[ Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου 2022 12:03 ΠΜ ]
30. Νέα δεκαετία.
Νομίζω πώς μετά από αυτό δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο που μπήκα σε μία νέα δεκαετία της ζωής μου! Πίστευα πως τα 30 δεν θα ερχόντουσαν ποτέ! Όταν είμαστε μικροί θεωρούμε τους 30άρηδες γέρους και μεγάλους και βαθιά μέσα, το ίδιο πίστευα!
Κοίτα να δεις όμως κάτι πράγματα! Συνεχίζω να είμαι μικρή, νέα και ωραία. Απλά εχω μπροστά το 3. Σιγά! Ένα νούμερο είναι!
-Λεω τώρα που τα πάτησα και μετά από πολλή ψυχοθεραπεία. Αν με ρωτούσες μερικά χρόνια πριν τα σου έλεγα πως τα 30 είναι ΤΟ νούμερο!-.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Λίστες!!! Αυτές οι καταραμένες!!! Όταν ήμουν μικρούλα είχα φτιάξει μία λίστα με τους στόχους που θα ήθελα να κατακτήσω μέχρι τα 32. Αυτός ήταν ο στόχος. Τα 32. Μετά.... Άγνωστο!
Ποιοι ήταν αυτοί οι στόχοι; Στα 18 να μπω στο πανεπιστήμιο, στα 22 να αποφοιτησω, στα 25 να τελειώσω και το μεταπτυχιακό. Στα 26 να έχω δουλειά και σχέση ώστε να παντρευτώ στα 27. Να έχω το πρώτο παιδί στα 28, το δεύτερο στα 30 και το τρίτο στα 32.
Μάντεψε τι έχω τώρα που μπήκα στα 30! Παιδί σίγουρα όχι! Χαχαχα.
Έχω στο βιογραφικό μου την αποτυχία επίτευξης αυτών των στόχων.
Δεν το λέω ελαφρά τη καρδία, αλλά τουλάχιστον το λέω ήρεμα.
Την φρίκη την έφαγα στα 28, οπότε τώρα στα 30 είμαι κομπλέ!
Βλέπεις... Δεν μπορούμε να τα προγραμματίσουμε όλα. Κανένας και τίποτα δεν μου έλεγε πως στα 18 θα χάσω τον πατέρα μου και μετά από ένα χρόνο θα άφηνα τη σχολή που σπούδαζα και να ξεκινήσω μία σχολή από την αρχή. Κανείς δεν μου έλεγε πως μία επιλογή δουλειάς θα άλλαζε εξ ολοκλήρου τη ζωή μου. Προς το καλό ή το κακό δεν έχει σημασία πια. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως τώρα που πάτησα τα 30 και κάνοντας τον απολογισμό της δεκαετίας των 20, είμαι πραγματικά ευγνώμων που μπαίνω στα 30 έχοντας γίνει η Κατερίνα που είμαι.
Όταν ήμουν 19 έλεγα "θέλω να μπω στα 20 έχοντας κάνει αυτό" ή "δεν θέλω να μπω στα 20 και να μην έχω κάνει το άλλο". Τώρα μπαίνω στα 30 και νιώθω πως δεν έχω αφήσει κάτι πίσω. Σύμφωνα με τη λίστα που είχα στην εφηβεία πολλά, αλλά σύμφωνα με αυτά που πιστεύω τώρα, νιώθω πώς μπαίνω στη δεκαετία των 30 πολύ πιο συνειδητοποιημένη και έτοιμη.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να διόρθωνα κάτι από τη δεκαετία των 20, μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά πως το μόνο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να ξεκινήσω πολύ πιο νωρίς το ταξίδι της ψυχοθεραπείας. Δεν θα άλλαζα ούτε τους έρωτες που πίστευα πως ένιωθα, ούτε τις γνωριμίες που δεν άξιζαν τίποτα, ούτε τα κλάματα, ούτε τις απογοητεύσεις, ούτε τα εκατοντάδες "γιατί σε εμένα, θεέ μου!". Ψέματα. Τις απώλειες (τις κυριολεκτικές) θα έκανα τα πάντα για να τις αποφύγω αλλά.....
