Ένας "ωραίος" -καθόλου!- Οκτώβριος

 

(Αν έχεις τύχη, διάβαινε, που λένε και στο χωριό μου!)

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αυτό το κείμενο θα το γράψω όταν ανάρρωνα πλήρως. Πίνοντας έναν καφέ κάπου έξω όπου θα είχα πάει μόνη μου. Ολομόναχη. Με το αμάξι μου. Αλλά επειδή αυτό θα αργήσει λίγο να γίνει, είπα να ξεκινήσω από τώρα και όταν με το καλό τελειώσει αυτό το μίνι μαρτύριο, θα γράψω την εμπειρία μου.

5 Οκτώβρη. 24 μέρες πριν. Μια υπέροχη Τρίτη στη δουλειά. Πραγματικά μια υπέροχη Τρίτη στη δουλειά. Μια μέρα ήρεμη και άκρως δημιουργική. Μέχρι το μεσημέρι. Συνομιλούσα με την αγαπημένη μου συνάδερφο έξω από το γραφείο (ναι, Δήμητρα! Εσένα λέω!) και όπως πάω να ανοίξω το κουδούνι, κολλάει το αριστερό μου πόδι μέσα στο παπούτσι και γυρίζει. Όχι του τύπου. Γύρισε το πόδι και ένιωσα το κρακ στα κατάστηθα.

Θυμάμαι απλά να λέω στη Δήμητρα «και μόλις έσπασα το πόδι μου!», αλλά επειδή το είπα γελώντας δίχως να συνειδητοποιώ τι ακριβώς ξεστομίζω, εκείνη δεν με πίστεψε! Λογικό!
Έλα όμως που ήταν αλήθεια…

Δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Αμέσως έκατσα, σήκωσα ψηλά το πόδι και έβαλα πάγους. Ο πόνος; Αφόρητος. Το κλάμα; Ανεξέλεγκτο. Το μόνο αισιόδοξο (πόσο αφελής είμαι!) ήταν ότι δεν είχε πρηστεί και δεν είχε μελανιάσει. Θεωρούσα πως με μια μποτούλα ορθοπεδική και πάγους για ένα δεκαπενθήμερο θα ήμουν κομπλέ. Αμ, δε!!!!

«Κάταγμα Jones καθαρό. Έναν μήνα το λιγότερο. Χειρουργείο». Αυτό συζήταγαν οι γιατροί έξω από το παραβάν μου. Εγώ από μέσα να αρνούμαι να το πιστέψω και να νιώθω την κρίση πανικού να έρχεται. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Άρχισα να φωνάζω τη μαμά μου και να κλαίω με λυγμούς.

 –Ο μόνος που δεν έφταιγε ήταν ο φαντάρος που του έστειλα μήνυμα «χτύπησα. Πάω νοσοκομείο» και μετά τον πήρα σχεδόν ουρλιάζοντας. Συγγνώμη!-.

*σε fast forward, το κάταγμα Jones είναι το κάταγμα στο 5ο μετατάρσιο (κοκκαλάκι που συνδέει το μικρό δαχτυλάκι με τον αστράγαλο), το οποίο για την πλήρη ίαση και επούλωσή, λόγω μη αιμάτωσης του σημείου, χρειάζεται χειρουργείο για την τοποθέτηση βίδας στα κόκκαλα ώστε να θρέψουν με μεγαλύτερη επιτυχία και ταχύτητα. ΑΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ. ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΊΜΑΙ. ΌΧΙ ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΣ.  

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «ένας μήνας σε πλήρη ακινησία». Ένας ολόκληρος μήνας χωρίς δουλειά. Μήνας γιορτής, προσαρμογών, βιβλίων. Ένας μήνας χωρίς τα παιδιά. Ποιός θα έκανε το ωράριό μου. Ποιός θα χωνόταν για να κάτσω εγώ έναν μήνα σε ακινησία. Και φυσικά μέσα σε όλο αυτό να σκέφτομαι την ταλαιπωρία της μαμάς μου, την καταστροφή των σχεδίων μου για ένα ξέφρενο ΣΚ, το γεγονός ότι δεν θα μπορώ να είμαι αυτόνομη και φυσικά, ΦΥΣΙΚΑ, ήμουν ανένδοτη να κάνω χειρουργείο. Δεν ήθελα να το ακούσω με τίποτα.

