Ομπρέλα Νο.3 - Αυτός

(Διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας αυτό...)

Αγαπημένη μου κίτρινη ομπρέλα, σήμερα δεν έχει μεγάλο πρόλογο.

Σήμερα το θέμα μας είναι «αυτός» κι ο κάθε αυτός που έχει περάσει (και θα περάσει) απ’ τη ζωή μας. Αυτός με τη σημασία του έρωτα. Ανεξαρτήτως φύλου. Εγώ κι η άλλη εγώ (η original) αναφερόμαστε στο αντρικό φύλο, αλλά δεν υπάρχει θέμα ταύτισης.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…

«Αυτός». Μια λέξη, αμέτρητες ιστορίες. Μακάρι να μπορούσα να τους πάρω έναν-έναν, αλλά μπαίνουμε σε άλλο project που ετοιμάζω και θα ήταν άδικο να κάνω spoil. Μην πάει και χαράμι ο κόπος!

«Αυτός». Αυτός που μας έχει κάνει την καρδιά περιβόλι κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πότε λουλούδια και πεταλούδες και πότε αγκάθια και δάκρυα. Τόνους δακρύων. Αν κάνουμε, αγαπημένη μου κίτρινη, ένα πρόχειρο υπολογισμό, για πόσους πιστεύεις πως έχει γράψει η original εγώ;
«Για όλους!», λες; Μπαααα! Για πολλούς θα σου πω εγώ που την ξέρω καλύτερα.

Είναι ευαίσθητο το πουλάκι αλλά θέλει και τα παθαίνει. Δεν κλαίει από γνήσιο, βαρβάτο πόνο αλλά απ’ τα νεύρα της. Λες και δεν την ξέρεις τη ψυχασθένεια με πόδια!
Ο «αυτός» της δεν έχει όνομα. Έχει απλά ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Κι ο «αυτός» της δεν είναι όλοι. Είναι απλά εκείνοι που τη σημάδεψαν με τα χρόνια.

 Όπως για παράδειγμα…

«Αυτός» ο παλιός. Κοντεύουν τα δέκα χρόνια από τότε που τον γνώρισε και την έχει στοιχειώσει. Έχουμε κλάψει γι’ αυτόν. Πολύ δάκρυ. Μικρό κοριτσάκι όταν τον γνώρισε και τώρα, ολόκληρη μουλάρα, ακόμα την πονάει. Έτσι είναι… Ο παλιός είναι αλλιώς,

«Αυτός» ο μελαχρινός. Η αρχή της καταστροφής της. Αυτός ξύπνησε τις ανασφάλειές της όλες. Τα κόμπλεξ της. Τους δαίμονές της. Ακόμα την κυνηγούν. Δεν μπορεί να τ’ αποβάλλει, αλλά ευτυχώς, δεν κλαίει. Ευτυχώς, Παναγία μου!

«Αυτός» ο ταγμένος. Μια φράση μόνο. «Εσένα θέλω αλλά είμαι ερωτευμένος με άλλη». Αχαχαχαχαχα! Ρε, τι παπαριές έχει ανεχτεί κι έχει ακούσει αυτή η κοπέλα. Πόσα βράδια σπατάλησε απ’ τη ζωή της για να τον παρηγορεί για την πρώην του; Πόσα αναθεματισμένα βράδια, βουτηγμένα στα δάκρια και στο αλκοόλ για ν’ αντέχει όλες τις λεπτομέρειες. Δηλαδή, κουκλίτσα, πέσε μόνη σου! Αλλά ξέρω, μικρή ήταν και τότε.

«Αυτός» ο λευκός. Ανάθεμά τον! Σ’ αυτόν είχε μεγαλώσει αλλά κατάφερε και την έριξε στα πατώματα με μεγάλη επιτυχία. Θυμάσαι πόσο καιρό και πόση βοήθεια χρειαστήκαμε για να τη σηκώσουμε όρθια; Τι λαχείο αυτός, ρε! Υπέφερε. Κλάμα; Επί καθημερινής βάσεως. Υστερίες; Παράνοια; Νιώθαμε ότι τη χάνουμε εξαιτίας του μαλάκα. Ωραίες άμυνες κι αυτό το πλάσμα. Σμπαράλια όλα. Μέρες, μήνες, χρόνια… Έπαιρνε μια απόφαση αυτή και τσουπ, ένα τηλεφώνημα του κι όλα μπουρδέλο. Οι φράσεις «ναι οκ θέλω την άλλη αλλά εσένα ξέρω ότι θα παντρευτώ στο τέλος» ακόμα τη στοιχειώνουν. Απαπαπα! Μακριά από εμάς.

«Αυτός» ο γκρι. Γι’ αυτόν δεν έχει κλάψει. Δεν είχε λόγο. Αυτός ήταν η προσωποποίηση του πλατωνικού έρωτα και τον ευχαριστήθηκε όσο δε φαντάζεσαι. Χάρη σ’ αυτόν ξεπεράσαμε τον λευκό και πάλι καλά να λέμε! Σε ευχαριστούμε, γκρι!

«Αυτός» ο μικρός. Ό,τι και να πω γι’ αυτόν είναι πολύ λίγο. Πάρα πολύ λίγο. Ξεχνάς να της πεις ότι έχεις σχέση και μετά έχεις απαίτηση να είστε φίλοι. Δε φταις εσύ! Εκείνη φταίει που δε σου άνοιξε το κεφάλι με μια βαριά όταν είχε την ευκαιρία. Το χάπατο. Αμέσως να πει ναι σε όλα για να μη σου χαλάσει χατίρι κι εσύ το εκμεταλλεύτηκες. Την έκανες κομμάτια και γελούσες. Μπράβο, μαλάκα! Ακόμα και τώρα, αρκετό χρόνο μετά απ’ την εξαφάνισή σου, εκμεταλλεύεσαι το γεγονός ότι θα σου σηκώσει το τηλέφωνο. Κακώς!

«Αυτός» το βάσανο. Εδώ, όσο και να εστιάσω, κάπου θα χάσω τη μπάλα. Δεν ξέρω αν είναι όντως έρωτας. Ξέρω ότι τον αγαπάει πάρα πολύ. Πάρα πολύ! Εκείνη κάνει όνειρα μαζί του. Κοινό μέλλον, μεγάλο love story κλπ., αλλά πότε δε θα γίνουν έτσι τα πράγματα. Ποτέ! Λες και δεν τον έχει μάθει πια! Εκείνος θέλει να τ’ ακούει κι εκείνη θέλει να τα ζει. Καταλαβαίνει τη διαφορά; Πόσους μήνες έχει περάσει ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θ’ ανοίξει τα στραβά του και θα τη δει. Πόσο καιρό παλεύει εσωτερικά για ν’ αντέξει όλα του τα χουνέρια. Πόσο έχει γράψει γι’ αυτόν. Πόσο έχει κλάψει. Πόσο! Οι φίλοι τους ξέρουν. Κι αυτός ξέρει… Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, λένε. Συνηθισμένη κι εκείνη στα μακροβούτια στα σκατά.
Θα βγει… Ξέρω ότι θα βγει στην επιφάνεια και μετά θα έρθει το τέλος, αλλά κρατιέται ακόμα. Το γιατί δεν το ξέρω και με τρομάζει η άγνοια, για να είμαι ειλικρινής.

«Αυτός» ο προβληματικός. Λες κι όλοι οι άλλοι είναι νορμάλ! Αυτός όμως παίρνει το βραβείο του προβληματικού. Ο δεν-ξέρω-τι-θέλω-από-σένα-γιατί-είμαι-σε-σχέση κατάφερε να μας καταστρέψει όλο το Χειμώνα και το δικό μας το βλαμμένο του θανατά. Μα καλά, αυτή η κοπέλα, δε βλέπει που πάει και πέφτει; Τι σκατά; Μαγνήτη έχει και τους τραβάει όλους; Κι όχι μόνο τους τραβάει, νομίζει ότι τους ερωτεύεται κιόλας και να, τα κλάματα κι οι στεναχώριες. Και να τα βρισίδια γιατί είναι 2^η επιλογή. Και να τα ξεροσταλιάσματα για ένα μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ. Κλείσε, ρε παπάρα, το ενδεχόμενο γιατί το έχεις αφήσει ανοιχτό και μπάζει ελπίδα. Θα σου βάλει φωτιά, κακομοίρη μου, και θα τρέχεις. Δεν την ξέρεις. Πρόσεχε πως της συμπεριφέρεσαι γιατί αν της γυρίσει το μάτι, θα κλαις!

Τώρα που τα ξαναδιαβάζω, παρατηρώ πως η δικιά μας έχει μερικά θεματάκια. Το ξέρει. Το δουλεύει και το ψάχνει γιατί της αξίζει να βρει κάποιον που θα της προσφέρει λίγη νεραϊδόσκονη. Λίγη θέλει, παιδιά, και θα σας κάνει ευτυχισμένους. Κάντε τη να νιώσει ασφάλεια κι αφήστε τη να μεταμορφωθεί. Όχι μόνο η δικιά μας, αλλά όλα τα κορίτσια που πιστεύουν πως εκεί έξω υπάρχει αγάπη κι έρωτας.

Λίγη πίστη χρειάζεται μόνο και τσουπ, να η μεταμόρφωση. Δε θέλει κόπο για να γίνει ο «αυτός» ο έρωτας. Τρόπο θέλει!

Μη χάνεται την ελπίδα σας! Ο έρωτας ζει δίπλα μας (είπε η άκαρδη σκύλα στην κίτρινη ομπρέλα!).

(Πάρτε άλλη μια Κατερίνα. Τσάμπα μου τις δίνει τις κειμενάρες της)

«Το άλλο μισό» - Κατερίνα Μ.

"Σου αξίζει να βρεις το άλλο σου μισό! Μπορεί να περιμένεις βέβαια καιρό, αλλά αξίζει η αναμονή!". Μάλιστα! Ποιος ορίζει το "άλλο μισό" και τι είμαι για να περιμένω; Η Πηνελόπη; Ακόμα κι εκείνη περίμενε παρέα με τους μνηστήρες; Εγώ γιατί να περιμένω το "άπιαστο και το απ' αλλού φερμένο" μόνη; Και στην τελική ποιος ορίζει το "άλλο μισό"; Ένας ρεαλιστής θα σου απαντήσει, απλά και κοφτά, πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Το έχουν δημιουργήσει οι ρομαντικοί για να διατηρήσουν την ελπίδα τους στον αιώνιο έρωτα, αμείωτη. Ένας ρομαντικός από την άλλη πλευρά θα υποστηρίξει πως το άλλο μισό υπάρχει. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά ορίζεται κι ως "αδερφή ψυχή". Είναι εκείνος ο άνθρωπος που όταν τον κοιτάς βλέπεις εσένα. Ο καθρέφτης σου! Κι εδώ, έρχομαι εγώ! Αθεράπευτα ρομαντική και γλυκανάλατη. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πίστευα στον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αλλά όχι πια. Που να βρεις άλογο τέτοια εποχή; Θέλω να ελπίζω στην υπάρχει του άλλου μισού, της ολότητάς μου, αλλά όχι έτσι. Δεν χρειάζομαι έναν άνθρωπο ίδιο με μένα!  Όχι! Δεν θα ερωτευτώ κάποιον που θα με θυμίζει. Δεν θα αγαπήσω εμένα μέσα από κείνον. Θα αγαπήσω εμένα και μετά εκείνον! Έτσι είναι το σωστό! Θέλω έναν άνθρωπο που θα ξυπνήσει τον άλλον μου εαυτό. Που θα κάνει το σώμα μου ν' ανατριχιάζει στο άκουσμα της φωνής του, στο άγγιγμα του. Θέλω να ερωτευτώ εκείνον που θα κάθεται δίπλα μου και χωρίς να μου μιλάει, να αντιλαμβάνομαι πόσο με θέλει, πόσο με χρειάζεται. Έναν άνθρωπο που θα μπορεί να μου βάλει φωτιά σ' ένα δευτερόλεπτο και με το χτύπημα των δαχτύλων του να με σβήνει σαν τσιγάρο. Θέλω εκείνον που θα με κάνει να σταματάω να τα βάζω με τον εαυτό μου. Να με προσέχει και να με φροντίζει όπως εγώ. Να μην ρίχνει τις ευθύνες όλες επάνω μου, αλλά όταν χρειάζεται, πέρα από τη δική του, ν' αναλαμβάνει και τη δική μου ευθύνη. Να με φέρνει στα όρια μου και μόλις τον κάνω να ξεπερνάει τα δικά του να μην τσακωθούμε, αλλά μ' ένα "φτάνει" κι ένα του φιλί να διαγράφει τα πάντα. Θέλω το άλλο μου μισό να είναι διαφορετικό από μένα! Θέλω η διαφορετικότητα να ενισχύει τον έρωτα κι ο έρωτας να μεγαλώνει το πάθος. Θέλω φωτιά και πάγο, αγάπη και μίσος. Θέλω τα "σε θέλω" και τα "φύγε μακριά μου" κουβάρι. Θέλω ένταση! Θέλω εσένα!