2017

(BYE 2017)

Χριστουγεννιάτικη άδεια!

(WINTER BREAK ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΆ!)

Αφού είσαι μπούφος μωρέ!

(...We were strangers in the night

Up to the moment when we said our first hello

Little did we know...)

Να μοιράζεις "άλλα μισά" και να πιάνουν τόπο

(Καλοκαίρι 2017. Ιούλιος!)

Eίσαι ο ήλιος στην καταιγίδα μου

(Ή κι οι δύο μας ή κανείς...)

Ζημιά παθαίνουμε όλοι, μικρή μου

(Μόνο στα παραμύθια...)

Δεκέμβριε, να σαι καλός

(Πρωτομηνιά!)

Δεν υπάρχει ουράνιο τόξο χωρίς βροχή

(Μάλιστα...!)

Σάββατο

(Μια μικρή δόση από Breakfast at Tiffany's δεν κάνει ποτέ κακό!)

Ώρα να πιστέψεις σε σένα όπως πιστεύω εγώ

(Αυτός φταίει...)

Κάτι πρωινά με καφέ και κουβέρτα

(Καλημέρα!)

Ομπρέλα Νο.7 - Δικές μας οι επιλογές, δικές μας κι οι συνέπειες

(Άλλα δάκρυα δεν έχω τώρα πια...)

Ένα "συγγνώμη, είμαι ηλίθια!" δε διορθώνει τα πάντα

(Κάθε στίχος, μαχαίρι στην καρδιά)

Αυτό ψάχνω... Για να ξέρεις!

(Βάλε δυνατά και ξεκινάμε...)

Μια αυτός ο υπέροχος φθινοπωρινός καιρός…
Μια η μυρωδιά της βροχής που πλανάται στην ατμόσφαιρα κ σεληνιάζομαι…

Μια αυτό το υπέροχο δίωρο που μου προσφέρθηκε απλόχερα για ύπνο…
Μια αυτό το υπέροχο παγωτό ξυλάκι με τα αμύγδαλα και τη σοκολάτα…

Ε, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος για να του ανάψουν τα λαμπάκια και να θέλει απεγνωσμένα να πάρει απαντήσεις σε θέματα που τον βασανίζουν. Όχι σε επίπεδο «τι θα κάνω από δω και πέρα στη ζωή μου γιατί γι’ αυτήν την ερώτηση δε φτάνει το ξυλάκι. Οικογενειακό θέλω.

Μια ερώτηση είναι σφηνωμένη στο κεφάλι μου εδώ και πάρα πολύ καιρό. Μια ερώτηση που σίγουρα πολλοί/ πολλές αναρωτιέστε κι απάντηση δεν παίρνετε. Σας νιώθω. Είναι αυτές  οι έξι αναθεματισμένες λέξεις …

«Τι σκατά ψάχνεις στη ζωή σου;».

«Γιατί, προφανώς, δεν είμαι εγώ αυτό που ψάχνεις, επομένως άσε με να πάω σε εκείνους που με ψάχνουν!».  Είναι μερικές απ’ τις λέξεις που θες να ξεστομίσεις αλλά κρατιέσαι!

Παιδιά, συμβουλή Νο.1. Μην μπλέκεστε οι «δεν ξέρω τι θέλω» με εκείνους που ξέρουν γιατί πολλά φονικά γίνονται. Ο κόσμος δεν είναι καλά!

Και δικαιολογημένα.
Άλλα θέλουμε, σε άλλα συμβιβαζόμαστε, από άλλα παίρνουμε, σε άλλα δίνουμε. Αχταρμάς!

Μπορώ να απαντήσω εγώ στη δικιά μου ερώτηση για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους; Όχι τίποτα άλλο, απλά κανένας, ΠΟΤΕ, δεν ενδιαφέρθηκε ν’ αναρωτηθεί και καημό το έχω. Για να μη νομίζουν πως είμαι καλυμμένη επειδή δεν μιλάω. Ενημερωτικά πάντα…

Ας ξεκινήσω… Είναι πολύ λίγα και καλά αυτά που ψάχνω. (Δεν αναφέρομαι σε επαγγελματικό επίπεδο ή φιλικό. Μέχρι στιγμής τα έχω πάει περίφημα! Με τα πάνω τους και τα κάτω τους…)

Μιλάω για τις σχέσεις με το άλλο φύλο. Αυτό το «άλλο» φύλο που έχει το μυαλό πάνω απ’ το κεφάλι.

Ξέρεις τι ψάχνω;

Ψάχνω κάποιον που θα με κάνει να βαριέμαι και θα μου αρέσει. Θα το επιζητάει ο οργανισμός μου. Κάποιον που θα με εξοργίζει συνέχεια μόνο και μόνο για να γελάει με τις γκριμάτσες μου. Κάποιον που θα με αφήνει να γκρινιάζω μέχρι να ξεθυμάνω και μετά μ’ ένα «ναι οκ είσαι τρελή. Πάμε να φάμε!», να βλέπω καρδούλες μέχρι το άπειρο. Κάποιον που θα μου λέει «το κάνω επίτηδες γιατί θέλω να νευριάζεις» και τα νεύρα να εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Κάποιον που να μπορεί να καταλάβει τη σιωπή μου. Κάποιον που να κάνει τα συναισθήματά μου να εναλλάσσονται με ταχύτητες φωτός και παρόλα αυτά να μην μπορώ να ξεκολλήσω από δίπλα του. Κάποιον που θα φοβάται και δε θα ντρέπεται να το δείχνει. Κάποιον που νιώθει τα πάντα στο έπακρο και δείχνει πιο σκληρός κι από πέτρα. Κάποιον που θα βάζει τα όνειρά του πάνω απ’ όλα γιατί όσο κάνουν όνειρα οι άνθρωποι σημαίνει ότι ζουν. Κάποιον που πιστεύει πως ο έρωτας είναι παντού και πουθενά. Κάποιον που θα θέλω να του σπάσω το κεφάλι και παράλληλα θα κάνει τα γόνατά μου να λύνονται. Θέλω κάποιον που δε φοβάται το «μαζί».

Αυτό θέλω. Θέλω σκαμπανεβάσματα. Θέλω να αγαπάω τη ρουτίνα μου γιατί απλώς θα είμαι μαζί του.

Κι εσύ περιμένεις από μένα έρωτες εφήμερους ή έρωτες μιας νύχτας. Κακώς! Από άνθρωπο που ούτε τον καφέ του δεν πίνει μέτριο, μην περιμένεις μέτρια πράγματα.

Έχω συμβιβαστεί άπειρες φορές με το «λίγο»  περιμένοντας απλά το «πολύ».
Δε θα με πειράξει να περιμένω λίγο ακόμα.

Αυτό ψάχνω κι αυτό… Για να ξέρεις!

Σειρά σου τώρα!

Αναζητείται έμπνευση

(Δώσε πόνο στο λαό)

Ομπρέλα Νο.6 - 25

(Hello from the other side)

Ακόμα κι οι Κυριακές θέλουν τον πρίγκηπά τους

(Αν δε θες να το ακούσεις, βάλε την ταινία. Ακόμα καλύτερα!)

Δέκα χρόνια μετά

(Δυνατά και πάμε!)

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα.
Σήμερα είμαι εγώ και μόνο εγώ και θέλω ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω, με την ησυχία μου, τα νιάτα μου.
Βασικά, θέλω ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω εσένα.
Ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω τα νιάτα μου δίπλα σου.
Ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν.

Δέκα χρόνια.

Αύγουστος 2007. Εγώ 14, εσύ 17.

Γνωριστήκαμε κάτι ξημερώματα στο σπίτι με το γαλάζιο μπαλκόνι. Φορούσες άσπρη μπλούζα με πράσινο γιακά, μπεζ βερμούδα, σαγιονάρες και μια μαύρη στέκα στο σγουρό σου μαλλί. Μακριές μπούκλες δαχτυλίδι. Τα αγάπησα τα μαλλιά σου απ’ την πρώτη στιγμή που τα είδα.
Τα μαλλιά σου και το χαμόγελό σου.

Μου συστήθηκες μ’ αυτό το ύφος που μου δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Απ’ τη μία ήθελα να σε χαστουκίσω και απ’ την άλλη σε κοιτούσα σαν ηλίθια. Αψυχολόγητος από τότε! Ξεχείλιζες όμως χιούμορ. Ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ γελάσαμε εκείνα τα ξημερώματα. Έτσι έσπασε ο πάγος και δε χρειάστηκε κάτι άλλο μετά…

Χωριστήκαμε όταν βγήκε, για τα καλά, ο ήλιος. Δε μας ένοιαζε όμως! Ανταλλάξαμε κινητά και msn, ελπίζοντας πως θα κρατήσουμε επαφή και το χειμώνα. Ναι, καλά. Σιγά μην ασχολούσουν εσύ μ’ ένα κοριτσάκι 14 χρονών που πήγαινε σχολείο. Εσύ είχες τη σχολή σου, την κοπέλα σου, τη ζωή σου γενικότερα.

Έκανα λάθος! Έκανες την εμφάνισή σου στα γενέθλια μου γράφοντας «χρόνια πολλά, μωρό μου για τα γενέθλιά σου. Χρόνια Πολλά κι ας είμαι χιλιόμετρα μακριά σου!». Η εφηβική μου καρδιά σκίρτησε και πιάστηκα απ’ αυτό το μήνυμα για να κρατήσω επαφή. Προσπάθησα όμως οι ζωές μας είχαν άλλα σχέδια.

Ξαναβρεθήκαμε το επόμενο καλοκαίρι. Στο ίδιο μέρος, σε διαφορετικό μπαλκόνι.

Ιούλιος 2008. Εγώ 15, εσύ 18.

Φίλοι. Εμ, με κυνηγάει αυτή η ταμπέλα από μικρή. Δεν ήξερα! Φίλοι όχι από επιλογή αλλά από συγκυρίες. Σχέση εσύ, στον κόσμο μου εγώ. Όχι όμως για πολύ. Με βούτηξες και με φίλησες εκείνη την Παρασκευή του Ιουλίου και η μόνη λέξη που μας ήρθε στο μυαλό ήταν μία… «Μπλέξαμε!».

Κι ουσιαστικά, δεν ξεμπλέξαμε ποτέ. Ποτέ!

2008. Δύο έφηβοι γεμάτοι έρωτα κι ανιδιοτελείς υποσχέσεις. Νύχτες κάτω απ’ τ’ αστέρια, με χέρια πλεγμένα. Κεφάλια κουρνιασμένα σε αγκαλιές δίχως αύριο. Φεγγαρόλουστα «σ’ αγαπώ» κι ηλιόλουστα «για πάντα». Δυσκολίες; Πφφφφ… Από που να ξεκινήσω…Ζήλιες, καβγάδες, βρισίδια, κλάματα, σκηνές, κυνηγητά, χαστούκια. Παρθένος και Τοξότης αφού. Επικός χωρισμός! Πόνος αβάσταχτος. Παρακαλετά; Ουυυυυ! Η σκύλα της υπόθεσης ήμουν εγώ προφανώς!

2009. Παράλληλες σχέσεις (εσυ!) κι όμως το «για πάντα» μας, επιβίωσε. Εγώ απλά φρόντισα να πάρω πίσω ό,τι ήταν δικό μου. Πάλεψα με νύχια και με δόντια και το κατάφερα. Το κρυφτό μας δεν είχε όρια. Κλεφτά φιλιά σε τουαλέτες, σκοτεινές γωνίες. Τα «σε θέλω ακόμα» ψιθυριστά στ’ αυτιά κάθε φορά που έπρεπε να χαιρετηθούμε τυπικά μπροστά σε τρίτους. Όλοι ήξεραν κι ας πιστεύαμε το αντίθετο! Φαινόταν στα μάτια μας. Χωριστήκαμε ξανά. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Πίεση και ζήλια! Κόντρα στην κόντρα. Ένας ακόμη χειμώνας βουτηγμένος στο κλάμα!

2010. Ξεκίνησε το καλοκαίρι πιστεύοντας πως, όντας ώριμοι άνθρωποι, θα μας έβρισκε χώρια, αλλά με μια όμορφη «φιλική» σχέση. Αρκετοί τσακωμοί. Αρκετά βρισίδια. Είχαν περάσει και δύο χρόνια, οπότε το θεωρήσαμε φυσιολογικό. Ένα μήνυμα ήταν όλη η ιστορία. Ένα μήνυμα, δικό μου, για να μιλήσουμε! Καθισμένοι σ’ ένα πέτρινο παγκάκι, ακούσαμε το «Το καλοκαίρι μου».

Αυτό το τραγούδι, 7 χρόνια μετά, ακόμα με επηρεάζει!

Γύρισες και μου είπες με μια φυσικότητα «κάθε φορά που λέει ‘όμορφα μάτια μπλε’, τα δικά σου μάτια σκέφτομαι!». Χαμογελάσαμε! Ξέραμε τη συνέχεια… Δε χρειάστηκε κόπος. Απλά, ένα ωραίο βράδυ, ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες του αγαπημένου μας μαγαζιού και σε φίλησα μπροστά σε όλους. Μπαμ και κάτω… Καμία ταμπέλα, καμία υπόσχεση. Ήμασταν απλά δυο νέοι άνθρωποι κι ακόμα ερωτευμένοι μεταξύ μας.

Ο χειμώνας μας βρήκε ξανά χώρια. Αναμενόμενο!

2011. Είχαμε περάσει κι οι δύο έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Είχαμε στη διάθεσή μας 15 μέρες. Τόσο κράτησε το καλοκαίρι μου εκείνη τη χρονιά. Ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε ώριμα κι ειλικρινέστατα. Γεμάτοι συναίσθημα κι ελπίδα. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια που πιστέψαμε ότι το «για πάντα» μας θα φορούσε πουλόβερ.

Έκανα λάθος! Εγώ. Όταν πήρα την απόφαση να σου πω πως είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου και πως θέλω, παρά την απόσταση και τα αγύριστα κεφάλια μας, να είμαστε μαζί, υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο.

Ακόμα θυμάμαι το τηλεφώνημα…

-          - Θέλω να σου πω κάτι!

-          - Κι εγώ!

-         -  Ωραία! Ξεκίνα εσύ γιατί για το δικό μου θέλω να είσαι έτοιμος ψυχολογικά.

-          - Υπάρχει μια κοπέλα που με θέλει. Μου το είπε. Δεν έχει γίνει κάτι μεταξύ μας, όμως με έπιασε απροετοίμαστο και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Δε μπορώ να σου πω ψέματα. Όμως εγώ μ’ εσένα είμαι ερωτευμένος τόσα χρόνια και θέλω να σε ρωτήσω… Υπάρχει περίπτωση εγώ κι εσύ να είμαστε ευτυχισμένοι έστω και για λίγο; Υπάρχει περίπτωση εγώ κι εσύ να περάσουμε έναν χειμώνα μαζί; Ήρεμοι κι αγαπημένοι; Πες μου τι να κάνω… Πες μου!

-          - (μετά από έναν αιώνα σιωπής και τόνους δακρύων απάντησα!) Α, τέλεια! Απ’ τη στιγμή που το συζητάς πάει να πει ότι σου αρέσει κι εγώ δε θα σταθώ εμπόδιο στην ευτυχία σου. Φτιάξε τη ζωή σου!

Ποτέ δεν έμαθες τι ήθελα να σου πω. Ποτέ! Απλά σε άφησα να φύγεις. Ξέρεις τι σκέφτηκα; Δε θα ήθελα να μου χτυπήσεις στον πρώτο μας τσακωμό ότι σου κατέστρεψα τη ζωή κι ότι θα ήσουν καλύτερα μαζί της. Δε θα το άντεχα. Εκείνο το βράδυ έκλαψα πάρα πολύ.

Ήταν κι η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Τώρα, είστε μαζί 6 χρόνια. Εγώ σε ξαναείδα από σπόντα τον Ιανουάριο του 2016. Η αμηχανία μας μεγάλη. Η συζήτηση μας βαριά, τα δάκρυα ποτάμι και τα λόγια που ξεστόμισα αξέχαστα… «σ’ αγαπάω ακόμα!».

Λάθη… Πολλά λάθη. Και απ’ τους δυο μας. Ίσως, έκανα τα περισσότερα. Δεν ήξερα πως να κρατήσω μια σχέση, Δε σου είπα ποτέ πόσο σ’ αγαπούσα και πόσο ερωτευμένη ήμουν μαζί σου. Ποτέ! Σε βασάνισα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πόνεσες, το ξέρω και φταίω εγώ γι’ αυτό. Ήμουν μικρή. Φοβόμουν. Μαλακίες! Στόμα είχα και ποτέ δεν είπα όσα έπρεπε.

Δύο προτάσεις ακόμα και θα σταματήσω ν’ αναπολώ γιατί με το ζόρι κρατάω τα δάκρυά μου…

«Να ξέρεις πως δεν έχω ξεχάσει. Ήμουν παράφορα ερωτευμένη μαζί σου και συνέχισα να είμαι για χρόνια. Μπορεί να είμαι ακόμα, μπορεί και όχι. Αυτό δε θα το μάθω ποτέ. Είσαι ο πρώτος και μεγάλος μου έρωτας.  Θέλω να είσαι ευτυχισμένος κι ας χαϊδεύει κάποια άλλη τις μπούκλες σου. Σ’ αγαπάω ακόμα! Δέκα χρόνια μετά…».

Σεπτέμβριος 2017. Τελικά, το «για πάντα» μας δε φόρεσε ποτέ πουλόβερ!

Αγαπημένε μου, ο κύκλος μας έκλεισε!

(Η αιτία, γι' αυτό το κείμενο, αυτό το κομμάτι)

Αγαπημένε μου…

Μόνο έτσι μπορώ να σε χαρακτηρίσω γιατί έτσι σε ένιωθα. Τα «βάσανο» κι «αδυναμία» είναι φθηνά και λίγα. Τα «ερωτά της ζωής μου» κι «άλλο μου μισό» είναι υπερβολικά και μεγάλα. Έχω χρησιμοποιήσει όλες αυτές τις προσφωνήσεις για σένα, όμως τώρα πια καμία δε με καλύπτει.

