Η ζωή μ' έναν ήσυχο σκύλο και τη Νάλα

(Εμείς και τα τετράποδά μας...)

Αυτές τις μέρες, που δεν κάνω απολύτως τίποτα, έχω άπλετο χρόνο να διαβάσω, να σκεφτώ, να τα βρω με τον εαυτό μου (ή και όχι), να μελετήσω και φυσικά να γράψω.

Όπως καθόμουν λοιπόν στο μπαλκόνι, κάτι μεταξύ τσιρίδας και κλάματος που εκφράστηκε με ένα “γαβ” μου έδωσε την ιδέα γι' αυτό το κείμενο.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας συστήσω το Ρίμπο και τη Νάλα και να σας πω πως είναι η ζωή στο σπίτι μ'ένα σκύλο και ένα τέρας.

Ο Ρίμπο είναι ένας μικρόσωμος και μαύρος σκύλος. Είναι 14 χρονών. Ζυγός στο ζώδιο. Λατρεύει να κοιμάται και να τρώει. Όταν ήταν μικρός μας (τότε που χωρούσε στη χούφτα μας) είχε φάει τηλεκοντρόλ, παντόφλες και αρκετά μικροπράγματα. Είναι λιχούδης, σκαρφαλώνει παντού, γαβγίζει όταν μας αντιλαμβάνεται και όταν ακούει το κουδούνι. Δεν το ακούει πολύ συχνά πια γι' αυτό το τονίζω. Επίσης, λατρεύει να παίζει με μια κάλτσα!

-Και τώρα έχει λίγο “μια φορά κι έναν καιρό...”-

Όταν ο Ρίμπο ήταν νεούδι, του φέραμε στο σπίτι τον Ζακ. Έναν κούκλο σκύλο. Μαύρο Λαμπραντόρ. Θα ήταν σίγουρα καμιά 25αριά κιλά. (Ο Ρίμπο είναι 7!). Ο Ζακ ήταν ευτυχισμένος όσο έτρωγε και κοιμόταν. Γενικότερα, σερνόταν αυτό το σκυλί. Μπροστά από μια σόμπα το χειμώνα και κάτω από το air condition το καλοκαίρι. Να κοιμάται, να ροχαλίζει και φτου κι απ' την αρχή. Στις βόλτες κυνηγούσε τα περιστέρια, μας είχε φάει τα πάντα (παντόφλες, παπούτσια, κινητά, φορτιστές, καλώδια, κάλτσες, παιχνίδια, κοκαλάκια, βρακιά, χαρτιά, μαγιό, χάπια, κάποιων Χριστουγέννων όλα τα μελομακάρονα κα.). Ο Ζακ στον ύπνο του είχε ένα θεματάκι. Ναι, εκτός απ' το να πιάνει όλο το κρεβάτι... Ορμούσε στον Ρίμπο με αποτέλεσμα μες στη νύχτα να έχουμε σφαγές και αιματοχυσίες. Πιστεύω πως ο Ρίμπο 9 χρόνια δεν είχε κλείσει μάτι! Τον Ζακ τον χάσαμε στις αρχές του Φλεβάρη του 2018. Αρρώστησε και δεν τα κατάφερε... Βέβαια, αυτό το κείμενο δεν είναι για δάκρυα και σταματώ εδώ!

Στις 24/2/18 λοιπόν βρήκε η μαμά μια αγγελία για να υιοθετήσουμε ένα μικρό μαύρο κουταβάκι. Μικρόσωμο και μαύρο, αλλά κοριτσάκι. Δεν πειράζει, λέμε, κοίτα αυτά τα ματάκια μες στο κρύο μόνα τους. Κοριτσάκι; Κοριτσάκι! Πήγαμε στην Ελευσίνα για την υιοθεσία. Το μωρό ήταν 2,5 μηνών και μια σταλίτσα. Αγκαλιά μας την είχαμε όλη μέρα κι εκείνη απλά μας κοιτούσε. Ο Ρίμπο δεν είχε πάρει πρέφα τι του ετοιμάζαμε. Από τη μέρα που "κοιμήθηκε" ο Ζακ μόνο κοιμόταν και έπαιζε με ένα παιχνίδι παπουτσάκι. Όλη μέρα χάδια, ύπνο και παιχνίδι. -Δεν είχε κοιμηθεί 9 χρόνια, σας το είπα!-.

Και φτάνουμε στο τέρας...

Η Νάλα (στα σουαχίλι σημαίνει δώρο) είναι ένα μικρόσωμο και μαύρο κοριτσάκι. Είναι τώρα 1 έτους (και κάτι ψηλά) και Αιγόκερως. Λατρεύει να τρέχει, να μας δαγκώνει και να παίζει με ό,τι έχει περίεργο σχήμα πχ. Ντοματίνια ή μακαρόνια. Ναι, δεν τα τρώει. Παίζει ώρες! Μέσα σε έναν χρόνο έχει φάει τρία ζευγάρια παντόφλες καλοκαιρίνές, καμιά δεκαριά κάλτσες, κοκαλάκια, μολύβια, βρακιά, γάντια και καλώδια. Έχει σπάσει ένα tablet, τρώει τις γλάστρες στο μπαλκόνι και τις αγοράζουμε μόνο κόκαλα για λυκόσκυλα μπας και μείνει ήσυχη λίγο παραπάνω.

