Τελικά είναι οι άνθρωποι κι όχι το μέρος

 (Γιατί εσείς κάνετε τη διαφορά!)

Πάντα αναρωτιόμουν αν κάνουν οι άνθρωποι το μέρος ή το μέρος τους ανθρώπους. Μετά από τόσο καιρό -και μετά από τόσα χρόνια- νομίζω πως μπορώ να πω με βεβαιότητα πως οι άνθρωποι κάνουν το μέρος! Χωρίς αυτούς θα ήταν απλά ένα κομμάτι γης. Άψυχο. Ξύλινο. Απόμακρο. Τυποποιημένο. Χωρίς συναίσθημα. Χωρίς ιστορία.

Και πιστέψτε με, μόνο έτσι δεν είναι! (Ναι, μιλάμε για το μέρος εκείνο που-δεν-υπάρχει-υπολογιστής).

Όπως καταλάβατε, γύρισα. Και δε γύρισα μόνη!Γύρισα γεμάτη αναμνήσεις, συναισθήματα, ιστορίες και πολλές -μα πολλές- σκέψεις (που δε θ' αναλυθούν ούτε εδώ, ούτε ποτέ! Ευχαριστώ!).

Πόσες αναμνήσεις μπορείς να χτίσεις σε μόλις δύο μήνες! Πόσες εναλλαγές συναισθημάτων! Και δε φταίει το μέρος, αλλά οι άνθρωποι.

Οι δικοί σου άνθρωποι που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι άνθρωποι που έπεσαν με φόρα στα μάτια σου. Οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή σου με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο κι έμειναν. Εκείνοι που έριξαν μια ματιά στα κλεφτά. Εκείνοι που βάλθηκαν να σε ρίξουν, αλλά κι εκείνοι που σε σήκωσαν. Εκείνοι που είχαν την ειρωνεία στην άκρη της γλώσσας κι εκείνοι που είχαν την αγάπη ζωγραφισμένη στα μάτια. Εκείνοι που έλειπαν. Οι αφανείς ήρωες. Οι εμφανείς ήρωες. Οι δικοί μου ήρωες. Οι φίλοι. Οι στο-παίζω-φίλοι και πολλοί ακόμα...

Εμ, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, κάτι έμαθα κι εγώ.

Θυμάμαι πως πέρασα την πόρτα... Με κομμένη την ανάσα και τα μάτια γουρλωμένα λες και πρόκειται ν' αντιμετωπίσω Θεούς και δαίμονες. Μεταξύ μας τώρα, δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Μετά ξεκίνησε η μάχη. Κυριολεκτική ή μεταφορική, το αφήνω πάνω σου! Και τσουπ, τα πρώτα “δεν μπορώ” έκαναν την εμφάνισή τους. Ευτυχώς όμως που υπήρχαν άνθρωποι που μ'έβαζαν στη θέση μου κάθε φορά.

Στη συνέχεια ήρθαν τα κλάματα! Οχι μόνο τα δικά μου! (Εγώ είμαι γνωστή κλαψιάρα!) κι έπρεπε να τα κάνω να σταματήσουν. Και εκεί εμφανίστηκε ο από μηχανής Θεός/επισκέπτης που μέσα σε 2 ώρες μου υπενθύμησε πως μόνο εγώ μπορώ να μπω στη θέση των άλλων και να τους βοηθήσω.

Μετά ήρθε η ανασφάλεια κι έκατσε δίπλα μου. Η σπαστικιά γελούσε κάθε φορά που με αμφισβητούσα, αλλά η χαρά της δεν κράτησε για πολύ! Μερικές ανακοινώσεις από ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι, την έβαλαν στη θέση της! (Σας ευχαριστώ!)

Μετά ήρθαν τα γέλια και τα χαμόγελα. Πρόσωπα ανθρώπων που σε στήριζαν κι ας μη σε ήξεραν. Που ήταν εκεί για σένα κι ας μην πάλεψαν ποτέ γι'αυτό. Η συγκίνηση και τα ευχαριστώ έδιναν κι έπαιρναν. Ακόμα και στα πολλά νεύρα, κανένας δεν λύγισε. Ίσα-ίσα!