Όταν, κλαμένη και γυψοφορεμένη πια, έκατσα στο καροτσάκι για να επιστρέψω σπίτι, ήξερα πως πρέπει να ενημερώσω το σχολείο. Τι να τους έλεγα; «Γεια σας, θα σας δω σε έναν μήνα!»; Με τι καρδιά θα το έλεγα; Πως θα κυλούσε αυτός ο μήνας, Παναγιά μου; (Κύλησε και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους. Ποτέ δεν ένιωσα στην απ’ έξω ασχέτως αν δεν ήμουν εκεί! Σας ευχαριστώ όλους για όλα!).

Και τότε ήχησε στα αυτιά μου η λέξη κλειδί. Χειρουργείο.
Δεν ήθελα με τίποτα ξανά. Με τρία στο γόνατο του ίδιου ποδιού, δεν είναι εύκολο. Ναρκώσεις, τρυπήματα, ράμματα, αντιβιώσεις… Δράμα! Βέβαια, με την τύχη που με δέρνει αυτή τη χρονιά – γαμημένο 2021-, το χειρουργείο ήταν μονόδρομος. Με κέρδισαν οι λέξεις «πιο γρήγορη ανάρρωση». Whatever. Το αγγούρι ακόμα το τρώμε… 24 μέρες μετά. Μπαμ, μπαμ, μπήκα, χειρουργήθηκα, έφυγα. Χωρίς γύψο. Με ορθοπεδική μπότα και πατερίτσες. Στο σπίτι είχα το καροτσάκι μου να με συντροφεύει και παρέα με τους τόνους φάρμακα και με ασκήσεις έκανα υπομονή να περάσουν οι μέρες.

Εδώ αξίζει να αναφέρω πως ξύπνησαν οι τύψεις και οι ενοχές, οι οποίες θα μου έτρωγαν το σαράκι για καιρό. Για μερόνυχτα. Και σ’ αυτό το σημείο ζήτησα βοήθεια και δεν ντρέπομαι να το πω. Κάπως έπρεπε να διαχειριστώ την προσωπική μου καραντίνα. Και τα έχει όλα. Κλάματα, οδυρμούς, τύψεις, ενοχές, μοναξιά και μπόλικη συνειδητοποίηση. Ήρθα αντιμέτωπη με μπόλικη αναισθησία και μιζέρια από ανθρώπους που δεν περίμενα. Απομυθοποίηση λέγεται. Με πηγαίο ενδιαφέρον και νοιάξιμο από ανθρώπους που έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια. Με περίσσια αγάπη από φίλους καρδιάς που ακόμα και αν έχουμε χαθεί λιγάκι είναι ΠΑΝΤΑ εδώ. Άνθρωποι που από φίλοι έχουν γίνει οικογένεια πάντα έβρισκαν χρόνο για ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο στα γρήγορα μόνο και μόνο για να δουν αν είμαι καλά ψυχολογικά γιατί σωματικά ήξεραν πως θέλει υπομονή. Πήρα απεριόριστη στήριξη από πολύ δικό μου άτομο που χρειάζεται τη δικιά μου αλλά γνώριζε ότι δεν ήμουν σε θέση να τη δώσω.

Τώρα, 24 μέρες μετά, έχω σταματήσει τα φάρμακα. Έκοψα τα ράμματα, έκανα επιτέλους μπάνιο ολόκληρη (εννοώντας και το χειρουργημένο πόδι μέσα στο νερό), περπατάω με ορθοπεδική μπότα και πατερίτσες, έχω κάνει ήδη μια φυσιοθεραπεία και σε εννέα μέρες επιστρέφω στη δουλειά.

Δεν ξέρω αν θα επιτρέψω πιο δυνατή (σωματικά σίγουρα όχι αλλά θα τα καταφέρω), αλλά πιο συνειδητοποιημένη. Μια στο εκατομμύριο να ισχύουν τα λόγια του ψυχοθεραπευτή μου  «εσύ το προκάλεσες στον εαυτό σου γιατί δεν άκουσες το σώμα σου και υπερέβηκες τα όριά σου», πρέπει να είμαι πιο προσεκτική. Γενικά!

Είμαι σε φάση πλήρης ανάρρωσης (σωματικής και ψυχικής) και σε λίγες μέρες μπαίνω ξανά στη ρουτίνα μου… Μόλις πετάξω την ορθοπεδική μπότα και τις πατερίτσες, θα κάνω τον απολογισμό αυτόν των σχεδόν 2 μηνών και θα έχει πολύ ζουμί. Είμαι σίγουρη!