Όλα όσα έζησα μέσα σε αυτή τη δεκαετία με έχουν αλλάξει σε τεράστιο ποσοστό. Έπαψα να θεωρώ δεδομένα κάποια σπουδαία πράγματα όπως η υγεία και η ελευθερία. Δεδομένο δεν είναι τίποτα, ειδικά μετά από μία πανδημία και έναν πόλεμο. Άρχισα να πιστεύω πως το πιο σημαντικό πράγμα πάνω σε αυτό τον πλανήτη είναι ίδιος μας ο εαυτός σου! Αν δεν είμαστε καλά και αν δεν αγαπάμε τους εαυτούς, ποιο είναι το νόημα;
Είμαι πραγματικά ευγνώμων που οι άνθρωποι μου είναι υγιής ψυχικά και σωματικά. Είμαι ευγνώμων που μέσα σε αυτή τη δεκαετία υπήρξαν άνθρωποι που τους αγάπησα περισσότερο και από εμένα την ίδια και ας μου έκαναν πολύ μεγάλο κακό γιατί μέσα από αυτούς τους ανθρώπους κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Είμαι ευγνώμων που κατάφερα να γίνω μία αξιοπρεπέστατη δασκάλα και να βρω μία δουλειά που πάντα λαχταρούσα. Είμαι ευγνώμων που έχω φίλους τους οποίους θα κρατήσω για μία ζωή κι ας άργησα λίγο να τους βρω. Είμαι ευγνώμων που αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα πάρα πολύ. Είμαι ευγνώμων που έκανα ταξίδια και γέμισαν τα μάτιακαι η ψυχή μου με απίστευτες εμπειρίες και εικόνες. Είμαι ευγνώμων που αντιμετώπισα τους φόβους μου και συνεχίζω και τους αντιμετωπίζω με θάρρος. Είμαι ευγνώμων που μέσα από τόσες (πραγματικά αμέτρητες για δέκα χρόνια!) δυσκολίες κατάφερα να βγω αλώβητη -έντάξει, μερικά μόνιμα σημαδάκια δεν μετράνε!- και χαμογελαστή.
Χαίρομαι που δεν σταμάτησα ποτέ να παλεύω, να διαβάζω, να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Που γνώρισα πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα πως έχω (καλή ώρα το γράψιμο!). Που εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, που έγινα νονά, που γέμισα πτυχία και γνώσεις, που γνώρισα καλύτερα το σώμα και την ψυχή μου. Που ανεξαρτητοποιήθηκα. Που δούλευα σαν το σκυλί χειμώνα - καλοκαίρι. Που βρήκα το θάρρος να αποδεχτώ και να κάνω ριζικές αλλαγές. Που...Που...Που...
*1 -Τελικά έκανα πολλά μέσα σε αυτή τη δεκαετία! Μπράβο μου! Όχι! Μπράβο μου!-.
*2 -Δεν θέλω να απαριθμήσω τα λάθη μου ή τις βεβιασμένες αποφάσεις που πήρα σε αυτή τη δεκαετία γιατί δεν έχει νόημα. Όλα αυτά με έφεραν εδώ που είμαι. Καθετί λάθος με δυνάμωνε. Σε καθετί μαύρο, πάλευα για φως. Και είχα πολλές τέτοιες στιγμές!-.
Έντάξει! Δεν παντρεύτηκα και δεν έχω δυο παιδιά. Καλύτερα! Ίσως να έχανα όλα αυτά. Θα κέρδιζα κάτι άλλο, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ήμουν η Κατερίνα που είμαι τώρα. Όλα θα έρθουν! Και η οικογένεια και τα παιδιά και ο έρωτας και επιτυχίες και η ευτυχία. Γιατί εμείς τη φτιάχνουμε τη ρημάδα!Και έχω μπροστά μου μία ολόκληρη δεκαετία για να θέσω καινούργιους στόχους και καινούργια όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου