Όταν οι καθηγητές σου σού αλλάζουν τη ζωή

 

Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που τελείωσα το λύκειο και μου φαίνεται σαν να’ ναι εχθές. Τα πράσινα θρανία, ο μαυροπίνακας, το σφουγγάρι στον πίνακα, οι κιμωλίες.

Αγαπημένο μου σχολείο, πόσο μου λείπεις. Μου λείπει να είμαι μαθήτρια όμως δε θα γυρνούσα πίσω. Δε νοσταλγώ τα χρόνια μου ως μαθήτρια λυκείου αλλά το να είμαι μαθήτρια.

Μου λείπει να διαβάζω κάτι περίεργες ώρες έχοντας τον Μπάχ στ’ ακουστικά. Να γράφω όλη την ιστορία κατεύθυνσης στη λευκή μου ντουλάπα με ειδικό μαρκαδόρο ξανά και ξανά. Εφιάλτης μου είχαν γίνει οι 1.890 εκκλησίες, τα 22 μοναστήρια, τα 1.647 παρεκκλήσια και τα 1.401 σχολεία με τους 85.890 μαθητές απ’ το ποντιακό. Μου λείπει ο Οβίδιος ο ποιητής στα λατινικά, ο Κρητικός που δεν έπεσε ποτέ στη λογοτεχνία κι η δοξασμένη Πολιτεία του Πλάτωνα –η Λάχεσις, η Κλωθώ κι η Άτροπος ήξεραν περισσότερα πράγματα για μένα απ’ ότι οι φίλες μου.

Αν με ρωτούσατε αν θα γυρνούσα το χρόνο πίσω θ’ απαντούσα «ναι». Όχι γι’ αυτά. Απαπα. Είπαμε μου λείπουν, αλλά όχι κι έτσι. Θα γυρνούσα για ν’ αλλάξω κάποιες αναμνήσεις που με στοιχειώνουν ακόμα και τώρα.

Αφού μιλάμε για το λύκειο, επτά χρόνια μετά, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορώ να τους ξεχάσω και τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τις αγαπημένες μου καθηγήτριες. Δεν μπορώ να τις πάρω μια-μια γιατί θα ξεπεράσω το όριο των λέξεων κατά πολύ. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κάθε μία ξεχωριστά γιατί αν δεν ήταν εκείνες μπορεί να μην έγραφα αυτές τις λέξεις, αλλά ούτε και τις προηγούμενες. 

Να ξέρετε πως μπορεί να μην έγραψα καλά στις Πανελλήνιες, αλλά σας χρωστάω πολλά.

Δεν ξέρω πόσα έχω πάρει από εκείνες. Τόσο σε μορφωτικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Όλες μαζί αποτελούν πρότυπο για μένα. Μπορεί να μη γίνω ποτέ δασκάλα σε λύκειο, όμως θα ήθελα έστω και λίγο τα παιδιά μου (νηπιαγωγός, μην τα ξαναλέμε) να με αγαπήσουν το μισό απ’ όσο τις αγάπησα εγώ.

Θα με θυμούνται άραγε μετά από επτά χρόνια τα δικά μου παιδάκια; Μικρούλια θα ναι ακόμα. Ξεχνάνε! Θα τα εκβιάσω.

Οι καθηγήτριές μου, μωρέ. Όλα τα έχουν. Μεταδοτικότητα, αγαπάνε τη δουλειά τους, αγαπάνε εμάς. Μας αντιμετώπιζαν σαν ενήλικες κι όχι σαν μαθητές. Πραγματικά μας προετοίμασαν για τη ζωή εκτός σχολείου. Θεές με όλη τη σημασία της λέξης κι ας τις βγάζαμε απ’ τα ρούχα τους κάθε τρεις και λίγο. 

Και τί δεν τους έχω κάνει… Το αίμα τους νερό. Όχι σε όλες! Μία είχε την τύχη.

Δε θέλω να διαχωρίσω καμία τους. Όλες τις θυμάμαι και τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να πεταχτώ ένα πρωί να τις δω. Μία όμως είναι χαραγμένη στην καρδιά μου και τη ζωή μου και το ξέρει.

Εκείνη πέρα από καθηγήτρια μου, τρία χρόνια παρακαλώ, μου στάθηκε καλύτερα περισσότερο από οποιοδήποτε άνθρωπο στη ζωή μου και θα της το χρωστάω αιώνια.

Τι κλάμα, Θεέ μου, έχω ρίξει μαζί της.

Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου όταν είχαμε κλειδωθεί οι δυο μας σε μια αίθουσα μετά την πενταήμερη κι εγώ απλά άφησα τη ψυχή μου στα χέρια της. Έκλαιγα σαν μωρό παιδί κι εκείνη εκεί.

Μαμά, φίλη, αδερφή. 

Οι καθηγητές/τριες που έχουμε στο λύκειο είναι κομμάτι μας. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε και βλέπουμε πολλά στοιχεία του δικού τους χαρακτήρα σ’ εμάς. Παράλληλα, δίνουμε και πολλά δικά μας στοιχεία σ' εκείνους. 

Είναι οι μέντορές μας. Οι άνθρωποι που, μετά την οικογένειά μας, ειδικά στην 3^η λυκείου, περνάμε τον περισσότερό μας χρόνο. Είναι δίπλα μας ανά πάσα στιγμή. Καθοδηγητές και στηρίγματα στη δύσκολη πορεία των Πανελληνίων.

Είναι μια σχέση δούναι και λαβείν. Μια σχέση που κι οι δύο μαθαίνουν ασταμάτητα ο ένας απ' τον άλλον. Μια σχέση που θυμάσαι για πάντα.

Μας έχουν δει στα καλύτερα και στα χειρότερά μας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αν λένε πως το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, εγώ δηλώνω περήφανη που στο δρόμο μου βρέθηκαν 4 γυναίκες που μου άλλαξαν τη ζωή και μου έδειξαν το σωστό μονοπάτι που έπρεπε ν' ακολουθήσω .

Είναι που είναι ευλογία να είσαι καθηγητής, πόσο μάλλον να είσαι τέτοιου είδους καθηγητής.

Σας ευχαριστώ.

Υ.Γ. Πολυαγαπημένη μου κυρία Μαίρη ό,τι κι αν πω, αλλά κι ό,τι κι αν γράψω για εσάς θα είναι λίγο. Σας ευχαριστώ μέσα απ’ τα βάθη της καρδιά μου για όλα κι ας έχουν περάσει χρόνια. Σε εσάς οφείλω πολλά, τα οποία δε λέγονται από εδώ για ευνόητους λόγους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα έχετε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!