Η υπόσχεση

 

(Χαρούμενες Οκτωβριανές μέρες!)

Έχω φτάσει πλέον στο σημείο να μην γράφω για μέρες. Εβδομάδες. Ίσως και μήνες. Να θέλω να αγγίξω λίγο το πληκτρολόγιο αλλά να φοβάμαι πως ό,τι κι αν προσπαθήσω να γράψω, δε θα μου βγει όπως το θέλω ή δε θα μου βγει καθόλου.

Κάποτε έγραφα πάρα πολύ και έλεγα, άκου τώρα!, ότι γράφοντας γαληνεύει η ψυχή μου! Αλήθεια ή ψέμα; Ούτε εγώ μπορώ να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση.

Έχω γράψει πολύ ωραία κείμενα. Δυνατά, συναισθηματικά, άκρως αγαπησιάρικα. Έχω γράψει κλάψες, φόλες (κακιά λέξη αλλά ισχύει), Κατερινίστικα, τρόμου, ιστορικά κλπ. Εν ολίγοις, έχω γράψει πολύ! Τώρα πια μου φαίνεται Γολγοθάς. Λυπάμαι που το γράφω (γιατί ό,τι γράφεται ισχύει) αλλά είναι η αλήθεια. Δεν έχω το χρόνο, αλλά ούτε και την όρεξη. ‘Έχω χαθεί μέσα σε τόσα άλλα πράγματα που, πλέον, η σανίδα σωτηρίας μου είναι το κρεβάτι μου και όχι ο υπολογιστής μου.

Βρε, λες να μεγαλώνω και να μου βγαίνει έτσι; Μπορεί!

Λες να μην έχω να γράψω κάτι άλλο πια; Μπορεί!

Λες να είμαι τόσο καλά ψυχολογικά/ψυχικά που να μην χρειάζομαι αποφόρτιση; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!

Με έχουν πάρει μαζί τους οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες που δεν προλαβαίνω να ζήσω. Χριστέ μου, τι έγραψα! Πόσο βάρος κουβαλούν αυτές οι λέξεις! Ούτε εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει… Δουλειά, υποχρεώσεις, ευθύνες, δουλειά, έξοδα, προβλήματα υγείας, προβλήματα σχέσεων, προσωπική κατάπτωση και όλα αυτά με ρουφούν με τέτοια ταχύτητα που δεν προλαβαίνω ούτε ανάσα να πάρω.

Σκέψου να είχα και οικογένεια! Απαπαπα! (μην πέσετε να με φάτε για το απαπαπα! Θέλω, αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα. Θέλω δουλίτσα προσωπική πριν ανοίξω τόσο μεγάλες και νέες δουλίτσες!).

Φτάνει όμως!

Όλοι έχουμε ένα σημείο που το καμπανάκι χτυπάει κόκκινο. Ε, το δικό μου το πέρασα κατά πολύ και γι’ αυτό βρέθηκα στα νοσοκομεία με ψυχοσωματικά και τα συναισθηματικά breakdowns να έρχονται το ένα μετά το άλλο. ΦΤΑΝΕΙ!

Έκατσα και το φιλοσόφησα με τον εαυτό μου. «Κατερίνα, τι έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή;». Ηρεμία; Ξεκούραση; Θες μια σοκολάτα; Μια αγκαλιά; Ένα γλυκό; Θες απλά να κλείσεις το κινητό σου και να ξαπλώσεις; Θες να περπατήσεις ή να μιλήσεις στο τηλέφωνο με κάποιον; Θες μια κούπα καφέ; Θες να διαβάσεις ή να γράψεις; ΚΑΝ’ΤΟ! Και κάνε το τώρα, όχι μετά.

Και οι υποχρεώσεις;

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΏΡΑ! Μια ώρα, ρε φίλε! Μια ώρα να αποφορτιστώ και να διώξω την ένταση. Αυτό χρειάζομαι. Μια ώρα χωρίς να σκέφτομαι «τι θα είχα κάνει αν..» ή «τι θα γίνει αν δεν…». Ό,τι έγινε, έγινε και ό,τι είναι να γίνει, μάντεψε!, θα γίνει ακόμα και αν παλέψεις για το αντίθετο.

Έτσι και σήμερα. Σταμάτησα να κάνω οποιαδήποτε δουλειά. Σταμάτησα να σκέφτομαι και αφιέρωσα αυτή τη μέρα σε εμένα. Περπάτησα, ήπια έναν υπέροχο καφέ, μίλησα στον τηλέφωνο με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ, έφαγα αυτό που ήθελα χωρίς τύψεις και ενοχές και έκατσα να γράψω με την ησυχία μου.

Αυτό χρειάζομαι! Την ησυχία μου! Σε όλα. Είτε είναι για απόλαυση, είτε είναι για υποχρεώσεις και ευθύνες. Αν έχω το μυαλό μου καθαρό, όλα είναι πιο εύκολα.

Μην σας φαίνονται μπούρδες όλα αυτά. Τα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου. Μια ώρα κάθε μέρα θα είναι αφιερωμένη σε εμένα και μια μέρα κάθε ΣΚ θα κάνω όλα όσα μου χρωστάω. Για να αποφεύγουμε τα ψυχοσωματικά και breakdowns.

Γράφω για να αδειάσει και να ηρεμήσει η ψυχή μου αλλά είναι τόσο γεμάτη και φορτωμένη που δύο λευκές σελίδες δεν φτάνουν. Χρειάζομαι μεγαλύτερο χώρο για να την αδειάσω και όταν αδειάσει, θα φορτίσει πιο εύκολα. Και όταν φορτίσει, θα προλαβαίνω να ζω. Την κάθε μέρα και την κάθε στιγμή.

Μου το έχω υποσχεθεί…