Τα μικρά, παιδιά! Τα μικρά!

(Για να διαβάσεις και να καταλάβεις, βάλτο στη διαπασών)





Ούτε σήμερα έχει ομπρέλα. Ομπρέλα θα έχει όποτε η «άλλη» εγώ έχει κέφια. Και δεν έχει όπως καταλαβαίνετε…
(Εξηγήσεις στη 2η ανάρτηση!)

Ορισμένες φορές δε χρειάζεσαι πολλά.

Ένα απλό μήνυμα, τη σωστή ώρα, είναι ό,τι πρέπει.
Όταν βλέπεις στο όνομα του αποστολέα εκείνο που σε κάνει να χαμογελάς και μόνο με τη σκέψη, είναι υπεραρκετό.

Κι όταν γράφω «χαμογελάς και μόνο με τη σκέψη», το εννοώ. Χαμογελάω και μόνο με τη σκέψη για κάποιους ανθρώπους.
Μου φτάνει μου παραφτάνει, παίδες. Ειλικρινά.
Δεν είμαι αχάριστη αλλά νιώθω μεγάλη χαρά όταν χτυπάει το κινητό και βλέπω ένα απλό, χαλαρό και γεμάτο αγάπη μήνυμα.

Έτσι είναι! Τα μικρά σε κάνουν χαρούμενο και το καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω.

Ένας ζεστός καφές. Ένα ωραίο βιβλίο. Μια βόλτα με τα πόδια. Ένα παγωμένο ποτήρι κρασί. Ένα πολύωρο τηλεφώνημα. Ένα καλογραμμένο κείμενο. Ένα παγωτό μηχανής.
Ένα πρωινό Κυριακής, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να χουχουλιάζεις ασταμάτητα. Γυμνά πόδια στη Γη. Ένα φιλί στο μάγουλο, μια αγκαλιά. Ένα ζεστό μπάνιο. Μια γουρουνιά στις 00.00 το βράδυ. Μια σοκολάτα.

Κι η λίστα δεν έχει τελειωμό…

Στα μικρά είναι η ευτυχία. Στα μικρά. Τα μεγάλα αφήστε τα για εκείνους που τα μικρά δεν τους φτάνουν. Δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι πραγματικά και ξέρετε γιατί; Γιατί στα μεγάλα χάνεσαι κι εμείς, οι αθεράπευτα ρομαντικοί/ ευαίσθητοι, δε θέλουμε να χάνεται κανείς.

Αν χαθεί, θα του δείξουμε το δρόμο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τα μικρά. Εκείνα έχουν τη γλύκα!
Τα μικρά…
Το μήνυμα.
Τα πουράκια που τρώω βραδιάτικα.
Οι λέξεις που γράφω.
Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου και το κλικ του κινητού.

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα

(Το παρακάτω κείμενο διαβάζεται πιο εύκολα, ακούγοντας τη θεάρα μου)

Σήμερα δεν έχει ομπρέλα.
Καμία εξομολόγηση. Καμία κατάθεση ψυχής.
Σήμερα έχει περίεργη διάθεση, ανάμεικτα συναισθήματα και άστατες σκέψεις.
Σήμερα είμαι, ξεκάθαρα, εγώ.

Μια συννεφιασμένη Δευτέρα σαν κι αυτή, τι θα μπορούσε να σκέφτεται ο μέσος «φυσιολογικός» άνθρωπος; Φυσιολογικός μέσα σε εισαγωγικά γιατί προφανώς δεν είμαι. Αρνούμαι να γίνω αυτό που θεωρείς εσύ,  κι ο κάθε εσύ, φυσιολογικό.

Δεν ξέρω τι σκεφτόσουν όλη μέρα σήμερα. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα μάθω και ποτέ, οπότε άσε με να σου πω αυτά που σκεφτόμουν εγώ…. Μια μίνι ψυχοθεραπεία πριν πέσω να κοιμηθώ.

Σκεφτόμουν χαμόγελα. Ναι, χαμόγελα. Όχι δικά μου. Χαμόγελα που με ηρεμούν και που με κάνουν να θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
Σκεφτόμουν δάκρυα! Ξεκάθαρα δικά μου. Όχι χειμωνιάτικα. Το Χειμώνα κλαίω ελάχιστα. Το καλοκαίρι δίνω ρεσιτάλ. Δεν ξέρω γιατί, όμως το ψάχνω.
Σκεφτόμουν εμένα το Χειμώνα κι εμένα το Καλοκαίρι. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Τα καλοκαίρια σκέτο χάος κι οι Χειμώνες, μοναστηριακοί. Εκτός από φέτος. Φέτος ο χειμώνας ήταν κινηματογραφικός. Δεν έλειπε τίποτα. Έρωτες, χωρισμοί, κλάματα, μεθύσια. Απ’ τη στιγμή που μπήκε το 2017 ξεκίνησε η κατρακύλα. Περίεργος χειμώνας αλλά θα τ’ αναλύσουμε καλύτερα στην ανασκόπηση του έτους.