Κι αυτό για μένα ήταν το πιο σημαντικό! Κανένας δε χάθηκε! 

Και οι μέρες κυλούσαν... Οι μήνες διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον.

Τη στεναχώρια του πρώτου μεγάλου αποχαιρετισμού καπάκωσε η άφιξη δύο ανθρώπων μου και ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος. Όλα τα έζησα μ' αυτούς τους δύο. Κλάματα, λύπες, χαρές. Η παρουσία τους μου έδωσε την ευκαιρία να εστιάσω σε πράγματα κι ανθρώπους που είχα παραμελήσει ή επιλέξει να κρατήσω μακριά, αλλά έκανα λάθος. Αν δεν ήταν εκείνες οι δύο... Δε θα το πω γιατί άντε...

Ήταν η περίοδος που ερωτεύτηκα ξανά τη μαγεία των ανθρώπων. Οι μέρες εκείνες που ήξερα πως υπήρχαν άνθρωποι να στηριχτώ κι αυτοί λέγονται φίλοι. Οι ώρες εκείνες που είχα κάποιον να γελάσω, να κλάψω, να τραγουδήσω, να μιλήσω. Ο καιρός εκείνος που ό,τι κι αν γινόταν ήξερα πως δε θα το αντιμετώπιζα μόνη. Οι εβδομάδες εκείνες που ήμουν ο εαυτός μου και που έμαθα πως όταν κάτι το αγαπάς πολύ, το κρατάς. Και παλεύεις γι' αυτό. Οι στιγμές εκείνες που θα μείνουν ανεξίτηλες. Οι αυθόρμητες αγκαλιές. Τα βουρκωμένα μάτια.

Ήταν η περίοδος εκείνη που κόλλησε πολλά σπασμένα κομμάτια και μου υπενθύμησε το πόσο πολύ μπορείς ν' αγαπήσεις τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει να υπάρχουν στη ζωή σου!

Και φτάνουμε στο φευγιό... Απλά θυμάμαι τον εαυτό μου σ'ένα κάθισμα με γεμάτη αγκαλιά, να μην μπορεί να ελέγξει τα δάκρυα που έτρεχαν απ' τα μάτια του. Δεν έκλαιγα γιατί έφυγα, αλλά για όλα εκείνα που άφησα πίσω και για όλα αυτά που είχα πάρει μαζί μου! Και δαίμονες συνάντησα και συμφιλιώθηκα μαζί τους. Και κακούς πολέμησα και καλούς αγάπησα κι όλα τα έκανα!

Είχα πρόγραμμα!

Και τώρα, τρεις μέρες μετά, να γράφω για όλα αυτά, χωρίς αυτά!

Αν θα προτιμούσα να είμαι ακόμα εκεί; Χμμμμ... Αυτή η ερώτηση δε θα πάρει ποτέ απάντηση. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που να την ξέρουν ήδη, αλλά εγώ απάντηση δε θα δώσω.

Είναι το μέρος που πάντα θα με περιμένει και πάντα θα νοσταλγώ.

Είναι όμως το μέρος ή οι άνθρωποί του; Ιδού η απορία!

Για τη Μαρία που μετά από 3 χρόνια μοιραστήκαμε την ίδια κουκέτα!

Για την Έλλη που με ανέχτηκε 44 ολόκληρες μέρες (κι άλλες 15 από απόσταση)!

Για τον Πέτρο που δε μ' εγκατέλειψε ποτέ!

Για την αδερφή μου (Μαράκι!) που με ανέχτηκε και σ' αυτόν το ρόλο!

Για τη Χαρά που με αγαπάει ακόμα κι όταν χάνω το δρόμο μου! (Σε ευχαριστώ για όλα αδυναμία μου!)

Για εκείνους τους 3 που μ' έκαναν να γελάω σαν χαζή -χωρίς το “σαν”-!

Για εκείνον που μπορεί να διαβάσει τη σκέψη μου πριν γίνει λέξεις!

Για τους υπέροχους 15 που με συγκίνησαν, με εκνεύρισαν και με έκαναν περήφανη!

Υ.Γ. Σας ευχαριστώ όλους!