Επιβιώσαμε και το 2021!

 

(Και είμαστε ακόμα ζωντανοί...)

Καλή χρονιά με υγεία...

Αχ, αυτές οι τέσσερις λέξεις! Αχ! Τριβελίζουν στο μυαλό μου ασταμάτητα εδώ και τόσες μέρες και εύλογα θα σχολιάσεις, με μία μικρή εκνευριστική δόση ειρωνείας στη φωνή, ότι είναι απλά τέσσερις λέξεις, κλείνοντας την επιχειρηματολογία σου με το γεγονός ότι είναι η πιο γραφική και στερεοτυπική ευχή όλων των εποχών.

Αμ, δε! Για έναν άνθρωπο σαν και εμένα που πέρασε όλο το 2021 έχοντας μονίμως θέματα υγείας και βλέποντας τους ανθρώπους του να έχουν αντίστοιχα προβλήματα,  συνειδητοποιείς ότι η υγεία τελικά είναι πολύτιμη. Και εμείς ξέρεις τι κάνουμε; Την αγνοούμε γιατί τη θεωρούμε δεδομένη! Δεν είναι η άτιμη...

Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην σωματική υγεία, αλλά και στην ψυχική,  γιατί όπως πολύ καλά έχουμε συνειδητοποιήσει και εγώ αλλά κι οι άνθρωποι που με διαβάζουν (γεια σου μαμά!),  έχω σταματήσει να γράφει εδώ και πάρα πολύ καιρό γιατί πολύ απλά η ψυχολογία μου είναι στα τάρταρα. Βλέπεις, όταν το 21 κλείνει με ένα δικό σου χειρουργείο και ένα χειρουργείο ενός πάρα πολύ σημαντικού και αγαπημένου ανθρώπου στη ζωή σου, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πώς πρέπει να δεις τη ζωή λίγο διαφορετικά.

Και επειδή έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω, θα το κάνω τώρα για όλους τους μήνες αυτούς που δεν έγραψα ούτε μία λέξη. Αυτό το κείμενο ας βγει και τρεις και τέσσερις και πέντε χιλιάδες λέξεις... Δεν με νοιάζει καθόλου! Δεν με απασχολεί αν θα διαβαστεί και φυσικά αν θα αρέσει γιατί αυτό το κείμενο θα το γράψω για μένα. Για να θυμάμαι...

Θα ξεκινήσω άμα είναι με έναν περιεκτικό, αλλά άκρως λακωνικό απολογισμό για την χρονιά που μας χαιρέτησε προ ολίγων ημερών. 2021... Τι χρονιά!

Ιανουάριος - μετά από μία πολύ δακρύβρεχτη συναισθηματικά περίοδο, αποφάσισα να κάνω μία τεράστια αλλαγή στη ζωή μου τόσο για πρακτικούς, όσο και για αισθητικούς. -Και όχι, δεν αναφέρομαι στα κιλά! Ακόμα τα έχω τα πιασίματά μου!-. Δεν είναι εύκολο να παίρνεις αποφάσεις που θα έπρεπε να έχεις πάρει στην εφηβεία,  την περίοδο που οδεύεις να κλείσεις τα 29. Όλοι το ξέρουν ότι θα το φας το αγγούρι!!! Συν το γεγονός ότι άλλαξε η ζωή μου επαγγελματικά. Είναι πολύ σημαντικό και ταυτόχρονα άκρως αγχωτικό το γεγονός ότι σε εμπιστεύονται και σου δίνουν αρμοδιότητες και υποχρεώσεις που πιθανόν να μην μπορείς να αντέξεις. Μπορεί να σε εμπιστεύονται γιατί κάνεις καλά τη δουλειά σου ή απλά γιατί είσαι καλός άνθρωπος. Το θέμα είναι ότι εγώ τα κατάφερα και είμαι πραγματικά πολύ περήφανη για τον εαυτό μου!