Έτσι ήμασταν εμείς… Λόγια, λόγια, λόγια!

Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, αλλά δε χωρούν άλλες καθυστερήσεις. Το γράφω τώρα που το πιστεύω και το νιώθω γιατί με την πάροδο του χρόνου ποτέ δεν ξέρεις την κατρακύλα που μπορεί να πάρω.
Αν και δε νομίζω… Σχεδόν 3 μήνες το δουλεύω μέσα μου, οπότε θεωρώ πως θα μείνουν τα πράγματα έτσι όπως είναι.

Θέλω να σε χαιρετήσω όπως σου αρμόζει και όπως μου ταιριάζει.

Να σε χαιρετήσω, όχι γιατί φεύγεις απ’ τη ζωή μου (που θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή), γιατί φεύγεις απ’ την καρδιά και το μυαλό μου. Μεγάλο πράγμα. Ελευθερία. Φεύγεις όχι ως άνθρωπος αλλά ως έρωτας.

Μεγάλη κουβέντα και μεγάλη συζήτηση.

Ακόμα θυμάμαι πως γνωριστήκαμε. Εσύ με την μπορντό σου τη ζακέτα και το τσιγάρο στο στόμα κι εγώ, με τα μπισκότα στο χέρι. Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που έστριβες το τσιγάρο σου. Τη χροιά της φωνής σου. Τη στάση του σώματός σου. Έχουν περάσει και δύο, γεμάτα, χρόνια από τότε. Θυμάμαι το πως ξεκίνησε η σχέση μας. Εγώ κι εσύ κάτω από ένα δέντρο να μιλάμε για σεξ. Φίλοι με περικεφαλαία. Εσύ ήσουν δίπλα μου όταν έφαγα μια γερή χυλόπιτα και εγώ ήμουν δίπλα σου όταν ξέφευγαν τα πράγματα με την κοπέλα σου.
Φίλοι.

Μετά, χάσαμε τη μπάλα.

Ήρθαν οι κοινές μας διακοπές. Χάος! Το απόλυτο τίποτα και το απόλυτο πάντα μέσα σε τέσσερις νύχτες. Μιλήσαμε όσο δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ξανά κι εκεί με φίλησες. Μια, δυο, τρεις φορές. Φυσικά, η σχέση,  σχέση κι εγώ να κολλάω (ως συναισθηματική ηλίθια) στο τίποτα.
Μετά, έφυγες!
Μετά, εγώ του θανατά.

Βρεθήκαμε ξανά μετά από ένα χρόνο. Μαζί. Στο ίδιο χώρο. Μετά, έκανες σχέση με άλλη. Εγώ σας έκανα το κονέ. Μας είχε περάσει για κολλητούς και μου εξομολογήθηκε τον έρωτά της για σένα. Έμπλεξες αλλού, έπεσα στα πατώματα. Έκανα σχέση. Βρεθήκαμε ξανά, σε ρώτησα αν όλα αυτά μεταξύ μας ήταν ιδέα μου και τότε, μίλησες. «Ναι σε γούσταρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό παίζω με τα συναισθήματά σου!».

Δε νομίζω να χρειάστηκα κάτι άλλο. Δεν έβαλα πάγο, όμως κάτι μέσα μου ράγισε.

Έχω ανεχτεί πολλά. Πάρα πολλά και το ξέρεις. Απορώ, δηλαδή, πως σου μιλάω ακόμα.
Έχω πει πολλά. Έχω πει κουβέντες που δε γυρίζουν πίσω και δε ξεπλένονται. Είχα δώσει άπειρα, πήρα πίσω μόνο κλάμα κι απόρριψη.

Δεν είσαι τέρας. Σε καμία περίπτωση.
Είσαι ένας χαρισματικός άνθρωπος με απέραντο μυαλό. Μια ευαίσθητη και συναισθηματική προσωπικότητα που ο καθένας θα λάτρευε. Με τα χούγια και τις ιδιοτροπίες σου. Με τις αδυναμίες σου που σε κάνουν ακόμα πιο ακαταμάχητο. Είσαι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, διαφορετικά δε θ’ ασχολούμουν μαζί σου τόσο καιρό.

Βέβαια, δεν ασχολήθηκα μόνο εγώ, αλλά μόνο εμένα είχες γραμμένη.

Δεν ήμουν αυτό που ήθελες. Το έπιασα. Είμαι καλή για φίλη, όμως βαρέθηκα να έχω τόσους φίλους. Και μεταξύ μας, δεν μπορείς να είσαι φίλη μ’ έναν άνθρωπο που πεθαίνεις ν’ αγκαλιάσεις και να μείνεις εκεί για πάντα. Ναι, το έκανα και το κάνω. Δικές μου οι ανασφάλειες, δικές μου κι οι συνέπειες.

Μαζί σου όμως δε γίνεται άλλο. Μέσα στα πράσινα μάτια σου έβλεπα το «για πάντα» μου.
Στο «σ’ αγαπώ» μου χώρεσε όλη η αγάπη του κόσμου και στο «σ’ αγαπώ» σου σταμάτησε ο χρόνος για μένα.

Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση εμείς οι δύο, η οποία δε θα χαθεί.
Είμαστε απλά εμείς.

Όμως, πρέπει να σε χαιρετήσω απ’ την καρδιά μου. Θέλω χώρο για να βάλω μέσα ανθρώπους που περιμένουν να τους αγαπήσω και να μ’ αγαπήσουν κι όχι μόνο φιλικά.
Καρδιά είναι… Πόσο ν’ αντέξει να πληγώνεται και δε από σένα;

Σε ερωτεύτηκα; Δεν ξέρω. Δε νομίζω.
Απωθημένο είσαι; Ούτε αυτό το γνωρίζω. Ο χρόνος θα δείξει.
Ήσουν ο έρωτας της ζωής μου;  Δεν ήσουν, αγαπημένε μου! Δεν ήσουν.

Η θεοποίηση, η εξιδανίκευση, η θολούρα απ’ τις συνεχείς χυλόπιτες, τα πάρε-δώσε στα συναισθήματά μου, το παιχνίδι του μυαλού, ο κρυμμένος εγωισμός μου, τα «γιατί, γαμώ την τύχη μου, όχι εγώ;», μ’ έκαναν να χάσω τη μπάλα και να βαφτίσω καθετί τοξικό , έρωτα.

Συναισθήματα για σένα, έχω και μάλιστα πολλά. Καταρχάς, σ’ αγαπάω πια πάρα πολύ και δεν ντρέπομαι να το πω. Σε νοιάζομαι, θέλω να είσαι καλά, χαρούμενος κι ευτυχισμένος, αλλά μακριά μου. ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ!

Το τι ήμασταν, το τι είμαστε και το τί θα είμαστε, μόνο ο χρόνος θα το δείξει κι ο Θεός το ξέρει. Προς το παρόν, αγαπημένε μου, σε χαιρετώ.

Θα ακολουθήσω το παράδειγμά σου. Έχει έρθει η ώρα να φτιάξω τη ζωή μου χωρίς εσένα!

Να προσέχεις!

Ομπρέλα Νο.5 - Έρωτας είναι θαρρώ

(Πριν διαβάσεις, δώσε βάση στους στίχους!)

Καιρό έχουμε να τα πούμε.
Είχε και καιρό να εμφανίσει εμένα. Όλο ο εαυτός της, γλυκούλα και καλούλα. Κοίτα, όμως, που ήρθε η ώρα να κάνω ένα guest. Ομπρέλα είμαι αφού!

Σημερινό θέμα: ΕΡΩΤΑΣ.

Χμμμμ… Για να είμαι ειλικρινής, έχουμε περίεργη σχέση μ’ αυτό το συναίσθημα. Δεν μιλάμε για η σχέση της άλλης. Άστο! Δράματα, κλάματα, λόγια κι από τηγανίτες; Τίποτα. Που τη χάνεις, που τη βρίσκεις, όλο κολλημένη με κάποιον/κάτι. Δηλώνει «ερωτευμένη» χωρίς να είναι (ΠΡΟΦΑΝΩΣ!) και μετά ζει το δράμα της.

Το ζητάει ο οργανισμός της το δράμα. Δεν εξηγείται αλλιώς! Μετά της περνάει και προχωράμε…

Η δικιά μου σχέση είναι λίγο χειρότερη γιατί είμαι χειρότερη από κείνη. Καθόλου γλυκούλα και καθόλου καλούλα. Είμαι σκύλα, γκρινιάρα, θέλω να περνάει πάντα το δικό μου, εκνευριστική και πολλά πολλά άλλα.

Εγώ πέφτω του θανατά. Κομμάτια σπασμένα οράματα στα δικά του μάτια…
Άκου πως γίνεται. Βλέπω ένα λάθος (γιατί περί λάθους πρόκειται κατά 97,6%). Λέω «α, τι ωραίο συναισθηματικό αδιέξοδο! Τι υπέροχο ερωτικό λάθος! Τι μαγευτικά σκατά είναι αυτά! Τι ανεξίτηλους μώλωπες θα αφήσουν! Ας πέσω με τα μούτρα!». Ε, και πέφτω!

