Μια φορά νονά (σου), πάντα νονά (σου)

(για το πιο φωτεινό ανθρωπάκι του πλανήτη!)

 Όταν ξεκινάω να γράψω άρθρο για κάποιον που αγαπώ, πάντα μα πάντα, δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Η συναισθηματική μου φόρτιση είναι τόσο μεγάλη που αποδιοργανώνομαι τελείως! Έτσι και τώρα…

Μέρες προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για γράψω αυτό το κείμενο. Συγκεκριμένα οχτώ μέρες γιατί, πέρα απ’ τη συναισθηματική φόρτιση, ήθελα να συλλέξω όλα μου τα στοιχεία ώστε να βγει ένα σωστό και ολοκληρωμένο άρθρο.

Το θέμα του; Η βάφτιση του χρυσαφένιου βαφτισιμιού μου!

Μήνες τη σκεφτόμουν και μήνες την προετοιμάζαμε! Τελικά, οι σκέψεις μου πήραν περισσότερο χρόνο απ’ την πραγματική προετοιμασία, αλλά τελοσπάντων το προσπερνώ! Μήνες ολόκληρους να κοιτάω θεματικές, χρώματα, ρούχα, παπούτσια… Ό,τι σελίδα κι αν άνοιγα στο διαδίκτυο, τσουπ, πεταγόταν και μια διαφήμιση για την πιο σημαντική μέρα της ζωής του μωρού σας. Ναι, μαντάμ, την έχουμε αντιληφθεί τη σημαντικότητα! Μπορούμε και μόνες μας να πνιγούμε στο άγχος! Δε σας χρειαζόμαστε!

Κάθε μέρα, για μήνες, πριν κοιμηθώ έψαχνα τα ίδια πράγματα… Θεματικές, στολισμούς, ρούχα, παπούτσια, σταυρούς, χρώματα κλπ. Τα έκανα screenshot και τα έστελνα στην κουμπάρα μου, τη μαμά μου και την αδερφή μου. Και ακολουθούσε ο εξής διάλογος…

-Μα δεν είναι πολύ ωραία!!!
-Ναι… Ναι!
- Κάτσε να σας στείλω κι αυτό το γαλάζιο! Αχ, βρήκα και ένα βεραμάν! Ιιιι… Μη δείτε το μπλε ρουά ή το ολόλευκο! Πω πω… Δείτε και αυτό! Πόσο θα του πηγαίνει… Ένας κούκλος!

Μόνη μου μιλούσα επί μήνες. Η κουμπάρα μου μού είχε ζητήσει δύο-τρία πραγματάκια και έχοντάς τα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, βασανιζόμουν για καιρό με λαμπάδες και μαρτυρικά. Να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω τι πρέπει να έχω έτοιμο μέχρι τη βάφτιση. Να διπλοτσεκάρω πράγματα, να αλλάζω νούμερα στα ρούχα, να επιλέγω τελευταία στιγμή μαρτυρικά και στολισμό κολυμπήθρας και ενάμιση μήνα πριν το μυστήριο τα είχα όλα έτοιμα.

-Ακόμα και δικά μου πράγματα! Από φουστάνι και παπούτσια μέχρι μακιγιάζ και μαλλί!-.

Και φτάνει η μέρα της βάφτισης! Και ναι, το αγόρι μας ήταν ένας κούκλος! Ο πιο όμορφος ξεκάθαρα! Χαμογελαστός και ευδιάθετος. Να εκνευρίζεται λιγάκι που τον ταλαιπωρούσαμε και λογικό και επειδή ψιλοβαριόταν, ήθελε να ρίξει το ευαγγέλιο απ΄το χέρι μου την ώρα που διαβάζαμε το Πιστεύω. Καλή φάση! Να τρέμω εγώ ολόκληρη απ’ το άγχος, να έχω δίπλα μου τη Μαρία να προσπαθεί να διαβάσει και να έχουμε να αποφύγουμε και τα χεράκια του μικρού. Ένα χάρμα το Πιστεύω. Κάντε το εικόνα!

