Κακό TIMING!

(Τικ, τακ, τικ, τακ...)

Κακό timing… Έτσι λέγεται!

Δηλαδή πόσο άτυχος μπορεί να είσαι που έχεις το δικό σου προσωπικό κακό timing να σε ακολουθεί;
Εμένα χρόνια! Πολλά!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα κάτι να με τραβάει από τα πόδια. Πότε μια ευκαιρία που χάθηκε, πότε ένας έρωτας που πέρασε και δεν ακούμπησε, πότε μια επιτυχία που καθυστέρησε κάποια χρόνια... Πάντα μα πάντα υπήρχε αυτό το γαμω-σύννεφο (συγγνώμη μαμά για το λεξιλόγιο!).

Και το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι οι άνθρωποι που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το timing συμφωνούν! Ω, ναι! Μη σου τύχει!

Και τώρα θα ρωτήσεις- και εύλογα- τι έχω πιει και έχω ξεκινήσει πάλι το παραλήρημα! Θα σου πω… Τίποτα! Απλά σκάει η μια βόμβα μετά την άλλη και κάθομαι και γελάω με την τύχη μου τη μαύρη! Χαχαχαχαχαχαχα! (ακόμα και η τύχη είναι πιο μαύρη από μένα μετά από τόσα μπάνια! – Ναι ήθελα να κλάψω λίγο γι’ αυτό το πρόβλημά μου! Το άσχετο!).

Κάτσε τώρα να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά και να σου πω μια ιστορία… Εκεί να δεις bad timing.

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μακρινό και άκρως παραθαλάσσιο μέρος της Αττικής μια κοπέλα γνώρισε ένα αγόρι. Έρωτας με την πρώτη ματιά! (Καλά, μην παίρνουν και τα μυαλά σου αέρα εσένα! Άρθρο είναι! ). Ξενύχτια, οινοπνεύματα, κλάματα (είπα! Μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα εσένα!). Κέφια, καρδιοχτύπια, γέλια, μηνύματα στο αθόρυβο. Μηνύματα σε ώρες που ο φυσιολογικός κόσμος κοιμάται, βλέμματα έντονα, αγγίγματα ακόμα πιο έντονα και άλλα διάφορα ερωτικά τερτίπια που δε λέγονται γιατί είπαμε είναι δημοσιοποιημένο κείμενο και πολλά ματάκια τριγυρίζουν εδώ και εκεί.

Ε, αυτά τα δύο παιδάκια άρχισαν να γράφουν τη δικιά τους – λίγο πιο ερωτική- ιστορία. Βέβαια υπήρχε ένα μεγάλο, τεράστιο λάθος. Μια τεράστια μαύρη κουκκίδα! Ήταν σε σχέση! Ποιος από τους δύο δεν έχει σημασία αλλά υπήρχε από κάποια πλευρά ένας άνθρωπος που περίμενε. Στωικά και αμετανόητα. Περίμενε και περίμενε και αυτά τα δύο παιδάκια το ζούσαν. Με μέτρο αλλά το ζούσαν…

«Το ξέρεις πως όλο αυτό είναι λάθος έτσι;». Έλεγαν και αγγίζονταν τα χείλη τους διστακτικά.
«Μην έχεις ελπίδες!». Ξεστόμιζαν και η αγκαλιά έδινε περισσότερες ελπίδες απ’ τα λόγια.
«Μην περιμένεις ν’ αλλάξει κάτι!». Ψιθύριζαν και τα βλέμματα παρακαλούσαν για το αντίθετο.
«Δε θα είμαστε ποτέ μαζί!»… Και αυτή ήταν η μόνη αλήθεια που, βουβά, πίστευαν και οι δύο. Κανένας δεν το παραδεχόταν όμως…

Κακό timing… Η προσωποποίηση Νο.1. Αυτό ήταν! Να θες και να μην μπορείς… Μη σου τύχει! Και έτσι άδοξα τελείωσε η ιστορία των μικρών αυτών παιδιών…

Κάποια χρόνια μετά συναντήθηκαν ξανά…

Μαντέψτε! Και οι δύο σε σχέση! ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΟ… Δηλαδή, πόση τύχη μπορεί να έχουν; Μετά από τόσα χρόνια να ξανασυναντιούνται δύο άνθρωποι που κάποτε –κάποτε!- ήθελαν ο ένας τον άλλον πάρα πολύ και πάλι να μπαίνουν στην ίδια λούπα.