Πρόσεξε όμως. Εγώ το φιλοσοφώ το θέμα πριν πέσω με τα μούτρα. Ζυγίζω την κατάσταση. Λέω «αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά!» και προφανώς δεν είναι! Rotation με διαφορετικά πρόσωπα. Το παίζω ιστορία και συνειδητοποιημένη. Λέω «μην αφεθείς ακόμα! Πρόσεξε! Κάνε λίγη υπομονή!» και το παιχνίδι πάει καλά. Όταν αποφασίζω να κάνω ένα βήμα ακόμα τότε είναι που αρχίζουν και τρέμουν τα πόδια.

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Φεύγουν οι δεύτερες σκέψεις. Οι αναστολές. Τα «δε γαμιέται, κάνε το κι όπου βγει». Και μετά, κομμάτια έχω γίνει κι έχεις την ευθύνη…

Έχω ένα κοινό με την άλλη «εγώ». Αν ο άλλος δεν έχει ταμπέλα που αναβοσβήνει με led φωτάκια και γράφει «ΜΑΛΑΚΑΣ» δεν μπορούμε. Βέβαια, δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από εμάς. Δικές μας οι επιλογές, δικές μας κι οι συνέπειες.

Η άλλη έχει μια περίεργη σχέση με τον έρωτα. Πιστεύει ότι είναι παντού. Στη δουλειά. Στον αέρα που αναπνέουμε. Στους φίλους μας. Στη φύση. Στο σύμπαν. Είναι ζωτικής σημασίας να είναι, ή να δηλώνει, ερωτευμένη με κάτι για να έχει έμπνευση. Να κάνει τις σκέψεις της, λέξεις. Εννοείται πως δεν είναι, αλλά το προσπερνώ!

Πρόσφατα, βρήκε έναν άνθρωπο της ίδιας συνομοταξίας με κείνη. Της είπε την ίδια ατάκα κι η δικιά μας έπεσε στο λάκκο με τα φίδια. Κόλλημααααα! Βάσανο. Ξέρεις τι είναι το μυαλό να ουρλιάζει «φύγε μακριά!» κι η καρδιά να λέει «έλα! Κάνε μια προσπάθεια ακόμη. Μπορεί να είναι ιδέα σου. Μπορεί να σε θέλει και δυσκολεύεται να το εκφράσει!»; Ξέρεις πόση εσωτερική πάλη είχε μέσα της και για πόσο καιρό; Η καρδούλα της το ξέρει πως άντεξε και δεν του άνοιξε το κεφάλι.

Δεν είναι τρελή. Δικαιώματα της δίνουν, τα οποία τα μεγαλοποιεί στο κεφάλι της και μετά ξεκινάει η κατρακύλα. Η δικιά της. Κανενός άλλου. Ο τύπος δεν άξιζε μια. Άλλος ένας ανώριμος βλάκας που εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία και τα όποια συναισθήματα μπορεί να είχε. Που δεν είχε! Ενθουσιασμός λέγεται και ανοχή.
Γιατί, βλέπετε, ελπίζει κιόλας! Γι’ αυτό επιμένει κι υπομένει. Ελπίζει πως μπορεί να…

Ε, δεν μπορεί! Οπότε, άντε γεια κι εσύ κι ο άλλος κι ο παράλλος. ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Εγώ απ’ την άλλη είμαι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Ναι οκ, θα σκεφτώ τα πάντα, αλλά όταν έρθει η ώρα θα βγει η άλλη από μέσα μου κι όλα πουτάνα. Εκεί την πατάω κάθε φορά! Γυναίκα είμαι. Λυγίζω και τσούπ, φωτιά στα Σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν!

Έχουμε κάνει αμέτρητα λάθη. Κάνουμε πράγματα μόνο για να τα κάνουμε. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει κι όχι γιατί θέλουμε. Πολλές φορές έχουμε καταπιέσει λόγια και πράξεις για να μη μας πουν «χαζογκόμενες», «ανώριμες», «δεδομένες». Ουυυυυ! Αμέτρητες φορές. Μπορεί μέσα μας να πεθαίνουμε να πούμε ένα «σε θέλω τώρα!» ή «ένα μου λείπεις αφόρητα» αλλά δε θα το κάνουμε από φόβο.

Από φόβο μη χάσουμε. Το παιχνίδι, τη μπάλα κι εμάς.

Στον απολογισμό όμως αυτά θυμόμαστε. Αυτά που δεν είπαμε κι αυτά που δεν κάναμε.

Όλα αυτά τα λέω, μήπως και καταλάβεις με τι έχεις να κάνεις…

Για εμάς ο έρωτας δε μετριέται σε κρεβάτια.
Για εμάς ο έρωτας δεν είναι κάτι φθηνό.
Για εμάς ο έρωτας είναι μαγεία. Καύλα. Επικοινωνία.
Για εμάς ο έρωτας είναι πάθος και λάθος μαζί.
Για εμάς ο έρωτας είναι μυαλό. Αν γδύσεις το μυαλό, το σώμα γδύνεται μόνο του.

Για εμάς ο έρωτας είναι τα πάντα και το τίποτα. Η αρχή και το τέλος.

Έχουμε ερωτευτεί δυνατά. Μια φορά σίγουρα. Τη δεύτερη ψάχνουμε να επιβεβαιώσουμε αλλά δε νομίζω. Η πρώτη φορά ήταν γερή και πριν πολλά πολλά χρόνια. Ήμασταν μικρές. Δεν ξέραμε πως να το διαχειριστούμε και χάσαμε. Ναι, αυτός είναι έρωτας γιατί ακόμα πονάει.
Όλα τ’ άλλα για τα οποία έχουμε πονέσει/κλάψει/βασανιστεί λέγονται απωθημένα, ενθουσιασμός και κάλλος στον εγκέφαλο. Τα βαφτίσαμε «έρωτα», ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο εγωισμός της χυλόπιτας που μας θόλωσε. Ναι αγαπήσαμε πολλούς. Άξιζαν, δεν άξιζαν.

Θέλω να σταματήσω θα θεωρώ πάθη, τα λάθη. Θέλω να πάψουν να έρχονται ντυμένα ως πάθη και να είναι λάθη. Θέλω να είναι πάθος χωρίς λάθος. Θέλω να είναι τα πάντα και το τίποτα κι όσο κρατήσει… Πραγματικά όσο κρατήσει αλλά ν’ αξίζει.

Αυτό θέλω κι αυτό αξίζω…
Αυτό αξίζω κι αυτό περιμένω…

Με αγάπη
Το κορίτσι με την κίτρινη ομπρέλα.

Μου χρωστάς μια ανατολή μαζί σου

(Άκουσέ το και διάβασε...)

Το χρονικό ενός μονολόγου

(Απλά ξύπνα μικρό μου κι άκουσε...)

Σήμερα είμαι εγώ.

Και προφανώς δεν έχει ομπρέλα!

Σήμερα έχει απλά τακ-τακ. Αυτόν τον αγαπημένο ήχο που κάνουν τα πλήκτρα όταν προσπαθώ να κάνω τις σκέψεις μου, λέξεις.
Μου είχε λείψει.
Κάποτε έγραφα πολύ και κάθε μέρα. Μπορούσα ν’ αραδιάσω χιλιάδες λέξεις σε λευκά χαρτιά αβίαστα.

Τώρα δυσκολεύομαι γιατί οι σκέψεις μου υπερισχύουν και πιθανόν φοβάμαι να τις δω γραμμένες.

Κακό πράγμα να μην μπορείς να διαχειριστείς τις σκέψεις σου και το λέω εγώ που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τις κάνω φίλες μου, διαφορετικά δε θα επιβιώσω.

Και να! Για δες εδώ… Δεν ξέρω για τί να γράψω. Απλά γράφω.

Θέλω να γράψω για το καλοκαίρι που διανύουμε. Για το αλάτι και τον ήλιο που ξεροψήνουν το δέρμα μου. Για τη θάλασσα που με παγώνει. Για την άμμο που βουλιάζουν μέσα της τα δαχτυλάκια μου. Για τον αέρα που μπλέκει τα μαλλιά μου. Για τις δροσερές Αυγουστιάτικες νύχτες παρέα με μια παγωμένη μπίρα.

Θέλω να μιλήσω για το χειμώνα που θα έρθει. Για τα φούτερ και τις ζεστές σοκολάτες. Για τα κεραμυδοκίτρινα φύλλα που θα γεμίσουν τους δρόμους. Για τα πρωτοβρόχια. Για τα χειμωνιάτικα ρούχα που περιμένουν καρτερικά μέσα στη ντουλάπα.

Θέλω να γράψω για τις κολλητές και τους κολλητούς μου που μου λείπουν υπερβολικά πολύ και τη σημασία τους στη ζωή μου. (ΜΟΥ ΕΧΕΤΕ ΛΕΙΨΕΙ ΑΠΕΙΡΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΛΕΨΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΑΚΡΙΑ ΣΑΣ. ΣΑΣ ΥΠΕΡΑΓΑΠΩ <3 ).

