Δασκάλα σε τηλεδιάσκεψη

 

 Λίγες ώρες πριν το #Lockdown_Vol_2

Τι ωραία να ξεκινάει ο μήνας σου με τηλεδιασκέψεις! Ωραία λέξη όμως, ε; Τηλεδιασκέψεις! Γεμίζει το στόμα σου, ρε παιδί μου! Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε!

Καλό μήναχαχαχαχαχαχα!
Μεταξύ μας δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω… Μπαίνει ο Νοέμβριος, τα κρούσματα αυξάνονται, ίσως δίπλα σου αυτή τη στιγμή να βρίσκεται ένα ασυμπτωματικό (ή συμπτωματικό) κρούσμα, τα σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο και εμείς βρισκόμαστε πίσω από έναν υπολογιστή. Και ως δια μαγείας ακούμε και τη λέξη Lockdown… Ξανά! ΞΑΝΑ! Όχι, ήρεμα το λέω…

-ανάσες, Κατερινούλα! Θα περάσει κι αυτό!-

Το σοκ το μεγάλο το παθαίνεις όταν συνειδητοποιείς πως υπάρχει περίπτωση να κάνεις τηλεδιασκέψεις μέχρι τον Δεκέμβριο! Καλά, το σοκ το μεγάλο το παθαίνεις όταν βγαίνεις αρνητικός στο τεστ αλλά παρ’ όλα αυτά πρέπει να κάτσεις καραντίνα 14 μέρες γιατί είσαι πρόσωπο αναφοράς επιβεβαιωμένου κρούσματος και μέσα στην ήδη υπάρχουσα ΑΠΟΛΥΤΗ καραντίνα –τύπου μόνο σαλόνι, μπάνιο, δωμάτιο, κουζίνα- σκάει και το ολικό lockdown και σκέφτεσαι πως θα δεις τον ήλιο ξανά τον Χειμώνα! Δεν το λέω για μένα… Όχι καλέ! Για μια φίλη απ’ το χωριό. Δεν την ξέρετε!

-κι ένα δάκρυ κύλησε στο αριστερό μάγουλό μου!-

Ας πάρω μια ανάσα και ας συνεχίσω….
Τηλεδιασκέψεις = Ηλεκτρονικές τάξεις. Τάξεις προνηπίων και παιδικού σταθμού. Κάνε λίγο εικόνα τα πιτσιρίκια μπροστά από μια οθόνη να προσπαθούν να κάνουν γλώσσα, μαθηματικά, να ακούσουν παραμύθια, να παίξουν παιχνίδια και να πρέπει να κάτσουν ακίνητα για όση ώρα χρειαστεί (και φυσικά όση ορίζει το Υπουργείο!) μέχρι να τελειώσει η εκπαιδευτική διαδικασία. Σκέψου λίγο!

Σκέψου το άγχος που κουβαλάμε εμείς οι εκπαιδευτικοί αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή της τηλεδιάσκεψης… Σαν θρίλερ ακούστηκε, αλλά όχι… Καμία σχέση! Είναι όλα τέλεια… #ψέμα!
Είναι πακέτο! Και μάλιστα μεγάλο! Γιατί συνεχίζεις να έχεις την ευθύνη. Συνεχίζεις να νοιάζεσαι και παλεύεις για 25 ζευγάρια μάτια που σε κοιτούν με απορία μέσα από ένα παραθυράκι και για 25 γονείς που στέκονται δίπλα τους φρουροί και βοηθούν με το τρόπο τους αυτή την εναλλακτική μορφή μάθησης.

Σκέψου πόση δουλειά θέλει μια εκπαιδευτική τηλεδιάσκεψη προνηπίου και παιδικού σταθμού. Όχι, σκέψου! Πρέπει να τους κρατάς το ενδιαφέρον αμείωτο και να πας κόντρα στα ίδια σου τα λόγια «μην κάθεστε μπροστά από μία οθόνη, σας παρακαλώ!». Να τρέμει το φυλλοκάρδι σου κάθε φορά μην τυχόν και κάποιο θυμηθεί τα λόγια αυτά και σου απαντήσει «ναι, κυρία, αλλά εσύ μας έχεις πει να μην καθόμαστε μπροστά από μια οθόνη» και άντε μετά να δω πως θα το μαζέψεις, κυρά δασκάλα! Δε σε ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης!

Παρ’ όλα αυτά όμως το καταφέρνουν τα άτιμα! Κάθονται συμμετέχουν, σηκώνουν χέρι, έχουν πάντα μπροστά τους γραφική ύλη. Συνδέονται πρώτα από εμάς και μόλις αντιληφθούν ότι είμαστε μέσα αρχίζουν να φωνάζουν «καλημέρα, κυρία!» και παρ΄ όλη τη συγκίνηση που νιώθεις ακούγοντάς τα, προσπαθείς να ηρεμήσεις την ανάσα σου επειδή σου έκοψαν το αίμα –πριν πιεις καφέ – και έχυσες τον καφέ στο γραφείο. Βάζεις εκεί ένα ωραιότατο mute στις ίδιες σου τις σκέψεις, καθαρίζεις όπως όπως (τίποτα δε φαίνεται!) και τους χαμογελάς με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου. Χωρίς μάσκα!

Ίσως και να είναι το μόνο θετικό της όλης υπόθεσης. Επειδή σας χωρίζει μια οθόνη και πιθανόν πολλά χιλιόμετρα απόσταση, τους χαμογελάς και σου χαμογελούν και βλέπετε ο ένας τα δόντια του άλλου. Μετά από τόσο καιρό… Κάποιου τα δόντια παίζει να μην τα είχες δει και ποτέ!!!
Και σε βλέπουν και οι γονείς. Και νιώθουν ασφάλεια. Βλέπουν τα παιδιά τους χαρούμενα, να συμμετέχουν, να ξέρουν τις απαντήσεις πριν καλά καλά τελειώσουμε την ερώτηση, να έχουν τη λαχτάρα να απαντήσουν πρώτα και όταν δεν επιλέγονται να μουτρώνουν και να περιμένουν το «έλα! Θα πεις το επόμενο! Να! Κοίτα!» και ξαφνικά να γεμίζουμε τις σελίδες του word με χρώματα, σχέδια, εικόνες και ζωγραφιές…

Και όλα αυτά για εκείνα τα μικρά πλάσματα που μετράνε αντίστροφα για να βρεθούν πάλι στο σχολείο. Να κάτσουν στην θέση τους, με τα βιβλία σφιχτά κρατημένα στην αγκαλιά, τους μαρκαδόρους τους και τις ξυλομπογιές τους απλωμένα μπροστά τους και το μεγάλο τους χαμόγελο πίσω από τη μάσκα. Ναι! Δεν τους ενοχλεί πια! Έμαθαν… Και τους αρέσει! Έχουν μάθει να διαβάζουν τους ανθρώπους πίσω από τη μάσκα. Και τη φορούν με πυγμή και θάρρος. Ξέρεις γιατί;

Γιατί έμαθαν! Όπως θα μάθουν και τις τηλεδιασκέψεις. Όπως θα συνηθίσουν την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση και δε θα γκρινιάξουν. Ίσα – ίσα θα ενωθούν… Γιατί ξέρουν πως ο κοροναϊος δεν πάει όπου υπάρχει δύναμη και η δύναμη των παιδιών είναι τεράστια!

Θα μάθουν και μαζί τους θα μάθουμε και εμείς. Κι ας κάνουμε τηλεδιασκέψεις. Κι ας φοράμε ολημερίς μάσκα. Πάντα θα χαμογελάμε, όσο εκείνα χαμογελούν!