Το τέλος της φοιτητικής ζωής είναι η αρχή μιας καινούργιας

 

«Πάρτε θέσεις! Ξεκινάμε!»

Ένας γρήγορος έλεγχος καθώς περπατάς είναι απαραίτητος. Τήβεννος, οκ! Καπέλο, εδώ! Χαμόγελο; Εδώ κι αυτό. Το χρώμα μου; Πάνινο απ΄ το άγχος αλλά θα στρώσει. Το βήμα μου αργό και σταθερό. Προσέχω να μην αφήσω μεγάλο κενό απ’ τον μπροστινό μου γιατί η κυρία με το ακουστικό στο αυτί είναι λιγάκι τρομακτική και τη φοβάμαι.

Ζούσα μισώντας το σώμα μου

 

Τροφικές διαταραχές.

Δύο λέξεις, ένα μεγάλο κεφάλαιο της ψυχολογίας κι ένα τεράστιο μερίδιο πληθυσμού που νοσεί –κυρίως του γυναικείου φύλου.

Ποιος είσαι εσύ που θα με κρίνεις;

 

(Μετά από τόσους μήνες συντάσσω κείμενο λατρείας!)