Ομπρέλα Νο.5 - Έρωτας είναι θαρρώ

(Πριν διαβάσεις, δώσε βάση στους στίχους!)

Καιρό έχουμε να τα πούμε.
Είχε και καιρό να εμφανίσει εμένα. Όλο ο εαυτός της, γλυκούλα και καλούλα. Κοίτα, όμως, που ήρθε η ώρα να κάνω ένα guest. Ομπρέλα είμαι αφού!

Σημερινό θέμα: ΕΡΩΤΑΣ.

Χμμμμ… Για να είμαι ειλικρινής, έχουμε περίεργη σχέση μ’ αυτό το συναίσθημα. Δεν μιλάμε για η σχέση της άλλης. Άστο! Δράματα, κλάματα, λόγια κι από τηγανίτες; Τίποτα. Που τη χάνεις, που τη βρίσκεις, όλο κολλημένη με κάποιον/κάτι. Δηλώνει «ερωτευμένη» χωρίς να είναι (ΠΡΟΦΑΝΩΣ!) και μετά ζει το δράμα της.

Το ζητάει ο οργανισμός της το δράμα. Δεν εξηγείται αλλιώς! Μετά της περνάει και προχωράμε…

Η δικιά μου σχέση είναι λίγο χειρότερη γιατί είμαι χειρότερη από κείνη. Καθόλου γλυκούλα και καθόλου καλούλα. Είμαι σκύλα, γκρινιάρα, θέλω να περνάει πάντα το δικό μου, εκνευριστική και πολλά πολλά άλλα.

Εγώ πέφτω του θανατά. Κομμάτια σπασμένα οράματα στα δικά του μάτια…
Άκου πως γίνεται. Βλέπω ένα λάθος (γιατί περί λάθους πρόκειται κατά 97,6%). Λέω «α, τι ωραίο συναισθηματικό αδιέξοδο! Τι υπέροχο ερωτικό λάθος! Τι μαγευτικά σκατά είναι αυτά! Τι ανεξίτηλους μώλωπες θα αφήσουν! Ας πέσω με τα μούτρα!». Ε, και πέφτω!

Πρόσεξε όμως. Εγώ το φιλοσοφώ το θέμα πριν πέσω με τα μούτρα. Ζυγίζω την κατάσταση. Λέω «αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά!» και προφανώς δεν είναι! Rotation με διαφορετικά πρόσωπα. Το παίζω ιστορία και συνειδητοποιημένη. Λέω «μην αφεθείς ακόμα! Πρόσεξε! Κάνε λίγη υπομονή!» και το παιχνίδι πάει καλά. Όταν αποφασίζω να κάνω ένα βήμα ακόμα τότε είναι που αρχίζουν και τρέμουν τα πόδια.

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Φεύγουν οι δεύτερες σκέψεις. Οι αναστολές. Τα «δε γαμιέται, κάνε το κι όπου βγει». Και μετά, κομμάτια έχω γίνει κι έχεις την ευθύνη…

Έχω ένα κοινό με την άλλη «εγώ». Αν ο άλλος δεν έχει ταμπέλα που αναβοσβήνει με led φωτάκια και γράφει «ΜΑΛΑΚΑΣ» δεν μπορούμε. Βέβαια, δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από εμάς. Δικές μας οι επιλογές, δικές μας κι οι συνέπειες.

Η άλλη έχει μια περίεργη σχέση με τον έρωτα. Πιστεύει ότι είναι παντού. Στη δουλειά. Στον αέρα που αναπνέουμε. Στους φίλους μας. Στη φύση. Στο σύμπαν. Είναι ζωτικής σημασίας να είναι, ή να δηλώνει, ερωτευμένη με κάτι για να έχει έμπνευση. Να κάνει τις σκέψεις της, λέξεις. Εννοείται πως δεν είναι, αλλά το προσπερνώ!

Πρόσφατα, βρήκε έναν άνθρωπο της ίδιας συνομοταξίας με κείνη. Της είπε την ίδια ατάκα κι η δικιά μας έπεσε στο λάκκο με τα φίδια. Κόλλημααααα! Βάσανο. Ξέρεις τι είναι το μυαλό να ουρλιάζει «φύγε μακριά!» κι η καρδιά να λέει «έλα! Κάνε μια προσπάθεια ακόμη. Μπορεί να είναι ιδέα σου. Μπορεί να σε θέλει και δυσκολεύεται να το εκφράσει!»; Ξέρεις πόση εσωτερική πάλη είχε μέσα της και για πόσο καιρό; Η καρδούλα της το ξέρει πως άντεξε και δεν του άνοιξε το κεφάλι.