Θέλω να μιλήσω για το πόσο πολύ θέλω μια αγκαλιά. Μ’ αρέσουν οι αγκαλιές. Είναι η πραγματική ένδειξη αγάπης. Εκεί φαίνεται το συναίσθημα. Ο τρόπος που θα τυλίξεις αλλά και που θα τυλιχτούν τα χέρια γύρω απ’ το σώμα. Το πως θ’ ακουμπήσει το κεφάλι πάνω στον άλλον. Η διάρκεια. Η πίεση.
Είναι ωραίες οι αγκαλιές, γαμώτο!

Θέλω να γράψω για τον έρωτα που σου χτυπάει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένεις κι εσύ πρέπει να του ανοίξεις. ΠΡΕΠΕΙ, ΑΚΟΥΣ;  Ν’ αφήσεις στην άκρη δεύτερες σκέψεις κι αμφιβολίες και ν’ ανοίξεις τη ρημάδα την πόρτα. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΚΙΑ!
Έρωτας με ή χωρίς ταμπέλες. Έρωτας ελεύθερος και δυνατός. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του. Με πάθος.

Που να τον βρεις όμως; Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι χλιαρά και μέτρια. Ελάχιστοι ζουν στα άκρα. Και που είναι κρυμμένοι, οι αναθεματισμένοι; Θέλω να έρθουν να με βρουν και να μου πουν «κουκλίτσα μου, ήρθα να σου κάνω τη ζωή άνω-κάτω».

Αχ! «Καλώς τα δεχτήκαμε», θα πω. Θα κλείσω τη μύτη και θα κάνω και μακροβούτι στο χάος.

Θέλω να γράψω πολλά για πολλά, όμως τώρα δεν μπορώ.
Περιμένω τον έρωτα να με αφυπνίσει και να μην σταματάω ούτε για νερό.
Περιμένω την έμπνευση να μου χτυπήσει την πόρτα μαζί του.

Άντε, τι θα γίνει; Θα περιμένω για πολύ;

Ομπρέλα Νο.4 - Το πάθος και το λάθος

Ακούγοντας αυτό το τραγούδι όλα γίνονται ομορφότερα. Όχι μόνο το κείμενο που θα διαβάσεις.

Αγαπημένη μου ομπρέλα, πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε;

Ανειλημμένες υποχρεώσεις, αγαπητή μου. Ανωτέρα βία κι ανωτέρα εξορία κι εγκλεισμός. Ναι, για δουλειά μιλάω, όμως όχι τη δουλειά που έχεις στο μυαλό σου. Πως είναι το survivor; Ε, καμία σχέση!

Δεν είναι της παρούσης όμως.

Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Είναι πολλά. Και καλά και κακά. Προφανώς και θα έχει κακό μέσα στην ιστορία. Για μένα μιλάμε. Δύο λέξεις με χαρακτηρίζουν: ΤΥΧΗ ΒΟΥΝΟ. Επομένως, ας ξεκινήσω απ’ την πίεση και τα κλάματα. Απ’ την απογοήτευση που έφαγα γνωρίζοντας καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου. Απ’ τη δηθενιά και την κακία του κόσμου.

Τώρα, δικαιολογημένα, θα ρωτήσεις… «Εσύ για δουλειά δεν πήγες; Τι είναι όλα αυτά;».

Κι εγώ θα σου πω πως ορισμένες φορές κάνεις άλλα σχέδια και άλλα έχει κάποιος άλλος για σένα. 

Εγώ για δουλειά ήμουν κι έκανα ένα καλό ξεσκαρτάρισμα στους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Ξεπέρασα έναν έρωτα (ο Θεός να το βαφτίσει έρωτα αυτό το χρόνιο βασανιστήριο). Έκανα φίλους. Βρήκα κι έχασα εμένα αμέτρητες φορές. Γνώρισα την ηρεμία μέσα από ανθρώπους. Έκλαψα. Πόνεσα πολύ. Εκνευρίστηκα άπειρα! Ανεβοκατέβαινε η πίεσή μου λες κι είναι ασανσέρ. Γνώρισα εκπληκτικά άτομα κι ένιωσα ξανά λες κι είμαι δεκαπέντε χρονών.

Σκιρτήματα. Χυλόπιτες. Πάθη. Λάθη. Όλα μέσα σε δύο μήνες.

Κάποια πράγματα θα μείνουν ανεξίτηλα. Κάποιοι άνθρωποι θα με σημαδέψουν. Κάποιους πεθαίνω να τους δω και κάποιους δε θέλω να τους ξαναδώ. Έτσι είναι η ζωή. Κάνεις σχέδια για ώρες ή μέρες μόνο δουλειάς και σου προκύπτουν κι όλα τ’ άλλα.  Αλλά αυτά είναι το αλατοπίπερο.

Τα νεύρα, τα κλάματα, η πίεση, ο έρωτας, το πάθος, τα χαμόγελα. Κι υπήρχαν μέρες που το δικό μου χαμόγελο δεν ξεκολλούσε απ’ το πρόσωπό μου. Όπως και τα δάκρυα δεν άφηναν σε ησυχία τα μάτια μου.

Άνθρωποι με συναισθήματα. Περίεργα όντα!

Κάτσε τώρα όμως να σου μιλήσω για αυτούς τους δύο. Το πάθος και το λάθος. Μεγάλες λέξεις αλλά τους περιγράφει ταμάμ. Ο ένας είναι το κακό που με βρήκε φέτος κι ο άλλος η αιτία για το χαζό χαμόγελο στα χείλη.

Και μάντεψε; Το λάθος με τραβούσε μέχρι το τέλος.

Στο λάθος δικαιολογούσα τα πάντα και για το λάθος ήλπιζα στο happy end κι ας έβλεπα τ’ αντίθετα. Το συγκεκριμένο λάθος έκανε τα προηγούμενα να φαίνονται παιχνιδάκι. Το μόνο καλό που μου έκανε ήταν που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τη μαλακία που μ’ έδερνε χρόνια τώρα. Μ’ έκανε να καταλάβω το μέγεθος της υπομονής που με διακατέχει, ενώ κατάφερε να κάνει, κυριολεκτικά, τα νεύρα μου σμπαράλια.

Αν περνούσα καλά μαζί του; Ε, για κάτσε να σκεφτώ λιγάκι…Μμμμμμ! Όχι! Στην αρχή ζούσα στην απόλυτη ευτυχία (μόνη μου). Μετά ήρθε, έριξε μια κλωτσιά μόνος του, ισοπέδωσε τον πύργο μου και γκρεμοτσακίστηκα.

Τώρα, να πάει να βρει άλλες ηλίθιες πριγκίπισσες. Εμάς μας τελείωσε. Και για να το πω αλλιώς… Αυτόν τον πρίγκηπα τον έφαγε ο δράκος!

Το πάθος, απ’ την ‘άλλη, δεν ξέρω πως προέκυψε. Απροσδόκητα και μαγικά! Γι’ αυτό μ’ αρέσει η μαγεία… Έρχεται από κει που δεν το περιμένεις και μπορεί πανεύκολα να φέρει τα πάνω-κάτω. Δεν ξέρω αν θα γίνει έρωτας. Μπορεί να συνεχίσει μια ωραία φιλία. Μπορεί όμως και να τελειώσει άδοξα.

Ό,τι κι αν γίνει όμως, εμένα μου αρέσει ο εαυτός μου και το χαμόγελο που μου δημιουργεί μόνο ο ήχος απ’ το όνομά του.

Δε λέγεται τυχαία «πάθος» το ψυχουλάκι.

Και μετά λέμε «πήγα για δουλειά». Δεν είναι δουλειά. Είναι η ζωή κι είναι ωραία, γαμώτο!

Όπως κι αυτός.

Όπως κι εγώ!

