Το ημερολόγιό μου

(Σελίδα... Σελίδα...)

Καλησπέρα, καλησπέρα και καλησπέρα! Σας φαίνεται κι εσάς ατελείωτος αυτός ο Γενάρης; Λες και έχει κρατήσει δύο Δεκέμβριους ή 3 Οκτώβριους. Τον ατελείωτο έχει πια και αυτές οι τέσσερις τελευταίες μέρες θα περάσουν βασανιστικά αργά. Πάω στοίχημα...

Στο θέμα μας όμως...

Μετά από 27 μέρες αποφάσισα να γράψω κείμενο για την ομπρέλα μου. Την έχω παραμελήσει λίγο την αγαπημένη μου μού φαίνεται και είναι κρίμα. Αλλά δεν είναι μόνο η ομπρέλα... Γενικότερα δε γράφω. Τίποτα!

Δεν έχω κάτι να πω... Πρωτότυπο ε; Κι όμως... Και ξέρετε γιατί; Γιατί είμαι πλήρης και δε χρειάζομαι την ψυχοθεραπεία μου. Έχω βρει τα πατήματά μου, την ισορροπία μου, την ηρεμία μου εν ολίγοις...

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για το ημερολόγιο. Ω, ναι! Εκείνο το μαγικό τετράδιο που είναι πάνω στο γραφείο μου και μου μιλάει λίγο πριν πάω για ύπνο... "Έλα Κατερινούλα να τα πεις σε εμένα αντί για το ταβάνι. Έλα, έλα, τώρα είναι η ώρα!" και εγώ το προσπερνώ και κρύβομαι κάτω από το πάπλωμα μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Ε, βέβαια ... Νύχτα σου λέει! Και τι γίνεται τη νύχτα; Ο,τι θυμάμαι, χαίρεται ο καθένας και να, πως χάνεις τον ύπνο σου μιλώντας με το ταβάνι. Εγώ όμως έχω το ημερολόγιο.

Μου το πήρε το ανθρωπάκι μου στα γενέθλιά μου με σκοπό να γράψω σκέψεις, φοβίες, άγχη, συναισθήματα, παράπονα που έχουν σχέση με εμάς. Να το γεμίσω όμως... Να ανοίξω την καρδιά μου και να τη χύσω στις σελίδες. Και το μυαλό φυσικά αλλά δε θέλω.

Ναι ναι διαβάσατε πολύ καλά! Δε θέλω! Φοβάμαι... Είναι πολλά αυτά που νιώθω, αυτά που σκέφτομαι, αυτά που φοβάμαι. Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω και πότε δε λέω ή αυτά που κρατάω βουβά και θαμμένα μέσα μου. Δε θέλω να τα ξυπνήσω, ρε παιδί μου! Αρνούμαι!

-Σ' αυτό το σημείο να πω πως το ημερολόγιο για το ανθρωπάκι μου είναι γεμάτο. Βέβαια οποίο πρόβλημα υπάρχει το συζητάμε όποτε σκέψεις, συναισθήματα, φοβίες κλπ. βγαίνουν στο φως!-.

Σκέψου όμως να πρέπει να κρατάς ένα ημερολόγιο όλη σου τη ζωή. Από τη μέρα που γεννιέσαι μέχρι τη μέρα που θα φύγεις. Κάθε σκέψη, φόβο, αμφιβολία, συναίσθημα, δεύτερη σκέψη. Κάθε επιλογή. Κάθε λάθος, κάθε σωστό. Κάθε λάθος. Κάθε αμαρτία. Φαντάσου να γέμιζες τετράδια με όλα αυτά. Φαντάσου πόσο υλικό θα είχες...

Και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα να κάτσεις να τα διαβάσεις... Μπορείς να το φανταστείς; Εγώ όχι! Σκέψου τώρα θα είχα ημερολόγια από όταν η Κατερίνα ήταν 10 χρονών... 15 χρονών... 20... Να διαβάζω τι σκεφτόμουν πριν δέκα χρόνια, πόσο με μισούσα. Να δω τις επιλογές που έκανα τότε και που καθόρισαν αυτό που είμαι τώρα. Να δω αν ήταν σωστές ή όχι τελικά...

Να δω αν αγάπησα πραγματικά και αν αγαπήθηκα. Αν πλήγωσα ή πληγώθηκα. Αν συγχώρεσα...Αν μου αρέσει η ζωή που διάλεξα να κάνω ή αν μοιάζει καθόλου με τη ζωή που ονειρευόμουν πριν μια 15ετία.

Είναι τρομακτικό να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Στο χαρτί δεν φιλτράρεις. Είσαι εσύ και εκείνο. Δε θα το πληγώσεις επομένως λες, λες, λες και δε νοιάζει αλλά στη φέρνει μετά.
“Έλα εδώ να σου δείξω εγώ μικρή ανόητη όλα τα λάθη κι όλες τις επιλογές σου!”.

Είναι ζόρικο αλλά είναι και θεραπευτικό. Δεν το κάνεις για να κάνεις συγκρίσεις αλλά για να δεις πόσο πολύ έχεις εξελιχθείς εσύ σαν άνθρωπος. Προς το παρόν όμως αφήνω το ημερολόγιο της ζωής μου και πιάνω το ημερολόγιο της καρδιάς μου...
Έχει κι αυτό τη δουλίτσα του!