Υπομονή στην υπομονή

(ΙΟΥΛΙΟΣ...)

“Ξέρεις πόση υπομονή έχω! Μπορώ να το κάνω!”

“Μέχρι πότε;”

“Μέχρι όσο!”

Άφησα το κεφάλι μου βαρύ να ακουμπήσει το τραπέζι. Εδώ και δυο ώρες, η ίδια συζήτηση. Εδώ και δύο ώρες, η ίδια λούπα. Αφού έχω πολύ απόθεμα, γιατί φοβούνται; Λες και δεν μπορώ να τα καταφέρω. Λες και θα κάνω κρακ αν πέσω και χτυπήσω... Μακάρι να ήξεραν όλοι πόσο αντέχω... Αλλά βλέπεις, κανείς δεν το πιστεύει. Μια ακόμη εύθραυστη κούκλα, λένε.

Ποιον; Εμένα!

Ας μην απαριθμήσουμε τις φορές που έπεσα καλύτερα! Σας βάζω κάτω, γατάκια! Και όσες έπεσα, άλλες τόσες σηκώθηκα. Κάποιες φορές μόνη μου και κάποιες άλλες με μια μικρή βοήθεια. Κάποιες φορές πήρα μέτρα δραστικά και άλλες άφησα τον χρόνο να μου δείξει το δρόμο.

Άντεξα όμως... Λύγισα αλλά δεν έσπασα! Μεγάλη διαφορά!

Το έχουμε ξαναπει άλλωστε “τώρα πια έχει γραντζουνίες στην ψυχή και όχι στα γόνατα!”...

Και εκεί είναι η μαγκιά... Να πέσεις, αλλά να σηκωθείς. Να λυγίσεις αλλά να μη σπάσεις...

Πολλά χτυπήματα. Άλλα κάτω από τη μέση και άλλα όχι. Άλλα που έπρεπε να τα δεχτώ και να προχωρήσω κι άλλα που με έκαναν να μαρμαρώσω και να μην τα αποδεχτώ ποτέ. Άλλα που μου έσπασαν το γυαλί και μου κλόνησαν την εμπιστοσύνη και άλλα που απλά ράγισαν την καρδιά μου, αλλά κατέφερε να επουλωθεί. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, το ένα μετά το άλλο... Ασταμάτητα!

Και δες με... Χαμογελάω! Και ζω! Το βασικότερο.. Ζω τη ζωή μου με όποιον τρόπο μπορώ!

Οπότε, αντέχω και με το παραπάνω! Η υπομονή και η ανοχή μου δε δεν έχουν όρια. Το έχω αποδείξει περίτρανα! Όταν αγαπάω, αντέχω. Και για τους δύο! Αρκεί όμως να αγαπάω. Αυτός είναι ο κυριότερος παράγοντας. Και έχω αποδείξει εμπράκτως άπειρες φορές τη αγάπη μου!

Έχω ανεχτεί εγώ.... Ουυυυυυυυυ! Να φαν κι οι κότες!

Πόσες φορές ένιωσα λίγη ή ασήμαντη. Πόσες φορές η επιβιώση πόνεσε χειρότερα από την πτώση. Ναι, έχω φωνάξει δυνατά “καλύτερα να έπεφτα να τσακιστώ, παρά να έρχομαι αντιμέτωπη με όλα αυτά!”. Τουλάχιστον στην πτώση θα έμπαινα στην διαδικασία της επούλωσης. Τώρα... Τι μπορώ να κάνω όταν είμαι όρθια; Τα ντύνω όλα με χαμόγελο, κάνω υπομονή και προχωράω.

Πόσες φορές με έκανα στην άκρη για τους άλλους. Πόσες φορές εστίασα σε εκείνους και άφησα εμένα... Λάθος μεγάλο! Δεν κατάφερα να βοηθήσω κανέναν ουσιαστικά κι εγώ βουτούσα όλο και περισσότερο στο μαύρο. Μου πήρε πολύ καιρό να ακούσω “δεν είσαι παντοδύναμη!”. Ναι, δεν είμαι και το πήρα απόφαση. Θα στέκομαι σε όλους άγρυπνος φρουρός με υπομονή αλλά θα κάνω καλά εμένα πρώτα.

Έτσι και τώρα... Πρέπει να κάνω μόνο υπομονή. Δεν μπορώ να βοηθήσω, το έχω υποσχεθεί σε εμένα και στον άνθρωπο εκείνον. Δεν μπορώ (και δε θέλω) να πιέσω καταστάσεις και ανθρώπους. Είπαμε...Δεν είμαι παντοδύναμη και δεν μπορω να τους κάνω όλους καλά! Δε χρειάζεται κιόλας να τους κάνω εγώ καλά όλους. Προσπάθησα κάποτε και τελικά έκανα ζημιά. Οπότε μια είναι η λύση...

Θα περιμένω...

Θα περιμένω στωικά. Υπομονή στην υπομονή. Δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς... Τον αγαπάω! Ναι, ναι, το κάνω κι αυτό! Και μάλιστα πολύ... Τον αγαπάω! Βασικός λόγος, είπαμε.

Και στη συγκεριμένη περίπτωση αξίζει να προσπαθήσω και με το παραπάνω...

Να κάνω όση υπομονή χρειάζεται... Για εκείνον θα κάνω όση υπομονή χρειάζεται. Γιατί το αξίζει... Γιατί μ' αγαπάει. Γι' αυτό!