Τα καταφέραμε!

 

Μου φαίνεται πολύ περίεργο που τελειώνει η φετινή –σχολική!- χρονιά!
Ένα τραγούδι ηχεί στ’ αυτιά μου απ’ το πρωί…
«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Στη σκηνή… Σαν ροκ συγκρότημα…».

Τα καταφέραμε, ρε παιδιά!

Απίστευτο! Σαν ψέμα μου φαίνεται μετά από τόσους μήνες τηλεκπαίδευση. Μετά από τόσους μήνες εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης. Μετά από τόσες ώρες μπροστά στην κάμερα με τα χαμόγελά μας να φαίνονται μεγάλα και λαμπερά και την καρδιά μας σφιγμένη. Πόσα ματάκια μας κοιτούσαν άλλοτε με αγάπη και άλλοτε με απορία. Πόσα χεράκια έπιαναν μολύβια, ψαλίδια και κόλλες μακριά μας και πόσες φωνούλες φώναζαν «κυρία, κοίτα τι έκανα!!!».

Να είχα μια αγκαλιά να τα κρατούσα σφιχτά για ώρες…. Αλλά που τέτοια τύχη! Αυτός ο ιός μας κράτησε μακριά για καιρό… Πολύ καιρό!

Παιδιά μεγάλωσαν με αστραπιαία ταχύτητα όσο ήμασταν σε καραντίνα. Άλλα άρθρωναν κανονικά λέξεις, άλλα έκοψαν την πάνα, έμαθαν να κρατούν σωστά το μολύβι και να γράφουν ό,τι μπορούν και όπως μπορούν. Αναπτύχθηκαν γνωστικά, συναισθηματικά και σωματικά μακριά μας. Έκαναν μόνα τους ό,τι θα έκαναν μαζί μας στο σχολείο και είμαι πάρα μα πάρα πολύ περήφανη!

Δεν είναι εύκολο να είσαι δασκάλα μέσα από μια κάμερα και ειδικά όταν τα παιδιά σου είναι μικρά. Κάθε μέρα ξεκινούσα την τηλεκπαίδευση με το άγχος ότι δε θα με θυμούνται ή με τον φόβο ότι δε θα με θέλουν. Και πες, οκ, αυτό το ξεπέρασα… Τι γίνεται με την εκπαιδευτική διαδικασία όμως; Θα βγει μάθημα κι αν ναι, πως θα βγει… Και όλα αυτά κάθε μέρα.

Αλλά πέρασε ο καιρός και γυρίσαμε… Παρά τα κενά σε ύλη ή τους άδειους φακέλους από εργασίες, επιστρέψαμε στην τάξη μας όλοι. Δυνατοί και χαρούμενοι! Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα όταν άκουσα την πρώτη ατάκα «εσένα, κυρία, πως σε λένε;». Μαχαιριά στην καρδιά!

Μετά από εννέα μήνες έγινε αυτή η ερώτηση!

Και στο καπάκι, ήρθε και η επόμενη ώστε να ανοίξει περισσότερο την πληγή. «Κυρία, εγώ δε σ’ αγαπάω πια γιατί με ξέχασες!». Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με πονέσει περισσότερο εκείνη τη στιγμή.

Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω «μα πως γίνεται να σας ξεχάσω;», αλλά μάταια. Ο ιός με είχε κερδίσει και έβαλα στοίχημα να αλλάξω το αποτέλεσμα. Δε θα έδινα στα παιδιά μου μια χρονιά σκιά. Θα τους έδινε μια χρονιά περίεργη με ένα πολύχρωμο φινάλε!

Και το κατάφερα!

Με τα παιχνίδια και τα τραγούδια μου. Τα γέλια, τα χορευτικά, τα παραμύθια, τα πάρτυ, τις αγκαλιές, τα γαργαλητά, τα αστεία, τα χρώματα και όλα όσα γέμιζαν την καρδιά και το μυαλό τους με νεραιδόσκονη. Έκανα πραγματικά ό,τι μπορούσα για να τους δώσω μέσα σε έναν μήνα τη χρονιά που θα έπρεπε να είχαν.

Μια χρονιά γεμάτη φίλους. Γεμάτη γέλια. Γεμάτη γνώση. Γεμάτη χαρά και απεριόριστη αγάπη. Και είμαι πραγματικά ευγνώμων που τα κατάφερα!

Ευγνώμων για εκείνα. Για τους συναδέρφους μου. Για το σχολείο. Ευγνώμων για μένα την ίδια!

Τα καταφέραμε, ρε φίλε!

Καταφέραμε μέσα σε μια πανδημία να είμαστε δασκάλες και μέσα σε μια πανδημία κατάφεραν, οι μικροί μου ήρωες, να γίνουν από μικρούληδες, μεγάλοι μαθητές.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω τη φετινή χρονιά. Μια χρονιά γεμάτη αλλαγές και έντονα συναισθήματα. Μια χρονιά γεμάτη δημιουργικότητα, παιδικές φωνές, ενήλικες συναδερφικές αγκαλιές και αμέριστη κατανόηση.

Το μόνο που θέλω να πω είναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ! Σε όλους και σε όλα για όλους και για όλα!

Καλό μήνα! #wedidit