Το για πάντα μου

(Μια μέρα αρκεί... )

Σήμερα θα γράψω με ανοιχτή την ομπρέλα. Που σημαίνει πως ότι γράψω, έχει φιλτραριστεί αρκετά κι έχει βαρύτητα. Ναι, συμβαίνει κι αυτό που και που... Η ασφάλεια της ομπρέλας κάνει τα πάντα πιο ήσυχα. Πιο βατά.

Μπαμ...Χείμαρρος σήμερα.

Έκανα την πατάτα και είμαι εδώ να μαζέψω (και να υπεραναλύσω) τα σπασμένα (μου).

Έκανα την πατάτα, όχι γιατί το επίλεξα. Έτυχε! Και όταν τυχαίνει βγαίνουν στη φόρα οι πιο επικές (πως τις είπα; Α ναι!) σεναριογραφικές ατάκες...

Άκου “πολύ θα ήθελα να είσαι εσύ το για πάντα μου αλλά δε γίνεται...”.

Δηλαδή, πέρα από μένα που είμαι γνωστό -και πλην εξαιρετέο- ηλίθιο πλάσμα, ποιος/ποια άλλος/άλλη θα το έλεγε με φυσικότητα του τύπου “πάμε για έναν καφέ!”;

Μην απαντήσεις! Ξέρω... Κανένας νοήμων άνθρωπος δε θα ξεστόμιζε με τέτοια ασυδοσία αυτές τις υπέροχες δεκατρείς λεξούλες. Κανένας!

Λέγεται αυτή η φράση; Πείτε μου... Λέγεται;

Και το κακό είναι πως τις εννοώ κιόλας. Α, ναι! Γιατί κάτι ή το κάνεις ολόκληρο ή δεν το κάνεις καθόλου. Κάθε λέξη. Μία προς μία.

Ναι, θα το ήθελα πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ να είσαι εσύ το “για πάντα” μου, αλλά δε γίνεται φιλαράκι... Παρόλα αυτά όμως το λέω δυνατά γιατί είμαι γαμάτο και ηλίθιο πλάσμα με περικεφαλαία!

Ωστόσο, τα επιχειρήματα περιμένουν να λεκτικοποιηθούν και αυτό είναι δική μου δουλειά. Επιχειρήματα, τα οποία, προφανώς, δε λέγονται, αλλά γράφονται.

Για να δω...

Ποιος δε θα ήθελε δίπλα του έναν άνθρωπο...

Που του βγάζει τον καλύτερο και τον χειρότερο του εαυτό σε δευτερόλεπτα και παρόλα αυτά τους αγαπάει και τους δύο.

Που μετατρέπει κάθε συζήτηση σε καβγά και από καβγά σε βαθιά εξομολόγηση και από εξομολόγηση σε διαπιστώσεις και φτου κι απ' την αρχή.

Που θα πάλευες μαζί του θεούς και δαίμονες.

Που να αγαπάς να σκοτώσεις μέρα με τη μέρα.

Που, αν μπορούσες, θα κλείδωνες σε ένα μπουντρούμι για να μην τον βλέπεις, αλλά θα καθόσουν πίσω από την πόρτα για να τον ακούς να σου μιλάει.

Που μαζί του ο χρόνος δεν έχει σημασία. Που θα έκανε τη μέρα νύχτα και τη νύχτα μέρα.

Που θα άξιζε κάθε κόκκο αγάπης που έχεις μέσα σου. Κάθε δάκρυ και κάθε χαμόγελο.

Που θα έντυνε τη μοναξιά σου με χρώμα και θα λάτρευε τον θόρυβο της σιωπής σου.

Που θα αγκάλιαζε τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου.

Που δε θα φοβόταν να σου πει πως σε βαρέθηκε ή πως σε μισεί ή πως κουράστηκε.

Που δε βάζει όρια στο συναίσθημα.

Που δε φοβάται να σε πληγώσει αν ξέρει πως είναι για το καλό σου.

Που ξέρει με σιγουριά πως εκείνος είναι η λάμψη στα μάτια σου. Προσοχή! Όχι η αιτία για τη λάμψη, αλλά η ίδια η λάμψη. Έχει διαφορά!

Που σε εμπνέει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Που σε ωθεί να γίνεσαι καλύτερος (ή χειρότερος αναλόγως τα κέφια!).

Που μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Που έχετε την ίδια παράνοια.

Που μπορείτε να απαριθμήσετε άστρα, καντήλια, ψέματα, αλήθειες, αγάπες, έρωτες με αστραπιαία ταχύτητα και στο τσακίρ κέφι, τα εκσφενδονίζετε με απίστευτη ευκολία στον άλλον.

Που μαζί δεν κάνετε και χώρια δεν μπορείτε.

Έναν άνθρωπο που μισείτε να αγαπιέστε και αγαπάτε να μισιέστε.

Αυτά είναι τα σωστά επιχειρήματα. Εκείνα που δε λέγονται, αλλά γράφονται.

Αυτά είναι το δικό μου “για πάντα”... (Μην κοιτάτε που δεν το λέω παραέξω ή εκεί που πρέπει!).

Και ξέρω πως και εσύ (που διαβάζεις αυτόν τον υπέροχο χείμαρρο σε σύγχυση) θα ταυτιστείς μαζί τους και θα αναρωτηθείς με τη σειρά σου ποιος/α είναι το δικό σου “για πάντα”.

Για κάποια στιγμή στη ζωή μας, αργά ή γρήγορα, όλοι το γνωρίζουμε.

Βέβαια, υπάρχουν και οι ελάχιστες περιπτώσεις που το έχουμε μια ζωή δίπλα μας. Που το κοιτάμε, αλλά δεν το βλέπουμε! Και όταν το αντιληφθούμε είναι λες το βάρος μιας χρόνιας αναζήτησης έβγαλε φτερά και στη θέση του έμεινε το κενό που θα γεμίσει αυτό το για πάντα.

Γιατί καθένας μας έχει ένα κενό. Καθένας μας είναι ένα μικρό παζλ που του λείπει ένα τόσο δα μικρό κομματάκι για να το ολοκληρώσει.

Κι αυτό το κομματάκι έχει έρθει η ώρα να το βρεις κι εσύ...

Υ.Γ. Εμείς έχουμε το δικό μας “για πάντα”. Λέγεται "σήμερα". Είναι διαφορετικό απ' τα υπόλοιπα και πιο δυνατό για τους δικούς του λόγους. Και δεν το αλλάζω!