Γράφω, σβήνω...

 

(Oύτε που ξέρω πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά...)

Γράφω, σβήνω... 

Γράφω, σβήνω...

Γράφω, σβήνω...

Συγχωρέστε με για αυτό εδώ το ασυνάρτητο κείμενο. Δεν είναι ούτε μυθοπλασία, ούτε φαντασίας, ούτε άσκηση γραφής. Είναι οι σκέψεις ενός ανθρώπου που βάλτωσε και έπιασε στα χέρια του πληκτρολόγιο μετά από άπειρο καιρό. 

Δεν ξέρω πως πήρα την απόφαση, όμως είμαι περήφανη που το κατάφερα. Είναι πολύ σκληρό για έναν άνθρωπο που ζει μέσα από τις λέξεις του, να μην έχει κουράγιο ούτε μολύβι να πιάσει. Βάρβαρο. Ανελέητο. 

"Ναι καλά! Δεν ξέρεις μάλλον από δυσκολίες!", θα πεις και θα συμφωνήσω. Ίσως να μην ξέρω από δυσκολίες. Ξέρω όμως από απώλειες κυριολεκτικές και μεταφορικές, χωρισμούς, πάτους, μοναξιά, ανεργία, αγχώδεις και συναισθηματικές διαταραχές. Μέσα σε όλα αυτά, το μόνο που με κρατούσε ήταν η γραφή. Ο ήχος από τα πλήκτρα γαλήνευε την ψυχή μου. Οι λέξεις χαλάρωναν τις σκέψεις μου. Ό,τι ένιωθα το περνούσα μέσα στο χαρτί και ξαφνικά αυτό, έπαψε να υπάρχει. 

Δύσκολο. Ανελέητο. Βάρβαρο και δυσβάσταχτο. 

Κάποτε έγραφα κάθε μέρα. Όχι ένα! Δύο... Τρια κείμενα. Αβίαστα! Τηρούσα κατά γράμμα όσα διδάχτηκα στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής. "Κάθε μέρα 2000 λέξεις". Τέσσερις σελίδες Α4 υπολογιστή δηλαδή. Ε, κάθε μέρα έγραφα 2000 λέξεις. Έβγαζαν δεν έβγαζαν νόημα, δεν μας ενδιέφερε. Εγώ το έκανα!  Ένας πολύ καλός φίλος είχε πει "όπου κι αν κοιτάξω, βλέπω το όνομα σου. Αυτό δεν είναι ταλέντο. Χάρισμα είναι!". 

Και μετά από όλα αυτά... Κενό! 

Πες μου, λοιπόν, πως να νιώσω. Πόσο ασήμαντη και μικρή. Οι λέξεις με γιγάντωναν. Όταν έγραφα, ένιωθα δυνατή. Χωρίς τις λέξεις, άρχισε η κάτω βόλτα. Χωρίς τις λέξεις έχασα τον εαυτό μου. Έχασα την Κατερίνα.

Μήπως όμως έχει έρθει η ώρα να τη βρω; 

Δεν είμαι κάποια φημισμένη συγγραφέας. Μια απλή αρθρογράφος είμαι. Ήμουν. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτό το κομμάτι μου λείπει και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να γυρίσει πάλι πίσω σε εμένα. Για μένα. 

Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να γράφω 2000 λέξεις κάθε μέρα.