Χαμογέλα γιατί χανόμαστε!

(Διαβάζεται καλύτερα μ' αυτό το κομμάτι...)

Κι έρχεται η στιγμή που ένα μήνυμα, δικό σου, μπορεί να σου αλλάξει όλη τη διάθεση.

Έρχεται η στιγμή που ένα απλό, αυθόρμητο κι ειλικρινέστατο μήνυμα μπορεί να οδηγήσει σ’ έναν υπέροχο καφέ κι αυτός ο υπέροχος καφές σε εξομολογήσεις που δεν περίμενες ότι μπορούν να ειπωθούν τόσο χύμα και τσουβαλάτα.

Άνθρωποι που υπήρχαν στη ζωή σου, ξαναμπαίνουν και ξαφνικά, αλλάζει χρώμα το τοπίο. Τώρα θα ρωτήσεις «που ήταν;» και με το δίκιο σου.

Στη συγκεκριμένη ερώτηση, για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, μην περιμένεις σαν απάντηση το «έφυγε και ξαναγύρισε», αλλά περίμενε το «εγώ τον έδιωξα επειδή φοβήθηκα». Κι όχι τον έδιωξα επειδή χωρίσαμε. Καμία σχέση. Εγώ έφυγα και με τον τρόπο μου τον έδιωξα γιατί ήμουν ανίκανη να διαχειριστώ καταστάσεις.

Ναι, ξέρω. Σε όλους συμβαίνει. Τα έχω πει άπειρες φορές. Αμέτρητες! Κανείς δεν είναι τέλειος.

Εγώ δεν μπόρεσα να διαχειριστώ μια πολυπλεγμένη κι αρκετά περίπλοκη, για τα δικά μου δεδομένα, κατάσταση και πλήρωσε τη νύφη ο άμαχος πληθυσμός. Εγώ, εκείνος … Ο υπεύθυνος, ή μάλλον στην περίπτωσή μας η υπεύθυνη, κάνει, κι έκανε από τότε, ζωάρα. Δεν είναι έτσι, μανδάμ! Έχει κι εκείνος δικαίωμα να κάνει τη ζωή του με όποια θέλει. Ακόμα κι αν αυτή η «όποια» είμαι εγώ.

Αλλά δεν είναι υπέροχο; Από κει που έχεις απελπιστεί για οτιδήποτε, σκάει μια βόμβα και λες «σταμάτα να μιζεριάζεις και κοίτα έξω. Υπάρχει ελπίδα. Χαμογέλα, ρε φίλε και ποτέ δεν ξέρεις ποιος, και τι μπορεί, να σε περιμένει στην επόμενη γωνία».

Η ζωή είναι ωραία, γαμώτο. Είναι πολύ ωραία και μικρή. Ζήσε τη στο έπακρο!
Τι κι αν ήρθε μια αναποδιά; Μπορεί και δύο και τρεις… Σιγά το πράγμα! Βγες απ’ το λάκκο που μόνος σου άνοιξε και μπήκες, κάνε ένα κρύο ντουζ, ντύσου, στολίσου, χαμογέλα και vamos…

Και πρόσεξε, στο λέω εγώ που το 2017, μέχρι στιγμής, με πάει τρένο κι έχω περάσει κι όλα αυτά που έχω περάσει.
Πάντα χαμογελάω. Ό,τι κι αν γίνει. Αυτό μ’ έχει σώσει.

Η κλισεδιά «κάποιος έκει έξω πεθαίνει για ένα σου χαμόγελο» είναι μεγάλη αλήθεια. Μην την ξεχάσεις ποτέ!