Στο καλό, Μάϊε! Καλως ήρθες Ιούνιε!

 

(Φτάσαμε αισίως και στον 6ο μήνα του χρόνου. Αισίως;;;; Wtf;;;)

Ζόρικος μήνας ο Μάϊος. Άστα να πάνε! Δεν ξεκίνησε καλά, όπως αναφέρθηκε και στο παραπάνω άρθρο, και φυσικά δεν έκλεισε και καλά! Για κάποιο λόγο νομίζω πως πρέπει να χαρακτηριστεί ο μήνας της πίεσης. Και όχι της αρτηριακής!

Μετά το Πάσχα, όλα κυλούσαν ήσυχα και όμορφα! Μετρούσα τις μέρες αντίστροφα για να ξεκινήσουν τα σχολεία, έφτιαχνα το πρόγραμμά μου, έκανα σχέδια και όνειρα για όλα όσα ήθελα να πραγματοποιήσω μόλις επιστρέφαμε στην κανονικότητα, αλλά όχι.

«Οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί συνεχίζουν την αναστολή τους είτε μέχρι τις 17, είτε μέχρι τις 24 Μάϊου». ΣΟΚ ΠΡΩΤΟ.
Δε μιλιόμουν. Είχα νεύρα όλη μέρα και εκνευριζόμουν κάθε φορά που άκουγα τη λέξη «τηλεκπαίδευση». Ρε παιδί μου, δε λέω! Ωραία να δουλεύεις απ’ το σπίτι σου, με το καφεδάκι σου και την ησυχία σου. Να μπορείς στα ενδιάμεσα κενά να βάλεις κι ένα πλυντήριο ή να μαγειρέψεις κι ένα πιάτο φαγητό, αλλά δεν υποφέρεται το μάθημα στα 3χρονα μέσα από μια οθόνη! Δεν γίνεται!

Πολλούς μήνες το κάναμε! Το μάθαμε και ελπίζουμε να μην το επαναλάβουμε ποτέ ξανά! Ποτέ ξανά!
Βέβαια το «ποτέ ξανά» έγινε «έλα, μια εβδομάδα ακόμα είναι! Θα περάσει!», αλλά εγώ να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα! Όσο σκεφτόμουν τις δουλειές που είχα να κάνω στο σχολείο, τόσο περισσότερο φούντωνα. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, ο covid ερχόταν όλο και πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά!

Άκουγα λέξεις όπως διασωλήνωση, υποξαιμία, εισαγωγή και δεν πίστευα στα αυτιά μου!

Έναν χρόνο, την τύχη μου μέσα, ήμασταν όλοι καλά. Φίλοι, γνωστοί και οικογένεια. Και τώρα, στα γαμωτελειώματα του μαρτυρίου πέφτει ο ένας μετά τον άλλον σαν τα κοτόπουλα. Και δώσε απώλειες γεύσης και όσφρησης. Δώσε οξυγόνο και θερμόμετρα. Βιταμίνες, παυσίπονα, χάπια και άλλα χάπια και ξανά χάπια και οξυγόνο. Και βέβαια, self-tests.

Κάθε εβδομάδα. Κάθε μέρα και κάθε ώρα μην σου πω αλλά κλαίω τα 7 ευρώ! Να βγαίνει το πρώτο αρνητικό και μετά από δύο μέρες να σκάνε οι δύο γραμμούλες και αντί να ακούω «να μας ζήσει!», να ακούω «τρέχα τώρα για μοριακό!». Και να οι βατονέτες να μπαίνουν σε μύτες και φάρυγγες και μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα να περνούν οι εικόνες διασωλήνωσης απ’ τα μάτια μου. Γιατί με τόσο Grey’s Anatomy έχως μάθει να αυτοδιασωληνώνομαι! Και αφού κοιτάω το θετικό self, σκάει τηλέφωνο απ’ το μικροβιολογικό και ακούω “αρνητικό το μοριακό σας!» και νιώθω λες και κέρδισα το joker.

Και τα tests συνεχίζονται σε ακλόνητους ρυθμούς. Και ανοίγουν και τα σχολεία. Και φοράω και διπλές μάσκες. Χαμός! Μικρά πιτσιρίκια να κλαίνε γιατί έχουν ξεσυνηθίσει το σχολείο και θέλουν τη μαμά και σε κάθε δάκρυ να τρέμει το φυλλοκάρδι μου να τα πλησιάσω για να τα παρηγορήσω μην τυχόν και κολλήσω τίποτα και μετά τρέχω. Και δώσε διπλή μάσκα και η δύσπνοια προ των πυλών. Η δε εφίδρωση απ’ το άγχος και την πίεση να δίνει ρέστα. Να αλλάζω δύο φορές ρούχα κατά τη διάρκεια του 8ώρου.

Δεν είναι καθημερινότητα αυτή. Απαπαπα!

Και να έχω το άγχος του covid κάθε μέρα στο σχολείο, οπλισμένη με τα covid gun, τα αντισηπτικά και τις μάσκες μου. Να έχουμε και τους 40 βαθμούς τέλη Μάϊου και φυσικά να τρέχουμε πανικόβλητες να προλάβουμε να καλύψουμε όλα τα κενά που άφησε πίσω της η τηλεκπαίδευση! Δεν μου έφταναν οι ώρες της ημέρας. Να δουλεύω ασταμάτητα και να παρακαλάω για μερικές ακόμα ώρες της ημέρας για να τελειώσω.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά αυτόν τον γαμωμήνα, το τελευταίο Σάββατο σκάει και η κρίση πανικού γιατί όσο να ναι, όλη αυτή η πίεση κάπως πρέπει να εκδηλωθεί και σε συνδυασμό με την αγοραφοβία που απέκτησα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, δεν είναι ό,τι καλύτερο!

Γενικότερα, αυτός ο Μάϊος να φύγει και να μην ξαναγυρίσει!

*Όχι όλος ο Μάϊος! Έχω κάτι απογεύματα που θέλω να τα θυμάμαι συνεχώς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!

Στο καλό, Άνοιξη και να μας γράφεις! Καλώς ήρθες Καλοκαιράκι! Καλώς ήρθες Ιούνιε!