Αυτό ψάχνω... Για να ξέρεις!

(Βάλε δυνατά και ξεκινάμε...)

Μια αυτός ο υπέροχος φθινοπωρινός καιρός…
Μια η μυρωδιά της βροχής που πλανάται στην ατμόσφαιρα κ σεληνιάζομαι…

Μια αυτό το υπέροχο δίωρο που μου προσφέρθηκε απλόχερα για ύπνο…
Μια αυτό το υπέροχο παγωτό ξυλάκι με τα αμύγδαλα και τη σοκολάτα…

Ε, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος για να του ανάψουν τα λαμπάκια και να θέλει απεγνωσμένα να πάρει απαντήσεις σε θέματα που τον βασανίζουν. Όχι σε επίπεδο «τι θα κάνω από δω και πέρα στη ζωή μου γιατί γι’ αυτήν την ερώτηση δε φτάνει το ξυλάκι. Οικογενειακό θέλω.

Μια ερώτηση είναι σφηνωμένη στο κεφάλι μου εδώ και πάρα πολύ καιρό. Μια ερώτηση που σίγουρα πολλοί/ πολλές αναρωτιέστε κι απάντηση δεν παίρνετε. Σας νιώθω. Είναι αυτές  οι έξι αναθεματισμένες λέξεις …

«Τι σκατά ψάχνεις στη ζωή σου;».

«Γιατί, προφανώς, δεν είμαι εγώ αυτό που ψάχνεις, επομένως άσε με να πάω σε εκείνους που με ψάχνουν!».  Είναι μερικές απ’ τις λέξεις που θες να ξεστομίσεις αλλά κρατιέσαι!

Παιδιά, συμβουλή Νο.1. Μην μπλέκεστε οι «δεν ξέρω τι θέλω» με εκείνους που ξέρουν γιατί πολλά φονικά γίνονται. Ο κόσμος δεν είναι καλά!

Και δικαιολογημένα.
Άλλα θέλουμε, σε άλλα συμβιβαζόμαστε, από άλλα παίρνουμε, σε άλλα δίνουμε. Αχταρμάς!

Μπορώ να απαντήσω εγώ στη δικιά μου ερώτηση για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους; Όχι τίποτα άλλο, απλά κανένας, ΠΟΤΕ, δεν ενδιαφέρθηκε ν’ αναρωτηθεί και καημό το έχω. Για να μη νομίζουν πως είμαι καλυμμένη επειδή δεν μιλάω. Ενημερωτικά πάντα…

Ας ξεκινήσω… Είναι πολύ λίγα και καλά αυτά που ψάχνω. (Δεν αναφέρομαι σε επαγγελματικό επίπεδο ή φιλικό. Μέχρι στιγμής τα έχω πάει περίφημα! Με τα πάνω τους και τα κάτω τους…)

Μιλάω για τις σχέσεις με το άλλο φύλο. Αυτό το «άλλο» φύλο που έχει το μυαλό πάνω απ’ το κεφάλι.

Ξέρεις τι ψάχνω;

Ψάχνω κάποιον που θα με κάνει να βαριέμαι και θα μου αρέσει. Θα το επιζητάει ο οργανισμός μου. Κάποιον που θα με εξοργίζει συνέχεια μόνο και μόνο για να γελάει με τις γκριμάτσες μου. Κάποιον που θα με αφήνει να γκρινιάζω μέχρι να ξεθυμάνω και μετά μ’ ένα «ναι οκ είσαι τρελή. Πάμε να φάμε!», να βλέπω καρδούλες μέχρι το άπειρο. Κάποιον που θα μου λέει «το κάνω επίτηδες γιατί θέλω να νευριάζεις» και τα νεύρα να εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Κάποιον που να μπορεί να καταλάβει τη σιωπή μου. Κάποιον που να κάνει τα συναισθήματά μου να εναλλάσσονται με ταχύτητες φωτός και παρόλα αυτά να μην μπορώ να ξεκολλήσω από δίπλα του. Κάποιον που θα φοβάται και δε θα ντρέπεται να το δείχνει. Κάποιον που νιώθει τα πάντα στο έπακρο και δείχνει πιο σκληρός κι από πέτρα. Κάποιον που θα βάζει τα όνειρά του πάνω απ’ όλα γιατί όσο κάνουν όνειρα οι άνθρωποι σημαίνει ότι ζουν. Κάποιον που πιστεύει πως ο έρωτας είναι παντού και πουθενά. Κάποιον που θα θέλω να του σπάσω το κεφάλι και παράλληλα θα κάνει τα γόνατά μου να λύνονται. Θέλω κάποιον που δε φοβάται το «μαζί».