Α, ναι! Αγαπάει τη Μαρία και τη μισεί ο Ρίμπο...

Ο Ρίμπο, κάθε μέρα, κάθεται κάτω από το κρεβάτι για να μην του κάνει bullying αυτή. Όλο τον πειράζει! Θέλει ο κακομοίρης να βγει στο μπαλκόνι; Τέλεια, πάει και αυτή πίσω του και μόλις βγει κάθεται μπροστά στο άνοιγμα της μπαλκονόπορτας και δεν μπορεί να μπει. Μας γαβγίζει ο γλυκούλης για να μπει μέσα. Του παίρνει τα παιχνίδια και τα κόκαλα, όταν βαριέται του βγάζει το ρούχο και τον κυνηγάει, παίρνει φόρα και πέφτει πάνω του και γενικά του κάνει τη ζωή κόλαση. Πρόσεξε όμως... τον λατρεύει! Αν πάει κάπου χωρίς εκείνον, κλαίει για να γυρίσει σπίτι. Ο Ρίμπο από την άλλη, τη γράφει τελείως! (Ζυγός παιδί μου!).

Η Νάλα κάθε πρωί επειδή βαριέται ανεβαίνει στο κρεβάτι, μας πατάει και κωλοκάθεται στο στήθος μας. Αν δεν κάνουμε καμία κίνηση, γαβγίζει μες στα αυτιά μας (δεν ξέρω πως έχω γλιτώσει το εγκεφαλικό ακόμα!). Αν δεν την χαϊδέψουμε, ξεκινάει να κλαίει. Αν πάλι της φωνάξουμε, μας γαβγίζει του τύπου “σκάσε δούλα, εγώ κάνω κουμάντο!”.

Ζηλεύει όποιον αγκαλιάζουμε και θέλει να είναι το επίκεντρο. Βλέπεις ταινία; Δεν τη νοιάζει! Θα κάτσει μπροστά στην τηλεόραση με puppy eyes για να της δώσεις σημασία. Θα σου φέρει ό,τι βρει μπροστά της για να της το πετάξεις και αν δεν το κάνεις όταν θελήσει εκείνη, θα στο βγάλει ξινό. Αν δε όταν κοιμάται -στο κρεβάτι μας- τη σπρώξουμε καταλάθος, θα σηκωθεί και θα μας αρπάξει απ'όπου βρει. Τι κι αν είναι αρτηρία; Δε τη νοιάζει!

Τρως; Λάθος! Θέλει να μυρίσει και να δοκιμάσει ό,τι τρως. Από φαγητό μέχρι και καφέ. Δε θα το φάει όμως αν το αφήσεις εκτεθειμένο. Θα πάει και θα το μυρίσει. Μετά θα σε κλαίει μέχρι να της δώσεις! Ξέρεις του τύπου “θα το φας όλο;”. Βέβαια, εμμονή έχει με τα κεσεδάκια. Κρέμα; Γιαούρτι; Ζελέ; Τζατζίκι σε μπολάκι; Θέλει μετά το μπολάκι να το γλύψει και να το φάει. Αλήθεια! Κομμάτι κομμάτι το πλαστικό και στο στομάχι. Ό,τι σιχαμένο φανταστείς το τρώει. Ξύλα, πλαστικά, υφάσματα. Ο καλός ο μύλος...

Α και το καλύτερο... Θέλει τους φίλους μας για πάρτη της! Θα τους βγάλει το λάδι μέχρι να την πλησιάσουν γιατί φοβάται (κακοποίηση όταν ήταν μωρό), αλλά μετά μέλι. Αν κάνουμε το λάθος να απασχολήσουμε τη μηχανή χαδιών της μεγαλειοτάτης, θα μας δαγκώσει επίτηδες εκεί που πονάμε. Ύπουλο θηλυκό!

Είναι μωρέ όμως καλό το μωρό! Όποτε φεύγουμε κλαίει γιατί δε θέλει να είναι μόνη της. Ανέβαινε κανονικά στην αγκαλιά μας και κοιμάται στο μαξιλάρι μας. Εμείς στο πάτωμα προφανώς! Και μέσα σ' όλο αυτό, έχουμε και τον Ρίμπο/ άρχοντα! Αυτή ασχολείται μαζί μας και αυτός κοιμάται. Αν πάλι ξεχαστούμε λίγο και στρέψουμε αλλού το βλέμμα (καταλάθος!), θα του κάνει τη ζωή μαρτύριο αυτή.

Σας αφήνω όμως τώρα γιατί με κοιτάει επικίνδυνα και δεν βλέπω και το Ρίμπο!

Ωραία περνάμε....