Αχ, Αύγουστε...

 

(Αύγουστος 2021)

Δεν ξέρω, πλέον, πόσο καιρό έχω να γράψω!

Περνούν οι μέρες και πραγματικά δεν γράφω τίποτα. Το λευκό, του λευκού…

Κάποτε περνούσαν οι μέρες και έγραφα ασταμάτητα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον φίλο μου, τον Γιάννη, που συνδέθηκε στην πλατφόρμα κειμένων και έβλεπε για δεκαπέντε συνεχόμενες φορές το όνομά μου δίπλα σε αρχείο! Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, θα μου πει «εσύ, κορίτσι μου, ήσουν πολύμηχάνημα!».

Ε, αυτές οι ένδοξες μέρες που έγραφα ασταμάτητα, μάλλον, πέρασαν. Νιώθω πως δεν έχω να γράψω τίποτα, ενώ έχω τόσα πολλά να πω. Φαντάσου, δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω!

Έλεγα ότι θα γράψω ένα κείμενο για όλα όσα συνέβησαν τον Ιούλιο και να ευχηθώ με λαχτάρα «Καλό Αύγουστο!», «Καλό καλοκαίρι!» και «Καλή άδεια!». Αμ, δε! Νομίζω πως όλα όσα συνέβησαν ολόκληρο τον Ιούλιο είναι πταίσματα μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν αρχές τουτουνού του μηνού!

Δεν ξέρω…. Ο Ιούλιος ήταν ένας μήνας που πέρασε και δεν ακούμπησε (κυριολεκτικά και μεταφορικά!). Έτρεχα πανικόβλητη να προλάβω να κάνω όλες τις δουλειές του σχολείου για τη νέα χρόνια. Να φτιάξω τα παράθυρα για φθινόπωρο και Χριστούγεννα* (μην τρέχω τον Νοέμβριο, κρίμα είναι!), να φτιάξω τα συρτάρια, να μαζέψω και να ξεχωρίσω ό,τι χρειάζομαι, να φτιάξω φακέλους, να διορθώσω ό,τι διαλύθηκε απ’ τα φετινά τρίχρονα, ώστε να τα βρουν έτοιμα τα επόμενα. Να κάνω λίστες με όσα χρειάζομαι, να προετοιμάσω τις νέες συναδέλφους για την επόμενη χρονιά και να παρηγορηθούμε οι παλιές δίνοντας η μία στην άλλη ελπίδες για τη φετινή χρονιά.

*ΝΑΙ, ΡΕ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! ΑΚΟΥΣ, ΚΥΡΙΑΚΟ; ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ «ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» ΔΕΝ ΞΑΝΑΚΑΝΩ!

Και όλα αυτά για τη δουλειά! Για βάλε και την προσωπική μου ζωή λίγο μέσα στον χαμό; Πότε να προλάβω να αποφορτιστώ για να είμαι μια νορμάλ (ποτέ!) σύντροφος; Ο άλλος εμένα τι μου φταίει; Γιατί πρέπει να περνάει τα πάνδεινα μαζί μου και να του φορτώνω όλη την πίεση; Έχει κι αυτός τα δικά του. Μπορεί να χρειαστεί τη στήριξη και τη βοήθειά μου κι εγώ να μην είμαι σε θέση να τη δώσω. Γροθιά στο στομάχι.

Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την αναζήτηση ελεύθερου χρόνου για μένα, μια ξόφαλτση στεναχώρια που πέρασα και την τελειομανία μου, έκαναν το σύστημα να κρασάρει! Τι εννοώ;

Αρχές Αυγούστου, η αρχή!
Στις διακοπές μου, αυτές τις τρεις μέρες που δόξα τω Θεώ έφυγα γιατί δε με βλέπω να φεύγω άλλες, η υπερέντασή μου χτύπησε κόκκινο. Τα νεύρα και οι καβγάδες δεν έλειπαν από αυτό το σουαρέ, η κούρασή μου να θέλει να βγει και να μην την αφήνω γιατί δεν ήθελα να κοιμάμαι συνέχεια και μέσα σε όλα αυτά να έχουμε και τις φωτιές. Μια στην Αθήνα και μια στη Μεσσηνία όπου βρισκόμασταν. Και το άγχος να μεγαλώνει γιατί είχαμε τη μαμά στην Αθήνα. Με δύο σκυλιά. Μόνη της. Οπότε αυτές τις διακοπές, δεν τις λες και διακοπές.