Αυτό θέλω. Θέλω σκαμπανεβάσματα. Θέλω να αγαπάω τη ρουτίνα μου γιατί απλώς θα είμαι μαζί του.

Κι εσύ περιμένεις από μένα έρωτες εφήμερους ή έρωτες μιας νύχτας. Κακώς! Από άνθρωπο που ούτε τον καφέ του δεν πίνει μέτριο, μην περιμένεις μέτρια πράγματα.

Έχω συμβιβαστεί άπειρες φορές με το «λίγο»  περιμένοντας απλά το «πολύ».
Δε θα με πειράξει να περιμένω λίγο ακόμα.

Αυτό ψάχνω κι αυτό… Για να ξέρεις!

Σειρά σου τώρα!

Αναζητείται έμπνευση

(Δώσε πόνο στο λαό)

Ομπρέλα Νο.6 - 25

(Hello from the other side)

Ακόμα κι οι Κυριακές θέλουν τον πρίγκηπά τους

(Αν δε θες να το ακούσεις, βάλε την ταινία. Ακόμα καλύτερα!)

Δέκα χρόνια μετά

(Δυνατά και πάμε!)

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα.
Σήμερα είμαι εγώ και μόνο εγώ και θέλω ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω, με την ησυχία μου, τα νιάτα μου.
Βασικά, θέλω ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω εσένα.
Ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω τα νιάτα μου δίπλα σου.
Ν’ αναπολήσω και να νοσταλγήσω αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν.

Δέκα χρόνια.

Αύγουστος 2007. Εγώ 14, εσύ 17.

Γνωριστήκαμε κάτι ξημερώματα στο σπίτι με το γαλάζιο μπαλκόνι. Φορούσες άσπρη μπλούζα με πράσινο γιακά, μπεζ βερμούδα, σαγιονάρες και μια μαύρη στέκα στο σγουρό σου μαλλί. Μακριές μπούκλες δαχτυλίδι. Τα αγάπησα τα μαλλιά σου απ’ την πρώτη στιγμή που τα είδα.
Τα μαλλιά σου και το χαμόγελό σου.

Μου συστήθηκες μ’ αυτό το ύφος που μου δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Απ’ τη μία ήθελα να σε χαστουκίσω και απ’ την άλλη σε κοιτούσα σαν ηλίθια. Αψυχολόγητος από τότε! Ξεχείλιζες όμως χιούμορ. Ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ γελάσαμε εκείνα τα ξημερώματα. Έτσι έσπασε ο πάγος και δε χρειάστηκε κάτι άλλο μετά…

Χωριστήκαμε όταν βγήκε, για τα καλά, ο ήλιος. Δε μας ένοιαζε όμως! Ανταλλάξαμε κινητά και msn, ελπίζοντας πως θα κρατήσουμε επαφή και το χειμώνα. Ναι, καλά. Σιγά μην ασχολούσουν εσύ μ’ ένα κοριτσάκι 14 χρονών που πήγαινε σχολείο. Εσύ είχες τη σχολή σου, την κοπέλα σου, τη ζωή σου γενικότερα.

Έκανα λάθος! Έκανες την εμφάνισή σου στα γενέθλια μου γράφοντας «χρόνια πολλά, μωρό μου για τα γενέθλιά σου. Χρόνια Πολλά κι ας είμαι χιλιόμετρα μακριά σου!». Η εφηβική μου καρδιά σκίρτησε και πιάστηκα απ’ αυτό το μήνυμα για να κρατήσω επαφή. Προσπάθησα όμως οι ζωές μας είχαν άλλα σχέδια.

Ξαναβρεθήκαμε το επόμενο καλοκαίρι. Στο ίδιο μέρος, σε διαφορετικό μπαλκόνι.

Ιούλιος 2008. Εγώ 15, εσύ 18.

Φίλοι. Εμ, με κυνηγάει αυτή η ταμπέλα από μικρή. Δεν ήξερα! Φίλοι όχι από επιλογή αλλά από συγκυρίες. Σχέση εσύ, στον κόσμο μου εγώ. Όχι όμως για πολύ. Με βούτηξες και με φίλησες εκείνη την Παρασκευή του Ιουλίου και η μόνη λέξη που μας ήρθε στο μυαλό ήταν μία… «Μπλέξαμε!».

Κι ουσιαστικά, δεν ξεμπλέξαμε ποτέ. Ποτέ!

2008. Δύο έφηβοι γεμάτοι έρωτα κι ανιδιοτελείς υποσχέσεις. Νύχτες κάτω απ’ τ’ αστέρια, με χέρια πλεγμένα. Κεφάλια κουρνιασμένα σε αγκαλιές δίχως αύριο. Φεγγαρόλουστα «σ’ αγαπώ» κι ηλιόλουστα «για πάντα». Δυσκολίες; Πφφφφ… Από που να ξεκινήσω…Ζήλιες, καβγάδες, βρισίδια, κλάματα, σκηνές, κυνηγητά, χαστούκια. Παρθένος και Τοξότης αφού. Επικός χωρισμός! Πόνος αβάσταχτος. Παρακαλετά; Ουυυυυ! Η σκύλα της υπόθεσης ήμουν εγώ προφανώς!

2009. Παράλληλες σχέσεις (εσυ!) κι όμως το «για πάντα» μας, επιβίωσε. Εγώ απλά φρόντισα να πάρω πίσω ό,τι ήταν δικό μου. Πάλεψα με νύχια και με δόντια και το κατάφερα. Το κρυφτό μας δεν είχε όρια. Κλεφτά φιλιά σε τουαλέτες, σκοτεινές γωνίες. Τα «σε θέλω ακόμα» ψιθυριστά στ’ αυτιά κάθε φορά που έπρεπε να χαιρετηθούμε τυπικά μπροστά σε τρίτους. Όλοι ήξεραν κι ας πιστεύαμε το αντίθετο! Φαινόταν στα μάτια μας. Χωριστήκαμε ξανά. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Πίεση και ζήλια! Κόντρα στην κόντρα. Ένας ακόμη χειμώνας βουτηγμένος στο κλάμα!

2010. Ξεκίνησε το καλοκαίρι πιστεύοντας πως, όντας ώριμοι άνθρωποι, θα μας έβρισκε χώρια, αλλά με μια όμορφη «φιλική» σχέση. Αρκετοί τσακωμοί. Αρκετά βρισίδια. Είχαν περάσει και δύο χρόνια, οπότε το θεωρήσαμε φυσιολογικό. Ένα μήνυμα ήταν όλη η ιστορία. Ένα μήνυμα, δικό μου, για να μιλήσουμε! Καθισμένοι σ’ ένα πέτρινο παγκάκι, ακούσαμε το «Το καλοκαίρι μου».

Αυτό το τραγούδι, 7 χρόνια μετά, ακόμα με επηρεάζει!

Γύρισες και μου είπες με μια φυσικότητα «κάθε φορά που λέει ‘όμορφα μάτια μπλε’, τα δικά σου μάτια σκέφτομαι!». Χαμογελάσαμε! Ξέραμε τη συνέχεια… Δε χρειάστηκε κόπος. Απλά, ένα ωραίο βράδυ, ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες του αγαπημένου μας μαγαζιού και σε φίλησα μπροστά σε όλους. Μπαμ και κάτω… Καμία ταμπέλα, καμία υπόσχεση. Ήμασταν απλά δυο νέοι άνθρωποι κι ακόμα ερωτευμένοι μεταξύ μας.

Ο χειμώνας μας βρήκε ξανά χώρια. Αναμενόμενο!

2011. Είχαμε περάσει κι οι δύο έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Είχαμε στη διάθεσή μας 15 μέρες. Τόσο κράτησε το καλοκαίρι μου εκείνη τη χρονιά. Ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε ώριμα κι ειλικρινέστατα. Γεμάτοι συναίσθημα κι ελπίδα. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια που πιστέψαμε ότι το «για πάντα» μας θα φορούσε πουλόβερ.

Έκανα λάθος! Εγώ. Όταν πήρα την απόφαση να σου πω πως είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου και πως θέλω, παρά την απόσταση και τα αγύριστα κεφάλια μας, να είμαστε μαζί, υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο.

Ακόμα θυμάμαι το τηλεφώνημα…

-          - Θέλω να σου πω κάτι!

-          - Κι εγώ!

-         -  Ωραία! Ξεκίνα εσύ γιατί για το δικό μου θέλω να είσαι έτοιμος ψυχολογικά.

-          - Υπάρχει μια κοπέλα που με θέλει. Μου το είπε. Δεν έχει γίνει κάτι μεταξύ μας, όμως με έπιασε απροετοίμαστο και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Δε μπορώ να σου πω ψέματα. Όμως εγώ μ’ εσένα είμαι ερωτευμένος τόσα χρόνια και θέλω να σε ρωτήσω… Υπάρχει περίπτωση εγώ κι εσύ να είμαστε ευτυχισμένοι έστω και για λίγο; Υπάρχει περίπτωση εγώ κι εσύ να περάσουμε έναν χειμώνα μαζί; Ήρεμοι κι αγαπημένοι; Πες μου τι να κάνω… Πες μου!

-          - (μετά από έναν αιώνα σιωπής και τόνους δακρύων απάντησα!) Α, τέλεια! Απ’ τη στιγμή που το συζητάς πάει να πει ότι σου αρέσει κι εγώ δε θα σταθώ εμπόδιο στην ευτυχία σου. Φτιάξε τη ζωή σου!

Ποτέ δεν έμαθες τι ήθελα να σου πω. Ποτέ! Απλά σε άφησα να φύγεις. Ξέρεις τι σκέφτηκα; Δε θα ήθελα να μου χτυπήσεις στον πρώτο μας τσακωμό ότι σου κατέστρεψα τη ζωή κι ότι θα ήσουν καλύτερα μαζί της. Δε θα το άντεχα. Εκείνο το βράδυ έκλαψα πάρα πολύ.

Ήταν κι η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Τώρα, είστε μαζί 6 χρόνια. Εγώ σε ξαναείδα από σπόντα τον Ιανουάριο του 2016. Η αμηχανία μας μεγάλη. Η συζήτηση μας βαριά, τα δάκρυα ποτάμι και τα λόγια που ξεστόμισα αξέχαστα… «σ’ αγαπάω ακόμα!».

Λάθη… Πολλά λάθη. Και απ’ τους δυο μας. Ίσως, έκανα τα περισσότερα. Δεν ήξερα πως να κρατήσω μια σχέση, Δε σου είπα ποτέ πόσο σ’ αγαπούσα και πόσο ερωτευμένη ήμουν μαζί σου. Ποτέ! Σε βασάνισα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πόνεσες, το ξέρω και φταίω εγώ γι’ αυτό. Ήμουν μικρή. Φοβόμουν. Μαλακίες! Στόμα είχα και ποτέ δεν είπα όσα έπρεπε.

Δύο προτάσεις ακόμα και θα σταματήσω ν’ αναπολώ γιατί με το ζόρι κρατάω τα δάκρυά μου…

«Να ξέρεις πως δεν έχω ξεχάσει. Ήμουν παράφορα ερωτευμένη μαζί σου και συνέχισα να είμαι για χρόνια. Μπορεί να είμαι ακόμα, μπορεί και όχι. Αυτό δε θα το μάθω ποτέ. Είσαι ο πρώτος και μεγάλος μου έρωτας.  Θέλω να είσαι ευτυχισμένος κι ας χαϊδεύει κάποια άλλη τις μπούκλες σου. Σ’ αγαπάω ακόμα! Δέκα χρόνια μετά…».