Δεν είναι τρελή. Δικαιώματα της δίνουν, τα οποία τα μεγαλοποιεί στο κεφάλι της και μετά ξεκινάει η κατρακύλα. Η δικιά της. Κανενός άλλου. Ο τύπος δεν άξιζε μια. Άλλος ένας ανώριμος βλάκας που εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία και τα όποια συναισθήματα μπορεί να είχε. Που δεν είχε! Ενθουσιασμός λέγεται και ανοχή.
Γιατί, βλέπετε, ελπίζει κιόλας! Γι’ αυτό επιμένει κι υπομένει. Ελπίζει πως μπορεί να…

Ε, δεν μπορεί! Οπότε, άντε γεια κι εσύ κι ο άλλος κι ο παράλλος. ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Εγώ απ’ την άλλη είμαι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Ναι οκ, θα σκεφτώ τα πάντα, αλλά όταν έρθει η ώρα θα βγει η άλλη από μέσα μου κι όλα πουτάνα. Εκεί την πατάω κάθε φορά! Γυναίκα είμαι. Λυγίζω και τσούπ, φωτιά στα Σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν!

Έχουμε κάνει αμέτρητα λάθη. Κάνουμε πράγματα μόνο για να τα κάνουμε. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει κι όχι γιατί θέλουμε. Πολλές φορές έχουμε καταπιέσει λόγια και πράξεις για να μη μας πουν «χαζογκόμενες», «ανώριμες», «δεδομένες». Ουυυυυ! Αμέτρητες φορές. Μπορεί μέσα μας να πεθαίνουμε να πούμε ένα «σε θέλω τώρα!» ή «ένα μου λείπεις αφόρητα» αλλά δε θα το κάνουμε από φόβο.

Από φόβο μη χάσουμε. Το παιχνίδι, τη μπάλα κι εμάς.

Στον απολογισμό όμως αυτά θυμόμαστε. Αυτά που δεν είπαμε κι αυτά που δεν κάναμε.

Όλα αυτά τα λέω, μήπως και καταλάβεις με τι έχεις να κάνεις…

Για εμάς ο έρωτας δε μετριέται σε κρεβάτια.
Για εμάς ο έρωτας δεν είναι κάτι φθηνό.
Για εμάς ο έρωτας είναι μαγεία. Καύλα. Επικοινωνία.
Για εμάς ο έρωτας είναι πάθος και λάθος μαζί.
Για εμάς ο έρωτας είναι μυαλό. Αν γδύσεις το μυαλό, το σώμα γδύνεται μόνο του.

Για εμάς ο έρωτας είναι τα πάντα και το τίποτα. Η αρχή και το τέλος.

Έχουμε ερωτευτεί δυνατά. Μια φορά σίγουρα. Τη δεύτερη ψάχνουμε να επιβεβαιώσουμε αλλά δε νομίζω. Η πρώτη φορά ήταν γερή και πριν πολλά πολλά χρόνια. Ήμασταν μικρές. Δεν ξέραμε πως να το διαχειριστούμε και χάσαμε. Ναι, αυτός είναι έρωτας γιατί ακόμα πονάει.
Όλα τ’ άλλα για τα οποία έχουμε πονέσει/κλάψει/βασανιστεί λέγονται απωθημένα, ενθουσιασμός και κάλλος στον εγκέφαλο. Τα βαφτίσαμε «έρωτα», ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο εγωισμός της χυλόπιτας που μας θόλωσε. Ναι αγαπήσαμε πολλούς. Άξιζαν, δεν άξιζαν.

Θέλω να σταματήσω θα θεωρώ πάθη, τα λάθη. Θέλω να πάψουν να έρχονται ντυμένα ως πάθη και να είναι λάθη. Θέλω να είναι πάθος χωρίς λάθος. Θέλω να είναι τα πάντα και το τίποτα κι όσο κρατήσει… Πραγματικά όσο κρατήσει αλλά ν’ αξίζει.

Αυτό θέλω κι αυτό αξίζω…
Αυτό αξίζω κι αυτό περιμένω…

Με αγάπη
Το κορίτσι με την κίτρινη ομπρέλα.

Μου χρωστάς μια ανατολή μαζί σου

(Άκουσέ το και διάβασε...)

Το χρονικό ενός μονολόγου

(Απλά ξύπνα μικρό μου κι άκουσε...)

Σήμερα είμαι εγώ.

Και προφανώς δεν έχει ομπρέλα!

Σήμερα έχει απλά τακ-τακ. Αυτόν τον αγαπημένο ήχο που κάνουν τα πλήκτρα όταν προσπαθώ να κάνω τις σκέψεις μου, λέξεις.
Μου είχε λείψει.
Κάποτε έγραφα πολύ και κάθε μέρα. Μπορούσα ν’ αραδιάσω χιλιάδες λέξεις σε λευκά χαρτιά αβίαστα.

Τώρα δυσκολεύομαι γιατί οι σκέψεις μου υπερισχύουν και πιθανόν φοβάμαι να τις δω γραμμένες.

Κακό πράγμα να μην μπορείς να διαχειριστείς τις σκέψεις σου και το λέω εγώ που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τις κάνω φίλες μου, διαφορετικά δε θα επιβιώσω.

Και να! Για δες εδώ… Δεν ξέρω για τί να γράψω. Απλά γράφω.

Θέλω να γράψω για το καλοκαίρι που διανύουμε. Για το αλάτι και τον ήλιο που ξεροψήνουν το δέρμα μου. Για τη θάλασσα που με παγώνει. Για την άμμο που βουλιάζουν μέσα της τα δαχτυλάκια μου. Για τον αέρα που μπλέκει τα μαλλιά μου. Για τις δροσερές Αυγουστιάτικες νύχτες παρέα με μια παγωμένη μπίρα.

Θέλω να μιλήσω για το χειμώνα που θα έρθει. Για τα φούτερ και τις ζεστές σοκολάτες. Για τα κεραμυδοκίτρινα φύλλα που θα γεμίσουν τους δρόμους. Για τα πρωτοβρόχια. Για τα χειμωνιάτικα ρούχα που περιμένουν καρτερικά μέσα στη ντουλάπα.

Θέλω να γράψω για τις κολλητές και τους κολλητούς μου που μου λείπουν υπερβολικά πολύ και τη σημασία τους στη ζωή μου. (ΜΟΥ ΕΧΕΤΕ ΛΕΙΨΕΙ ΑΠΕΙΡΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΛΕΨΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΑΚΡΙΑ ΣΑΣ. ΣΑΣ ΥΠΕΡΑΓΑΠΩ <3 ).

Θέλω να μιλήσω για το πόσο πολύ θέλω μια αγκαλιά. Μ’ αρέσουν οι αγκαλιές. Είναι η πραγματική ένδειξη αγάπης. Εκεί φαίνεται το συναίσθημα. Ο τρόπος που θα τυλίξεις αλλά και που θα τυλιχτούν τα χέρια γύρω απ’ το σώμα. Το πως θ’ ακουμπήσει το κεφάλι πάνω στον άλλον. Η διάρκεια. Η πίεση.
Είναι ωραίες οι αγκαλιές, γαμώτο!

Θέλω να γράψω για τον έρωτα που σου χτυπάει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένεις κι εσύ πρέπει να του ανοίξεις. ΠΡΕΠΕΙ, ΑΚΟΥΣ;  Ν’ αφήσεις στην άκρη δεύτερες σκέψεις κι αμφιβολίες και ν’ ανοίξεις τη ρημάδα την πόρτα. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΚΙΑ!
Έρωτας με ή χωρίς ταμπέλες. Έρωτας ελεύθερος και δυνατός. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του. Με πάθος.

Που να τον βρεις όμως; Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι χλιαρά και μέτρια. Ελάχιστοι ζουν στα άκρα. Και που είναι κρυμμένοι, οι αναθεματισμένοι; Θέλω να έρθουν να με βρουν και να μου πουν «κουκλίτσα μου, ήρθα να σου κάνω τη ζωή άνω-κάτω».

Αχ! «Καλώς τα δεχτήκαμε», θα πω. Θα κλείσω τη μύτη και θα κάνω και μακροβούτι στο χάος.

Θέλω να γράψω πολλά για πολλά, όμως τώρα δεν μπορώ.
Περιμένω τον έρωτα να με αφυπνίσει και να μην σταματάω ούτε για νερό.
Περιμένω την έμπνευση να μου χτυπήσει την πόρτα μαζί του.

Άντε, τι θα γίνει; Θα περιμένω για πολύ;

Ομπρέλα Νο.4 - Το πάθος και το λάθος

Ακούγοντας αυτό το τραγούδι όλα γίνονται ομορφότερα. Όχι μόνο το κείμενο που θα διαβάσεις.

Αγαπημένη μου ομπρέλα, πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε;

Ανειλημμένες υποχρεώσεις, αγαπητή μου. Ανωτέρα βία κι ανωτέρα εξορία κι εγκλεισμός. Ναι, για δουλειά μιλάω, όμως όχι τη δουλειά που έχεις στο μυαλό σου. Πως είναι το survivor; Ε, καμία σχέση!

