Δώσε την προσοχή σου σε ό,τι αξίζει!!!

(Ένας αιώνας μετά.....)

Μετά από άπειρους μήνες που έχω να γράψω κείμενο νομίζω πως έχει έρθει η ώρα, διότι το μικρό τερατάκι του θυμού δεν λέει να φύγει από μέσα μου και έχουμε πει πως τα κείμενα ξαλαφρώνουν την ψυχούλα μας.

Και πολύ εύλογα θα ρωτήσεις γιατί τόσους μήνες έχω εξαφανιστεί και οι απαντήσεις είναι:

Α) πως δεν έχω ιδέα γιατί δεν μπορώ πλέον να γράψω κείμενα

Β) πως ίσως γιατί δεν έχω κάτι να πω

Γ) πως ίσως γιατί αυτά που έχω να πω δεν έχουν καμία σχέση με μένα

Δ) πως ίσως θεωρούσα πως όλα στη ζωή μου πηγαίνουν τόσο καλά που οι λέξεις μόνο βάρος ήταν

Αμ δε! Η φάση τους τελευταίους μήνες είναι "τι Σταυρό κουβαλάω με ρωτάνε οι φίλοι" αλλά και το πολυαγαπημένο και πολύχρησιμοποιημένο πλέον μότο ζωής "ποιος με καταράστηκε και έπεσα στα σκατά!".

- Και κάπου εδώ ακούγεται η φωνή του ψυχοθεραπευτή μου η οποία λέει "κατερινούλα, Σταμάτα πλέον να ζεις μέσα στο Δράμα σου!". Μεγάλη κουβέντα! -

 

Πριν από δύο μέρες βγήκα με μία πάρα πολύ καλή μου φίλη και της είπα, με πάρα πολύ μεγάλη φυσικότητα, ότι η ζωή είναι τόσο μεγάλη και κουβαλάει μαζί της τόσα πράγματα και τόσες εμπειρίες που οτιδήποτε Και να συμβαίνει, το παίρνει μαζί της ο χείμαρρος και κάπου-κάπου ξεχνιέσαι. Και συνειδητοποίησα τη βαρύτητα των λόγων που ξεστόμισα γιατί αν το δω πιο σφαιρικά και λίγο πιο συνειδητοποιημένα, οτιδήποτε άσχημο και αν έχει γίνει φέτος (γιατί είπαμε έτσι κι αλλιώς ότι το 22 έχει μπει δυναμικά αλλά το 21 ήτανε χρονάρα! * Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη!), Έχει ξεθωριάσει γιατί στην πραγματικότητα καπελώνεται και από κάτι καινούργιο είτε είναι καλό, είτε κακό.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το πόδι που χειρούργησα τον Οκτώβριο. Αυτό το υπέροχο συμβάν που μου άφησε για ενθύμιο μία βίδα στο αριστερό πόδι. Καταστροφή! Πραγματικά πίστευα πως τίποτα δεν πρόκειται να με κάνει να το ξεχάσω και να πω διαψεύστηκα πλήρως. Όταν το μικρό τερατάκι της κατάθλιψης έκανε την εμφάνισή του, το σπάσιμο στο πόδι μου φαινόταν ασήμαντο.

 Έπρεπε να παλέψω πολύ σκληρά για να σταθώ στα πόδια μου εκείνο τον καιρό. Κανένα χειρουργείο, καμιά βίδα και καμιά πατερίτσα δεν συγκρίνεται με το βάρος της ψυχής. Και κάπως έτσι ξεθώριασε το σπάσιμο και σταδιακά το τερατάκι της κατάθλιψης άρχισε να αχνοφαίνεται γιατί γύρισα στο σχολείο, άρχισα να περπατάω, έκανα την πρώτη εκδρομή στο βαφτιστήρι μου οδηγώντας το αμάξι μου, κούρεψα τα μαλλιά μου (αυτό για μία γυναίκα είναι τεράστιο γεγονός!!!) και φυσικά χώρισα. (Ασχολίαστο!)

Και όλα αυτά με τη σειρά τους ξεθώριασαν γιατί ήρθαν τα πρώτα γενέθλια του βαφτισιμιού μου και μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα και μετά έφυγε το 2021.

-Ω, Θεέ, μου φάνηκε σαν μια μικρή αιωνιότητα κόλασης! Τι καλά!-.

Και μπήκε το 2022. Με πόση ελπίδα, Χριστέ μου! Με πόση! Που αν το ήξερα ότι θα μπει  έτσι, Θα το είχα υποδεχτεί γυμνή χορεύοντας γύρω από μία φωτιά στην πλατεία του Πειραιά. Τουλάχιστον θα πει κάποιος ότι είμαι τρελή από τη φύση μου γιατί έτσι όπως το πάμε θα με κάνουν οι υπόλοιποι τρελή!

 

Και είχα την ελπίδα ότι θα εξελιχθεί καλά... Λάθος! Ένας Γενάρης που κράτησε ίσα με δέκα χρόνια μέσα στον οποίο το νέο μιας εγκυμοσύνης (ΟΧΙ ΔΙΚΙΑΣ ΜΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ!) έδωσε όλο το χρώμα που έλειπε, τα πρώτα βήματα του μικρού έφεραν ζεστασιά στην καρδιά μου και..... τον Φλεβάρη έσπασα για δεύτερη φορά το πόδι μου. Υπέροχο!!! Άλλο να στο λέω και άλλο να το ζεις... Τέτοια τύχη;; Και μετά ο χωρισμός.... Όπως καταλαβαίνεις όλα αυτά που έχω περάσει μέχρι στιγμής (σε τέσσερις μήνες από την έναρξη του 22) ξεθώριασαν  μπροστά στον χωρισμό.

Αμ, δε! Μέσα σε όλο αυτό μαθαίνεις ότι μία από τις καλύτερες σου φίλες έχασε τον μπαμπά της και συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να είσαι κοντά της γιατί.... Σε προλαβαίνει ο covid!!!!

Δηλαδή.... ΗΜΑΡΤΟΝ!!!!  Και όλα ξεθωριάζουν με λόγους πιο μαύρους... Και έρχομαι και αναρωτιέμαι... ΑΛΛΑ ΓΑΜΩΧΡΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΛΕΤΑ;;;; Ποια κατουρημένη ποδιά πρέπει να φιλήσω για ρίξω χρυσοσκονένιο πασπάλισμα;

-Ναι, ναι! Άκρως Κατερινίστικη προσέγγιση! I know!-.

Και σε αυτό το σημείο, πολύ εύλογα, θα ρωτήσεις... Μήπως, κουκλίτσα μου, εστιάζεις μόνο στα μαύρα και αφήνεις τα χρωματιστά να προσπεράσουν; Μήπως αφήνεις τα άσχημα να στα ξεθωριάζουν όλα;

 Ξέρεις κάτι... Ζωή τη λένε... Όλα τα έχει! Το θέμα είναι... Εμείς που κοιτάμε....

*Θα προσπαθήσω να εστιάσω στα χρωματιστά και θα ξαναέρθω με κείμενο. Promise!!!