Κάθε μονόλογος και μια παράνοια

(Αχ, αυτά τα νεύρα μου...)

Αχ, τα νεύρα μου!

Όσα έχουν μείνει στη θέση τους δηλαδή γιατί όλα τ' άλλα με εγκατέλειψαν! Δεν αντέχουν αυτές τις συναισθηματικές εκρήξεις. Μεταξύ μας, ούτε εγώ, αλλά τι να κάνω; Εγώ δεν μπορώ να με εγκαταλείψω. Δυστυχώς!

Θα το έκανα αν μπορούσα. Θα μου έγραφα ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, θα έκανα βαλίτσα, θα έκλεινα εισιτήριο και μετά μπουμ, Φίτζι! Αρίμπα!!!

Βέβαια, είμαι σίγουρη πως κι εκεί, χωρίς υλική υπόσταση, θα μου έσπαγαν τα νεύρα! Τα νεύρα που δε θα έχω...

Αχ, Παναγία μου! Τι κακό με έχει βρει... Κάποτε, κάπου, είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο "εκνεύρισέ με, να δεις τη γλύκα" και μου φαίνεται πιο ηλίθιο από ποτέ... (Ωραία γνώμη έχω για τα κείμενά μου!).

Σε εκείνο το κείμενο έγραφα (η Θεούλα) πως όταν νευριάζω, είμαι ικανή να τα κάνω όλα λαμπόγυαλο. Βλέπετε, το τέρας ψυχραιμίας κι υπομονής έχει κρυφούς άσσους στο μανίκι! Έκλαψα!

Αυτή τη στιγμή, το μόνο που θέλω είναι να πάρω αυτόν τον άσσο και να τον καρφώσω σ' ένα μάτι. Συγκεκριμένο προφανώς... Δεν είμαι τόσο τρελή! Αχ, αυτά τα μάτια...

Αχ, τα νεύρα μου! Κοίτα χάλια...

Δε σώζεται η κατάσταση! Η αρχή της παράνοιας πια. Οι εσωτερικοί μονόλογοι έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο. Εξωτερικεύονται! Εν ολίγοις, μιλάω μόνη μου! Πολλές φορές μου απαντάω κιόλας (χωρίς ν' αλλάζω φωνή καλέ! Είπαμε... Ελεγχόμενο!).  Τις ταχυκαρδίες που τις πας;

Το γεγονός ότι πάω για δουλειά, κάθομαι με τα παιδιά να πούμε παραμύθια κ καταλήγουμε να κοιτάω το άπειρο κι η Έλλη να αναλαμβάνει τα ηνία. Η Έλλη είναι 2,5 χρονών!!!

Πάλι καλά που γράφουμε κιόλας (ξανά) γιατί την περίμενα την έκρηξη. Κοντοζύγωνε!  Συσσώρευση σκέψεων και συναισθημάτων. Κι όχι θετικών! Καμία ελπίδα σας λεω...

Αχ, αυτά τα νεύρα μου... Θρύψαλα! Κάθε γκλινκ κι ένα μίνι εγκεφαλικό επεισόδιο. Κάθε λέξη κι ένα στράβωμα στόματος. Κάθε αντίδραση κι ένας αναστεναγμός. Απελπισίας!

Κάθε "αχ" κρύβει πίσω του την εσωτερική κραυγή παράνοιας μου. Οδεύω με γοργά (θαρρώ) βήματα προς το τρελοκομείο. Εγώ... Το τέρας υπομονής! (Αυτοχαρακτηρίζομαι τέρας. Σας το λέω ότι δεν είμαι καλά! Να με ακούτε!)

Αχ,  αυτά τα νεύρα μου!

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί πήγα κι έπεσα στο λάκκο με το φίδι. Και τώρα θα πεις "σιγά βρε! Ένα φιδάκι είναι μόνο!". Αρχικά, δεν είπα φιδ-άκι. Είπα φίδι κι εννοώ κάτι ανάμεσα στο Ανακόντα και το Βασιλίσκο. Και ο λάκκος αρχίζει να μου τη δίνει κ δεν έχω να σπάσω και κάτι εδώ μέσα.

(Εδώ να σημειωθεί πως η επιλογή του κατοικίδιου έγινε λόγω της παραπάνω έκφρασης! Μιλάμε για άνθρωπο. Και τι άνθρωπο... Έναν άνθρωπο που μου έχει πάρει το μυαλό, την καρδιά κλπ. Αλλά φτάνει... Δε συντάσσουμε μήνυμα αγάπης, επομένως θα παραμείνει φίδι!)

Προσπάθησα, λοιπόν, να γίνω φίλη  με το φίδι και γέλασε όλο το ζωικό βασίλειο. Φίλη; Τελοσπάντων... Φίλοι εγώ και το φίδι δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ! Ποτέ όμως... (μου έχει πάρει την καρδιά, καλέ! Αχ, δεν προσέχετε όταν γράφω και τα νεύρα μου δεν είναι καλά...).

Παρόλα αυτά, μιλάμε. Και μιλάμε και ωραία, ανάθεμά το για ερπετό. Και γελάμε και τα βρίσκουμε και τσακωνόμαστε και ο καιρός κυλάει... Κι όσο κυλάει ο καιρός, τόσο εγώ δε θέλω να φύγω απ’ το λάκκο. Γιατί αν φύγω απ το λάκκο, θα χάσω και το φίδι κι αν χάσω το φίδι, πάει κι η καρδιά. Η δικιά μου!

Και που κολλούν τα νεύρα; Παντού! Το κόβεις για ήρεμο φίδι; Μπα! Σε ξεπαστρεύει σε δευτερόλεπτα και γελάει κιόλας. Εκεί είναι που τα παίρνω διπλά και τριπλά. Με μπερδεύει. Με δαιμονίζει. Με εξοργίζει και παρόλα αυτά, με το που μιλήσει... Πάει... Τα ξεχνάω όλα! Και μετά, τσουπ, νεύρα!

Θα με πεθάνει! Όχι, δεν θα του κάνω τη χάρη! Θα πεθάνω μονάχη μου. Αχ, τα νεύρα μου...

Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα για ύπνο...

- Μαμά, κάνε μου ενα χαμομήλι γιατί τα νεύρα μου δεν είναι και πολύ καλά!

- Γιατί πότε ήταν...