«Μια φορά κι έναν καιρό, στην Ελλάδα του 2016, μια όμορφη νησιώτισσα εξιστορούσε στις πρωτευουσιάνες φίλες της τη δική της ιστορία ματωμένης αγάπης. Μια ιστορία που μόνο αίσιο τέλος δεν είχε. Ο λόγος, ήταν ο μπαμπάς της κοπέλας, ο οποίος δεν ήθελε το αγόρι που είχε ερωτευτεί η καλή του θυγατέρα. Κι όταν λέμε «δεν ήθελε» εννοούμε πως δεν ήθελε να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Ο κόσμος της κοπέλας κατέρρεε. Είχε κάνει όνειρα γι’ αυτήν τη σχέση. Ήθελε να γυρίσει στο νησί της, μαζί του, και να μείνει εκεί. Όνειρα, τα οποία διαλύθηκαν από τους έντονους οικογενειακούς τσακωμούς, τα κλάματα και τις υστερίες. Ό,τι κι αν γινόταν, η άποψη του μπαμπά της, ήταν ακλόνητη. Θεωρούσε πως το παλικάρι αυτό, δεν ήταν άξιο για την κόρη του. Εκείνη, όμως, προσπαθούσε να τον μεταπείσει. Ήταν ερωτευμένη κι ήθελε να είναι μαζί του, έχοντας μια φυσιολογική σχέση. Δεν ήθελε να κρύβεται από κανέναν, αλλά ούτε και να λέει ψέματα. Είχε σιχαθεί τις οικογενειακές βεντέτες κι ήλπιζε σ’ ένα θαύμα. Αυτό το θαύμα,όμως, δεν έγινε κι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας χωρίστηκαν. Ο καθένας ακολουθεί το δικό του δρόμο, αν κι ακόμα η φλόγα υπάρχει…»
