Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί που ήθελε να ακούσει ξανά το αγαπημένο του παραμύθι. Ξανά και ξανά και ξανά. Θα του το διάβαζες; Θα το άφηνες να βουτήξει στη μαγεία των παραμυθιών; Θα το μεγάλωνες με παραμύθια; Σιωπή. Σκέψη. Αμφιβολία. Θα το μεγάλωνες με παραμύθια;
Ναι, παραμύθια! Σαν κι αυτά που μιλάνε για τον πρίγκιπα που ερωτεύτηκε την πριγκίπισσα ή για τον ιππότη που μ’ ένα δόρυ σκότωσε τον δράκο. Τέτοια παραμύθια! Περίμενε! Μην απαντήσεις ακόμα. Πολύ πιθανόν, η απάντησή σου να είναι αρνητική γιατί θεωρείς πως ένα παιδί δεν χρειάζεται να μεγαλώσει μέσα στη «ροζ» ασφάλεια των παραμυθιών. Θεωρείς πως ένα παιδί μέσα απ’ τα παραμύθια δεν θα σκληραγωγηθεί. Δεν θα μάθει για τη δύσκολη πλευρά της ζωής. Αυτή άλλωστε δεν είναι η «δουλειά» ενός παραμυθιού; Να μεταφέρει τα παιδιά σ’ έναν άλλο κόσμο. Μακριά από το κακό, το φόβο ή τον πόνο; Κι όμως δεν είναι αυτός ο σκοπός του.
Το παραμύθι είναι ένα «εργαλείο» με απίστευτη δύναμη. Μέσα από ένα παραμύθι, το παιδί καλλιεργεί τη φαντασία του, τη δημιουργικότητά του, τη σκέψη του. Έρχεται αντιμέτωπο με συναισθήματα και καταστάσεις που εμείς -εσύ σαν γονιός κι εγώ σαν εκπαιδευτικός-, αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε. Μέσα από το παραμύθι συγκρουόμαστε με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Μαθαίνουμε αξίες, όρια, έννοιες δύσκολες όπως η δικαιοσύνη, η φιλία, η οικογένεια, ενώ ερχόμαστε σε επαφή με την έννοια του θανάτου και της απώλειας.
Δεν υπάρχουν, αγαπητέ ρεαλιστή γονέα, μόνο τα παραμύθια που μιλάνε για τον απόλυτο και αμοιβαίο έρωτα του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας. Υπάρχουν παραμύθια που στηρίζονται στην έννοια της απώλειας, του θανάτου και της μοναξιάς όπως είναι η σταχτοπούτα, στην αντίθεση του καλού και του κακού -του όμορφου και του άσχημου- όπως η πεντάμορφη και το τέρας. Κάθε παιδί διαλέγει ένα παραμύθι ανάλογα με τη διάθεση και την ψυχολογική του κατάσταση. Κάτι το οποίο είναι δύσκολο να το καταλάβουμε εμείς οι μεγάλοι. Θα κολλήσει μ’ ένα παραμύθι μέχρι να πάρει οτιδήποτε μπορεί από κείνο και μετά θα πάει στο επόμενο.
Καλέ μου γονέα, μη φοβάσαι να διαβάσεις στο παιδί σου παραμύθια που εσένα σε στεναχωρούν ή σε τρομάζουν. Εσύ, έχεις κατανοήσει το ηθικό δίδαγμα τους και μπορείς πιο εύκολα να ταυτιστείς με το παραμύθι διότι το συνδυάζεις με γεγονότα της ζωής σου. Το παιδί μέσα από το παραμύθι -και με την πάροδο του χρόνου- θα μπορέσει να καταλάβει πως στη ζωή δεν είναι όλα καλά και όμορφα. Θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται και το κακό, το άδικο, το σκληρό. Αυτή είναι η δουλειά του παραμυθιού.
Επομένως τι θα μου απαντήσεις τώρα; Ότι πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά όπως λέει κι ο Αναγνωστάκης ή ότι πρέπει να τους διαβάζουμε παραμύθια για να μπορέσουν μόνα τους να βρουν την αλήθεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου