Αν ρωτήσεις έναν νορμάλ άνθρωπο, πώς του φαίνεται η ζωή μʾ ένα σκύλο μέσα στο σπίτι, τρία είναι τα τινά. Η πρώτη απάντηση περιορίζεται στο «Απαπα, τι λες τώρα! Δεν υπάρχει περίπτωση να έχω σκύλο στο σπίτι», η δεύτερη «Θα ήταν τέλεια! Μακάρι να είχα έναν σκύλο!» κι η τρίτη είναι απλά τέσσερις λέξεις: «Δεν μπορείς να φανταστείς!».
Όχι, το «δεν μπορείς να φανταστείς» που υποδηλώνει πως η ζωή μʾ ένα σκύλο είναι βγαλμένη από ταινία, τύπου Μάρλεϊ, αλλά το κυριολεκτικό «δεν μπορείς να φανταστείς», γιατί όντως δεν μπορείς να φανταστείς. Η ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί ν’ αγγίξει την υπερτέλεια ζωή που βιώνει ένας ιδιοκτήτης σκύλου. Καθαρή ειρωνεία.
Ήθελα να ήξερα, ο κόσμος που δίνει τη δεύτερη απάντηση, τι αμαρτίες πληρώνει και θέλει σκύλο; Θες σκύλο, κύριε; Πολύ ωραία. Πριν αγοράσεις, όμως, κάνε μια έρευνα αγοράς, ένα γκάλοπ, βρε αδερφέ. Ρώτα κι εμάς που μεγαλώνουμε δύο! Δύο!
Η ζωή μ’ ένα σκύλο, δεν είναι καθόλου εύκολη, και θα δοθούν παραδείγματα για να πειστείτε. Από πού να ξεκινήσει κανείς όμως;
Λοιπόν, για να θεωρηθείς θηριοδαμαστής, γιατί περί θηρίου πρόκειται και μάλιστα ανήμερου, πρέπει να σε διακατέχει η αρετή της αφοσίωσης, της υπομονής, της επιμονής, της παραχώρησης (θα καταλάβεις αργότερα!), θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος για υποχωρήσεις και last but not least, θα πρέπει να διαθέτεις χρόνο.
Πάμε τώρα, ένα-ένα. Αφοσίωση. Μεγάλη αρετή κι απαραίτητη. Πρέπει να αφοσιωθείς εξʾ ολοκλήρου σʾ εκείνη τη μουσούδα που θα μπει στη ζωή σου και θα την ταράξει. Θα έρθει μικρό, επομένως, χρειάζεται εκπαίδευση κι ο τυχερός είσαι εσύ! Ένα μικρό βήμα για το σκύλο, ένα τεράστιο για σένα γιατί θα σου χρειαστεί.
Νούμερο δύο, υπομονή. Θα πρέπει ν’ ανεχτείς τα ξαφνικά γαβγίσματα μες στη νύχτα -τα οποία θα σε φέρνουν ένα βήμα πριν την ανακοπή- τα πρωινά ξυπνήματα για βόλτες, το καθάρισμα του σπιτιού ειδικά στις αρχές. Το «μικρό είναι θα στρώσει» πιάνει μόνο σε παιδί. Το σκυλί είναι άλλη περίπτωση.
Η επιμονή πρέπει να σε διακατέχει όταν θα πρέπει να βγάζεις τον σκύλο βόλτα κι εκείνο να σε τραβάει κι ο κόσμος δίπλα σου να γελάει. Πρέπει να το μάθεις να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά, να μην ανεβαίνει στο κρεβάτι ή στον καναπέ, να κοιμάται στο κρεβάτι του κι όλα αυτά που θα σε φέρουν στα όριά σου, αλλά πρέπει να επιμείνεις για το καλό όλων.
Και τώρα στο κυριότερο, παραχωρήσεις κι υποχωρήσεις. Μη γελάς, γιατί παρακάτω παρατίθεται η λίστα, την οποία άθελά του ο κάθε ιδιοκτήτης ακολουθεί πιστά.
Παραχώρηση φαγητού κι ύπνου. Ναι, ξέρω πως όλο αυτό σου ακούγεται παράξενο αλλά είναι το κυριότερο. Όταν η αγαπημένη σου μουσούδα, ακουμπήσει πάνω στο γόνατό σου την ώρα που τρως και σε κοιτάξει θλιμμένα, δεν νομίζω να φας ολόκληρο το σουβλάκι. Όλο και μια πατάτα, κατά λάθος, θα πέσει στο πάτωμα και σε δευτερόλεπτα θα εξαφανιστεί. Και το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά που μυρίζει φαγητό.
Γιατί στον ύπνο; Μοιράζεσαι το κρεβάτι σου θες δε θες. Η απόλυτη μοναρχία. Είτε είναι μικρόσωμο, είτε μεγάλο, θα ανέβει με θράσος στο κρεβάτι και θα ξαπλώσει σε τέτοιο σημείο που εσύ δεν θα μπορείς να κουνηθείς για να μην το ξυπνήσεις. Ναι, εμείς οι ιδιοκτήτες φτάνουμε σε σημείο να λατρεύουμε τόσο τα πλάσματα που κοιμούνται στο κρεβάτι μας, που δεν θέλουμε να τα ξυπνήσουμε.
Και πόσα ακόμα έχεις να κάνεις. Πόσες φορές θα πεις «συγγνώμη παιδιά αλλά πρέπει να γυρίσω σπίτι γιατί έχω αφήσει μόνο του/ πρέπει να πάω βόλτα/ να ταΐσω το σκυλί!». Πόσα τηλεχειριστήρια θα αγοράσεις γιατί κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποια δαγκωματιά θα το στολίζει.
Πόσες παντόφλες/ γόβες/ αθλητικά θα πεταχτούν στα σκουπίδια επειδή το αγαπημένο σου σκυλάκι είχε όρεξη για μεταμεσονύχτια παιχνίδια. Πόσα ζευγάρια κάλτσες θα θυσιαστούν στο όνομα αυτής της σχέσης.
Πόσο θα στεναχωριέσαι όταν το αφήσεις μόνο του και πόσο θα χαρείς όταν ανοίξεις την πόρτα και το δεις να τρέχει στην αγκαλιά σου.
Δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι η ζωή όταν έχεις σκύλο, εάν δεν έχεις σκύλο. Είναι μαγευτική κι ανυπόφορη ταυτόχρονα. Σε βγάζει εκτός εαυτού αλλά δεν την συγκρίνεις με καμία άλλη. Υπάρχει αγάπη. Ανιδιοτελής κι αμοιβαία. Είναι μια σχέση. Μια κανονική σχέση, με τη μόνη διαφορά πως χαρακτηρίζεται σχέση ζωής και μάλιστα μικρής, γιατί όπως όλοι ξέρουμε, τίποτα τέλειο δεν κρατάει για πάντα!
Αν δώσεις σε σκύλο έστω και το 1/3 της αγάπης που σου δίνει, θα είναι ευτυχισμένο και θα κάνει κι εσάς. Είναι μια μόνιμη παρέα, μια ζεστή αγκαλιά, μια εναλλακτική μορφή οικογένειας. Δεν είναι τυχαίο που ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αφήστε που προσφέρει πολλά στον άνθρωπο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Νομίζω όμως πως είναι ώρα να σταματήσω γιατί δύο μαύρες μουσούδες μου φέρνουν τα λουριά τους. Ώρα για βόλτα!
Και θυμηθείτε, εσάς τα σκυλιά είναι κομμάτι της ζωής σας, αλλά για εκείνα είμαστε όλη τους η ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου