Ο πύργος

(Καλό μήνα!)

Καλό τελευταίο μήνα του 2018! Μπήκε ο Δεκέμβριος με κρύο κι άντε να ζεστάνουμε τις ψυχές μας τώρα...

Τι; Περιμένατε ευχές μελομακαρονένιες και κουραμπιεδάτες; Ναι, καλά!

Έχουμε πολλά να πούμε πριν φύγει αυτή η χρονιά. Σιγά-σιγά όμως...

Ο Δεκέμβρης δεν μπήκε όπως ακριβώς περίμενα! Μπήκε με πολύ γέλιο και ανθρώπους που λατρεύω, αλλά όχι όπως περίμενα. Βέβαια με τέτοιο υπέροχο και απρόσμενο τέλος Νοεμβρίου, τι να κάνει κι αυτός...Λούφαξε λίγο! Είπε να αφήσει χώρο για τα δικά του τέλη που γίνεται ο χαμός. Λογικό!

Για κάτσε! Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ήταν μια περίεργη εβδομάδα...

Ο Νοέμβριος τελείωσε με βιβλίο! Με το δικό μου βιβλίο, αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία, η οποία θα αναλυθεί πιο μετά. Ο Νοέμβριος τελείωσε με απογοητεύσεις. Συνειδητοποιήσεις και σιωπές. Με ένα γλυκούλι “κρακ” που θα κάνει καιρό να με αφήσει στην ησυχία μου. Κράκ είναι, χρόνο θέλει. Αλλά δεν είναι το θέμα αυτό. Το θέμα είναι πως η συνειδητοποίηση πονάει περισσότερο απ' το κάθε κρακ.

Όλη την εβδομάδα έλεγα, σε λούπα, μια συγκεκριμένη φράση... “Αν η απογοήτευση είχε πρόσωπο, θα ήταν το δικό μου”. Μια ολόκληρη εβδομάδα. Και στο τέλος, γελούσα κιόλας! Ήθελα να τα ντύσω όλα με χαμόγελο και το κατάφερα!

Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα η απογοήτευση. Έχει μια γλυκόπικρη γεύση που μετά από λίγο καιρό τη συνηθίζεις και δε σου κακοφαίνεται. Όταν έρθει, σε παίρνει μαζί της. Μετά κάθεστε και συζητάτε σοβαρά και τέλος φεύγει και σε αφήνει να τη χωνέψεις. Δυσκολοχώνευτη. Όταν, δε, έχει προκύψει μετά από επένδυση και χτίσιμο είναι σκέτη καταστροφή.

Τελοσπάντων... Δεν είμαστε εδώ για δράματα. Είμαστε για να μιλήσουμε για την απογοήτευση και τη συνειδητοποίηση. Μάλλον, για την απογοήτευση της συνειδητοποίησης. Τώρα μάλιστα!

Έχεις νιώσει ποτέ δεύτερος; (Μην πεις όχι! Σίγουρα έχει τύχει σε όλους!).

Η διαφορά με εμένα είναι πως δεν το ένιωσα, ενώ ήμουν εδραιωμένη σ' αυτή τη θέση. Οπότε όταν ήρθε το δύο και μου χτύπησε την πόρτα, κάπως τα χασα. Κι αυτό γιατί αρνιόμουν να το δω.

Δεν μπορείς να το καταλάβεις αν έχεις αφεθεί σε κάτι ολοκληρωτικά. Πάντα πιστεύεις πως είσαι στο ψηλότερο βάθρο γιατί έτσι έχεις συνηθίσει. Γιατί εκεί σε εναποθέτουν κάθε φορά οι άνθρωποί σου. Και στο λένε. Και στο δείχνουν!

Δεν είναι έτσι όμως!

Δεν έχει σημασία τι λένε και τι δείχνουν. Σημασία έχει τι πιστεύουν! Από λόγια, χορτάσαμε. Από “πράξεις” επίσης. Τι κι αν πεις “σ' αγαπάω” σε κάποιον. Τι κι αν με κάποιο τρόπο (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία) το δείξεις. Σημασία έχει να το εννοείς και να το πιστεύεις! Γιατί στο φαίνεσθαι όλοι είμαστε άσσοι!

Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο...

Η συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν είναι αληθινό και όχι η συνειδητοποίηση της θέσης. (Έχω βάλει εγώ η ίδια τον εαυτό μου δεύτερο, οπότε ήταν εύκολο να το κάνουν και οι άλλοι! Έχω τα πρωτεία στα δεύτερα βάθρα!). Όταν όμως βλέπεις πως -τελικά!- μόνο εσύ αγαπάς και το εννοείς, είναι βάρβαρο. Γιατί έχω μάθει ν' αγαπάω και να θέτω ανθρώπους προτεραιότητα. Έχω μάθει ν' αναγνωρίζω τη σημαντικότητα του καθενός στη ζωή μου κι έχω μάθει (πλέον!) να εννοώ τα σ'αγαπώ!

Βλέπεις, δε γίνεται να ξε-αγαπήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε και κανένας δε θα μπορέσει. Οπότε πια έχω μάθει ποιους να αγαπάω γιατί θα τους αγαπάω για πάντα. Ό,τι κι αν γίνει...

Επομένως, όταν η απογοήτευση και η συνειδητοποίηση ντύνουν μια αγάπη, πονάει πολύ!

Και αφού φύγουν, θα μείνει η αγάπη να ξεθωριάσει. Να χάσει τη δύναμή της, αλλά πάντα θα υπάρχει και θα περιμένει να ντυθεί ξανά.

Κι όλα αυτά σας τα λέω γιατί ο δικός μου πύργος πέφτει σιγά-σιγά... Θέλει κάτι μεγάλο και δραστικό για να σταθεί ξανά. Είναι κρίμα να πέσει, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου γι' αυτό. Και απογοητεύομαι... Γιατί εγώ επένδυσα σ' αυτόν τον πύργο. Εγώ τον αγάπησα αυτόν τον πύργο και για μένα ήταν προτεραιότητα. Ήταν μάχη. Ένα προσωπικό στοίχημα ότι θα καταφέρω να τον κρατήσω σταθερό.

Απέτυχα! Όχι γιατί έφταιξα κάπου, απλά γιατί συνειδητοποίησα πως για αυτόν τον πύργο πάλευα μόνη μου! Γιατί αυτός ο πύργος ήρθε δεύτερος... Γιατί εγώ ήρθα δεύτερη (πάω μαζί με τον πύργο αφού). Κι αυτό πονάει κάπως...

Δε θέλω να πέσει αυτός ο πύργος... Αλήθεια δε θέλω! Αλλά αναρωτιέμαι... Μήπως τελικά αυτό να είναι το τέλος της ιστορίας;