Η κοκκινομάλλα μου

 

(Κάθε ξανθιά χρειάζεται μια κοκκινομάλλα!)

Τόσες μέρες που δε γράφω, κι είναι και πολλές, είχα χρόνο να διαβάσω -σχεδόν- ό,τι έχω γράψει τόσα χρόνια. Δεν έψαχνα έμπνευση, αλλά κίνητρο και με είχε πιάσει και μια μικρή νοσταλγία.

*Να σημειωθεί στα πρακτικά πως δε γκρινιάζω, αλλά για άνθρωπο που γράφει τόσο αβίαστα, τόσες πολλές λέξεις σε μια μέρα, το να μην μπορεί να συντάξει ούτε μήνυμα για 20 μέρες, είναι πρόβλημα! Κι όταν μοιράζεσαι ένα πρόβλημα, δε σε βασανίζει τόσο!

Στο θέμα μας... Α, ναι... Έκατσα και διάβασα ό,τι έχω γράψει από εποχές Pillowfights και ilov, μέχρι τώρα που έχω δικό μου blog (Hello!!!) και γράφω στο theBluez. Παρατήρησα λοιπόν πως δεν έχω αφήσει παραπονεμένο κανέναν...

Για τον Σάββα έχω γράψει...
Για τη Μαρία έχω γράψει...
Για τη Λήδα έχω γράψει...
Για την Ειρήνη έχω γράψει...
Για τα κορίτσια έχω γράψει...

Χρωστάω ένα στη μαμά μου και στη Μαρία, αλλά παντού τις αναφέρω! Αχάριστη δεν είμαι! Έχω γράψει για ανθρώπους μόνιμους, σταθερούς. Για ανθρώπους που έφυγαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά!). Για εκεινους που ερωτεύτηκα και αγάπησα, αλλά και για εκεινους με αγάπησαν και με πόνεσαν. Για εκείνους που με πόνεσαν, έχω γράψει αριστουργήματα η άτιμη!

Έτσι όπως πάμε, για εκείνον που θα με ερωτευτεί και θα με αγαπήσει και θα το ξέρω και θα το νιώθω και θα έχει τα κότσια να μου το πει και να με διεκδίκησει, βιβλίο θα γράψω! Ένα μικρό bestseller μες στο νερό...

Ξεφύγαμε λίγο όμως... Το θέμα είναι πως δεν έχω γράψει για όλους! Εκεί καταλήγουμε... Έχω αφήσει έναν άνθρωπο, που αγαπώ κι εκτιμώ πολύ, χωρίς κείμενο. Χωρίς λέξεις. Κι όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται, γιατί οι πράξεις μετρούν και λένε όσα εσύ δε λες, εμένα μου φαίνεται άδικο και το χρωστάω.

Στο χρωστάω, κοκκινομάλλα μου!

Γνωριστήκαμε πριν λίγους μήνες. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σε τοποθεσία που δε λέγεται. Σε μια περίοδο της ζωής μας που θα μας μείνει αξέχαστη από πολλές πλευρές κι απόψεις! Η πρώτη μου εντύπωση ήταν "αντε να δούμε τι φρούτο είναι και αυτό", αλλά μου ήταν τόσο απαραίτητη η παρουσία της εκείνη τη στιγμή, που έδιωξα κάθε σκέψη.
Ήταν απαραίτητη πριν ακόμα μου γίνει στ' αλήθεια!

Δεν πολυμιλούσαμε στην αρχή. Η καθεμία κοιτούσε τη δουλειά της κι είχαμε κάτι παραπάνω απ' τα τυπικά. Έλα όμως που η ζωή είχε άλλα σχέδια κι από εκεί που απλά ήμασταν στον ίδιο χώρο, βρεθήκαμε να μένουμε στο ίδιο σπιτι για 40 σχεδόν μέρες! Από εκεί που απλά κάναμε παρέα και συνεργαζόμασταν, εξελιχθήκαμε στις απόλυτες αυτοκόλλητες. Πως γίνεται άλλωστε να το αποφύγεις; 24 ώρες το 24ωρο μαζί. Ύπνος στο ίδιο κρεβάτι.

Ένα βράδυ κάτσαμε μαζί για ώρα κι αυτό ήταν. Την εμπιστεύτηκα αμέσως... Μου άνοιξε την καρδιά της πολλές φορές... Μοιραζόμασταν δεύτερες σκέψεις, κλάματα, πόνους σωματικούς και ψυχικούς, άγχη, νεύρα... (Εκείνες οι σκάλες τα ξέρουν όλα!)

Ό,τι ιδέα κι αν είχα, εκείνη δε μ' εγκατέλειπε. Πρώτη μπροστά. Ο,τι κι αν ήταν! Απ' το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Όσο κι αν τη νευρίαζα (έχουμε μιλήσει γι' αυτό μου το ταλέντο πολλάκις!), στέκονταν στο πλάι μου φρουρός. Αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω... Δίπλα της πάντα! Το απόλυτο δίδυμο!

Ήξερε τι θέλω πριν το πω! Ήξερα τι σκέφτεται χωρίς καν να με κοιτάξει. Μπορεί να μου λύσει τα προβλήματα μου μ' ένα "είσαι ηλίθια" -εσύ και ο Σάββας το έχετε αυτό το χάρισμα- και μπορώ να την ηρεμήσω μ' ένα "είμαι εδώ!".

Παλέψαμε πολύ για να φτάσουμε εδώ που είμαστε! Από εκεί που ήμασταν κάθε μέρα μαζί, ήρθε η απόσταση! Μπορεί να ήταν 20 μέρες όλες κι όλες, αλλά μας φάνηκε αιώνας. Μπορεί να μιλούσαμε κάθε μέρα. Να μην είχαμε χάσει επεισόδιο απ' τη ζωή η μιας της άλλης, αλλά το πολύ μαζί δεν το είχαμε. Δεν πειράζει! Ίσα - ίσα που βγήκαμε πιο δυνατές.

Δε μας πτοούν οι αποστάσεις (και σιγά την απόσταση δηλαδή)! Στα σημαντικά, μαζί. Στα μεγάλα (εύκολα ή δύσκολα που ήρθαν μέχρι τώρα), μαζί. Ανοίξαμε τα σπίτια μας και τις οικογένειές μας κι έχουμε γίνει κομμάτια τους. Δε φοβόμαστε ό,τι έρθει γιατί όσο έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας αγαπούν όπως ακριβώς είμαστε, νιώθουμε πιο δυνατοί!

Και τώρα θα πω δυο λόγια και θα κλείσω...Μη μας πάρουν και τα ζουμιά...

Κοκκινομάλλα μου, ξέρεις πως ό,τι υπόσχεση δίνω, την τηρώ. Επομένως, όρκοι και λόγια αγάπης παραλείπονται!

Συγγνώμη για τις στιγμές που χάθηκα και σε πήρα μαζί μου και σ' ευχαριστώ που είσαι -κι εσύ- ένα κομμάτι φωτός που μου δείχνει το δρόμο!