Δεν είναι της παρούσης όμως.

Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Είναι πολλά. Και καλά και κακά. Προφανώς και θα έχει κακό μέσα στην ιστορία. Για μένα μιλάμε. Δύο λέξεις με χαρακτηρίζουν: ΤΥΧΗ ΒΟΥΝΟ. Επομένως, ας ξεκινήσω απ’ την πίεση και τα κλάματα. Απ’ την απογοήτευση που έφαγα γνωρίζοντας καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου. Απ’ τη δηθενιά και την κακία του κόσμου.

Τώρα, δικαιολογημένα, θα ρωτήσεις… «Εσύ για δουλειά δεν πήγες; Τι είναι όλα αυτά;».

Κι εγώ θα σου πω πως ορισμένες φορές κάνεις άλλα σχέδια και άλλα έχει κάποιος άλλος για σένα. 

Εγώ για δουλειά ήμουν κι έκανα ένα καλό ξεσκαρτάρισμα στους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Ξεπέρασα έναν έρωτα (ο Θεός να το βαφτίσει έρωτα αυτό το χρόνιο βασανιστήριο). Έκανα φίλους. Βρήκα κι έχασα εμένα αμέτρητες φορές. Γνώρισα την ηρεμία μέσα από ανθρώπους. Έκλαψα. Πόνεσα πολύ. Εκνευρίστηκα άπειρα! Ανεβοκατέβαινε η πίεσή μου λες κι είναι ασανσέρ. Γνώρισα εκπληκτικά άτομα κι ένιωσα ξανά λες κι είμαι δεκαπέντε χρονών.

Σκιρτήματα. Χυλόπιτες. Πάθη. Λάθη. Όλα μέσα σε δύο μήνες.

Κάποια πράγματα θα μείνουν ανεξίτηλα. Κάποιοι άνθρωποι θα με σημαδέψουν. Κάποιους πεθαίνω να τους δω και κάποιους δε θέλω να τους ξαναδώ. Έτσι είναι η ζωή. Κάνεις σχέδια για ώρες ή μέρες μόνο δουλειάς και σου προκύπτουν κι όλα τ’ άλλα.  Αλλά αυτά είναι το αλατοπίπερο.

Τα νεύρα, τα κλάματα, η πίεση, ο έρωτας, το πάθος, τα χαμόγελα. Κι υπήρχαν μέρες που το δικό μου χαμόγελο δεν ξεκολλούσε απ’ το πρόσωπό μου. Όπως και τα δάκρυα δεν άφηναν σε ησυχία τα μάτια μου.

Άνθρωποι με συναισθήματα. Περίεργα όντα!

Κάτσε τώρα όμως να σου μιλήσω για αυτούς τους δύο. Το πάθος και το λάθος. Μεγάλες λέξεις αλλά τους περιγράφει ταμάμ. Ο ένας είναι το κακό που με βρήκε φέτος κι ο άλλος η αιτία για το χαζό χαμόγελο στα χείλη.

Και μάντεψε; Το λάθος με τραβούσε μέχρι το τέλος.

Στο λάθος δικαιολογούσα τα πάντα και για το λάθος ήλπιζα στο happy end κι ας έβλεπα τ’ αντίθετα. Το συγκεκριμένο λάθος έκανε τα προηγούμενα να φαίνονται παιχνιδάκι. Το μόνο καλό που μου έκανε ήταν που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τη μαλακία που μ’ έδερνε χρόνια τώρα. Μ’ έκανε να καταλάβω το μέγεθος της υπομονής που με διακατέχει, ενώ κατάφερε να κάνει, κυριολεκτικά, τα νεύρα μου σμπαράλια.

Αν περνούσα καλά μαζί του; Ε, για κάτσε να σκεφτώ λιγάκι…Μμμμμμ! Όχι! Στην αρχή ζούσα στην απόλυτη ευτυχία (μόνη μου). Μετά ήρθε, έριξε μια κλωτσιά μόνος του, ισοπέδωσε τον πύργο μου και γκρεμοτσακίστηκα.

Τώρα, να πάει να βρει άλλες ηλίθιες πριγκίπισσες. Εμάς μας τελείωσε. Και για να το πω αλλιώς… Αυτόν τον πρίγκηπα τον έφαγε ο δράκος!