Σεπτέμβριος 2017. Τελικά, το «για πάντα» μας δε φόρεσε ποτέ πουλόβερ!

Αγαπημένε μου, ο κύκλος μας έκλεισε!

(Η αιτία, γι' αυτό το κείμενο, αυτό το κομμάτι)

Αγαπημένε μου…

Μόνο έτσι μπορώ να σε χαρακτηρίσω γιατί έτσι σε ένιωθα. Τα «βάσανο» κι «αδυναμία» είναι φθηνά και λίγα. Τα «ερωτά της ζωής μου» κι «άλλο μου μισό» είναι υπερβολικά και μεγάλα. Έχω χρησιμοποιήσει όλες αυτές τις προσφωνήσεις για σένα, όμως τώρα πια καμία δε με καλύπτει.

Έτσι ήμασταν εμείς… Λόγια, λόγια, λόγια!

Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, αλλά δε χωρούν άλλες καθυστερήσεις. Το γράφω τώρα που το πιστεύω και το νιώθω γιατί με την πάροδο του χρόνου ποτέ δεν ξέρεις την κατρακύλα που μπορεί να πάρω.
Αν και δε νομίζω… Σχεδόν 3 μήνες το δουλεύω μέσα μου, οπότε θεωρώ πως θα μείνουν τα πράγματα έτσι όπως είναι.

Θέλω να σε χαιρετήσω όπως σου αρμόζει και όπως μου ταιριάζει.

Να σε χαιρετήσω, όχι γιατί φεύγεις απ’ τη ζωή μου (που θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή), γιατί φεύγεις απ’ την καρδιά και το μυαλό μου. Μεγάλο πράγμα. Ελευθερία. Φεύγεις όχι ως άνθρωπος αλλά ως έρωτας.

Μεγάλη κουβέντα και μεγάλη συζήτηση.

Ακόμα θυμάμαι πως γνωριστήκαμε. Εσύ με την μπορντό σου τη ζακέτα και το τσιγάρο στο στόμα κι εγώ, με τα μπισκότα στο χέρι. Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που έστριβες το τσιγάρο σου. Τη χροιά της φωνής σου. Τη στάση του σώματός σου. Έχουν περάσει και δύο, γεμάτα, χρόνια από τότε. Θυμάμαι το πως ξεκίνησε η σχέση μας. Εγώ κι εσύ κάτω από ένα δέντρο να μιλάμε για σεξ. Φίλοι με περικεφαλαία. Εσύ ήσουν δίπλα μου όταν έφαγα μια γερή χυλόπιτα και εγώ ήμουν δίπλα σου όταν ξέφευγαν τα πράγματα με την κοπέλα σου.
Φίλοι.

Μετά, χάσαμε τη μπάλα.

Ήρθαν οι κοινές μας διακοπές. Χάος! Το απόλυτο τίποτα και το απόλυτο πάντα μέσα σε τέσσερις νύχτες. Μιλήσαμε όσο δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ξανά κι εκεί με φίλησες. Μια, δυο, τρεις φορές. Φυσικά, η σχέση,  σχέση κι εγώ να κολλάω (ως συναισθηματική ηλίθια) στο τίποτα.
Μετά, έφυγες!
Μετά, εγώ του θανατά.

Βρεθήκαμε ξανά μετά από ένα χρόνο. Μαζί. Στο ίδιο χώρο. Μετά, έκανες σχέση με άλλη. Εγώ σας έκανα το κονέ. Μας είχε περάσει για κολλητούς και μου εξομολογήθηκε τον έρωτά της για σένα. Έμπλεξες αλλού, έπεσα στα πατώματα. Έκανα σχέση. Βρεθήκαμε ξανά, σε ρώτησα αν όλα αυτά μεταξύ μας ήταν ιδέα μου και τότε, μίλησες. «Ναι σε γούσταρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό παίζω με τα συναισθήματά σου!».

