COVIDούγεννα

 

(Merry Christmas!!!)

Χαχαχαχαχαχα! Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα! (κι ας έχουν περάσει!).
Πως περάσατε τα φετινά Χριστούγεννα; Ήταν τόσο διαφορετικά, όσο περιμένατε;
Για μένα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ήταν!

Πίστευα πως θα ένιωθα μοναξιά ή τελοσπάντων κάπως περίεργα! Όχι! Ίσα- ίσα! Ένιωσα πολύ όμορφα και ζεστά παρά τους περιορισμούς. Γιατί, για να λέμε του στραβού το δίκιο, ως παρθένος, τήρησα πλήρως τα μέτρα. Εγώ! Δεν πήγα πουθενά, δεν αξιοποίησα το 6 και γενικά, εδώ και δύο μήνες, είμαι τύπος και υπογραμμός. Ακούτε, κ.Χαρδαλιά μου;

Εντάξει, τα πάνω μου και τα κάτω μου τα είχα, αλλά είχα και πρόγραμμα! Προγραμματάρα για την ακρίβεια και την ίδια καθιερωμένη λαχτάρα για το βράδυ της παραμονής. Δεν ξέρω γιατί...Από μικρή όμως είχα την ίδια λαχτάρα. Ίσως βέβαια να έφταιγαν τα δώρα... 

 Στο πρόγραμμά μας όμως...

Σηκώθηκα το πρωί της παραμονής, ήπια τον καφέ μου, είδα τη σειρά μου και ξεκίνησα να καθαρίζω ακούγωντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Φόρεσα στα μαλλιά τη στέκα με τις χιονονιφάδες και έφτιαξα μπισκότα! Μπισκότα με σταγόνες σοκολάτας. Να μοσχομυρίσει το σπίτι και φυσικά να φάω και τίποτα γιατί δεκαπέντε μέρες με σαλάτες, μπούχτισα!

-Συγγνώμη, κα. Βαγγελίτσα! Αμάρτησα! Πολύ κιόλας!-.

Μόλις τελείωσα με τα μπισκότα αποφάσισα να χαλαρώσω. Αμ, δε! Η αδερφή μου και η μαμά μου αποφάσισαν να σηκώσουν όλο το σούπερ μάρκετ. Η μικρή για το βράδυ της παραμονής με πατάτες, αφρώδη οίνο, σαλάτες, κρεατικά κλπ. Και η μεγάλη για το τραπέζι των Χριστουγέννων. Χαμός! Σακούλες, πακέτα, χράτσα χρούτσα... Και μετά... Δώσε οι μυρωδιές!

-Η μικρή έκανε και κουραμπιέδες! Ναι, κα. Βαγγελίτσα! Κουραμπιέδες! Με μπόλικη άχνη!-.

Γενικότερα, η παραμονή και το ανήμερο κύλισε με πολύ φαγητό. Μιλάμε για πολύ φαγητό! Βέβαια, γι' αυτό δεν είναι οι γιορτές; Γλυκά, φαγητά, γέλια γύρω απ' τα τραπέζια; Γι' αυτό είναι, αλλά που; Τώρα όλοι στα σπίτια τους! Εντάξει, με μερικές εξαιρέσεις, όπως την κολλητή και το αμόρε. Λέω εγώ τώρα... Τυχαία!

Όσο περνούσε η μέρα σκεφτόμουν πόσα χρόνια πολλά και Καλά Χριστούγεννα πρέπει να πω... Πόσους ανθρώπους να σκεφτώ και με πόσα “μου λείπεις πολύ” να κλείσω τα μηνύματα... Πόσο εκνευρίστηκα, Θεέ μου, που δεν μπόρεσα να δω τους ανθρώπους μου! Να τους αγκαλιάσω... Να τους φιλήσω... Να τους δώσω τα δώρα τους και να με βρίζουν, επειδή τους αγόρασα δώρα, αλλά να γελούν δυνατά, επειδή ακριβώς τους πήρα δώρα.

Πόσο θύμωσα που δεν μπόρεσα να δω την κολλητή μου... Να πάω, να κάτσω εκεί μαζί της, να τη βοηθήσω με το μπεμπέκι της και να γελάσω με τον κουμπάρο μου μέχρι τελικής πτώσης. Βασικά, να δω το μπεμπέκι της. Το βαπτιστήρι μου! Ακούτε, κ. Χαρδαλιά μου; Έχουμε και ανθρώπους που μένουν μακριά!

Πόσο εκνευρίστηκα που δεν κατάφερα να δω τους φίλους μου! Να πάω με τον κολλητό μου για έναν καφέ και μετά να πάρουμε σβάρνα τα μαγαζιά, μέχρι να βρει τι πουκάμισο θα βάλει στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς! Να πάω με την αδερφή μου και τη μικρή σε εκείνες τις καφετέρειες με τις πράσινες ομπρέλες για κουτσομπολιό μέχρι τελικής πτώσης ή να έρθει η πιο μικρή σπίτι για donuts, καφέ και γέλιο μέχρι δακρύων. Με την πιο μικρή όμως θα τρώγαμε ποιοτικά. Με τη μικρή θα τρώγαμε mc και με τον κολλητό θα τρώγαμε σκέτο.

Πόσο θύμωσα που δεν μπόρεσα να βγω για ώρες στα μαγαζιά να ψωνίσω δώρα σε όσους αγαπώ. Οκ, ήταν πιο εύκολο απ' τον υπολογιστή γιατί έκατσα και έψαξα με την ησυχία μου, αλλά αν δεν έχει λίγο ποδοπάτημα, λίγο μπινελίκι, λίγο μαλλιοτράβηγμα, τι να το κάνεις;

Εκεί να τρέχεις πανικόβλητη και να φωνάζεις “άσε κάτω, μωρή το κόκκινο σουτιέν! Εγώ το είδα πρώτη!” κι άλλα τέτοια χαρούμενα κι εορταστικά. Να πάρω το καφεδάκι μου στο χέρι και να τριγυρνάω χαζεύοντας βιτρίνες... Αλλά όχι! 300 ευρώ δεν έχω να τα δώσω για τις βιτρίνες! Να τα λέμε κι αυτά!

Βέβαια, είχε και τα καλά του! Έμεινα στο σπίτι με τις πιτζάμες, βλέποντας τηλεόραση και παίζοντας χαρτιά με το αμόρε,την αδερφή και την κολλητή της αδερφής. Έφαγα κουραμπιέδες και ήπια κρασάκι καθισμένη στο χαλί γελώντας με αστεία για την καραντίνα. Παράλληλα σκεφτόμουν τους κουμπάρους μου και το μπεμπέκι, τον κολλητό, τις μικρές και όλους όσοι είναι μακριά μου. Θα τους ήθελα όλους μαζί μου. Όλους δίπλα μου, αλλά δε γινόταν.

Δε γινόταν! -αναθεματισμένη καραντίνα!-. Θα γίνει όμως!

Όσο δύσκολα ή περίεργα κι αν ήταν αυτά τα Χριστούγεννα,μην στεναχωριέστε! - τα λέω στον εαυτό μου-. Όλα περνούν! Και μετά θα έρθουν τα καλύτερα... Και τότε θα περάσω περισσότερο χρόνο με όλους. Θα αναπληρώσω όλο τον χαμένο χρόνο ακόμα κι αν πρέπει να περιμένω να έρθει το 2021. Και το περιμένω με ανυπομονησία!