Το βιβλίο (μου)

(Έχουμε δρόμο ακόμα...)

Κι έφτασε η ώρα να γράφω για ένα τόσο δα μικρό κι ασήμαντο κεφάλαιο της ζωής μου που -επίτηδες!- έχω αφήσει χωρίς κείμενο. Αναφέρομαι στο βιβλίο. Όχι όμως σε οποιοδήποτε βιβλίο, αλλά στο δικό μου βιβλίο. Εκείνο που πήρα (εκτυπωμένο!) στα χέρια μου στις 25/11/2018.
Γι' αυτό το βιβλίο μιλάω...

Κάποιοι το έχετε στα χέρια σας και κάποιοι όχι.
Κάποιοι το έχετε διαβάσει και κάποιοι όχι.
Αυτό που με νοιάζει είναι ότι το έχετε αυτοί που το έχετε γιατί κρατάτε στα χέρια σας ένα μεγάλο κομμάτι μου.

Θα σας γυρίσω πίσω...  Πριν αρκετά χρόνια. Πριν ξεκινήσω να γράφω κείμενα. Πριν καν μου έρθει η ιδέα της αρθρογραφίας. Ένα καλοκαίρι... Ας πούμε, στον Ιούνιο του 2014.

Καθόμουν στο μπαλκόνι του εξοχικού μου παρέα με τον λατρεμένο μου υπολογιστή κι έπινα καφέ με τα κορίτσια. Πάνω στην κουβέντα τους ανακοινώνω πως θέλω να γράψω ένα βιβλίο. Ναι, το είπα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα το έκανα κιόλας. Πολλά είχα ξεκινήσει και κανένα δεν είχα τελειώσει. Οπότε και σύμφωνα με τα προγνωστικά θα ήταν ακόμα μια άκαρπη προσπάθεια. “Ναι, ρε! Πολύ καλή ιδέα”, είπαν τα ζαβά και ξεκίνησα να γράφω μια παράγραφο. Βγήκε γρήγορα και εύκολα! Μια παράγραφος όμως δεν ήταν απίστευτο κατόρθωμα και έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου... Να προσπαθήσω όσο μπορώ και ό,τι γίνει! Και έτσι έγινε...

Κάτσαμε οι τρεις μας με χαρτί και μολύβι για να κάνουμε ένα πλάνο, το οποίο θα ακολουθούσα πιστά. Ξεκινήσαμε με την πρωταγωνίστρια. Όνομα, επίθετο, ηλικία, οικογενειακή κατάσταση, γενεαλογικό δέντρο, επαγγελματική κατάσταση, εμφάνιση και χαρακτήρα. Μετά συνέχεια είχε η υπόλοιπη οικογένεια. Ακριβώς η ίδια διαδικασία. Μετά οι φίλοι και τέλος, η πλοκή. Πώς θα μπορέσω δηλαδή να κάνω αυτή την οικογένεια να μπει μέσα στο σπίτι μου και να μη βγαίνει. Δράματα, αγάπες, έρωτες, απώλειες κλπ σε ένα μεγάλο καζάνι και πάμε... Λέξη, λέξη...

Κάθε κομμάτι που τελείωνα, το αποθήκευα, το διάβαζα σε εκείνες, κάναμε διορθώσεις και μετά brainstorming. Πώς θα κρατήσει η ιστορία το ενδιαφέρον μας αμείωτο...
Κάθε ώρα, η ίδια διαδικασία. Stop, save, brainstorming...

Ο πρωταγωνιστής μου ήταν έτοιμος πριν ξεκινήσω. Είναι ο μόνος ήρωας του βιβλίου που είναι υπαρκτό πρόσωπο. Με τα ίδια χαρακτηριστικά, την ίδια ακεραιότητα, την ίδια μαγεία και την ίδια λάμψη που έχει ο ήρωάς μου. Επομένως, για τον συγκεκριμένο ήρωα, έπρεπε να βρω τον τρόπο να τον εντάξω στην ήδη υπάρχουσα ιστορία, να παραμείνει μέχρι το τέλος και φυσικά να μεταφέρω στη ζωή του βιβλίου, όλα εκείνα τα περιστατικά που βίωνα στην πραγματική ζωή.

-ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί κλισέ ατάκα...- Εννοείται πως ερωτεύτηκα περισσότερο το υπαρκτό πρόσωπο μέσα από το βιβλίο μου! Εγώ το έγραψα!

(Εδώ ν' αναφέρω πως το 90% του βιβλίου είναι προϊόν μυθοπλασίας! Αυτό το 10% περιλαμβάνει μικρές καθημερινές στιγμές και συναισθήματα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο! Μην κλείσουμε και σπίτια μ' αυτό το βιβλίο).

Και ξεκίνησα... Έγραφα κάθε μέρα για τρεις μήνες. Κάθε μέρα. Ξυπνούσα, έπαιρνα τον υπολογιστή παρέα, πήγαινα στη δουλειά (είχαμε κι ένα μαγαζί που έπρεπε κάποιος να το ανοίξει), έγραφα μέχρι να κλείσω, γυρνούσα σπίτι, διάβαζα όσα είχα γράψει, έκανα διορθώσεις, έπεφτα για ύπνο και ξανά μετά μαγαζί, γράψιμο, ποτό, διάβασμα, διορθώσεις, ύπνος και φτου κι απ΄την αρχή.
Δεν έγραφα μόνο όταν πήγαινα στη θάλασσα, έκανα μπάνιο και πήγαινα καμιά βόλτα. Παρ΄όλα αυτά, μιλούσα όλη μέρα για το βιβλίο. Όποιος φίλος ερχόταν, τον έπαιρνα μαζί μου. Μαμά, φίλες, αδερφή, κολλητή μαμάς και πάει λέγοντας, μαζί μου. Διάβασμα στο διάβασμα και γράψιμο...

Τρεις μήνες! Ολόκληρους... Επιβεβαιώνεται από πολύ κόσμο. Δεν είχα χρόνο για τίποτα άλλο από επιλογή. Κάθε σελίδα που γέμιζα, γέμιζε και η ψυχή μου. Βλέπεις, το βιβλίο ήταν μια πόρτα εξόδου από την πραγματικότητα και εγώ αυτή την πόρτα τη λάτρεψα. Όπως και κάθε λέξη, ήρωα, σελίδα...
Τρεις μήνες γεμάτοι έρωτα, δάκρυα, νίκες, ήττες, μάχες, απώλειες, στεναχώριες, χαρές, ζήλιες και πολλά ακόμα. Κάθε μήνας και μια καινούργια προσθήκη. Κάθε προσθήκη και ένα καινούργιο συναίσθημα...

Και φτάνουμε στον Νοέμβριο του 2018 που αυτό το βιβλίο πήρε σάρκα κι οστά. Εξώφυλλο, βιβλιοδεσία και το όνομά μου πάνω-πάνω. Είναι τρομακτικό να βλέπεις πως ένα κομμάτι που προσπαθούσα να κρατήσω κρυφό, βγήκε στο φως εν αγνοία μου. Γιατί για ένα βιβλίο προς έκδοση είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος. Πολλές πόρτες κλειστές και πολλά όχι μαζεμένα, αλλά κανένας μας δεν το έβαλε κάτω.

Ένα κομμάτι μου ήθελε αυτό το βιβλίο να βγει στο φως για να μάθει εκείνος (βλ. πρωταγωνιστής) πως επηρέασε τη ζωή μου τότε κι ας μην έκανε τίποτα. Ένα άλλο κομμάτι μου όμως ήθελε να μείνει κρυφό γιατί παρουσιάζει μια εκδοχή του εαυτού μου που ξέρουν ελάχιστοι άνθρωποι κι αυτό είναι το τρομακτικό της υπόθεσης. Γιατί αυτό το βιβλίο έχει φυλαγμένο ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου...

Όσοι το έχετε να ξέρετε πως είστε πολύ σημαντικοί για μένα διότι το πήρατε απ' τα χέρια μου! Όσοι από εσάς το έχετε διαβάσει, μου έχετε πει λόγια που δε φανταζόμουν ποτέ πως θα άκουγα γι' αυτό το βιβλίο. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει, δε με πειράζει να ξέρετε... Μπορείτε να πάρετε το χρόνο σας για να ετοιμαστώ κι εγώ ψυχολογικά. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να σας εξηγήσω μετά...

Όσοι το θέλετε, θα κάνετε λίγη υπομονή. Δεν εξαρτάται μόνο από εμένα...
(Υπάρχουν βέβαια τρόποι, όπως βέβαια και μηνύματα!).

Είναι το πρώτο μου παιδί! Δε γίνεται να μην το αγαπήσω πριν καν γίνει ιδέα! Όπως αγαπάω και τα υπόλοιπα παιδιά μου. Δύο για την ακρίβεια... Ένα μισό κι ένα στα σκαριά.
Είναι τα κομμάτια μου και θα είμαι δίπλα τους μέχρι το τέλος. Είτε αυτό σημαίνει εξώφυλλο και όνομα σε χαρτί, είτε save στον σκληρό κι ένα πρόχειρο όνομα αρχείου...