστελνες ένα ωραιότατο (και τυπικότατο) μήνυμα, ρωτώντας με «τι κάνεις; Θες να πάμε για καφέ;».
«Μετά από τόσα χρόνια, το κεφάλι θέλω να σου σπάσω αλλά, οκ, βολεύομαι και μ’ έναν καφε».
Αυτό ήθελα να στείλω, αλλά το σοκ της στιγμής με περιόρισε σ’ ένα «καλά, εσύ; Ναι, να πάμε!».
Και πήγαμε!
Αμήχανο. Δύσκολο.
Συναισθηματικά φορτισμένο.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως μετά από τόσα χρόνια, θα σου έλεγα όλα εκείνα που πρόβαρα στον καθρέφτη μου σχεδόν κάθε μέρα.
Πως τα «ευχαριστώ» μετατράπηκαν σε μια νύχτα σε «φτάνει ως εδώ», τα «είσαι η καλύτερη μου φίλη» σε «δε θέλω να ξέρω τι κάνει».
Ήθελα να σε στολίσω με ό,τι κοσμητικό επίθετο μου ερχόταν στο μυαλό, αλλά και πάλι δε θα μου έφτανε.
Όπως και δε μου έφτασε, όπως θυμάσαι.
Τα έβγαλα όλα.
Ό,τι σκεφτόμουν κι ό,τι ένιωθα εκείνη τη στιγμή (αλλά και τόσα χρόνια) βγήκαν σαν χείμαρρος απ΄το στόμα μου και τα δάκρυά μου, ποτάμι.
Είχα πληγωθεί πολύ!
Θες κάτι βαρύ και κλισέ; Εύκολο!
Είχα χάσει ένα απ’τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή μου.
Είχα χάσει ένα απ’τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή μου.
Ευτυχώς, ήμασταν μικρές κι η πληγή έκλεισε. Η καθεμία έκανε τη ζωή της, χωρίς την άλλη φυσικά, αλλά το σημάδι παρέμεινε.
Έτσι γίνεται πάντα.
Λένε πως ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Ο τσακωμός με την καλύτερή σου φίλη όμως, τί είναι;
Θα σου πω εγώ! Είναι χειρότερο, φίλη μου.
Θα σου πω εγώ! Είναι χειρότερο, φίλη μου.
Γκόμενοι, να! Όλοι για τη Λου!
Φίλοι όμως;
Λίγοι...
Ένας τέτοιος τσακωμός σε καταστρέφει και τον κουβαλάς μαζί σου.
Ειπώθηκαν πολλά κι άσχημα κι απ’ τις δύο πλευρές, αλλά ποτέ δε δώσαμε μια ευκαιρία μήπως και καταφέρναμε να διορθώσουμε λίγο τα πράγματα.
Αλλάξαμε μετά απ’ αυτό. Εγώ όχι (ηλίθια παραμένω!). Εσύ όμως έκανες στροφή 360 μοιρών.
Σε βλέπω. Είσαι απέναντι μου και βλέπω έναν άλλο εαυτό. Την καινούργια έκδοσή σου και, μπορώ να πω, ότι μου αρέσει πολύ!
(εξάλλου σ’ έχω προειδοποιήσει. Αν δω την παλιά σου version ξανά, τη μπουνιά στην κάτω γνάθο δεν τη γλιτώνεις!)
Για να μη σε παρουσιάζω όμως σαν το κακό λύκο, οφείλω να παραδεχτώ πως έφταιγα κι εγώ τότε. Ήμουν όπως ήμουν κι έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Και ξέρεις ποια είναι η μαλακία;
Ποτέ δε σταμάτησα να σε νοιάζομαι και να σ’ αγαπάω. Πάντα ήθελα να μαθαίνω αν είσαι καλά και πάντα παρακολουθούσα τη ζωή σου, ακόμα κι από απόσταση.
Ποτέ δε σταμάτησα να σε νοιάζομαι και να σ’ αγαπάω. Πάντα ήθελα να μαθαίνω αν είσαι καλά και πάντα παρακολουθούσα τη ζωή σου, ακόμα κι από απόσταση.
Και ξέρω πως κι εσύ, άσχετα αν δεν το παραδέχεσαι, αναρωτιόσουν πώς ήμουν και τι κάνω.
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Ίσως επειδή είμαι πολύ χαρούμενη για την έκβαση που έχουν πάρει τα πράγματα μεταξύ μας.
Έτσι είναι οι φίλοι, ξαναλέω.
Πολλοί (καλοπροαίρετοι) θα πουν πως δεν είμαστε φίλες γιατί είμαστε χρόνια χώρια.
Ναι, οκ, έχουν δίκιο. Είναι πολύς καιρός, δεν αντιλέγω!
Αλλά...
Να σου πω ένα μυστικό;
Όταν έχεις μια συγκεκριμένη σχέση, μ’ έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, αυτή δεν αλλάζει. Είτε είναι φιλία, είτε είναι έρωτας.
Ας περάσουν χρόνια ή αιώνες που είστε χώρια. Στην πρώτη κουβέντα, η οικειότητα τεντώνεται, η αγάπη ξυπνάει κι η χημεία ουρλιάζει από ευχαρίστηση.
Γιατί οι άνθρωποι που έχουν αγαπήσει,κι έχουν αγαπηθεί πολύ, δεν ξεχνούν. Για πάντα τους δένει αυτό το «κάτι», και το δικό μας «κάτι» μας έκανε την τιμή εκείνο το βράδυ στην πλατεία.
Γιατί οι άνθρωποι που έχουν αγαπήσει,κι έχουν αγαπηθεί πολύ, δεν ξεχνούν. Για πάντα τους δένει αυτό το «κάτι», και το δικό μας «κάτι» μας έκανε την τιμή εκείνο το βράδυ στην πλατεία.
Μέσα σε τρεις μέρες καλύψαμε όλο το κενό.
Μέσα σε τρεις μέρες ένιωσα λες και δεν έλειψες ούτε στιγμή .
Μέσα σε τρεις μέρες, ξαναβρήκα τον εαυτό μου!
Το κομμάτι που έλειπε.
«Τι γράφεις εκεί, ρε μπάζο;»
«Τίποτα, ρε ηλίθια. Τώρα το κλείνω και παραγγέλνουμε!»
Σαν να μην πέρασε μια μέρα κι ας έχουν περάσει χρόνια!
Παράξενο, ε; Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είναι η ζωή.
Απρόβλεπτη και παράξενη.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε καν οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω πώς θα κυλήσουν τα πράγματα και, ειλικρινά, δε με νοιάζει.
Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Προς το παρόν, το φχαριστιέμαι που κάθεσαι εδώ μαζί μου κι ας υπάρχουν φορές που θέλω να σε δείρω.
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα είναι κάθε φορά!
Υ.Γ. Είμαι περήφανη για σένα και το ξέρεις!
Υ.Γ. (2) Μου είχες λείψει κι ας είσαι ηλίθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου