Τις μέρες που με μισώ να με αγαπάτε

(Να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε αγαπούν άνευ όρων. Όπως κι αν είσαι!)

Υπάρχουν μέρες που δε θέλεις κανέναν. Μέρες που ο ήλιος λάμπει, οι άνθρωποι χαμογελούν κι εσύ το μόνο που θες είναι να μείνεις κλειδωμένος σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, κάτω απ’ την κουβέρτα.

Αυτές τις μέρες είναι που σιχαίνεσαι το ίδιο σου τον εαυτό. Φτάνεις στο σημείο να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να θέλεις να σε φτύσεις μες στη μούρη.

Εκείνη τη στιγμή όλα περνούν μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν ταινία. Οι επιλογές που έχεις κάνει. Τα λάθη σου που είναι περισσότερα απ’ τα σωστά. Τα αναπάντητα «γιατί» που σου τρυπούν τον εγκέφαλο κι όλα τα «αν» που βροντοφωνάζουν μες στο κεφάλι σου.

Αρχίζεις ν’ αμφιβάλλεις για όλους και για όλα και τότε ξεκινάει η κατρακύλα.

Σκέφτεσαι συνέχεια τα πάντα και φτάνεις στο σημείο να μη θες κανέναν. Μα κανέναν. Έχεις μια μόνιμη μούρη μέχρι το πάτωμα, κλείνεσαι στον εαυτό σου, δε μιλάς γλυκά κι ήρεμα, ενώ έχεις μια συνεχόμενη τάση για καβγάδες.

Δύσκολες αυτές οι μέρες. Εσένα θες ν’ ανοίξει η Γη να σε καταπιεί κι οι δικοί σου θέλουν να σε χαστουκίσουν μετά μανίας γιατί, πραγματικά, είσαι κακός. Κι όταν λέμε κακός, εννοούμε πολύ κακός.

Και τι να πεις εκείνη την ώρα; Ότι έχουν άδικο; Δίκιο έχουν. Εδώ δε σε θες εσύ. Ο ίδιος σου ο εαυτός. Πόσο μάλλον οι ξένοι άνθρωποι. Είπα «ξένοι»; Συγγνώμη! Οι δικοί σου άνθρωποι εννοούσα.

Οι άτιμοι είναι εκεί.

Τις μέρες που θες να κλάψεις μέχρι αηδίας, τις μέρες που θες να σκοτώσεις άνθρωπο, εκείνες που γκρινιάζεις, παραπονιέσαι, βρίζεις, φωνάζεις απ’ την ώρα που ξυπνάς. Τις στιγμές εκείνες που τους βρίζεις ασταμάτητα. Που σε ενοχλεί ο ήχος της φωνής τους και τους λες με θράσος.

Τα «βούλωσέ το», τα «σκάσε πια!», τα «παράτα με ήσυχο» πάνε σύννεφο κι εκείνοι εκεί. Ακόμα και τις μέρες που δε θες να δεις κανέναν, είναι εκεί. Υπομένουν την υστερία καρτερικά.

Θα σου απλώσουν ένα μαντήλι για να σκουπίσεις τα δάκρυά σου (ο ώμος σε τέτοιες περιπτώσεις δε συνιστάται). Θα σου φέρουν πατατάκια, σοκολάτες, αλκοόλ. Θα περπατήσουν στα βουβά δίπλα σου μέχρι εσύ να νιώσεις έτοιμος να μιλήσεις γι’ όλα αυτά που σε βασανίζουν.

Δε θα σε σχολιάσουν, δε θα σε βρίσουν, ούτε θα σου δώσουν ένα γερό χέρι ξύλο (που τόσο πολύ αξίζεις εκείνη τη στιγμή). Έχουν συνηθίσει εσένα και τις συναισθηματικό-ψυχολογικές σου διακυμάνσεις και σ’ αγαπούν γι’ αυτές. Μπορεί κατά βάθος να τις αγαπούν κιόλας γιατί αυτές οι διακυμάνσεις είναι στοιχείο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα σου.

Αυτούς τους ανθρώπους κράτα κοντά σου.

 Εκείνους που περιμένουν με ανυπομονησία να κάνεις το μεγάλο «μπαμ» γιατί ξέρουν πως μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο, όσο καταστροφικός κι αν είναι, εσύ θα είσαι καλά.

Κράτα εκείνους που αποδέχονται τις επιλογές σου, ακόμα κι αν δεν τις εγκρίνουν, μόνο και μόνο γιατί σε κάνουν χαρούμενο.

Εκείνους που σε αποδέχονται με τα χίλια δυο στραβά σου. Αυτούς κράτα! Αυτούς που σ’ αγαπούν όταν εσύ δε σ’ αγαπάς. Μόνο αυτοί αξίζουν!

Μόνοι εκείνοι μπορούν να σε κάνουν να σε αγαπήσεις τις μέρες εκείνες που σε μισείς!

Συντάκτης: Μοχράνη Κατερίνα

Πηγή: ilov.gr