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται, Κατερινούλα!», έλεγαν και δεν το πίστευα! Μέχρι που έμαθα όλο αυτό το ερωτικό «δράμα».

Και τώρα κάθεται εκείνη και τον κοιτάει μες στα μάτια και σκέφτεται «μα, πάλι τα ίδια;» και εκείνος…. Ανάθεμα κι αν ξέρουμε τι σκέφτεται εκείνος! Θα μας έλυνε τα χέρια. Θα είχαν απαντηθεί ερωτήσεις… Θα…. Θα! Δεν έχει συνέχεια… Μόνο «θα, θα και θα…».

Κακό αυτό το κακό timing! Αυτό το αναθεματισμένο κακό timing που κυνηγάει δύο ανθρώπους! Αυτούς τους δύο συγκεκριμένους ανθρώπους. Λες και απλά η ιστορία τους όλη στηρίζεται εκεί. Λες και αν όλα ήταν με το μέρος τους, δε θα γνωρίζονταν ποτέ! Λες και είναι γραμμένο να ζουν μέσα σ’ αυτό το timing. Γνωρίστηκαν σε χωρισμό, φλέρταραν σε ρουτίνα, «χόρεψαν» σε φλερτ και χωρίστηκαν σε χωρισμό ξανά. Μερικά πρόσωπα σταθερά και άλλα να εναλλάσσονται. Τα δικά τους ίδια!

Τα ίδια μάτια ξανακοιτάχτηκαν ενώ έλεγαν τα ονόματά άλλων. Τα ίδια χείλη φιλήθηκαν ενώ μιλούσαν για άλλους. Τα ίδια σώματα αγκαλιάστηκαν ενώ έλεγαν ιστορίες. Για άλλους. Για τους δικούς τους άλλους!

Και τι να τους πεις; Ότι είναι λάθος; Το ξέρουν! Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου! Ότι θα καούν στην κόλαση; Και αυτό το ξέρουν! Ότι θα τους πάρει όλους και θα τους σηκώσει; Και αυτό το ξέρουν! Όλα τα ξέρουν! Αλλά κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις τους. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται…

Δεν ξέρω αν νιώθουν… Δε μου λένε! Δεν τολμούν! Ξέρουν ότι θα είμαι σκληρή. Μου ζήτησαν να γράψω γι’ αυτούς. Το έκανα! Μου ζήτησαν να πω τη γνώμη μου γιατί κάποτε βρέθηκα και εγώ σε παρόμοια θέση. Πριν πολλά χρόνια βέβαια, αλλά βρέθηκα!

Τι είπα τότε; «Δεν μπορούμε να ελέγξουμε ποιον θα ερωτευτούμε!». Αυτό είχα ξεστομίσει με θράσος! Τώρα όμως δεν ξέρω που γέρνει η ζυγαριά…

Κάποια πιο ρομαντική από μένα (μια ψυχή αυτή τη στιγμή ξεκαρδίζεται στο γέλιο) θα έλεγε «βουρ και όπου βγει! Μια ζωή την έχουμε!». Μια πιο κυνική θα έλεγε «σιγά! Οι άνθρωποι ανακυκλώνονται!». Μια πιο ρεαλίστρια θα έλεγε «Ξέκοβε όσο είναι νωρίς!». Αλλά εγώ είμαι εγώ! Έχω μια δόση από όλα άρα δεν μπορώ να δώσω μια μόνο απάντηση.

Ναι όντως η ζωή είναι μικρή! Ναι όντως δεν ελέγχεις ποιον θα ερωτευτείς! Ναι όντως ξέκοβε! Αλλά έχετε timing… Κακό ή όχι είναι timing. Και λίγοι άνθρωποι έχουν… Εξάλλου πόσο τυχαίο είναι να ξανασυναντηθούν δύο άνθρωποι και να νιώσουν το ίδιο μετά από τόσα χρόνια;

Για σκέψου…