Γιατί αν δεν είναι εκείνος, δε θα είναι κανένας

(Βάλτο στη διαπασών για να σε πιάσει κι εσένα...)

Έψαχνα να βρω ένα θέμα εδώ και αρκετό καιρό. Κάτι που να με ταράξει για να πασπατέψω με την ησυχία μου το πληκτρολόγιο. Κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα λέξεις. Χωρίς πολλά-πολλά.

Και βρήκα! Αυτό το τραγούδι... (Βάλτο στη διαπασών, είπαμε. Δεν πιάνεις τα vibes έτσι!).

Όλη μέρα σκεφτόμουν την εισαγωγή. Πώς θα ξεκινήσω ένα κείμενο βασισμένο σε ένα τέτοιο τραγούδι. Με τέτοιους στίχους. Και τέτοιο συναίσθημα. Κενό...
Η λύση ήρθε με την εξής ερώτηση... “Γιατί εκείνον;”. Είχα στη διάθεσή μου μια ολόκληρη ώρα για να παρουσιάσω με ακρίβεια όλα τα γιατί του κόσμου (γιατί ποτέ δεν είναι μόνο ένα!).

Παίζει να ήταν απ'τις πιο εύκολες ερωτήσεις. Ήμουν σίγουρη πως θα περίσσευε και ώρα. Πήρα μια ανάσα, αλλά πάγωσα. Οι λέξεις δεν μπορούσαν να βγουν. Δεν ήξερα τι να πω... Απλά κοιτούσα το κενό σαν χαζή κι άρχισα να βουρκώνω. Πως γίνεται να μην μπορώ ν' απαντήσω σ' αυτήν την ερώτηση.

- Τι εννοείς “γιατί εκείνον;”;

- Η ερώτησή μου είναι πολύ απλή. Γιατί εκείνον;

Σώπασα... Τι γιατί, ρε φίλε; Τι “γιατί”;

Γιατί εκείνος με κάνει να χαμογελάω κάθε τρεις και λίγο.

Γιατί με κάνει να γελάω αβίαστα και αληθινά. Από εκείνα τα γέλια τα γάργαρα, τα δυνατά.

Γιατί μαζί του χάνω τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες...

Γιατί όταν βρίσκομαι κοντά του επιβεβαιώνω στον εαυτό μου πως έχω καρδιά. Χτυπάει ασταμάτητα, καλέ!

Γιατί όταν με κοιτάει στα μάτια, μου κόβονται τα πόδια.

Γιατί όταν με κρατάει απ' το χέρι, σταματάει ο χρόνος.

Γιατί κάθε φορά που με αγγίζει, με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα.

Γιατί λάμπω σαν αστέρι όταν μου χαμογελάει!

Γιατί κάθε φορά που τον ακούω να γελάει, νιώθω ένα φτερούγισμα στην καρδιά.

Γιατί κάθε φορά που ακούω το όνομά μου απ' το δικό του στόμα, με τη δικιά του φωνή, ένα κομμάτι του τείχους σπάει.

Γιατί μπορεί να με κάνει να γελάσω και να κλάψω με αστραπιαία ταχύτητα.

Γιατί κάθε διαφωνία μας είναι και ένα μάθημα.

Γιατί μαζί του θυμήθηκα πόσο μεγάλη αρετή είναι η συγχώρεση.

Γιατί όταν είναι δίπλα μου μπορώ να πάρω κι εγώ λίγη απ' τη λάμψη.

Γιατί αν δεν ήταν εκείνος κανένα “συγγνώμη” δε θα είχε σημασία.

Γιατί καμία λέξη δε θα είχε νόημα, αν δεν ήταν εκείνος πίσω απ' την κάθε μία.

Γιατί κανένα συναίσθημα δε θα είχε πρόσωπο (πόδια, χέρια κλπ.), αν δεν ήταν εκείνος.

Γιατί η αρετή της υπομονής δε θα είχε λόγω ύπαρξης.

Γιατί ο φόβος του χάνω παίρνει σάρκα και όστα όταν απομακρύνεται.

Γιατί μαζί του, όσες στιγμές κι αν ρουφήξεις, τίποτα δεν είναι αρκετό.

Γιατί μαζί του νιώθεις παιδί!

Γιατί όσες αναμνήσεις κι αν φτιάξεις μαζί του (καλές ή κακές), μένουν ανεξίτηλες.

Γιατί έχει έναν μαγικό τρόπο να σβήνει καθετί γραμμένο και να δημιουργεί απ' την αρχή.

Γιατί το μυαλό και η φαντασία του είναι πάνω από μένα.

Γιατί κάνει τα λόγια του πράξεις.

Γιατί κάθε λέξη του βρίσκει μέρος να φωλιάσει στην καρδιά σου.

Γιατί μαζί του μπορώ να είμαι ο εαυτός μου!

Γιατί είναι ο ξένος που έγινε μόνιμος.

Γιατί είναι ο ξένος που δε θ' άλλαζα για κανέναν γνωστό!

Γιατί αν δεν είναι εκείνος, δε θα είναι κανένας...

Χαμογέλασα... Ήξερα πως ο χρόνος μου τελείωνε κι έπρεπε να δώσω μια απάντηση. Πήρα μια ανάσα και είπα με απόλυτη σιγουριά...

- Γιατί εκείνος με κάνει να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη.
Να προσπαθώ και όχι να θέλω. Η επιθυμία από την πράξη έχει διαφορά... 

Γι' αυτό, εκείνος...