Και φτάνουμε στην κολυμπήθρα. Εκεί ο μικρός αρχίζει και φορτώνει. Τόση ώρα αγκαλιά, να κάνει και ζέστη, να μην έχει πιει νεράκι, να θέλει να κοιμηθεί (πολύ βαφτιστήρι της Μαρίας), μπορεί να πεινούσε (πολύ δικό μου βαφτιστήρι) οπότε άρχισε τις γκρίνιες και τα κλάματα. Εκεί επιστρατεύτηκαν κουτάκια από τσίχλες, παιδικά τραγούδια, η μπάντα του Δήμου, πέντε-έξι κλόουν, ένα μουσικοχορευτικό σχήμα και δικός μας ανένδοτος. Σε φάση «τώρα τη βάψατε, θα κλαίω μέχρι να λιώσουν οι καρδιές σας από τις τύψεις!».

Και το έκανε! Να βάζουμε το λάδι και να σπαράζει. Και μαζί με τον μικρό να σπαράζει και η καρδιά μου. Και να λέω στη μάνα του «μη στεναχωριέσαι! Λογικό είναι! Θα σταματήσει!» και να μου λέει «δε στεναχωριέμαι!». Δεν είμαστε τυχαία φίλες αλλά αυτό θα το αναλύσω σε άλλο άρθρο γιατί σχετίζεται με την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.

Εγώ όμως τα έλεγα για να τα ακούσω εγώ που πραγματικά έλιωνα από τύψεις και ενοχές. Αφού όταν τον είχε η Μαρία αγκαλιά και ΕΥΤΥΧΩΣ είχε σταματήσει να κλαίει του έλεγα «οι νονές σ’ αγαπάνε πάρα πολύ και ευτυχώς που είσαι τόσο μικρούλης και δεν θα το θυμάσαι αυτό μεγαλώνοντας!». Ενοχές και ενοχές και ενοχές και εκείνος ένας άρχοντας. Αραχτός σε αγκαλιές και κατάκοπος. Αν μπορούσε να μιλήσει είμαι σίγουρη πως θα μας έλεγε «έλα παιδιά! Πολύ κράτησε όλο αυτό. Πεινάω και νυστάζω!».

Πολύ βαφτιστήρι μας και παιδί της Έλενας! Χαχα!

Αλλά ο άτιμος, ο κούκλος, ο νεοφώτιστος, όχι μόνο δεν κοιμήθηκε πολύ, αλλά έκανε χαμό στο τραπέζι τραβώντας τα τραπεζομάντηλα, αναποδογυρίζοντας πιάτα, βάζοντας στο στόμα ό,τι έβρισκε μπροστά του, χαμογελώντας και χαχανίζοντας σε όλους. Έσυρε τον χορό, έπαιξε σαν να μην υπάρχει αύριο, πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά και μας έκανε όλους βούτυρο κάθε φορά που μας κοιτούσε!

Μα τι παιδί, Θεέ μου!

Λοιπόν, αστέρι μου… Μόλις μεγαλώσεις, θα σου διαβάσω αυτό το κείμενο για να ξέρεις τι τράβηξες εκείνη την ημέρα, αλλά και για να μάθεις, πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Όχι μόνο εγώ, αλλά και η άλλη σου νονά! Να είσαι γερός, δυνατός και μονίμως ευτυχισμένος. Ατρόμητος και φωτεινός. Θα είμαστε πάντα δίπλα σου για να σου δίνουμε την ώθηση να μεγαλουργήσεις. Ποτέ πίσω ή μπροστά σου. Μαζί σου στα εύκολα και στα δύσκολα. Η καθεμία, με τον δικό της ανορθόδοξο τρόπο, να σου δείξει κι άλλες πτυχές αυτού του κόσμου. Φίλοι και σύμμαχοί σου. Όποιο θετικό ή αρνητικό χαρακτηριστικό μας και αν πάρεις (συγγνώμη Έλενα και Δημήτρη αλλά έχουμε πολλά. Το ξέρετε!), να το αξιοποιήσεις για να κατακτήσεις τον κόσμο. Ένα είναι σίγουρο όμως… Η καρδιά σου και η αγκαλιά σου θα είναι μεγάλη για να χωράει όλον τον κόσμο και γεμάτη από εμάς που θα σε λατρεύουμε!

Δεν νομίζω πως υπάρχουν λέξεις να περιγράψω αυτό το συναίσθημα. Αλήθεια! Το μόνο που θα πω είναι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γονείς σου γι’ αυτό το δώρο! Εσένα!

Έλενα και Δημήτρη σας υπερευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου!

Σας αγαπάμε πολύ όλους

Οι νονές!

Και το όνομα αυτού… Λεωνίδας – Μάριος!!!