Φεβρουάριος - διασωληνώθηκε ο παππούς μου με covid. Ήταν μία από τις πιο βαριά συναισθηματικές φάσεις της μαμάς μου και μου ήταν πολύ περίεργο που το βίωνα τόσο έντονα. Ευτυχώς, Παναγία μου όλα πήγαν καλά και παράλληλα με αυτό το γεγονός, νομίζω πως η 16η Φεβρουαρίου που όλη η Αθήνα έγινε άσπρη ήταν ίσως η καλύτερη μέρα του 2021!!! Χαχαχα

Απρίλιος- η πρώτη γναθοχειρουργική μου επέμβαση. Είπαμε ότι το αγγούρι το τρώμε όταν παίρνουμε αποφάσεις κοντά στα 30 που θα έπρεπε να έχουμε πάρει στην εφηβεία, αλλά ευτυχώς ο Αλέξης (ο γιατρός μου) είναι ένας ακραία αισιόδοξος τύπος οπότε πορεύομαι στηριζόμενη σε αυτό.

 

Μετά από το χειρουργείο του Απριλίου ξεκίνησα να ψάχνω και να φτιάχνω στο μυαλό μου την τέλεια βάφτιση για τον αγαπημένο μου βαφτισιμιό. Λόγω αυτής της υπέροχης πανδημίας που κατακλύζει τις ζωές μας τα τελευταία δύο χρόνια έκανα πολύ καιρό να τον δω. Είναι ένα πλάσμα που δεν περιγράφεται με λόγια! Όπως ακριβώς και τα συναισθήματά μου. Δεν μπορώ να προσδιορίσω την αγάπη μου και πραγματικά ήθελα να του προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα την ημέρα της βάφτισης του.

Φυσικά μέσα σε όλο αυτό είχαμε την τηλεκπαίδευση διότι τα σχολεία ήταν σε αναστολή,  η αδερφή μου αρχές Μαΐου νοσεί με Covid και φυσικά πρωτομαγιά κοιμίσαμε τον πιστό μας φίλο,  το Ribo,  που για 17 ολόκληρα χρόνια ήταν ο τετράποδος πιστός μας σύντροφος. Στο καπάκι, η λέξη "εμβολιασμός" παίζει σε λούπα στο μυαλό και τις ζωές μας και  αρχές Ιουλίου, λοιπόν, έρχεται το δεύτερο γναθοχειρουργικό. Πέρασα εκπληκτικά με ράμματα και παγωτά και αντιβιώσεις και παυσίπονα. Αναρωτιόμουν τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν μέσα στο 21 έχω κάνει δύο χειρουργεία ήδη. Και όμως διαψεύστηκα γιατί τον Αύγουστο μπήκα στο νοσοκομείο με ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο προκλήθηκε από πολύ έντονο άγχος και στρες. 

Και ενώ με το σβήσιμο των 29 κεριών της τούρτας μου πιστεύω πως όλα θα καλυτερέψουν, ήρθε Οκτώβριος που έπαθα το κάταγμα στο πόδι και χρειάστηκε να χειρουργηθώ. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα για δύο μήνες, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά! Επαναπροσδιορίστηκα ως άνθρωπος και  επαναπροσδιόρισα τις προτεραιότητές μου. Ήρθα αντιμέτωπη με απογοητεύσεις και συνειδητοποιήσεις και ο απολογισμός αυτού του συμβάντος μόνο γλυκόπικρος μπορεί να είναι.

Γιατί μέσα σε όλα αυτά τα σκατά του 2021, άρχισα να με εκτιμάω περισσότερο. Να κάνω σοφότερες και καλύτερες -για μένα- επιλογές. Ίσως το γεγονός ότι έχασα ανθρώπους που αγαπούσα έστω και για λίγο να ήταν ευλογία για μένα. Γιατί μία ζωή είχα μάθει να αγαπάω τους άλλους και όχι τον εαυτό μου κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος! Ζούσα για τους άλλους και όχι για μένα,  ζούσα ακολουθώντας τη σιωπή τους και όχι τη δική μου φωνή.

Όσο λοιπόν δύσκολο και να το 2021 για μένα και τους ανθρώπους που αγαπάω, αλλά τόσο διδακτικό ήταν και θεωρώ πως το 2022 θα έχει 365 μέρες γεμάτες μαθήματα. Γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει είναι από μόνη της μία ευλογία να μάθουμε και έτσι πρέπει να τη βλέπουμε. Δεν είναι μέρες χαμένες! Εμείς θα γεμίσουμε φως στη ζωή μας , όσο δύσκολες και σκοτεινές μέρες κι αν έρθουν!

Εμείς φτιάχνουμε τα πάντα γύρω μας, εμείς και τον εαυτό μας! Καλή χρονιά!