Επομένως, σκέφτομαι πως θα είναι το καλοκαίρι μου. Μεταξύ μας, φοβάμαι να σκεφτώ πως θα είναι το καλοκαίρι μου.

Σκεφτόμουν τις αδυναμίες μου. Άνθρωπος είμαι, αδυναμίες έχω. Με την πάροδο του χρόνου προκύπτουν περισσότερες. Καλό ή καλό δεν ξέρω. Με τρομάζει όμως. Με τρομάζει γιατί ξέρω πως γι’ αυτές, είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα. Είτε έχουν πρόσωπο, είτε όχι.

Σκεφτόμουν πόσες φορές απέτυχα και πόσες φορές πέτυχα. Πόσες φορές έχω ερωτευτεί. Πόσες φορές έχω δώσει τη ψυχή, αλλά και την καρδιά μου σε ανθρώπους που το μόνο που ήξεραν (αλλά και ξέρουν να κάνουν) είναι να μπήγουν πιο βαθιά το μαχαίρι. Σκεφτόμουν τους φίλους μου. Κι εκείνους που έμειναν κι εκείνους που έφυγαν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτούς που λείπουν. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ. Να με συμβουλέψουν και να με παρηγορήσουν όταν κανείς δεν καταλαβαίνει τις σιωπές μου.

Γενικότερα σκεφτόμουν το χάος που μόνη μου φτιάχνω και βουτάω.
Ζόρικη μέρα. Ζεστός καφές, συννεφιασμένος ουρανός, μολύβι και χαρτί κι εγώ, θεατής.

Δε θέλω άλλες τέτοιες Δευτέρες. Όχι γιατί δε μ’ αρέσουν απλά γιατί νιώθω αδύναμη μπροστά σ’ αυτόν τον καταιγισμό σκέψεων.  Και ξέρω πολύ καλά πως κι εσύ σήμερα σκέφτηκες πολλά. Όπως βλέπεις, δεν είσαι μόνος.

Τώρα που τα είπα, ώρα για ύπνο. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.
Τρίτη για την ακρίβεια. 

Ομπρέλα No. 1 – Εγώ κι η άλλη εγώ

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα, η σημερινή μέρα είναι λίγο περίεργη.

Είναι μέρα αποφάσεων κι είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να παίρνω αποφάσεις. Όχι γιατί είμαι ένα ανίκανο κορίτσι ή δεν τις τηρώ. Καμία σχέση.
Φοβάμαι μην τυχόν δεν είναι, ούτε αυτές, σωστές. Είμαι λιγάκι επιρρεπής στα λάθη και το πληρώνω ακριβά, εδώ και πολύ καιρό.

Φυσικά το θέμα μας, όπως λέει κι ο τίτλος,  δεν είναι αυτό, αλλά αφού σου γράφω, ας σου πω και τον πόνο μου γι’ αρχή.

Δε θέλω να μιλήσω για μένα. Πιέζομαι κι αγχώνομαι. Δεν είμαι δα και κάτι διαφορετικό. Το ξέρεις άλλωστε. Ένα ακόμα κοριτσάκι, όσο χρονών κι αν είμαι, που αραδιάζει λέξεις σε λευκές σελίδες του word.

Έχω κι ημερολόγιο (αλλά κι αυτό το ξέρεις!).

Όχι το κλασικό «αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα τον είδα κι ήταν πιο όμορφος από ποτέ και μπλα μπλα μπλα…». Αυτό το έκοψα όταν ήμουν στην 3^η γυμνασίου. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να υπάρχει ακουμπισμένο πάνω στο άσπρο γραφείο μου, ένα μικρό ροζ τετραδιάκι με λουκέτο. Πολύ μεγάλη ταλαιπωρία αν χαθεί το κλειδί.

Άσε, που καθετί απαγορευμένο είναι πιο δελεαστικό. Δε θέλουμε να πέσει σε λάθος χεράκια γιατί θα πρέπει μετά να βγάλουμε τα ματάκια μας.

Τώρα θα ρωτήσεις τί σκατά το θέλω το ημερολόγιο αφού γράφω εδώ και με το δίκιο σου.
Εδώ σπάνια θα γράφω εγώ.

Εδώ θα γράφει η «άλλη» εγώ. Εκείνη που γίνομαι όταν ανοίγω την ομπρέλα. Την κίτρινη.

Εκείνη που δε φοβάται τη βροχή. Εκείνη που μπορεί να βαδίσει στο σκοτάδι χωρίς φως και να κάνει το χάος , σύμμαχό της. Εκείνη που δεν αραδιάζει απλά λέξεις σε λευκά χαρτιά, αλλά τους δίνει ζωή. Το κορίτσι που συνομιλεί με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Που πίνει καφέ με τους δαίμονές της.

Ξέρω ότι υπάρχουν. Δεν τους φοβάμαι. Ίσα- ίσα!

Θα υπάρχουν φορές που θα είμαι εγώ, μη λέω ψέματα. Φορές που θα προσπαθώ να κρυφτώ πίσω απ’ το δάχτυλό μου γιατί φοβάμαι μην κάνω κάτι λάθος. Φορές που θα είμαι γεμάτη ανασφάλειες κι άγχος. Που δε θα ξέρω τι να κάνω και θα θέλω βοήθεια, αλλά, για κάποιο περίεργο λόγο, δε θα τη ζητήσω.
Τέτοιες στιγμές αμέτρητες. Όλοι έτσι με ξέρουν. Η συναισθηματικό/γλυκούλα. Η καλούλα. Η αδύναμη. Η ανίκανη.  Κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί…

Όταν όμως ανοίγω την ομπρέλα, δε με νοιάζει τίποτα. Δεν έχω να φοβηθώ κανέναν. Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν μου, ζω το παρόν μου με οποιοδήποτε κόστος κι ονειρεύομαι το μέλλον. Γίνομαι κακιά και κυνική. Δυνατή και σκληρή.  Εκείνη που δε φοβάται να χάσει αξιοπρέπειες. Εκείνη που παρά τη επιθυμία της να μην είναι μόνη, βολεύεται με τη μοναχικότητα κι αποδέχεται τη μοναξιά.

Έρωτες; Έλα, τώρα, αγαπημένη μου ομπρέλα. Φυσικά!

Αμέτρητοι. Καθημερινοί. Δυνατοί ή ανύπαρκτοι.  Έρωτες που δημιούργησα μόνη μου. Ενθουσιασμοί  που βάπτισα έρωτες. Έρωτες λόγια του αέρα. Έρωτες εγωιστικοί. Με τέλος ή όχι. Έρωτες φωτιά κι έρωτες για κλάματα. Έρωτες που προσπάθησα να μονιμοποιήσω δίχως αποτέλεσμα. Έρωτες που ντύνω φίλους για να μην τους χάσω. Έρωτες της μιας νύχτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Έρωτες μονόπλευροι. Πλατωνικοί. Έρωτες στα όνειρα. Έρωτες με υποσχέσεις κι έρωτες με τάσεις συμβιβασμού.

Και μετά αναρωτιέσαι γιατί να γράφει η άλλη κι όχι εγώ.  Σε καταλαβαίνω.

Ξέρεις γιατί; Γιατί εμένα απλά με ανέχομαι, ενώ την άλλη την αγαπώ.

Γι’ αυτό!

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα...

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα...
Ναι, σ' εσένα μιλάω. Σ' εσένα που τυχαία βρέθηκες στο δρόμο μου ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Δεν ξέρω πως με βρήκες, γιατί εσύ με βρήκες, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν σίγουρη πως θα μου φανείς χρήσιμη.

Όχι το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι σπάνια βρέχει κι ως συνήθως δεν κρατάω ποτέ ομπρέλα.

Για το Χειμώνα μιλάω. Για εκείνες τις δύσκολες μέρες που θέλω απλά να κρύβομαι ακόμα κι από μένα. Για εκείνες τις στιγμές που η βροχή θα καλύψει τα δάκρυά μου και το μόνο μου καταφύγιο, εσύ.

Δε θέλω να πω πολλά. Δε χρειάζεται κιόλας. Έχουμε χρόνο μπροστά μας.

Θα σου μιλήσω για χρώματα. Θα ξεκινήσω απ' το λαμπερό σου κίτρινο και θα φτάσω μέχρι το φωτεινότατό μου μαύρο. Θα σου μιλήσω για εικόνες, φωτογραφίες.
Θα σου γράψω για συναισθήματα που γνώρισαν το φως του ήλιου, αλλά και για κείνα που απλά ερωτεύτηκαν το σκοτάδι.

Θα μιλήσουμε για εκείνους. Εκείνους που στοίχειωσαν τα όνειρά μου. Είτε όταν ήμουν ξύπνια, είτε όχι.
Για εκείνους που έγιναν λέξεις, δάκρυα και τραγούδια.
Για εκείνους που ήταν συναισθήματα.

Θα μιλήσουμε για το φως και το σκοτάδι μου.

Θα μιλήσουμε για σένα και για μένα.

Όχι τώρα... Σιγά σιγά.  Όπως ακριβώς πέφτουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής μέχρι να γίνουν μπόρα.

Μέχρι τότε όμως , κράτα ομπρέλα και περίμενε.

The girl with the yellow ymbrella