(Πάρε και λίγη Κατερινούλα που τόσο σ’ αρέσει)

«Το άλλο μισό» - Κατερίνα Μοχράνη

"Σου αξίζει να βρεις το άλλο σου μισό! Μπορεί να περιμένεις βέβαια καιρό, αλλά αξίζει η αναμονή!". Μάλιστα! Ποιος ορίζει το "άλλο μισό" και τι είμαι για να περιμένω; Η Πηνελόπη; Ακόμα κι εκείνη περίμενε παρέα με τους μνηστήρες; Εγώ γιατί να περιμένω το "άπιαστο και το απ' αλλού φερμένο" μόνη; Και στην τελική ποιος ορίζει το "άλλο μισό"; Ένας ρεαλιστής θα σου απαντήσει, απλά και κοφτά, πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Το έχουν δημιουργήσει οι ρομαντικοί για να διατηρήσουν την ελπίδα τους στον αιώνιο έρωτα, αμείωτη. Ένας ρομαντικός από την άλλη πλευρά θα υποστηρίξει πως το άλλο μισό υπάρχει. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά ορίζεται κι ως "αδερφή ψυχή". Είναι εκείνος ο άνθρωπος που όταν τον κοιτάς βλέπεις εσένα. Ο καθρέφτης σου! Κι εδώ, έρχομαι εγώ! Αθεράπευτα ρομαντική και γλυκανάλατη. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πίστευα στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αλλά όχι πια. Που να βρεις άλογο τέτοια εποχή; Θέλω να ελπίζω στην υπάρχει του άλλου μισού, της ολότητάς μου, αλλά όχι έτσι. Δεν χρειάζομαι έναν άνθρωπο ίδιο με μένα!  Όχι! Δεν θα ερωτευτώ κάποιον που θα με θυμίζει. Δεν θα αγαπήσω εμένα μέσα από κείνον. Θα αγαπήσω εμένα και μετά εκείνον! Έτσι είναι το σωστό! Θέλω έναν άνθρωπο που θα ξυπνήσει τον άλλον μου εαυτό. Που θα κάνει το σώμα μου ν' ανατριχιάζει στο άκουσμα της φωνής του, στο άγγιγμα του. Θέλω να ερωτευτώ εκείνον που θα κάθεται δίπλα μου και χωρίς να μου μιλάει, να αντιλαμβάνομαι πόσο με θέλει, πόσο με χρειάζεται. Έναν άνθρωπο που θα μπορεί να μου βάλει φωτιά σ' ένα δευτερόλεπτο και με το χτύπημα των δαχτύλων του να με σβήνει σαν τσιγάρο. Θέλω εκείνον που θα με κάνει να σταματάω να τα βάζω με τον εαυτό μου. Να με προσέχει και να με φροντίζει όπως εγώ. Να μην ρίχνει τις ευθύνες όλες επάνω μου, αλλά όταν χρειάζεται, πέρα από τη δική του, ν' αναλαμβάνει και τη δική μου ευθύνη. Να με φέρνει στα όρια μου και μόλις τον κάνω να ξεπερνάει τα δικά του να μην τσακωθούμε, αλλά μ' ένα "φτάνει" κι ένα του φιλί να διαγράφει τα πάντα. Θέλω το άλλο μου μισό να είναι διαφορετικό από μένα! Θέλω η διαφορετικότητα να ενισχύει τον έρωτα κι ο έρωτας να μεγαλώνει το πάθος. Θέλω φωτιά και πάγο, αγάπη και μίσος. Θέλω τα "σε θέλω" και τα "φύγε μακριά μου" κουβάρι. Θέλω ένταση! Θέλω εσένα!

Ένας μήνας και κάτι

Αυτός ο μήνας μια πρόταση :

"Απωθημένο... Το ελάχιστο που ζήσαμε, αντί για το πολύ που ποθήσαμε".

Μαζί στο Παρίσι

(Διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτή την κομματάρα...)

Καιρό είχαμε!
Μας έχει φάει το κατεστημένο και τρέχουμε όλη μέρα. Δεν είναι λύση, το ξέρω, όμως τι να κάνουμε; Κάπως πρέπει να επιβιώσουμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί.

Και μέσα σ’ όλον αυτό το χαμό της ζωής, έχουμε κι αυτό το διαβολεμένο φτερωτό υποκείμενο που στον ελεύθερο χρόνο του, πετάει βελάκια σε ανυποψίαστα θύματα. Όπως εγώ! (Θύμα εκ γενετής αλλά αυτό θ’ αναλυθεί εκτενώς σε επόμενο ποστ).

Τι το ήθελα η κακομοίρα; Ωραίες υποσχέσεις δίνω στον εαυτό μου και μετά πέφτω μόνη μου στον λάκκο που έσκαψα. Αναμενόμενο…
Όταν εγώ δίνω υποσχέσεις στον εαυτό μου, ο Θεός γελάει γιατί ο Θεός ξέρει.

Κάθε φορά υπολογίζω χωρίς το μαλακισμένο με τα βέλη. Ανάθεμα… Ποιος του τα έδωσε θέλω να ξέρω! Είναι πολύ επικίνδυνο να παίζει ένα πιτσιρίκι με τέτοια πράγματα. Μπορεί να κάνει μεγάλο κακό και να μην το καταλάβει!

Τώρα στο θέμα μας…
Εγώ τι φταίω να φάω την κατραπακιά στα ξαφνικά;
Στα καλά καθούμενα.
Θα μου πεις «έτσι γίνεται πάντα!» ή «τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις», αλλά εγώ θα σου πω πως ναι, είναι καλό! Πολύ καλό για την ακρίβεια αλλά δεν έχω ιδέα τι σκατά είναι.

Και ερωτώμαι, πως λέγεται αυτό που όταν σε κοιτάει ο άλλος μες στα μάτια, σου κόβεται η ανάσα για λίγο; Αυτό που σκανάρεις ολόκληρο χώρο σε δευτερόλεπτα απλά και μόνο για να τον δεις. Αυτό που κάθε φορά που σου μιλάει νιώθεις αμηχανία γιατί φοβάσαι μην ακουστεί η καρδιά σου που χτυπάει δυνατά και γρήγορα. Αυτό που μαζί του νιώθεις υπέροχα κι ανυπομονείς να τον δεις.

Πως σκατά λέγεται αυτό το πράγμα; Δηλαδή έλεος!

Μη μείνουμε σε ησυχία για λίγο! Όχι βέβαια. Ό,τι αμαρτία έχουμε απλήρωτη, να την πληρώσουμε τώρα.

Έρωτας; Μπαααα!!! Παιδιά, δε γίνεται να ερωτευτείς έτσι (είπε η ψυχίτσα που ερωτεύεται και τον αέρα που αναπνέει!).

Βρε λες; Μπαααα! Αποκλείεται! Δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Μια χαρά σκατά τα κάνουμε και μόνες μας. Δε χρειαζόμαστε παρέα.

Βασικά στη συγκεκριμένη παρέα δε θα λέγαμε ποτέ όχι αλλά ας μη βγει παραέξω.

Έρχονται δύσκολες μέρες!
Πολύ δύσκολες…
Πάρα πολύ δύσκολες…
Πφφφφ…
Ομπρέλα, βοήθεια!!!

(Λίγη Κατερίνα κάνει πάντα καλό...)

Έρωτας είναι θαρρώ - Κατερίνα Μοχράνη

Κάθομαι και χαζεύω τους γύρω μου και αναρωτιέμαι... Υπάρχει πια έρωτας; Αληθινός, άνευ όρων και ορίων, καθαρόαιμος έρωτας; Σιωπή. Κανένας δεν είναι σε θέση να μου απαντήσει. Αν ρωτήσω έναν ρεαλιστή θα μου πει πως ο έρωτας είναι ένα υπερεκτιμημένο συναίσθημα. Αν ρωτήσω έναν ρομαντικό θα μου πει πως δεν υπάρχει δυνατότερο συναίσθημα στον κόσμο από τον έρωτα. Αν ρωτήσω έναν πεσιμιστή θα μου πει πως δεν υπάρχει καν αυτό το συναίσθημα, ενώ ένας οπτιμιστής θα υποστηρίξει πως ο έρωτας υπάρχει παντού. Αυτό είμαστε. Άνθρωποι με ετικέτες, και η κάθε ετικέτα επηρεάζει τις απόψεις μας, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Τι θα συμβεί όμως αν ρωτήσω ένα παιδί; Τι θα μου απαντήσει όταν το ρωτήσω για τον έρωτα. Για την αγάπη. "Η αγάπη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα στον κόσμο". "Να μια καρδιά! Αυτός είναι ο έρωτας". "Ένας πρίγκιπας που φιλάει μια πριγκίπισσα και μετά παντρεύονται". "Ένα φιλί στο μάγουλο". "Μια αγκαλιά". Λες να είναι τόσο απλό τελικά; Λες τα παιδιά να ξέρουν καλύτερα από εμάς τους μεγάλους; Τους ώριμους. Τους έμπειρους. Μπα! Αποκλείεται. Είναι παιδί, θα πεις. Κι όμως... Τα παιδιά ξέρουν. Βλέπουν πίσω από τις μάσκες μας. Πίσω από τα καταπιεσμένα συναισθήματά μας. Πίσω από την υποκρισία. Πίσω από το πέπλο που μας καλύπτει. Πίσω από όρια και εμπόδια. Αγαπάνε ανεξέλεγκτα. Χωρίς διαχωρισμούς. Ζουν! Ξεχωρίζουν τους ερωτευμένους από χιλιόμετρα μακριά. Λάμπουν όταν αναφέρονται στον έρωτα. Τον έχουν ταυτίσει μ' ένα παραμύθι. Με τον πρίγκιπα που ερωτεύεται την πριγκίπισσα και μένουν μαζί για πάντα. Και το λέω γιατί το έζησα κι ακόμα το ζω. Τα παιδιά δεν φοβούνται το "πάντα". Τα παιδιά δεν φοβούνται. Εκφράζονται. Τα παιδιά πιστεύουν στον μεγάλο έρωτα. Καιρός να το κάνουμε κι εμείς. Ένας ερωτευμένος άνθρωπος είναι το πιο όμορφο θέαμα. Λάμπει. Ξυπνήστε! Φέρτε τον έρωτα πάλι πίσω. Κι αν δεν τον θέλετε, αφήστε τον να βρει εμάς που τον έχουμε ανάγκη. Εμάς που πιστεύουμε σε κείνον. Ακούστε τα παιδιά... Ξέρουν! Ερωτευτείτε ελεύθερα. Σας προκαλώ.