Γυρνώντας στην Αθήνα, ήρθαμε αντιμέτωπες με όλο αυτό που γινόταν. Στις ειδήσεις, χαμός. Στον αέρα, χαμός. Οι στάχτες παντού. Απ’ τη μέρα που γύρισα σκεφτόμουν «λες να πιάσει φωτιά και στο Αλεποχώρι που θέλω να πάω το ΣΚ;» και όλος αυτός ο φόβος με έτρωγε. Διανύαμε και μια δύσκολη φάση στα προσωπικά οπότε οι σκέψεις μου και οι φόβοι μου γιγαντώνονταν. Είχα και άγχος για κάτι χαρτιά που είχα να μαζέψω και 6 του μήνα, ήρθε και ξέσπασε ό,τι κουβαλούσα και έτσι ξαφνικά προέκυψε ένα θέμα υγείας.

-Πέρνα, Κατερινούλα, το πρώτο Σάββατο του Αυγούστου στο νοσοκομείο!-.

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, άλλαξε όλο το πρόγραμμα. Ξυπνούσα απ’ τα άγρια χαράματα για να πίνω φάρμακα, έτρωγα νερόβραστα, ήμουν προσεκτική και άκρως ήσυχη και προσπαθούσα να μην ταράζομαι. Ωραία αδειούλα! Εν συνεχεία, ήρθε κι άλλη ταλαιπωρία κι άλλες εξετάσεις, από τις οποίες καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα. ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ.

Κουβαλάει μεγάλο βάρος αυτή η λέξη, να ξέρετε. Στρες, πίεση, άγχος, στεναχώρια, θυμό. Όλα αυτά κάπως, κάπου, κάποτε πρέπει να εξωτερικευθούν. Εμένα έγινε! Και τι πρέπει να κάνω; Να ηρεμήσω. Και πως θα γίνει αυτό; Γράφοντας τα όλα στα παλιά μου τα παπούτσια αρχικά, αλλά επί του πρακτέος χρειάζομαι βοήθεια. Ψυχοσυναισθηματική, σωματική, διατροφική. Χρειάζομαι όρια. Να μάθω να λέω στον εαυτό μου «ώπα, Κατερίνα! Μέχρι εδώ πας!». Να έχω χρόνο για μένα, για τους ανθρώπους μου.

Να κοιμάμαι καλά (είπε ο άνθρωπος που πετάγεται μες στη νύχτα!), να ξεκουράζομαι, να χαλαρώνω, να διαβάζω βιβλία, να γράφω, να πηγαίνω εκδρομές. Να λέω όσα νιώθω και να μην τα κρατάω μέσα μου, να εκφράζομαι, να μην νοιάζομαι μόνο για τους άλλους… Υπάρχω κι εγώ κάπου!

Αλλά, για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζομαι βοήθεια. Και υποστήριξη. Και υπομονή. Και πρέπει να ηρεμήσω γιατί τα ψυχοσωματικά θα γίνουν παθολογικά και μετά τρέχα γύρευε. Κι ας βγω για λίγο απ’ τον μικρόκοσμό μου… Ας κοιτάξω τι γίνεται γύρω μου. Γύρω μας. Όλα είναι ασήμαντα… Όλα! Αλλού είναι τα σημαντικά…

Οπότε, τι καλό μήνα να πω; Τι καλό καλοκαίρι και τι καλή άδεια; Θα πω μόνο ένα «καλή δύναμη!». Νομίζω ότι ταιριάζει και σε εμένα και στους γύρω μου.

Αχ, Αύγουστε….