Δε νομίζω να χρειάστηκα κάτι άλλο. Δεν έβαλα πάγο, όμως κάτι μέσα μου ράγισε.

Έχω ανεχτεί πολλά. Πάρα πολλά και το ξέρεις. Απορώ, δηλαδή, πως σου μιλάω ακόμα.
Έχω πει πολλά. Έχω πει κουβέντες που δε γυρίζουν πίσω και δε ξεπλένονται. Είχα δώσει άπειρα, πήρα πίσω μόνο κλάμα κι απόρριψη.

Δεν είσαι τέρας. Σε καμία περίπτωση.
Είσαι ένας χαρισματικός άνθρωπος με απέραντο μυαλό. Μια ευαίσθητη και συναισθηματική προσωπικότητα που ο καθένας θα λάτρευε. Με τα χούγια και τις ιδιοτροπίες σου. Με τις αδυναμίες σου που σε κάνουν ακόμα πιο ακαταμάχητο. Είσαι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, διαφορετικά δε θ’ ασχολούμουν μαζί σου τόσο καιρό.

Βέβαια, δεν ασχολήθηκα μόνο εγώ, αλλά μόνο εμένα είχες γραμμένη.

Δεν ήμουν αυτό που ήθελες. Το έπιασα. Είμαι καλή για φίλη, όμως βαρέθηκα να έχω τόσους φίλους. Και μεταξύ μας, δεν μπορείς να είσαι φίλη μ’ έναν άνθρωπο που πεθαίνεις ν’ αγκαλιάσεις και να μείνεις εκεί για πάντα. Ναι, το έκανα και το κάνω. Δικές μου οι ανασφάλειες, δικές μου κι οι συνέπειες.

Μαζί σου όμως δε γίνεται άλλο. Μέσα στα πράσινα μάτια σου έβλεπα το «για πάντα» μου.
Στο «σ’ αγαπώ» μου χώρεσε όλη η αγάπη του κόσμου και στο «σ’ αγαπώ» σου σταμάτησε ο χρόνος για μένα.

Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση εμείς οι δύο, η οποία δε θα χαθεί.
Είμαστε απλά εμείς.

Όμως, πρέπει να σε χαιρετήσω απ’ την καρδιά μου. Θέλω χώρο για να βάλω μέσα ανθρώπους που περιμένουν να τους αγαπήσω και να μ’ αγαπήσουν κι όχι μόνο φιλικά.
Καρδιά είναι… Πόσο ν’ αντέξει να πληγώνεται και δε από σένα;

Σε ερωτεύτηκα; Δεν ξέρω. Δε νομίζω.
Απωθημένο είσαι; Ούτε αυτό το γνωρίζω. Ο χρόνος θα δείξει.
Ήσουν ο έρωτας της ζωής μου;  Δεν ήσουν, αγαπημένε μου! Δεν ήσουν.

Η θεοποίηση, η εξιδανίκευση, η θολούρα απ’ τις συνεχείς χυλόπιτες, τα πάρε-δώσε στα συναισθήματά μου, το παιχνίδι του μυαλού, ο κρυμμένος εγωισμός μου, τα «γιατί, γαμώ την τύχη μου, όχι εγώ;», μ’ έκαναν να χάσω τη μπάλα και να βαφτίσω καθετί τοξικό , έρωτα.

Συναισθήματα για σένα, έχω και μάλιστα πολλά. Καταρχάς, σ’ αγαπάω πια πάρα πολύ και δεν ντρέπομαι να το πω. Σε νοιάζομαι, θέλω να είσαι καλά, χαρούμενος κι ευτυχισμένος, αλλά μακριά μου. ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ!

Το τι ήμασταν, το τι είμαστε και το τί θα είμαστε, μόνο ο χρόνος θα το δείξει κι ο Θεός το ξέρει. Προς το παρόν, αγαπημένε μου, σε χαιρετώ.

Θα ακολουθήσω το παράδειγμά σου. Έχει έρθει η ώρα να φτιάξω τη ζωή μου χωρίς εσένα!

Να προσέχεις!