Ομπρέλα Νο.3 - Αυτός

(Διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό...)

Χαμογέλα γιατί χανόμαστε!

(Διαβάζεται καλύτερα μ' αυτό το κομμάτι...)

Κι έρχεται η στιγμή που ένα μήνυμα, δικό σου, μπορεί να σου αλλάξει όλη τη διάθεση.

Έρχεται η στιγμή που ένα απλό, αυθόρμητο κι ειλικρινέστατο μήνυμα μπορεί να οδηγήσει σ’ έναν υπέροχο καφέ κι αυτός ο υπέροχος καφές σε εξομολογήσεις που δεν περίμενες ότι μπορούν να ειπωθούν τόσο χύμα και τσουβαλάτα.

Άνθρωποι που υπήρχαν στη ζωή σου, ξαναμπαίνουν και ξαφνικά, αλλάζει χρώμα το τοπίο. Τώρα θα ρωτήσεις «που ήταν;» και με το δίκιο σου.

Στη συγκεκριμένη ερώτηση, για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, μην περιμένεις σαν απάντηση το «έφυγε και ξαναγύρισε», αλλά περίμενε το «εγώ τον έδιωξα επειδή φοβήθηκα». Κι όχι τον έδιωξα επειδή χωρίσαμε. Καμία σχέση. Εγώ έφυγα και με τον τρόπο μου τον έδιωξα γιατί ήμουν ανίκανη να διαχειριστώ καταστάσεις.

Ναι, ξέρω. Σε όλους συμβαίνει. Τα έχω πει άπειρες φορές. Αμέτρητες! Κανείς δεν είναι τέλειος.

Εγώ δεν μπόρεσα να διαχειριστώ μια πολυπλεγμένη κι αρκετά περίπλοκη, για τα δικά μου δεδομένα, κατάσταση και πλήρωσε τη νύφη ο άμαχος πληθυσμός. Εγώ, εκείνος … Ο υπεύθυνος, ή μάλλον στην περίπτωσή μας η υπεύθυνη, κάνει, κι έκανε από τότε, ζωάρα. Δεν είναι έτσι, μανδάμ! Έχει κι εκείνος δικαίωμα να κάνει τη ζωή του με όποια θέλει. Ακόμα κι αν αυτή η «όποια» είμαι εγώ.

Αλλά δεν είναι υπέροχο; Από κει που έχεις απελπιστεί για οτιδήποτε, σκάει μια βόμβα και λες «σταμάτα να μιζεριάζεις και κοίτα έξω. Υπάρχει ελπίδα. Χαμογέλα, ρε φίλε και ποτέ δεν ξέρεις ποιος, και τι μπορεί, να σε περιμένει στην επόμενη γωνία».

Η ζωή είναι ωραία, γαμώτο. Είναι πολύ ωραία και μικρή. Ζήσε τη στο έπακρο!
Τι κι αν ήρθε μια αναποδιά; Μπορεί και δύο και τρεις… Σιγά το πράγμα! Βγες απ’ το λάκκο που μόνος σου άνοιξε και μπήκες, κάνε ένα κρύο ντουζ, ντύσου, στολίσου, χαμογέλα και vamos…

Και πρόσεξε, στο λέω εγώ που το 2017, μέχρι στιγμής, με πάει τρένο κι έχω περάσει κι όλα αυτά που έχω περάσει.
Πάντα χαμογελάω. Ό,τι κι αν γίνει. Αυτό μ’ έχει σώσει.

Η κλισεδιά «κάποιος έκει έξω πεθαίνει για ένα σου χαμόγελο» είναι μεγάλη αλήθεια. Μην την ξεχάσεις ποτέ!  

Ομπρέλα Νο.2 - Εσύ

(Αυτή η ομπρέλα διαβάζεται πιο εύκολα ακούγοντας αυτή την κομματάρα...)

Κάθε εμπόδιο για καλό

(Διαβάζεται πιο εύκολα όταν ακούς αυτό το τραγούδι!)

Τα μικρά, παιδιά! Τα μικρά!

(Για να διαβάσεις και να καταλάβεις, βάλτο στη διαπασών)





Ούτε σήμερα έχει ομπρέλα. Ομπρέλα θα έχει όποτε η «άλλη» εγώ έχει κέφια. Και δεν έχει όπως καταλαβαίνετε…
(Εξηγήσεις στη 2η ανάρτηση!)

Ορισμένες φορές δε χρειάζεσαι πολλά.

Ένα απλό μήνυμα, τη σωστή ώρα, είναι ό,τι πρέπει.
Όταν βλέπεις στο όνομα του αποστολέα εκείνο που σε κάνει να χαμογελάς και μόνο με τη σκέψη, είναι υπεραρκετό.

Κι όταν γράφω «χαμογελάς και μόνο με τη σκέψη», το εννοώ. Χαμογελάω και μόνο με τη σκέψη για κάποιους ανθρώπους.
Μου φτάνει μου παραφτάνει, παίδες. Ειλικρινά.
Δεν είμαι αχάριστη αλλά νιώθω μεγάλη χαρά όταν χτυπάει το κινητό και βλέπω ένα απλό, χαλαρό και γεμάτο αγάπη μήνυμα.

Έτσι είναι! Τα μικρά σε κάνουν χαρούμενο και το καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω.

Ένας ζεστός καφές. Ένα ωραίο βιβλίο. Μια βόλτα με τα πόδια. Ένα παγωμένο ποτήρι κρασί. Ένα πολύωρο τηλεφώνημα. Ένα καλογραμμένο κείμενο. Ένα παγωτό μηχανής.
Ένα πρωινό Κυριακής, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να χουχουλιάζεις ασταμάτητα. Γυμνά πόδια στη Γη. Ένα φιλί στο μάγουλο, μια αγκαλιά. Ένα ζεστό μπάνιο. Μια γουρουνιά στις 00.00 το βράδυ. Μια σοκολάτα.

Κι η λίστα δεν έχει τελειωμό…

Στα μικρά είναι η ευτυχία. Στα μικρά. Τα μεγάλα αφήστε τα για εκείνους που τα μικρά δεν τους φτάνουν. Δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι πραγματικά και ξέρετε γιατί; Γιατί στα μεγάλα χάνεσαι κι εμείς, οι αθεράπευτα ρομαντικοί/ ευαίσθητοι, δε θέλουμε να χάνεται κανείς.

Αν χαθεί, θα του δείξουμε το δρόμο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τα μικρά. Εκείνα έχουν τη γλύκα!
Τα μικρά…
Το μήνυμα.
Τα πουράκια που τρώω βραδιάτικα.
Οι λέξεις που γράφω.
Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου και το κλικ του κινητού.

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα

(Το παρακάτω κείμενο διαβάζεται πιο εύκολα, ακούγοντας τη θεάρα μου)

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα.
Καμία εξομολόγηση. Καμία κατάθεση ψυχής.
Σήμερα έχει περίεργη διάθεση, ανάμεικτα συναισθήματα και άστατες σκέψεις.
Σήμερα είμαι, ξεκάθαρα, εγώ.

Μια συννεφιασμένη Δευτέρα σαν κι αυτή, τι θα μπορούσε να σκέφτεται ο μέσος «φυσιολογικός» άνθρωπος; Φυσιολογικός μέσα σε εισαγωγικά γιατί προφανώς δεν είμαι. Αρνούμαι να γίνω αυτό που θεωρείς εσύ,  κι ο κάθε εσύ, φυσιολογικό.

Δεν ξέρω τι σκεφτόσουν όλη μέρα σήμερα. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα μάθω και ποτέ, οπότε άσε με να σου πω αυτά που σκεφτόμουν εγώ…. Μια μίνι ψυχοθεραπεία πριν πέσω να κοιμηθώ.

Σκεφτόμουν χαμόγελα. Ναι, χαμόγελα. Όχι δικά μου. Χαμόγελα που με ηρεμούν και που με κάνουν να θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
Σκεφτόμουν δάκρυα! Ξεκάθαρα δικά μου. Όχι χειμωνιάτικα. Το Χειμώνα κλαίω ελάχιστα. Το καλοκαίρι δίνω ρεσιτάλ. Δεν ξέρω γιατί, όμως το ψάχνω.
Σκεφτόμουν εμένα το Χειμώνα κι εμένα το Καλοκαίρι. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Τα καλοκαίρια σκέτο χάος κι οι Χειμώνες, μοναστηριακοί. Εκτός από φέτος. Φέτος ο χειμώνας ήταν κινηματογραφικός. Δεν έλειπε τίποτα. Έρωτες, χωρισμοί, κλάματα, μεθύσια. Απ’ τη στιγμή που μπήκε το 2017 ξεκίνησε η κατρακύλα. Περίεργος χειμώνας αλλά θα τ’ αναλύσουμε καλύτερα στην ανασκόπηση του έτους.

Επομένως, σκέφτομαι πως θα είναι το καλοκαίρι μου. Μεταξύ μας, φοβάμαι να σκεφτώ πως θα είναι το καλοκαίρι μου.

Σκεφτόμουν τις αδυναμίες μου. Άνθρωπος είμαι, αδυναμίες έχω. Με την πάροδο του χρόνου προκύπτουν περισσότερες. Καλό ή καλό δεν ξέρω. Με τρομάζει όμως. Με τρομάζει γιατί ξέρω πως γι’ αυτές, είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα. Είτε έχουν πρόσωπο, είτε όχι.

Σκεφτόμουν πόσες φορές απέτυχα και πόσες φορές πέτυχα. Πόσες φορές έχω ερωτευτεί. Πόσες φορές έχω δώσει τη ψυχή, αλλά και την καρδιά μου σε ανθρώπους που το μόνο που ήξεραν (αλλά και ξέρουν να κάνουν) είναι να μπήγουν πιο βαθιά το μαχαίρι. Σκεφτόμουν τους φίλους μου. Κι εκείνους που έμειναν κι εκείνους που έφυγαν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτούς που λείπουν. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Να με συμβουλέψουν και να με παρηγορήσουν όταν κανείς δεν καταλαβαίνει τις σιωπές μου.

Γενικότερα σκεφτόμουν το χάος που μόνη μου φτιάχνω και βουτάω.
Ζόρικη μέρα. Ζεστός καφές, συννεφιασμένος ουρανός, μολύβι και χαρτί κι εγώ, θεατής.

Δε θέλω άλλες τέτοιες Δευτέρες. Όχι γιατί δε μ’ αρέσουν απλά γιατί νιώθω αδύναμη μπροστά σ’ αυτόν τον καταιγισμό σκέψεων.  Και ξέρω πολύ καλά πως κι εσύ σήμερα σκέφτηκες πολλά. Όπως βλέπεις, δεν είσαι μόνος.

Τώρα που τα είπα, ώρα για ύπνο. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.
Τρίτη για την ακρίβεια. 

Ομπρέλα No. 1 – Εγώ κι η άλλη εγώ

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα, η σημερινή μέρα είναι λίγο περίεργη.

Είναι μέρα αποφάσεων κι είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να παίρνω αποφάσεις. Όχι γιατί είμαι ένα ανίκανο κορίτσι ή δεν τις τηρώ. Καμία σχέση.
Φοβάμαι μην τυχόν δεν είναι, ούτε αυτές, σωστές. Είμαι λιγάκι επιρρεπής στα λάθη και το πληρώνω ακριβά, εδώ και πολύ καιρό.

Φυσικά το θέμα μας, όπως λέει κι ο τίτλος,  δεν είναι αυτό, αλλά αφού σου γράφω, ας σου πω και τον πόνο μου γι’ αρχή.

Δε θέλω να μιλήσω για μένα. Πιέζομαι κι αγχώνομαι. Δεν είμαι δα και κάτι διαφορετικό. Το ξέρεις άλλωστε. Ένα ακόμα κοριτσάκι, όσο χρονών κι αν είμαι, που αραδιάζει λέξεις σε λευκές σελίδες του word.

Έχω κι ημερολόγιο (αλλά κι αυτό το ξέρεις!).

Όχι το κλασικό «αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα τον είδα κι ήταν πιο όμορφος από ποτέ και μπλα μπλα μπλα…». Αυτό το έκοψα όταν ήμουν στην 3^η γυμνασίου. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να υπάρχει ακουμπισμένο πάνω στο άσπρο γραφείο μου, ένα μικρό ροζ τετραδιάκι με λουκέτο. Πολύ μεγάλη ταλαιπωρία αν χαθεί το κλειδί.

Άσε, που καθετί απαγορευμένο είναι πιο δελεαστικό. Δε θέλουμε να πέσει σε λάθος χεράκια γιατί θα πρέπει μετά να βγάλουμε τα ματάκια μας.

Τώρα θα ρωτήσεις τί σκατά το θέλω το ημερολόγιο αφού γράφω εδώ και με το δίκιο σου.
Εδώ σπάνια θα γράφω εγώ.

Εδώ θα γράφει η «άλλη» εγώ. Εκείνη που γίνομαι όταν ανοίγω την ομπρέλα. Την κίτρινη.

Εκείνη που δε φοβάται τη βροχή. Εκείνη που μπορεί να βαδίσει στο σκοτάδι χωρίς φως και να κάνει το χάος , σύμμαχό της. Εκείνη που δεν αραδιάζει απλά λέξεις σε λευκά χαρτιά, αλλά τους δίνει ζωή. Το κορίτσι που συνομιλεί με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Που πίνει καφέ με τους δαίμονές της.

Ξέρω ότι υπάρχουν. Δεν τους φοβάμαι. Ίσα- ίσα!

Θα υπάρχουν φορές που θα είμαι εγώ, μη λέω ψέματα. Φορές που θα προσπαθώ να κρυφτώ πίσω απ’ το δάχτυλό μου γιατί φοβάμαι μην κάνω κάτι λάθος. Φορές που θα είμαι γεμάτη ανασφάλειες κι άγχος. Που δε θα ξέρω τι να κάνω και θα θέλω βοήθεια, αλλά, για κάποιο περίεργο λόγο, δε θα τη ζητήσω.
Τέτοιες στιγμές αμέτρητες. Όλοι έτσι με ξέρουν. Η συναισθηματικό/γλυκούλα. Η καλούλα. Η αδύναμη. Η ανίκανη.  Κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί…

Όταν όμως ανοίγω την ομπρέλα, δε με νοιάζει τίποτα. Δεν έχω να φοβηθώ κανέναν. Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν μου, ζω το παρόν μου με οποιοδήποτε κόστος κι ονειρεύομαι το μέλλον. Γίνομαι κακιά και κυνική. Δυνατή και σκληρή.  Εκείνη που δε φοβάται να χάσει αξιοπρέπειες. Εκείνη που παρά τη επιθυμία της να μην είναι μόνη, βολεύεται με τη μοναχικότητα κι αποδέχεται τη μοναξιά.

Έρωτες; Έλα, τώρα, αγαπημένη μου ομπρέλα. Φυσικά!

Αμέτρητοι. Καθημερινοί. Δυνατοί ή ανύπαρκτοι.  Έρωτες που δημιούργησα μόνη μου. Ενθουσιασμοί  που βάπτισα έρωτες. Έρωτες λόγια του αέρα. Έρωτες εγωιστικοί. Με τέλος ή όχι. Έρωτες φωτιά κι έρωτες για κλάματα. Έρωτες που προσπάθησα να μονιμοποιήσω δίχως αποτέλεσμα. Έρωτες που ντύνω φίλους για να μην τους χάσω. Έρωτες της μιας νύχτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Έρωτες μονόπλευροι. Πλατωνικοί. Έρωτες στα όνειρα. Έρωτες με υποσχέσεις κι έρωτες με τάσεις συμβιβασμού.

Και μετά αναρωτιέσαι γιατί να γράφει η άλλη κι όχι εγώ.  Σε καταλαβαίνω.

Ξέρεις γιατί; Γιατί εμένα απλά με ανέχομαι, ενώ την άλλη την αγαπώ.

Γι’ αυτό!

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα...

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα...
Ναι, σ' εσένα μιλάω. Σ' εσένα που τυχαία βρέθηκες στο δρόμο μου ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Δεν ξέρω πως με βρήκες, γιατί εσύ με βρήκες, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν σίγουρη πως θα μου φανείς χρήσιμη.

Όχι το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι σπάνια βρέχει κι ως συνήθως δεν κρατάω ποτέ ομπρέλα.

Για το Χειμώνα μιλάω. Για εκείνες τις δύσκολες μέρες που θέλω απλά να κρύβομαι ακόμα κι από μένα. Για εκείνες τις στιγμές που η βροχή θα καλύψει τα δάκρυά μου και το μόνο μου καταφύγιο, εσύ.

Δε θέλω να πω πολλά. Δε χρειάζεται κιόλας. Έχουμε χρόνο μπροστά μας.

Θα σου μιλήσω για χρώματα. Θα ξεκινήσω απ' το λαμπερό σου κίτρινο και θα φτάσω μέχρι το φωτεινότατό μου μαύρο. Θα σου μιλήσω για εικόνες, φωτογραφίες.
Θα σου γράψω για συναισθήματα που γνώρισαν το φως του ήλιου, αλλά και για κείνα που απλά ερωτεύτηκαν το σκοτάδι.

Θα μιλήσουμε για εκείνους. Εκείνους που στοίχειωσαν τα όνειρά μου. Είτε όταν ήμουν ξύπνια, είτε όχι.
Για εκείνους που έγιναν λέξεις, δάκρυα και τραγούδια.
Για εκείνους που ήταν συναισθήματα.

Θα μιλήσουμε για το φως και το σκοτάδι μου.

Θα μιλήσουμε για σένα και για μένα.

Όχι τώρα... Σιγά σιγά.  Όπως ακριβώς πέφτουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής μέχρι να γίνουν μπόρα.

Μέχρι τότε όμως , κράτα ομπρέλα και περίμενε.

The girl with the yellow ymbrella