Το πάθος, απ’ την ‘άλλη, δεν ξέρω πως προέκυψε. Απροσδόκητα και μαγικά! Γι’ αυτό μ’ αρέσει η μαγεία… Έρχεται από κει που δεν το περιμένεις και μπορεί πανεύκολα να φέρει τα πάνω-κάτω. Δεν ξέρω αν θα γίνει έρωτας. Μπορεί να συνεχίσει μια ωραία φιλία. Μπορεί όμως και να τελειώσει άδοξα.

Ό,τι κι αν γίνει όμως, εμένα μου αρέσει ο εαυτός μου και το χαμόγελο που μου δημιουργεί μόνο ο ήχος απ’ το όνομά του.

Δε λέγεται τυχαία «πάθος» το ψυχουλάκι.

Και μετά λέμε «πήγα για δουλειά». Δεν είναι δουλειά. Είναι η ζωή κι είναι ωραία, γαμώτο!

Όπως κι αυτός.

Όπως κι εγώ!

(Πάρε και λίγη Κατερινούλα που τόσο σ’ αρέσει)

«Το άλλο μισό» - Κατερίνα Μοχράνη

"Σου αξίζει να βρεις το άλλο σου μισό! Μπορεί να περιμένεις βέβαια καιρό, αλλά αξίζει η αναμονή!". Μάλιστα! Ποιος ορίζει το "άλλο μισό" και τι είμαι για να περιμένω; Η Πηνελόπη; Ακόμα κι εκείνη περίμενε παρέα με τους μνηστήρες; Εγώ γιατί να περιμένω το "άπιαστο και το απ' αλλού φερμένο" μόνη; Και στην τελική ποιος ορίζει το "άλλο μισό"; Ένας ρεαλιστής θα σου απαντήσει, απλά και κοφτά, πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Το έχουν δημιουργήσει οι ρομαντικοί για να διατηρήσουν την ελπίδα τους στον αιώνιο έρωτα, αμείωτη. Ένας ρομαντικός από την άλλη πλευρά θα υποστηρίξει πως το άλλο μισό υπάρχει. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά ορίζεται κι ως "αδερφή ψυχή". Είναι εκείνος ο άνθρωπος που όταν τον κοιτάς βλέπεις εσένα. Ο καθρέφτης σου! Κι εδώ, έρχομαι εγώ! Αθεράπευτα ρομαντική και γλυκανάλατη. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πίστευα στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αλλά όχι πια. Που να βρεις άλογο τέτοια εποχή; Θέλω να ελπίζω στην υπάρχει του άλλου μισού, της ολότητάς μου, αλλά όχι έτσι. Δεν χρειάζομαι έναν άνθρωπο ίδιο με μένα!  Όχι! Δεν θα ερωτευτώ κάποιον που θα με θυμίζει. Δεν θα αγαπήσω εμένα μέσα από κείνον. Θα αγαπήσω εμένα και μετά εκείνον! Έτσι είναι το σωστό! Θέλω έναν άνθρωπο που θα ξυπνήσει τον άλλον μου εαυτό. Που θα κάνει το σώμα μου ν' ανατριχιάζει στο άκουσμα της φωνής του, στο άγγιγμα του. Θέλω να ερωτευτώ εκείνον που θα κάθεται δίπλα μου και χωρίς να μου μιλάει, να αντιλαμβάνομαι πόσο με θέλει, πόσο με χρειάζεται. Έναν άνθρωπο που θα μπορεί να μου βάλει φωτιά σ' ένα δευτερόλεπτο και με το χτύπημα των δαχτύλων του να με σβήνει σαν τσιγάρο. Θέλω εκείνον που θα με κάνει να σταματάω να τα βάζω με τον εαυτό μου. Να με προσέχει και να με φροντίζει όπως εγώ. Να μην ρίχνει τις ευθύνες όλες επάνω μου, αλλά όταν χρειάζεται, πέρα από τη δική του, ν' αναλαμβάνει και τη δική μου ευθύνη. Να με φέρνει στα όρια μου και μόλις τον κάνω να ξεπερνάει τα δικά του να μην τσακωθούμε, αλλά μ' ένα "φτάνει" κι ένα του φιλί να διαγράφει τα πάντα. Θέλω το άλλο μου μισό να είναι διαφορετικό από μένα! Θέλω η διαφορετικότητα να ενισχύει τον έρωτα κι ο έρωτας να μεγαλώνει το πάθος. Θέλω φωτιά και πάγο, αγάπη και μίσος. Θέλω τα "σε θέλω" και τα "φύγε μακριά μου" κουβάρι. Θέλω ένταση! Θέλω εσένα!

Ένας μήνας και κάτι

Αυτός ο μήνας μια πρόταση :

"Απωθημένο... Το ελάχιστο που ζήσαμε, αντί για το πολύ που ποθήσαμε".