Γίνε ο λόγος να πιστέψω

(Ακουστικά και ξεκινάμε...)

Χθες το βράδυ μιλούσα μ' έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και πάνω στη συζήτηση χρησιμοποίησα ένα ρήμα που μου έχει γίνει έμμονη ιδέα όλη μέρα. Και πραγματικά ψάχνω να βρω τους λόγους.

Το ρήμα φοβάμαι.

Και πιο συγκεκριμένα...

“Και πως κρατήθηκες;”

“Φοβήθηκα!”.

Αυτή ήταν η απάντησή μου. Κι έμεινα να τη χαζεύω για ώρες. Άκου, φοβήθηκα... Τι σημαίνει φοβήθηκα και γιατί φοβήθηκα; Και μήπως δεν πρέπει να μπει το ρήμα στον αόριστο, αλλά στον ενεστώτα; Μήπως η σωστή απάντηση ήταν “φοβάμαι”;

Γιατί, αν με ρωτήσεις τώρα, φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί δεν πιστεύω.

(Και δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στην πίστη με τη θρησκευτική της έννοια).

Δεν πιστεύω πως μπορεί η ευτυχία μπορεί να βρίσκεται παντού. Δεν πιστέυω πως μπορεί ένας άνθρωπος να προσφέρει (εν αγνοία του κι άθελά του) τόση ηρεμία και χαρά σε κάποιον. Δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρχει happy end μετά από μια καταστροφή. Δεν πιστεύω πως μπορεί ο κόσμος να αγαπάει και να το λέει δυνατά. Δεν πιστεύω στο “για πάντα”. Δεν πιστεύω στο “κι εγώ!” μετά το σ' αγαπώ. Στις αιώνιες υποσχέσεις. Δεν πιστεύω, ρε παιδάκι μου!

Και φοβάμαι γιατί όλα αυτά συμβαίνουν... Και συμβαίνουν τώρα. Και εγώ στηρίζω τα πάντα στο φόβο. Μην τυχόν και ραγίσω πάλι. Μην τυχόν και σπάσω. Μην τυχόν κι όλα χαθούν...

Γιατί πάντα αυτό συμβαίνει. Ως δια μαγείας, όλα χάνονται. Συναισθήματα, άνθρωποι, αναμνήσεις, στιγμές, λόγια. Και γίνεται τόσο γρήγορα. Λες και ποτέ δεν υπήρξαν, αλλά αυτό δε γίνεται. Υπήρξαν. Και αυτός που μένει να θυμάται, υποφέρει. Κι έχω βρεθεί πολλές φορές σ' αυτή τη θέση.

Οπότε ναι... Φοβάμαι....

Και δε μ' αρέσει ο φόβος. Κάνει τα χέρια μου να παγώνουν. Και με παγωμένα χέρια δυσκολεύομαι στην αφή. Και η αφή για μένα είναι ζωτικής σημασίας.

Φοβάμαι. Αλήθεια λέω!

Φοβάμαι που συνειδητοποιώ πως η ευτυχία βρίσκεται παντού. Φοβάμαι που ένας άνθρωπος μπορεί (εν αγνοία του κι άθελα του) να προσφέρει τόση ηρεμία και χαρά σε κάποιον. Φοβάμαι το happy end μετά την καταστροφή. Φοβάμαι τα δυνατά σ' αγαπώ. Τα “για πάντα” που παλεύουν να γίνουν πραγματικότητα. Φοβάμαι το “κι εγώ” μετά το σ' αγαπώ γιατί το εννοώ με ό,τι έχω και δεν έχω. Κάθε γράμμα του. Τις αιώνιες υποσχέσεις που σκέφτομαι, αλλά δε λεκτικοποιώ. Φοβάμαι τις λέξεις που χορεύουν μες στο κεφάλι μου κι επιθυμούν να γίνουν φωνή ή κείμενο. Φοβάμαι τα θέλω που μανιωδώς χτυπούν το πόδι στο πάτωμα κοιτάζοντάς με στα μάτια. Φοβάμαι τα πρέπει και τις κλακέτες τους. Τη μικρή εσωτερική μου φωνή που λέει ονόματα και μου απαριθμίζει σ΄ αγαπώ φορώντας τα γυαλάκια της.

Φοβάμαι να πιστέψω πως ο άνθρωπος αλλάζει. Πως πραγματικά αγαπάω και αγαπιέμαι.Φοβάμαι τη δύναμη του ανθρώπου όταν νοιάζεται. Τον πόνο του όταν υποφέρει πραγματικά. Φοβάμαι την τρέλα του ερωτευμένου. Κι όλα αυτά γιατί δεν πιστεύω πως είναι αληθινά.

Φοβάμαι γιατί δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι θυμούνται τι σημαίνει ν'αγαπάς και να δίνεσαι. Να λαχταράς και να περιμένεις. Τι σημαίνει να έχεις υπομονή και να αποδέχεσαι. Να ερωτεύεσαι κάθε μικρό και να λατρεύεις καθετί κακό. Δεν πιστεύω πως μπορούν ν' αντιληφθούν τη σημασία και τη δύναμη των λέξεων που γράφουν ή ξεστομίζουν με θράσος. Δεν πιστεύω γιατί φοβάμαι και φοβάμαι γιατί δεν πιστεύω.

Κι όλα αυτά εγώ. Μια (πως με λένε να δεις; Α, ναι!) αθεράπευτα γλυκανάλατη και ρομαντική τύπισσα. Μια χαζή που γράφει χιλιάδες λέξεις στηριζόμενες σε αγάπες κι έρωτες. Που εξυμνεί τα “για πάντα”, τα “μαζί” και τα “κι εγώ” μετά το σ' αγαπώ. Όλα αυτά εγώ.

Κι έχω ανάγκη να πιστέψω. Πραγματική ανάγκη! Γιατί αγαπάω και μάλιστα πολύ. Και θέλω να σταματήσω να φοβάμαι. Θέλω να ζήσω τα πάντα. Όποια κι αν είναι αυτά και για όσο κρατήσουν.

Θέλω να γίνεις ο λόγος που θα πιστέψω.

Θέλω να γίνεις εκείνος ο άνθρωπος που θα αγκαλιάσει το φόβο μου και θα τον διώξει μακριά.

Αυτό θέλω... Και μετά όλα τα “σ' αγαπώ” του κόσμου θα είναι δικά σου! (Όχι πως τώρα δεν είναι...). Μπορείς;