Πάντα θα σε σκέφτομαι με αγάπη! Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ φίλη μου!
Θέλω το 2016 να φύγει.
Θέλω να φύγει για πολλούς λόγους. Δε θυμάμαι να έχει συμβεί ή να έχω ακούσει κάτι χαρούμενο.
Θέλω να φύγει για πολλούς λόγους κι ο ένας είσαι εσύ.
Ζόρικο καλοκαίρι το φετινό. Μια αγαπημένη και χαρούμενη μέρα, για μένα, μετατράπηκε ξαφνικά σ’ εφιάλτη. Σε μια μέρα που θέλοντας και μη, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.
Είχα να σε δω πάρα πολύ καιρό. Μπορεί κι απ’ τα Χριστούγεννα της περασμένης χρονιάς. Μιλούσαμε όμως και μιλούσαμε κάθε μέρα. Μπορεί όχι όπως τις προηγούμενες χρονιές, αλλά μιλούσαμε.
Πόσες φορές είχε έρθει, νυχτιάτικα, μήνυμα στο κινητό μου που έλεγε «σε παρακαλώ! Κάνε τα μαγικά σου και γράψε μου ένα μήνυμα, απ’ αυτά τα δικά σου, ώστε να μου μιλήσει! Δε μου μιλάει και θα τρελαθώ». Κι οι δύο ξέραμε ποιος.
Καθόμουν ώρα να βρω τα κατάλληλα λόγια. Γράψε, σβήσε, αντιγραφή, επικόλληση, αποστολή κι έτοιμο. Διορθώσεις στις διορθώσεις και φτου κι απ’ την αρχή. Ούτε η αρχισυντάκτρια μου, τέτοιες παρατηρήσεις. Τι να σ’ έκανα όμως, μια σε είχα!
Γνωριζόμασταν λίγο καιρό και πιο συγκεκριμένα, 3 χρόνια. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Καμία δε συμπαθούσε καμία. Εγώ ήμουν το καθυστερημένο φυτό της τάξης, εσύ η ντίβα κι η Δήμητρα, η εκνευριστική. Απ’ το πρώτο μάθημα κάτσαμε όλες στο ίδιο θρανίο. Φοιτήτριες για γέλια και για κλάματα, -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μετά προστέθηκε και το μικράκι στην παρέα και να, το μητρικό φίλτρο. Εμείς, του ’92 προστατεύαμε το Λιλάκι, του ’95.
Τετράδα φωτιά.
Μεταμεσονύχτιες συζητήσεις σε ομαδικές συνομιλίες, τηλεπαιχνίδια, χωρισμοί, τσακωμοί, γιορτές, γενέθλια, τραπεζώματα, κλάματα, έρωτες, διακοπές. Αυτό το τελευταίο ήταν το αποκορύφωμα της σχέσης μας. Αυτές οι τρεις μέρες στη Μύκονο ήταν πραγματικά βγαλμένες από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τέτοιο κλάμα στο λιμάνι, όταν φύγατε, έχω ρίξει άλλη μια φορά.
Πραγματικά, δεθήκαμε πολύ γρήγορα. Αγαπούσαμε η μία την άλλη. Παρά τις μικροεντάσεις μας, ήμασταν μια γροθιά. Εμείς κι όλοι τους.
Η τελευταία μας χρονιά ήταν λίγο περίεργη. Δουλεύαμε πολύ, διαβάζαμε επίσης πολύ κι οι απουσίες έδιναν κι έπαιρναν. Στα μαθήματα πάψαμε να είμαστε κι οι τέσσερις. Στους καφέδες πηγαίναμε τρεις και συνήθως, έλειπες εσύ. Ακόμα και στη φωτογραφία την πρώτη μέρα της τελευταίας μας χρονιάς, εσύ λείπεις. Σ’ έφαγε ο έρωτας κι η δουλειά στον παιδικό σταθμό.
Κάναμε σχέδια κι όνειρα. Το πάρτι της ορκωμοσίας. Διακοπές κι οι τέσσερις το καλοκαίρι του 2016. Είχαμε υποσχεθεί να τα συζητήσουμε όλα στον καφέ που θα πίναμε πριν φύγω για κατασκήνωση.
Θέλατε να με δείτε, τρομάρα σας!
Μέχρι που ξημέρωσε εκείνη μέρα.
Μια μέρα του Ιουνίου, ζεστή και χαρούμενη. Είχα πάει για μπάνιο στη θάλασσα, θυμάμαι. Γύρισα σπίτι κι έπεσα να κοιμηθώ. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένα μήνυμα μ’ έκανε να χάσω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου.
Οι λέξεις χαράχτηκαν στη μνήμη μου για πάντα. Ατύχημα. Μηχανή. Χάσαμε.
Άρχισα να τρέμω και να κλαίω. Ήθελα να ουρλιάξω κι όμως, δεν το έκανα. Ξέρεις γιατί; Γιατί έπρεπε να ενημερώσω τις υπόλοιπες. Έπρεπε να φανώ δυνατή, να σηκώσω το ακουστικό και να ενημερώσω τα κορίτσια. Μια πρόταση χωρίς ανάσα και μετά τα δάκρυα αφέθηκαν ελεύθερα.
Τρία κορίτσια πια.
Σε σκεφτόμουν για καιρό. Αυτά που λέγαμε, τα γέλια μας, τις λύπες μας, τα κορίτσια. Ακόμα το κάνω, αλλά τώρα δεν πονάω τόσο. Στην αρχή ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Είχα περάσει ήδη μια μεγάλη απώλεια κι όμως εσύ μ’ έκανες να συνειδητοποιήσω πολλά περισσότερα.
Μου λείπεις ρε!
Μπορεί να μην το λέω ή να μην το δείχνω, αλλά μου λείπεις. Σε όλους και σε όλες.
Ξέρω πως είσαι περήφανη για μας. Μην αγχώνεσαι, δε θα χαθούμε μεταξύ μας. Έχουμε εσένα να μας ενώνεις.
Ακόμα και τώρα, εσύ κάνεις κουμάντο!
Πάντα θα σ’ αγαπάμε, να το ξέρεις.
Μπορεί να φεύγει το ’16, όμως εσύ δε θα φύγεις ποτέ.
Σ’ αγαπώ πολύ φίλη μου!
Πηγή: ilov.gr
Συντάκτης: Μοχράνη Κατερίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου