Παύση ή πίεση;

 

(Απρίλιος πλέον...)

Κοίτα να δεις που πέρασε ο καιρός και κείμενο δεν έχω γράψει. Μέσα Απρίλη αξιώθηκα! Πάλι καλά να λέμε δηλαδή γιατί θα μας έπιανε καλοκαίρι…
Όρεξη… Μηδέν!
Έμπνευση… Μηδέν!
Ιδέες… Μηδέν!
Και παρ’ όλα αυτά, θέλω να λέγομαι και αρθρογράφος! Χα χα χα! Τους πέντε ανθρώπους που με διαβάζουν λυπάμαι!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ας το πάρουμε αλλιώς…
Μέσα Απρίλη μου ήρθε η όρεξη να γράψω ένα κείμενο που σχετίζεται με το γράψιμο. Οι απόψεις διίστανται και κάθε που συμβαίνει αυτό, χρειάζομαι μια κόλλα Α4 να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου…

Πριν μερικά βράδια, ένας άνθρωπος (και τι άνθρωπος!), μου είπε πως χρειάζομαι παύση απ’ τη γραφή. Μεγάλη κιόλας! «2-3 μήνες» για την ακρίβεια. Συνέχισε λέγοντας πως είμαι υπολογιστής και πως αν κάτσω να γράψω, γράφω πέντε κείμενα την ημέρα για πλάκα. Υποστήριζε με σθένος την άποψή του. «Χρειάζεσαι παύση. Να βρεις τον εαυτό σου. Να βρεις έμπνευση, όρεξη και ιδέες. Όλοι χρειάζονται μια παύση».

Απ’ την άλλη όμως, έχω και τις υποχρεώσεις. Ένα κείμενο την εβδομάδα που πλέον δεν είναι ένα την εβδομάδα, αλλά έχω φτάσει ένα το μήνα. Ντροπή και αίσχος! Και πιέζομαι… πιέζομαι… πιέζομαι, αλλά όχι! Τίποτα.

Να τώρα, έκατσα να γράψω ένα κείμενο. Μια ωραία ιστορία. Έγραψα αστραπιαία 400 λέξεις και μόλις έριξα μια δεύτερη ματιά… DELETE. Όλο όμως! Και γιατί αυτό; Γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελα. Άλλο σκεφτόμουν, άλλο ήθελα, άλλο πέρασε στα δάχτυλα και το αποτέλεσμα;; Άστο! Κάδος Ανακύκλωσης.

Δεν είναι αυτό ένα πρόβλημα; Δεν δημιουργεί μια σύγχυση;
Δημιουργεί.

Έχω περάσει ατελείωτες ώρες να αναρωτιέμαι αν όντως μπορώ να το κάνω. Αν όντως έχω το ταλέντο. Αν θα καταφέρω να βγάλω κάτι ποιοτικό. Αν θα αρέσει στον κόσμο και το κυριότερο, αν θα αρέσει σε εμένα. Μεγάλο πράγμα! Κάποτε ήξερα… Έγραφα ένα κείμενο και μου έπαιρνε μερικά δευτερόλεπτα για να δω αν μου αρέσει. Αν μου άρεσε;;; Πετούσε! Αν όχι… ε, λες και το καταλάβαινε και ο κόσμος και έπαιρνε την κάτω βόλτα.

Και αν έχω αγαπήσει κείμενά μου! Όχι να το παινευτώ, αλλά έχω γράψει κειμενάρες. ΚΕΙ-ΜΕ-ΝΑ-ΡΕΣ! Και φυσικά, έχω γράψει και κείμενα που δε θα τα διάβαζα καν. Τα έγραψα όμως! Έγραφα, ρε φίλε, πολύ! Πάρα πολύ! Ασταμάτητα.

Θυμάμαι πως όταν έφευγα για εκείνο το μέρος που δεν υπάρχει υπολογιστής, έγραφα 15 κείμενα σε δέκα μέρες, ώστε να υπάρχει υλικό. Έγραφα κάθε μέρα και τώρα… ούτε αυτό το εξομολογητικό κείμενο δεν μπορώ να τελειώσω… 389 λέξεις… 390 λέξεις… Και τελειωμό δεν έχει!

Οπότε, δεν ξέρω τι να κάνω… Να προσπαθήσω να ξε-βαλτώσω ή να πάρω το δίμηνο διαλειμματάκι μου; Κι αν ισχύει το ρήτο «ό,τι αφήνεις, σε αφήνει», εγώ τι θα κάνω μετά; Πότε θα ξαναγράψω; Τι θα απογίνω; Αν μετά από τόση παύση, δεν καταφέρω να επανέλθω;

Αλλά, αν συνεχίσω έτσι, τι θα γίνει; Αν συνεχίζω να πιέζομαι, ώστε να βγουν λέξεις και στο τέλος κάνω μια μεγάλη τρύπα στο νερό; Αν μόνη μου κάνω πέρα το γράψιμο που τόσο αγαπώ; Τι θα γίνει;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Έφτασε σε τέλμα το Κατερινάκι! Παύση ή πίεση; Φόβος άρνησης γραφής ή φόβος μη επιστροφής;
Και δύο μήνες, ρε παιδί μου, πολύς καιρός…

Τι θα κάνω;;;

*511 λέξεις με το ζόρι! Καλό μήνα βρε! Χαχαχαχαχα!